Είδαμε τους Paradise Lost w/ Shattered Hope @ Fuzz

Τα live της Κυριακής είναι δύσκολα αλλά συνήθως είναι τα πιο ωραία!
Διαβάστηκε φορες
[Γράφει η Ελένη Σουλιώτη]

Ξεκινήσαμε με τον Λουκά για το συναυλιακό γεγονός του Σαββατοκύριακου, την εμφάνιση των Paradise Lost στην Αθήνα, για το οποίο κράταγα μικρό καλάθι, κρίνοντας από τις τελευταίες ζωντανές εμφανίσεις τους που δεν είχαν ενθουσιάσει.  Με το νέο τους άλμπουμ "The plague within" που θυμίζει παλιές καλές (τους) εποχές και τους Shattered Hope  στα προκαταρκτικά όμως, ομολογώ πως πήγα με ανεβασμένη διάθεση.

Το live μεταφέρθηκε τελικά στο χώρο του Fuzz, το οποίο γέμισε ασφυκτικά, όπως ήταν αναμενόμενο, από "παιδιά του χαμένου Παραδείσου" και η συναυλία ξεκίνησε με ακρίβεια ΜΕΤΡΟ, ακριβώς στις 20:30, όπως είχε ανακοινωθεί. Όσοι έχουν συνηθίσει τις καθυστερήσεις και ήρθαν 10-20 λεπτά αργότερα για να μειώσουν την αναμονή... κυριολεκτικά έχασαν. Στις τελευταίες συναυλίες που έχω παρακολουθήσει στο Fuzz, το πρόγραμμα τηρείται με ευλάβεια και ο ήχος είναι πολύ καλός, τί άλλο να ζητήσει κάποιος;

Οι Shattered Hope, από τα μετρημένα στα δάχτυλα συγκροτήματα στην Ελλάδα με αυθεντικό doom-death metal ήχο, έμειναν στη σκηνή 45 λεπτά με 4 κομμάτια. Οι γνώστες και λάτρεις του είδους έχουν καταλάβει πως το νούμερο 4 δεν είναι τυπογραφικό λάθος, καθώς συνηθίζεται τα τραγούδια του είδους να έχουν μεγαλύτερη διάρκεια κι αργόσυρτο ρυθμό.
 Πετυχημένη η setlist, άνοιξε με το θανατηφόρα ατμοσφαιρικό "Convulsion" από το τελευταίο τους album "Waters of Lethe" (2014) και τα φωνητικά του frontman Νίκου Βλαχάκη πρέπει να άφησαν άφωνους πάρα πολλούς θεατές.

Πέρα από την επιβλητική, έντονα παραμορφωμένη μελωδία της μουσικής των Shattered, τέτοια φωνητικά θέλει γερά πνευμόνια, συν τοις άλλοις, για να τα αποδώσεις. Απίστευτη βαθειά φωνή κι εξαιρετική τεχνική που συνεχίστηκε με το "Vital Lie" από το αλμπουμ Absence (2010) για να κόψει λίγο ακόμα από την ανάσα μας.

Το κοινό άρχισε να ξεπαγώνει σιγά σιγά, αλλά παρέμεινε κάπως μουδιασμένο, μάλλον δε περίμενε τόσο έντονο ξεκίνημα. Δεν είδα πολλά κεφάλια να αφήνονται στο ρυθμό αλλά τα βλέμματα ήταν καρφωμένα στη σκηνή καθ'όλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους. Το ίδιο κοινό, αργότερα βέβαια, τα έδωσε όλα στους Paradise Lost  (metal-αξη) , αλλά αυτό είναι άλλο θέμα προς συζήτηση. Δε θα καταλάβω ποτέ τη φιλοσοφία του ελληνικού κοινού που πηγαίνει σ' ένα live για να δει μόνο ένα συγκρότημα και δεν αφήνεται να απολαύσει νέες μουσικές αλλά και να χειροκροτήσει με την ίδια θέρμη μια άλλη, πολύ καλή εμφάνιση.

Ξαναγυρίζοντας στην εμφάνιση των Shattered Hope, oi αλλαγές των κομματιών γίνονταν με κενά δευτερολέπτων,  ίσα για να μας ευχαριστήσουν για το χειροκρότημα και για την αναγγελία του επόμενου τραγουδιού. Λίγα λόγια και καλά. Ακούραστοι, πέρασαν στο "Obsessive dilemma" (Waters of Lethe,2014) για να προλογίσουν το τελευταίο τους κομμάτι το οποίο αφιέρωσαν στον πρόσφατα αποχωρήσαντα ντράμερ τους, Γιώργο, κι ευχαρίστησαν τον Γιάννη που κάλυψε τη θέση του σ' αυτό το live. O Γιάννης, παλιότερο μέλος των Shattered Hope (τωρινό μέλος των Decemberance, Daylight Misery και Immensity) δε χρειάστηκε και πολύ για να ενσωματωθεί, έστω και για ένα live, και πάλι στην ομάδα. Το καλύτερο μας το φύλαξαν για το τέλος, "For the Νight has Fallen" (Waters of Lethe,2014) με ένα εξαιρετικό solo στην κιθάρα που έκλεισε τη δυνατή εμφάνιση των Shattered Hope στο Fuzz και δικαιολόγησε απόλυτα την επιλογή τους από τους ίδιους τους Paradise Lost γι' αυτή τη βραδιά.  Ανυπομονώ για την επόμενη ζωντανή τους εμφάνιση το Δεκέμβριο.

Ακολούθησε μια μισάωρη παύση κατά την οποία ετοιμάστηκε η σκηνή για να υποδεχτούμε τους Paradise Lost, στις 21:45. Δε θα επεκταθώ για την εμφάνιση των Paradise Lost, καθώς ακολουθεί ο χείμαρρος Λουκάς και συμφωνώ απόλυτα μαζί του. Θα αναφέρω μόνο πως είχε κοινοποιηθεί σε όλους μας, με γραπτές ανακοινώσεις στους τοίχους, πως η μπάντα δεν επιθυμεί το κάπνισμα εντός του χώρου το οποίο τηρήθηκε σε μεγάλο βαθμό.  
 
 [Γράφει ο Λουκάς Κάκος]

Οι Paradise Lost είναι το δεύτερο κατά σειρά αγαπημένο μου συγκρότημα της Αγγλικής τριάδας ( My Dying Bride – Paradise Lost – Anathema ). Είμαι δηλωμένος λάτρης της πρώτης τους, περιόδου που θεωρώ ότι το peak τους είναι το Draconian Times. Καθώς επίσης τους έχω παρακολουθήσει ουκ ολίγες φόρες ζωντανά και μάλιστα η πρώτη φορά είναι κάπου στο 1993 ή 1994 με support τους δικούς μας Nightfall στο ΡΟΔΟΝ. Έχω ζήσει καλά live όπως και αδιάφορα. Και τα τελευταία χρόνια με εξαίρεση το 2011 που έπαιξαν ολόκληρο το Draconian, δεν με έχουν ικανοποιήσει. Αυτή τη φορα όμως πολλά πράγματα άλλαξαν (προς το καλύτερο).

Ο τελευταίος τους δίσκος "The Plague Within" κατά πρώτον ήταν ένα κίνητρο για να δεις αυτό το live. Πρόκειται για ένα παρά πολύ καλό δίσκο που παρουσιάστηκε εδώ και μάλιστα με επιστροφή του Holmes στα βαριά φωνητικά. Καιρός ήταν.

Από το πρώτο κομμάτι "No Hope In Sight" (The Plague Within) το σύνθημα δόθηκε. Απλά οι περισσότεροι (όπως και γω) είχαν την αγωνία για την εξέλιξη αυτής της εμφάνισης. Θα κινηθούμε στα μονοπάτια της πρώτης περιόδου; Και αν ναι, θα αντέξει ο Holmes και πόση ώρα; Μην ξεχνάμε την τελευταία τους εμφάνιση στο Stage Volume 1, όπου ενώ πήγαινε να γίνει ένα πολύ καλό live, μετά τη συμπλήρωση μιας ώρας οι Lost είχαν γίνει μπουχός.

Αυτή τη φορά όλα πήγαν κατ' ευχήν. O Holmes είχε τα κέφια του (περίεργο σχετικά), η μπάντα απέδωσε εξαιρετικά με πρώτο και κύριo τον Mackintosh, χωρίς όμως να υστερούν οι υπόλοιποι. Ούτε καν ο αντικαταστάτης του Erlandsson στα drums.
Ακούσαμε δεκαεπτά κομμάτια με δυο encore και συνολική διάρκεια κάτι λιγότερο από μια και μισή ώρα. Μεγάλο βάρος έδωσαν στον νέο δίσκο με επτά κομμάτια. Και καλώς έγινε. Εδώ τους βγάζω το καπέλο. Και θα σας δικαιολογηθώ σε λίγο, έχετε λίγη υπομονή.

Κορυφαίο σημείο που πραγματικά με καθήλωσε και με πώρωσε αλλά απ'ό,τι είδα δεν ήμουν ο μόνος, ήταν η παρακάτω τετράδα : Enchantment – Flesh From Bone – Beneath Broken Earth – As I Die. Με αυτή τη σειρά πήγαν να με τρελάνουν. Το Beneath είναι ίσως το καλύτερο κομμάτι του "Plague Within" και το "As I Die" ένας ύμνος από τα παλιά.

Aπο τα παλιά (προ 1995) εκτός από το "As I Die, έπαιξαν τα "Widow" και "The Painless". Μάταια θα εκλιπαρούσες για ένα Shattered, Eternal, Pity The Sadness, True Belief ή Embers Fire. Και ξαναγυρίζουμε σε μια δικαιολογία που σας έχω αφήσει στη μέση. Ήταν η πρώτη φορά που δεν με πολυπείραξε που δεν άκουσα κάτι από αυτά που προανέφερα. Ο λόγος ήταν στο όλο στήσιμο του live που επικεντρώθηκε αυστηρά στην προώθηση ενός νέου δίσκου που είναι πάρα πολύ καλός. Αλλά όπως και να το κάνουμε, στο Enchantment και το As I Die τραγούδαγε όλο το Fuzz. Δεν νομίζω πως είναι τυχαίο. 

Τα δυο encore έκλεισαν με δυο πολύ συγκεκριμένα κομμάτια για να γίνει πανικός. Στο πρώτο με το κλασσικο πλέον hit " Say Just Words" και στο δεύτερο με το "The Last Time" από το τεράστιο Draconian Times.

Τελικός απολογισμός. Ίσως η καλύτερη εμφάνιση τους τα τελευταία χρόνια. Και το χουμε ξαναπεί τα live της Κυριακής είναι δύσκολα αλλά συνήθως είναι τα πιο ωραία. 

Ως την επόμενη συναυλία, Stay Heavy!

Αξιολόγηση Συναυλιών
Βαθμός συναυλίας
8,0 / 10 (σε 2 αξιολογήσεις)
Για να αξιολογήσετε επιλέξτε το επιθυμητό αστέρι

Κωδικός επιβεβαίωσης, γράψτε τους χαρακτήρες που βλέπετε στην εικόνα

Διαβάστε ακόμα