Οι συντάκτες μας σκαλίζουν τα ράφια του βίντεο κλαμπ της γειτονιάς τους ή το σκληρό τους δίσκο, ξεδιαλέγουν μια ταινία που μπορεί να προέρχεται από το μακρινό ή πρόσφατο παρελθόν, τη βλέπουν παρέα και τη συζητούν. Η στήλη προσπαθεί να συμπυκνώσει όσα νιώσαμε και σκεφτήκαμε κατά τη διάρκεια της προβολής και άλλα τόσα που πήραμε μαζί μας "φεύγοντας από την αίθουσα".
Με τα Χριστούγεννα να αχνοφαίνονται στον ορίζοντα αποφασίσαμε να δούμε μια ταινία στο εορταστικό κλίμα. Επιλέξαμε το “Love Actually” του Richard Curtis (σεναριογράφου μεταξύ άλλων του "Notting Hill") από το 2003 η οποία, παρότι σχετικά πρόσφατη, μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί ήδη μια κλασσική χριστουγεννιάτικη ταινία.
"Love Actually" (ελληνικός τίτλος: «Αγάπη είναι...»)
Έτος παραγωγής: 2003
Διάρκεια: 135'
Σκηνοθεσία και σενάριο: Richard Curtis
Πρωταγωνιστούν μεταξύ άλλων: Bill Nighy, Colin Firth, Liam Neeson, Emma Thompson, Martin Freeman, Keira Knightley, Hugh Grant, Laura Linney.
Ο πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας ερωτεύεται μια κοπέλα από τα μέλη της υπηρεσίας στη Downing Street και εξεγείρεται κατά της ηγεμονίας των ΗΠΑ. Ένας νεαρός Βρετανός θεωρεί ότι μια επίσκεψη στις ΗΠΑ θα λύσει τη δυσκολία του να βρει κοπέλα. Μια οικογένεια δοκιμάζεται από μια αναπτυσσόμενη εξωσυζυγική σχέση. Ένας ιδιαίτερος δεσμός αναπτύσσεται ανάμεσα σε δύο κομπάρσους που ντουμπλάρουν ερωτικές σκηνές. Ένας παλαίμαχος ροκ σταρ επιχειρεί να κατακτήσει την κορυφή του χριστουγεννιάτικου chart με μια χριστουγεννιάτικη διασκευή παλαιότερης επιτυχίας του. Αυτές και άλλες τόσες ιστορίες μπλέκονται μεταξύ τους για να γνωρίσουν την κορύφωση το βράδυ των Χριστουγέννων.
Στη συζήτηση συμμετείχαν οι Ελένη Ζαρκάδα, Ορέστης Καζασίδης, Δημήτρης Καμπούρης και Παρασκευή Τόμα, που καταγράφουν παρακάτω τις κυριότερες εντυπώσεις τους.
[Ελένη Ζαρκάδα]
Δε μιλάμε για κινηματογραφικό αριστούργημα, αλλά για μια ταινία που θα μας κάνει να μπούμε στο κλίμα των γιορτών. Τυχαίνει πολύ συχνά να λέμε «πότε έφτασε ο Δεκέμβρης;», «δεν κατάλαβα πότε ήρθαν οι γιορτές;» και το πιο σημαντικό… ξεχνάμε το νόημα των εορτών. Μπορεί να κάνουμε δώρα και να συμμετέχουμε σε οικογενειακές και φιλικές συγκεντρώσεις, αλλά η ουσία χάνεται μέσα στη δίνη της καθημερινότητα που για κάποιους συνεχίζει να κυλάει ανεμπόδιστη.
Ε, λοιπόν, το “Love Actually” θα χτυπήσει το χριστουγεννιάτικο κουδουνάκι στο μυαλό σας και σαν καλό πνεύμα θα βάλει τον Σκρούτζ εαυτό σας σε σκέψεις. Το ξεχωριστό αυτής της ταινίας είναι πως κάνει αναφορά σε όλα τα είδη αγάπης όπως και τα διαφορετικά πρόσωπα της ζωής μας, στα οποία συχνά ξεχνάμε να εκφράσουμε ένα «σ’ αγαπώ», «ενδιαφέρομαι», «θέλω να είσαι καλά». Από τη συζυγική αγάπη, μέχρι την αδερφική αγάπη και τα πρώτα σκιρτήματα της παιδικής ηλικίας. Γιατί αυτή αποτελεί το πραγματικό νόημα των εορτών.
Η μουσική δένει υπέροχα με το χριστουγεννιάτικο κλίμα και τις διαφορετικές ιστορίες, δίνοντάς μας ένα από τα πιο επιτυχημένα soundtrack ταινιών (διαβάστε σχετικό άρθρο εδώ). Παράλληλα, το μεγάλο cast είναι εντυπωσιακό και καθένας βρίσκει έναν ρόλο που τον σημαδεύει, είτε τον έχουμε συνηθίσει είτε όχι σε αντίστοιχες ερμηνείες.
Και μην ξεχνάτε να δίνετε χρόνο και χαρά στους ανθρώπους που αγαπάτε «because it’s Christmas and at Christmas you tell the truth».
[Ορέστης Καζασίδης]
Το “Love Actually” σερβίρει στο πιάτο μας μια χούφτα ιστορίες που περιστρέφονται γύρω από την αγάπη και από ό,τι μοιάζει με αγάπη, με μπόλικη δόση ρομαντισμού και ένα cast λαμπερών πρωταγωνιστών. Το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι μια χιλιοπαιγμένη σούπα, μια χαζοταινία που να κάνει το χρόνο να περνά βασανιστικά αργά. Αντί αυτού όμως, το “Love Actually” είναι ένα γλυκό μωσαϊκό από ιστορίες της διπλανής πόρτας (εντάξει, αν εξαιρέσουμε τον πρωθυπουργό). Ιστορίες που δεν έχουν όλες απαραίτητα το εκκωφαντικό happy end, αλλά ποιος μπορεί στ’ αλήθεια να καθορίσει εκ των προτέρων τι είναι ευτυχές και τι όχι;
Παρότι δεν παρακολουθούμε κάτι πρωτότυπο, δεν μπορώ να ξεκολλήσω κάθε φορά που τη βλέπω. Ίσως να είναι μια αίσθηση ξεγνοιασιάς και ανεπιτήδευτης υπερβατικότητας. Η αγάπη, η αγνή και ανόθευτη αγάπη, δεν αποτελεί επίκεντρο μόνο των Χριστουγέννων, και αυτό θεωρώ ότι το σέβεται (αν όχι το ενστερνίζεται εν τέλει) και η ταινία. Τα Χριστούγεννα, ως η «επίσημη» γιορτή της αγάπης, γίνεται αφορμή και παρέχει το φόντο για να εκτυλιχθούν οι ιστορίες. Για όσους πιστεύουν στη μαγεία τους αυτό αρκεί. Σε όσους αδυνατούμε να τη διακρίνουμε (ή αδιαφορούμε) μας επιτρέπει μια μικρή παρέκκλιση που ίσως μας κινητοποιήσει να συμμετάσχουμε περισσότερο στη γιορτή την επόμενη χρονιά, έστω και συνεχίζοντας να μουρμουρίζουμε ακατάληπτα περί υπερκαταναλωτισμού, σπατάλης, υποκρισίας και... κιτς. Το “Love Actually” είναι μια από τις ελάχιστες ρομαντικές κομεντί που διατηρούν τη φρεσκάδα τους στο πέρασμα του χρόνου. Κάθε 4-5 χρόνια επιστρέφω με περισσή ευχαρίστηση και το επιβεβαιώνω.
[Παρασκευή Τόμα]
Χωρισμοί, αποχωρισμοί, συναντήσεις, αγκαλιές, φιλιά, αγάπη, έρωτας... Όλα αυτά υπό το πρίσμα των εορτών και της περιρρέουσας χρυσόσκονης επιφορτίζονται ακόμα περισσότερο. Ο χώρος δε του αεροδρομίου, σημείο αναφοράς για όλους τους ξενιτεμένους και διασκορπισμένους στα μήκη και πλάτη της γης, μετουσιώνει τη χρηστική ύπαρξή του σε κέντρο ανυπομονησίας. Ένα αεροδρόμιο είναι η πρώτη σκηνή της ταινίας· το ίδιο αεροδρόμιο είναι και η τελευταία της. Πλάνα από πραγματικούς ανθρώπους αναμειγνύονται με εκείνα των δικών μας πρωταγωνιστών με σκοπό να δώσουν ένα όσο το δυνατόν πιο προσωπικό αποτέλεσμα. Ο σκηνοθέτης εφαρμόζει το ρητορικό σχήμα του κύκλου όχι μόνο τοπικά με την επιλογή του ιδίου χώρου, αλλά και σημειολογικά για να χαρίσει σε όλες τις ιστορίες που ανέπτυξε τον κοινό παρονομαστή που διατύπωσε στις πρώτες κιόλας γραμμές του εναρκτήριου μονολόγου του Hugh Grant: «μου φαίνεται πως η αγάπη είναι παντού»!
Παρότι το Love Actually αποτελείται από διαφορετικές αυτοτελείς ιστορίες, κάθε μία από τις οποίες θα μπορούσε κάλλιστα με την ανάλογη ανάπτυξη πλοκής να αποτελέσει και μία ξεχωριστή δραματική κομεντί, η ταινία δε φαίνεται να κατακερματίζεται. Αυτή η αίσθηση της ενότητας οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στους συνδετικούς κρίκους που αναπτύσσει ο σεναριογράφος ανάμεσα στα πρόσωπα με την πάροδο των σκηνών. Οι δεσμοί αυτοί άλλοτε προφανείς κι άλλοτε κρυμμένοι ανάμεσα σε μισόλογα συμπληρώνουν σιωπηλά ένα παζλ που εμφανίζεται ολοκληρωμένο μόνο στην τελευταία σκηνή. Το βαρύ cast τής χαρίζει αίγλη με τον Hugh Grant τον ιδανικότερο για τον κεντρικό (;) ρόλο. Κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλά και το φέρει εις πέρας με επιτυχία!
Η αγάπη είναι παντού! Κλισέ; Το ξεχνάμε όμως καθημερινά. Οι μέρες που διανύουμε είναι άλλη μία καλή ευκαιρία να το θυμηθούμε. Και γιατί όχι; Να ξαναδούμε την ταινία. Σας το προτείνουμε ανεπιφύλακτα.
Καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα σε όλες και όλους!
Με τα Χριστούγεννα να αχνοφαίνονται στον ορίζοντα αποφασίσαμε να δούμε μια ταινία στο εορταστικό κλίμα. Επιλέξαμε το “Love Actually” του Richard Curtis (σεναριογράφου μεταξύ άλλων του "Notting Hill") από το 2003 η οποία, παρότι σχετικά πρόσφατη, μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί ήδη μια κλασσική χριστουγεννιάτικη ταινία.
"Love Actually" (ελληνικός τίτλος: «Αγάπη είναι...»)
Έτος παραγωγής: 2003
Διάρκεια: 135'
Σκηνοθεσία και σενάριο: Richard Curtis
Πρωταγωνιστούν μεταξύ άλλων: Bill Nighy, Colin Firth, Liam Neeson, Emma Thompson, Martin Freeman, Keira Knightley, Hugh Grant, Laura Linney.
Ο πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας ερωτεύεται μια κοπέλα από τα μέλη της υπηρεσίας στη Downing Street και εξεγείρεται κατά της ηγεμονίας των ΗΠΑ. Ένας νεαρός Βρετανός θεωρεί ότι μια επίσκεψη στις ΗΠΑ θα λύσει τη δυσκολία του να βρει κοπέλα. Μια οικογένεια δοκιμάζεται από μια αναπτυσσόμενη εξωσυζυγική σχέση. Ένας ιδιαίτερος δεσμός αναπτύσσεται ανάμεσα σε δύο κομπάρσους που ντουμπλάρουν ερωτικές σκηνές. Ένας παλαίμαχος ροκ σταρ επιχειρεί να κατακτήσει την κορυφή του χριστουγεννιάτικου chart με μια χριστουγεννιάτικη διασκευή παλαιότερης επιτυχίας του. Αυτές και άλλες τόσες ιστορίες μπλέκονται μεταξύ τους για να γνωρίσουν την κορύφωση το βράδυ των Χριστουγέννων.
Στη συζήτηση συμμετείχαν οι Ελένη Ζαρκάδα, Ορέστης Καζασίδης, Δημήτρης Καμπούρης και Παρασκευή Τόμα, που καταγράφουν παρακάτω τις κυριότερες εντυπώσεις τους.
[Ελένη Ζαρκάδα]
Δε μιλάμε για κινηματογραφικό αριστούργημα, αλλά για μια ταινία που θα μας κάνει να μπούμε στο κλίμα των γιορτών. Τυχαίνει πολύ συχνά να λέμε «πότε έφτασε ο Δεκέμβρης;», «δεν κατάλαβα πότε ήρθαν οι γιορτές;» και το πιο σημαντικό… ξεχνάμε το νόημα των εορτών. Μπορεί να κάνουμε δώρα και να συμμετέχουμε σε οικογενειακές και φιλικές συγκεντρώσεις, αλλά η ουσία χάνεται μέσα στη δίνη της καθημερινότητα που για κάποιους συνεχίζει να κυλάει ανεμπόδιστη.
Ε, λοιπόν, το “Love Actually” θα χτυπήσει το χριστουγεννιάτικο κουδουνάκι στο μυαλό σας και σαν καλό πνεύμα θα βάλει τον Σκρούτζ εαυτό σας σε σκέψεις. Το ξεχωριστό αυτής της ταινίας είναι πως κάνει αναφορά σε όλα τα είδη αγάπης όπως και τα διαφορετικά πρόσωπα της ζωής μας, στα οποία συχνά ξεχνάμε να εκφράσουμε ένα «σ’ αγαπώ», «ενδιαφέρομαι», «θέλω να είσαι καλά». Από τη συζυγική αγάπη, μέχρι την αδερφική αγάπη και τα πρώτα σκιρτήματα της παιδικής ηλικίας. Γιατί αυτή αποτελεί το πραγματικό νόημα των εορτών.
Η μουσική δένει υπέροχα με το χριστουγεννιάτικο κλίμα και τις διαφορετικές ιστορίες, δίνοντάς μας ένα από τα πιο επιτυχημένα soundtrack ταινιών (διαβάστε σχετικό άρθρο εδώ). Παράλληλα, το μεγάλο cast είναι εντυπωσιακό και καθένας βρίσκει έναν ρόλο που τον σημαδεύει, είτε τον έχουμε συνηθίσει είτε όχι σε αντίστοιχες ερμηνείες.
Και μην ξεχνάτε να δίνετε χρόνο και χαρά στους ανθρώπους που αγαπάτε «because it’s Christmas and at Christmas you tell the truth».
[Ορέστης Καζασίδης]
Το “Love Actually” σερβίρει στο πιάτο μας μια χούφτα ιστορίες που περιστρέφονται γύρω από την αγάπη και από ό,τι μοιάζει με αγάπη, με μπόλικη δόση ρομαντισμού και ένα cast λαμπερών πρωταγωνιστών. Το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι μια χιλιοπαιγμένη σούπα, μια χαζοταινία που να κάνει το χρόνο να περνά βασανιστικά αργά. Αντί αυτού όμως, το “Love Actually” είναι ένα γλυκό μωσαϊκό από ιστορίες της διπλανής πόρτας (εντάξει, αν εξαιρέσουμε τον πρωθυπουργό). Ιστορίες που δεν έχουν όλες απαραίτητα το εκκωφαντικό happy end, αλλά ποιος μπορεί στ’ αλήθεια να καθορίσει εκ των προτέρων τι είναι ευτυχές και τι όχι;
Παρότι δεν παρακολουθούμε κάτι πρωτότυπο, δεν μπορώ να ξεκολλήσω κάθε φορά που τη βλέπω. Ίσως να είναι μια αίσθηση ξεγνοιασιάς και ανεπιτήδευτης υπερβατικότητας. Η αγάπη, η αγνή και ανόθευτη αγάπη, δεν αποτελεί επίκεντρο μόνο των Χριστουγέννων, και αυτό θεωρώ ότι το σέβεται (αν όχι το ενστερνίζεται εν τέλει) και η ταινία. Τα Χριστούγεννα, ως η «επίσημη» γιορτή της αγάπης, γίνεται αφορμή και παρέχει το φόντο για να εκτυλιχθούν οι ιστορίες. Για όσους πιστεύουν στη μαγεία τους αυτό αρκεί. Σε όσους αδυνατούμε να τη διακρίνουμε (ή αδιαφορούμε) μας επιτρέπει μια μικρή παρέκκλιση που ίσως μας κινητοποιήσει να συμμετάσχουμε περισσότερο στη γιορτή την επόμενη χρονιά, έστω και συνεχίζοντας να μουρμουρίζουμε ακατάληπτα περί υπερκαταναλωτισμού, σπατάλης, υποκρισίας και... κιτς. Το “Love Actually” είναι μια από τις ελάχιστες ρομαντικές κομεντί που διατηρούν τη φρεσκάδα τους στο πέρασμα του χρόνου. Κάθε 4-5 χρόνια επιστρέφω με περισσή ευχαρίστηση και το επιβεβαιώνω.
[Παρασκευή Τόμα]
Χωρισμοί, αποχωρισμοί, συναντήσεις, αγκαλιές, φιλιά, αγάπη, έρωτας... Όλα αυτά υπό το πρίσμα των εορτών και της περιρρέουσας χρυσόσκονης επιφορτίζονται ακόμα περισσότερο. Ο χώρος δε του αεροδρομίου, σημείο αναφοράς για όλους τους ξενιτεμένους και διασκορπισμένους στα μήκη και πλάτη της γης, μετουσιώνει τη χρηστική ύπαρξή του σε κέντρο ανυπομονησίας. Ένα αεροδρόμιο είναι η πρώτη σκηνή της ταινίας· το ίδιο αεροδρόμιο είναι και η τελευταία της. Πλάνα από πραγματικούς ανθρώπους αναμειγνύονται με εκείνα των δικών μας πρωταγωνιστών με σκοπό να δώσουν ένα όσο το δυνατόν πιο προσωπικό αποτέλεσμα. Ο σκηνοθέτης εφαρμόζει το ρητορικό σχήμα του κύκλου όχι μόνο τοπικά με την επιλογή του ιδίου χώρου, αλλά και σημειολογικά για να χαρίσει σε όλες τις ιστορίες που ανέπτυξε τον κοινό παρονομαστή που διατύπωσε στις πρώτες κιόλας γραμμές του εναρκτήριου μονολόγου του Hugh Grant: «μου φαίνεται πως η αγάπη είναι παντού»!
Παρότι το Love Actually αποτελείται από διαφορετικές αυτοτελείς ιστορίες, κάθε μία από τις οποίες θα μπορούσε κάλλιστα με την ανάλογη ανάπτυξη πλοκής να αποτελέσει και μία ξεχωριστή δραματική κομεντί, η ταινία δε φαίνεται να κατακερματίζεται. Αυτή η αίσθηση της ενότητας οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στους συνδετικούς κρίκους που αναπτύσσει ο σεναριογράφος ανάμεσα στα πρόσωπα με την πάροδο των σκηνών. Οι δεσμοί αυτοί άλλοτε προφανείς κι άλλοτε κρυμμένοι ανάμεσα σε μισόλογα συμπληρώνουν σιωπηλά ένα παζλ που εμφανίζεται ολοκληρωμένο μόνο στην τελευταία σκηνή. Το βαρύ cast τής χαρίζει αίγλη με τον Hugh Grant τον ιδανικότερο για τον κεντρικό (;) ρόλο. Κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλά και το φέρει εις πέρας με επιτυχία!
Η αγάπη είναι παντού! Κλισέ; Το ξεχνάμε όμως καθημερινά. Οι μέρες που διανύουμε είναι άλλη μία καλή ευκαιρία να το θυμηθούμε. Και γιατί όχι; Να ξαναδούμε την ταινία. Σας το προτείνουμε ανεπιφύλακτα.
Καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα σε όλες και όλους!