Δείτε περισσότερες φωτογραφίες από αυτή τη βραδιά εδώ.
Τα live από tribute bands για μεγάλους καλλιτέχνες ποτε δεν με ενθουσιασαν. Όχι ότι δεν γινεται από καποιους ανθρωπους εξαιρετική δουλειά με μεγάλη αγάπη για κάποιο καλλιτέχνη που μας εχει αφήσει για άλλους κόσμους, αλλά το αυθεντικό παραμένει αξεπέραστο. Παρ' όλα αυτά, τα τελευταία χρονια το καλύτερο live τέτοιας φύσεως που είχα πάει ήταν οι Thin Lizzy. Μπορεί το όνομα να είχε κρατηθεί, αλλά Lizzy χωρίς τον Lynott δεν υπάρχουν, ακόμη κι αν μέσα ήταν ο Gorham και ο Downey. Το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό, ένας πραγματικός φόρος τιμής στον Phil Lynott και κατ’επέκταση στους Thin Lizzy.
Το βράδυ του Σαββάτου μαζευτήκαμε στο Κύτταρο για να τιμήσουμε τα 20 χρονια από τότε που ο μεγάλος Ιρλανδός (κοίτα κάτι συμπτώσεις με τους Lizzy) Rory Gallagher μας άφηνε για καπου εκεί ψηλά. Αυτό το live πραγματικά θα μείνει στη μνήμη μου για πολλά χρονια. Ίσως και για πάντα. Και θα καταλάβετε παρακάτω τι εννοώ.
Σάββατο λοιπόν 12/12 και 9 η ώρα στο Κύτταρο δεν έπεφτε καρφίτσα. Τα 150 εισιτήρια που είχαν μείνει το πρωί της ίδιας μέρας και μεταφέρθηκαν στο ταμείο έγιναν καπνός. Οπότε μπορείτε να καταλάβετε πόσο κόσμο είχε. Και λίγο πριν τις δέκα με το Κύτταρο να είναι γεμάτο, βγαίνει ο Barry Barnes με το δικό μας Μάνο Καμπούρη. Ξεκίνησαν ακουστικά οι δυο τους, μονο κιθάρες με Cuckoo και Wheels Within Wheels. Απλα και όμορφα.
Μετά αποχώρησε ο Μάνος και ο μπροστάρης Barnes πλαισιώθηκε από τον Rich Melville στο μπάσο και το μεγάλο δώρο της βραδιάς, τον Brendan O’Neil στα ντραμς. Τον ντράμερ του Rory που όσοι ήταν τυχεροί τον είδαν στο live της Νέας Φιλαδέλφειας το Σεπτέμβριο του 1981. Και το παρτι ξεκίνησε. Για τα καλά. Για περίπου μια ώρα έγινε μια σοβαρότατη προθέρμανση, η οποία είχε πολύ καλό ήχο, τους μουσικούς σε τρελά κέφια και τον κόσμο που παρακολουθούσε σε ακόμα μεγαλύτερα. Εντελώς προσωπικά (επειδή μου αρέσει και πάρα πολύ), ευχαριστήθηκα το Follow Me οπου φυσικά ο Barnes αναφέρθηκε στο ότι η φράση είναι γραμμένη στη βάση του αγάλματος προς τιμήν του Gallagher.
Η προθέρμανση ήταν τόσο δυνατή όμως, που πραγματικά ο πήχης είχε ανέβει πολύ ψηλά για τους Band Of Friends. Αυτά τα φιλαράκια που αποτελούνται από τον μπασίστα και στενό φίλο του Rory όλα τα χρονια, Gerry McAvoy, αλλά και άλλον ένα τεράστιο ντράμερ και μέλος της μπάντας του Gallagher, Ted McKenna. Και εδώ φυσικά ποιος δεν θα ήθελε να είναι ο Rory live μαζι τους. Σίγουρα θα πέρασε αυτή η σκέψη από πολλούς. Το δύσκολο αυτό έργο το αναλαμβάνει ένας Ολλανδός. Ο Marcel Scherpenzeel, που μεγάλωσε με τη μουσική του Rory, παράτησε την προσωπική του καριέρα και τις μπάντες που έπαιζε για να αφιερωθεί σε αυτό το δύσκολο έργο. Το οποίο όμως το φέρνει εις πέρας επάξια. Είχε απολυτό δίκιο ο McAvoy που είχε πει ότι είναι ότι πιο κοντά από ότι έχει ακούσει σε σχέση με τον ίδιο τον Rory.
Τα πολλά λόγια όμως είναι φτώχεια. Οι Band Of Friends μέχρι και λίγο πριν τις δυο τα μεσάνυχτα μας γέμισαν με τις αξεπέραστες κομματάρες του Gallagher αποδίδοντας αυτές με αρτιότητα, με μεγάλο κέφι και αγάπη. O McAvoy σταθερή αξία στο μπάσο, αλλά και στο ξεσήκωμα του κόσμου, ανά πάσα ώρα και στιγμή, με το κλασσικο : «Αθήνα, εντάξει;». Ο McKenna μόνιμα χαμογελαστός. Το πόσο πολύ το ευχαριστιόταν δεν περιγράφεται. Αλλά και αυτός ο τεράστιος Ολλανδός τι έκανε με την κιθάρα του; Τρελάθηκα κυριολεκτικά. Γιατί όταν ακούς τα Do You Read Me, Moonchild, Philby, A Million Miles Away, Tatto’d Lady, Bad Penny, Shadow Play κομμάτια τα οποία είναι ανεξίτηλα στο χρόνο με την κιθάρα και τη φωνή του Rory είναι πολύ δύσκολο να βάλεις στο μυαλό σου ότι μπορούν να αποδοθούν σωστά από άλλο καλλιτέχνη. Αλλά να εξυμνείς και το Rory ταυτόχρονα. Και όμως αυτός ο Ολλανδός το χει και μάλιστα με το παραπανω.
H βραδιά ήταν εκπληκτική, αλλά αν θέλουμε να ξεχωρίσουμε κάποιες στιγμές εγώ θα έβαζα το σημείο που έπαιξαν σχεδόν κολλητά τα Tatto’d Lady, Bad Penny και Shadow Play εμπλουτισμένα όλα με φοβερά σόλο. Στο Bad Penny μάλιστα, o McAvoy αφήνει το μπάσο δίνει ένα σάλτο από δεξιά στη σκηνή και μπλέκεται μεταξύ μας. Πόσο άλλο να μας ξεσηκώσει τους ήδη ξεσηκωμένους; Όσο δεν παίρνει μάλλον. Και αυτό που δεν έλειψε φυσικά είναι το τραγούδι από όλο τον κόσμο που βρέθηκε στο Κύτταρο, είτε ήταν το ρεφρέν είτε ακόμα και σχεδόν ολόκληρο κομμάτι, με αποκορύφωμα τα ooohh, ooohh στο Shadow Play. Και φυσικά όλο το Κύτταρο να φωνάζει ρυθμικά Rory – Rory.
Γενικά τα λόγια είναι πάρα πολύ λίγα μπροστά σε αυτό που βιώσαμε το Σάββατο που μας πέρασε. Δυστυχώς αν δεν τους δεις και ακούσεις, ό,τι περιγραφή και να γίνει θα είναι ελλιπής. Κάποιες στιγμές αλλά και κάποια συναισθήματα δεν μπορούν να περιγράφουν. Απλα αποτυπώνονται μέσα σου.
Τα live από tribute bands για μεγάλους καλλιτέχνες ποτε δεν με ενθουσιασαν. Όχι ότι δεν γινεται από καποιους ανθρωπους εξαιρετική δουλειά με μεγάλη αγάπη για κάποιο καλλιτέχνη που μας εχει αφήσει για άλλους κόσμους, αλλά το αυθεντικό παραμένει αξεπέραστο. Παρ' όλα αυτά, τα τελευταία χρονια το καλύτερο live τέτοιας φύσεως που είχα πάει ήταν οι Thin Lizzy. Μπορεί το όνομα να είχε κρατηθεί, αλλά Lizzy χωρίς τον Lynott δεν υπάρχουν, ακόμη κι αν μέσα ήταν ο Gorham και ο Downey. Το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό, ένας πραγματικός φόρος τιμής στον Phil Lynott και κατ’επέκταση στους Thin Lizzy.
Το βράδυ του Σαββάτου μαζευτήκαμε στο Κύτταρο για να τιμήσουμε τα 20 χρονια από τότε που ο μεγάλος Ιρλανδός (κοίτα κάτι συμπτώσεις με τους Lizzy) Rory Gallagher μας άφηνε για καπου εκεί ψηλά. Αυτό το live πραγματικά θα μείνει στη μνήμη μου για πολλά χρονια. Ίσως και για πάντα. Και θα καταλάβετε παρακάτω τι εννοώ.
Σάββατο λοιπόν 12/12 και 9 η ώρα στο Κύτταρο δεν έπεφτε καρφίτσα. Τα 150 εισιτήρια που είχαν μείνει το πρωί της ίδιας μέρας και μεταφέρθηκαν στο ταμείο έγιναν καπνός. Οπότε μπορείτε να καταλάβετε πόσο κόσμο είχε. Και λίγο πριν τις δέκα με το Κύτταρο να είναι γεμάτο, βγαίνει ο Barry Barnes με το δικό μας Μάνο Καμπούρη. Ξεκίνησαν ακουστικά οι δυο τους, μονο κιθάρες με Cuckoo και Wheels Within Wheels. Απλα και όμορφα.
Μετά αποχώρησε ο Μάνος και ο μπροστάρης Barnes πλαισιώθηκε από τον Rich Melville στο μπάσο και το μεγάλο δώρο της βραδιάς, τον Brendan O’Neil στα ντραμς. Τον ντράμερ του Rory που όσοι ήταν τυχεροί τον είδαν στο live της Νέας Φιλαδέλφειας το Σεπτέμβριο του 1981. Και το παρτι ξεκίνησε. Για τα καλά. Για περίπου μια ώρα έγινε μια σοβαρότατη προθέρμανση, η οποία είχε πολύ καλό ήχο, τους μουσικούς σε τρελά κέφια και τον κόσμο που παρακολουθούσε σε ακόμα μεγαλύτερα. Εντελώς προσωπικά (επειδή μου αρέσει και πάρα πολύ), ευχαριστήθηκα το Follow Me οπου φυσικά ο Barnes αναφέρθηκε στο ότι η φράση είναι γραμμένη στη βάση του αγάλματος προς τιμήν του Gallagher.
Η προθέρμανση ήταν τόσο δυνατή όμως, που πραγματικά ο πήχης είχε ανέβει πολύ ψηλά για τους Band Of Friends. Αυτά τα φιλαράκια που αποτελούνται από τον μπασίστα και στενό φίλο του Rory όλα τα χρονια, Gerry McAvoy, αλλά και άλλον ένα τεράστιο ντράμερ και μέλος της μπάντας του Gallagher, Ted McKenna. Και εδώ φυσικά ποιος δεν θα ήθελε να είναι ο Rory live μαζι τους. Σίγουρα θα πέρασε αυτή η σκέψη από πολλούς. Το δύσκολο αυτό έργο το αναλαμβάνει ένας Ολλανδός. Ο Marcel Scherpenzeel, που μεγάλωσε με τη μουσική του Rory, παράτησε την προσωπική του καριέρα και τις μπάντες που έπαιζε για να αφιερωθεί σε αυτό το δύσκολο έργο. Το οποίο όμως το φέρνει εις πέρας επάξια. Είχε απολυτό δίκιο ο McAvoy που είχε πει ότι είναι ότι πιο κοντά από ότι έχει ακούσει σε σχέση με τον ίδιο τον Rory.
Τα πολλά λόγια όμως είναι φτώχεια. Οι Band Of Friends μέχρι και λίγο πριν τις δυο τα μεσάνυχτα μας γέμισαν με τις αξεπέραστες κομματάρες του Gallagher αποδίδοντας αυτές με αρτιότητα, με μεγάλο κέφι και αγάπη. O McAvoy σταθερή αξία στο μπάσο, αλλά και στο ξεσήκωμα του κόσμου, ανά πάσα ώρα και στιγμή, με το κλασσικο : «Αθήνα, εντάξει;». Ο McKenna μόνιμα χαμογελαστός. Το πόσο πολύ το ευχαριστιόταν δεν περιγράφεται. Αλλά και αυτός ο τεράστιος Ολλανδός τι έκανε με την κιθάρα του; Τρελάθηκα κυριολεκτικά. Γιατί όταν ακούς τα Do You Read Me, Moonchild, Philby, A Million Miles Away, Tatto’d Lady, Bad Penny, Shadow Play κομμάτια τα οποία είναι ανεξίτηλα στο χρόνο με την κιθάρα και τη φωνή του Rory είναι πολύ δύσκολο να βάλεις στο μυαλό σου ότι μπορούν να αποδοθούν σωστά από άλλο καλλιτέχνη. Αλλά να εξυμνείς και το Rory ταυτόχρονα. Και όμως αυτός ο Ολλανδός το χει και μάλιστα με το παραπανω.
H βραδιά ήταν εκπληκτική, αλλά αν θέλουμε να ξεχωρίσουμε κάποιες στιγμές εγώ θα έβαζα το σημείο που έπαιξαν σχεδόν κολλητά τα Tatto’d Lady, Bad Penny και Shadow Play εμπλουτισμένα όλα με φοβερά σόλο. Στο Bad Penny μάλιστα, o McAvoy αφήνει το μπάσο δίνει ένα σάλτο από δεξιά στη σκηνή και μπλέκεται μεταξύ μας. Πόσο άλλο να μας ξεσηκώσει τους ήδη ξεσηκωμένους; Όσο δεν παίρνει μάλλον. Και αυτό που δεν έλειψε φυσικά είναι το τραγούδι από όλο τον κόσμο που βρέθηκε στο Κύτταρο, είτε ήταν το ρεφρέν είτε ακόμα και σχεδόν ολόκληρο κομμάτι, με αποκορύφωμα τα ooohh, ooohh στο Shadow Play. Και φυσικά όλο το Κύτταρο να φωνάζει ρυθμικά Rory – Rory.
Γενικά τα λόγια είναι πάρα πολύ λίγα μπροστά σε αυτό που βιώσαμε το Σάββατο που μας πέρασε. Δυστυχώς αν δεν τους δεις και ακούσεις, ό,τι περιγραφή και να γίνει θα είναι ελλιπής. Κάποιες στιγμές αλλά και κάποια συναισθήματα δεν μπορούν να περιγράφουν. Απλα αποτυπώνονται μέσα σου.
Σχετικό θέμα