Σύμφωνα με την παράδοση, η περίοδος αυτή είναι γεμάτη ανασκοπήσεις, λίστες και γενικά ένα κλίμα πανηγυριού. Δυστυχώς αυτή τη φορά βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να μην έχω αυτή την τόσο χαρούμενη διάθεση. Όπως όλοι γνωρίζετε στις 29 Δεκεμβρίου η οικογένεια στου σκληρού ήχου , αλλά και γενικά της μουσικής, δέχθηκε ένα από τα πιο βαριά χτυπήματα. Το θάνατο του Ian Fraser Kilmister, ή αλλιώς πολύ απλά του Lemmy.
Παρόλο που το 2015 ήταν μια χρονιά με πάρα πολύ καλούς νέους δίσκους και μάλιστα με μεγάλες επιστροφές βαριών ονομάτων του μεταλλικού χώρου (όπως οι Iron Maiden μετά από πενταετή δισκογραφική απουσία), ο θάνατος του Lemmy τα επισκίασε όλα. Και το κακό είναι ότι ξέραμε κάποια στιγμή ότι θα έφευγε, ίσως και πολύ πιο σύντομα, από την επιβαρυμένη κατάσταση της υγείας του εδώ και πάρα πολύ καιρό. Αλλά όσο τον έβλεπες όρθιο και ακόμα να προσφέρει (δίσκος 2015, Bad Magic και μάλιστα πολύ καλός), η είδηση του θανάτου του μου έκοψε προσωπικά τα πόδια, την ομιλία. Και σε ποια χρονική στιγμή: στο τέλος του χρόνου, πέντε ημέρες μετά τα γενέθλιά του και περίπου ενάμιση μήνα μετά το θάνατο του φίλου του Phil (Philthy Animal) Taylor, ντράμερ των αρχικών Motörhead.
Επειδή είναι όμως ανασκόπηση και όχι αφιέρωμα σε ένα από τους τελευταίους αυθεντικούς rockers, θα το κλείσουμε εδώ (παρόλη τη φόρτισή μου) λέγοντας πως ο Lemmy ήταν θρύλος εν ζωή, τώρα είναι αθάνατος.
Πίσω λοιπόν στην κανονική ροη της ζωής μας (όσο είμαστε ζωντανοί). Πολλές νέες κυκλοφορίες ήρθαν να μας ξεσηκώσουν και να μας δείξουν ότι ο σκληρός ήχος δεν πεθαίνει εύκολα. Το κοινό είναι πιστό και απαιτητικό και τα συγκροτήματα το γνωρίζουν αρκετά καλά. Ειδικά φέτος είχα έναν από τους πιο ευχάριστους πονοκεφάλους για να στριμώξω τα δέκα πιο αξιόλογα άλμπουμ. Πιστέψτε με υπάρχουν άλλα τόσα περίπου που θα μπορούσαν να είναι στην ίδια θέση με τη λίστα που υπάρχει παρακάτω, αλλά πρέπει να κάνεις επιλογές. Επιλογές όπου πάντα υπάρχει υποκειμενικότητα, όσο και αν προσπαθήσεις να μην αδικήσεις. Έτσι λοιπόν, έχουμε και λεμέ:
10. Saxon – Battering Ram
9. Slayer – Repentless (review)
8. Paradise Lost – The Plague Within (review)
7. Faith No More – Sol Invictus
6. Melechesh – Enki
5. Black Trip – Shadowline (review)
4. Motörhead – Bad Magic (review)
3. Iron Maiden - The Book Of Souls (review)
2. Ghost - Meliora (review)
1. My Dying Bride – Feel The Misery (review)
Αν και τα είπαμε καθόλη τη διάρκεια του 2015, οι θέσεις 1 και 2 κονταροχτυπήθηκαν μέχρι τέλους στο μυαλό μου. Θα μπορούσε να ήταν και ανάποδα. Όπως και οι θέσεις 3 και 4. Αυτό που ευχαριστήθηκα από όλη την δεκάδα ήταν η πολύ μεγάλη επιστροφή των Iron Maiden, αντάξια του ονόματος τους και των δυνατοτήτων τους, αλλά και ο απίστευτος δίσκος των νέων στο κουρμπέτι, Black Trip.
Εκτός δεκάδας μπορεί να άφησα αρκετά ονόματα (ως νέες κυκλοφορίες), αλλά δυστυχώς δεν μπορούν να στριμωχτούν όλοι στις δέκα πρώτες θέσεις. Πάντως από τις εκτός δεκάδας νέες κυκλοφορίες θα σας πρότεινα αυτές των Pentagram, Armored Saint, UDO, Marduk. Αξίζουν πραγματικά.
Το θέμα των ζωντανών εμφανίσεων το θίξαμε αναλυτικά σε προηγούμενο άρθρο. Απλά αναφορικά και πάλι, το μεγαλύτερο συναυλιακό γεγονός της χρονιάς ήταν η εμφάνιση των Machine Head.
Και κάπου εδώ κάνουμε ένα loop. Ξαναπέφτουμε στα δυσάρεστα. Πέρα από τους θανάτους του Lemmy και του Phil “Philthy Animal” Taylor, πολλοί ήταν αυτοί που έφυγαν για την «άλλη πλευρά». Δυστυχώς το 2015 έθαψε κόσμο και κοσμάκη. Για να τους θυμηθούμε: η φωνή των Aphrodite’s Child Demis Roussos, ο ντράμερ των Twisted Sister A.J.Perro, ο μπασίστας των Elf και Rainbow Craig Grouber, ο τεράστιος Christopher Lee (ο μόνος που έφυγε από γεράματα), ο ντράμερ των Bolt Thrower Martin “Kiddie” Kearns αιφνίδια μόλις στα 38 του, ο μπασίστας των Gorgoroth και ex- Obituary Frank Watkins. Μέσα σε αυτό τον κατάλογο να θυμίσουμε και την τραγωδία στο Club Collectiv στις 30 Οκτωβρίου στο Βουκουρέστι όπου έχασαν τη ζωή τους από την πυρκαγιά 63 άτομα ανάμεσα τους και τα μέλη των Goodbye To Gravity: Mihai Alexandru, Vlad Țelea, Bogdan Enache, Alex Pascu.
Τι περιμένουμε από το 2016; Για τους προληπτικούς, και μόνο ότι είναι δίσεκτο λέει πολλά. Όλοι θα περιμένουν την καταστροφή του κόσμου. Από αυτά που γνωρίζουμε, σίγουρα με ενδιαφέρον περιμένουμε τις νέες δουλειές των Anthrax, αλλά και των δικών μας Rotting Christ. Επίσης περιμένουμε να δούμε ζωντανά τον UDO να τραγουδήσει για τελευταία φορά ACCEPT και να είναι μαζί με ένα από τα πολύ ιστορικά συγκροτήματα του Καναδά, τους Anvil. Καθώς επίσης και τον ερχομό των DTA, προς τέρψη των οπαδών των Death και του Chuck Schuldiner.
Καλή χρονιά σε όλους με υγεία και πολύ πολύ heavy metal.
ΥΓ1: Ο θάνατος του Lemmy (ο οποίος σηματοδοτεί και το τέλος των Motörhead) αφήνει πραγματικά μια τρύπα στην αγαπημένη μας μουσική. Τρύπα που δεν μπορεί να κλείσει. Η ζωή όμως συνεχίζεται. Και όσοι όντως επηρεάστηκαν έστω και στο ελάχιστο από τη μουσική, το lifestyle και ό,τι άλλο ήταν οι Motörhead είμαι σίγουρος ότι θα ματώσουν για να κρατήσουν τη σημαία ψηλά. Γιατί όπου να ‘ναι έρχεται και το πραγματικό τέλος των Sabbath, ίσως και των AC/DC. Οι 70’s μπροστάρηδες μας εγκαταλείπουν σιγά σιγά. Ας μην τους απογοητεύσουμε. Σε αυτούς (κυρίως) οφείλουμε αυτό που είμαστε όλοι μας αυτή τη στιγμή !
ΥΓ2: Η ανασκόπηση είναι κυρίως αφιερωμένη σε όλους τους Motörheadbangers του κόσμου.
Παρόλο που το 2015 ήταν μια χρονιά με πάρα πολύ καλούς νέους δίσκους και μάλιστα με μεγάλες επιστροφές βαριών ονομάτων του μεταλλικού χώρου (όπως οι Iron Maiden μετά από πενταετή δισκογραφική απουσία), ο θάνατος του Lemmy τα επισκίασε όλα. Και το κακό είναι ότι ξέραμε κάποια στιγμή ότι θα έφευγε, ίσως και πολύ πιο σύντομα, από την επιβαρυμένη κατάσταση της υγείας του εδώ και πάρα πολύ καιρό. Αλλά όσο τον έβλεπες όρθιο και ακόμα να προσφέρει (δίσκος 2015, Bad Magic και μάλιστα πολύ καλός), η είδηση του θανάτου του μου έκοψε προσωπικά τα πόδια, την ομιλία. Και σε ποια χρονική στιγμή: στο τέλος του χρόνου, πέντε ημέρες μετά τα γενέθλιά του και περίπου ενάμιση μήνα μετά το θάνατο του φίλου του Phil (Philthy Animal) Taylor, ντράμερ των αρχικών Motörhead.
Επειδή είναι όμως ανασκόπηση και όχι αφιέρωμα σε ένα από τους τελευταίους αυθεντικούς rockers, θα το κλείσουμε εδώ (παρόλη τη φόρτισή μου) λέγοντας πως ο Lemmy ήταν θρύλος εν ζωή, τώρα είναι αθάνατος.
Πίσω λοιπόν στην κανονική ροη της ζωής μας (όσο είμαστε ζωντανοί). Πολλές νέες κυκλοφορίες ήρθαν να μας ξεσηκώσουν και να μας δείξουν ότι ο σκληρός ήχος δεν πεθαίνει εύκολα. Το κοινό είναι πιστό και απαιτητικό και τα συγκροτήματα το γνωρίζουν αρκετά καλά. Ειδικά φέτος είχα έναν από τους πιο ευχάριστους πονοκεφάλους για να στριμώξω τα δέκα πιο αξιόλογα άλμπουμ. Πιστέψτε με υπάρχουν άλλα τόσα περίπου που θα μπορούσαν να είναι στην ίδια θέση με τη λίστα που υπάρχει παρακάτω, αλλά πρέπει να κάνεις επιλογές. Επιλογές όπου πάντα υπάρχει υποκειμενικότητα, όσο και αν προσπαθήσεις να μην αδικήσεις. Έτσι λοιπόν, έχουμε και λεμέ:
10. Saxon – Battering Ram
9. Slayer – Repentless (review)
8. Paradise Lost – The Plague Within (review)
7. Faith No More – Sol Invictus
6. Melechesh – Enki
5. Black Trip – Shadowline (review)
4. Motörhead – Bad Magic (review)
3. Iron Maiden - The Book Of Souls (review)
2. Ghost - Meliora (review)
1. My Dying Bride – Feel The Misery (review)
Αν και τα είπαμε καθόλη τη διάρκεια του 2015, οι θέσεις 1 και 2 κονταροχτυπήθηκαν μέχρι τέλους στο μυαλό μου. Θα μπορούσε να ήταν και ανάποδα. Όπως και οι θέσεις 3 και 4. Αυτό που ευχαριστήθηκα από όλη την δεκάδα ήταν η πολύ μεγάλη επιστροφή των Iron Maiden, αντάξια του ονόματος τους και των δυνατοτήτων τους, αλλά και ο απίστευτος δίσκος των νέων στο κουρμπέτι, Black Trip.
Εκτός δεκάδας μπορεί να άφησα αρκετά ονόματα (ως νέες κυκλοφορίες), αλλά δυστυχώς δεν μπορούν να στριμωχτούν όλοι στις δέκα πρώτες θέσεις. Πάντως από τις εκτός δεκάδας νέες κυκλοφορίες θα σας πρότεινα αυτές των Pentagram, Armored Saint, UDO, Marduk. Αξίζουν πραγματικά.
Το θέμα των ζωντανών εμφανίσεων το θίξαμε αναλυτικά σε προηγούμενο άρθρο. Απλά αναφορικά και πάλι, το μεγαλύτερο συναυλιακό γεγονός της χρονιάς ήταν η εμφάνιση των Machine Head.
Και κάπου εδώ κάνουμε ένα loop. Ξαναπέφτουμε στα δυσάρεστα. Πέρα από τους θανάτους του Lemmy και του Phil “Philthy Animal” Taylor, πολλοί ήταν αυτοί που έφυγαν για την «άλλη πλευρά». Δυστυχώς το 2015 έθαψε κόσμο και κοσμάκη. Για να τους θυμηθούμε: η φωνή των Aphrodite’s Child Demis Roussos, ο ντράμερ των Twisted Sister A.J.Perro, ο μπασίστας των Elf και Rainbow Craig Grouber, ο τεράστιος Christopher Lee (ο μόνος που έφυγε από γεράματα), ο ντράμερ των Bolt Thrower Martin “Kiddie” Kearns αιφνίδια μόλις στα 38 του, ο μπασίστας των Gorgoroth και ex- Obituary Frank Watkins. Μέσα σε αυτό τον κατάλογο να θυμίσουμε και την τραγωδία στο Club Collectiv στις 30 Οκτωβρίου στο Βουκουρέστι όπου έχασαν τη ζωή τους από την πυρκαγιά 63 άτομα ανάμεσα τους και τα μέλη των Goodbye To Gravity: Mihai Alexandru, Vlad Țelea, Bogdan Enache, Alex Pascu.
Τι περιμένουμε από το 2016; Για τους προληπτικούς, και μόνο ότι είναι δίσεκτο λέει πολλά. Όλοι θα περιμένουν την καταστροφή του κόσμου. Από αυτά που γνωρίζουμε, σίγουρα με ενδιαφέρον περιμένουμε τις νέες δουλειές των Anthrax, αλλά και των δικών μας Rotting Christ. Επίσης περιμένουμε να δούμε ζωντανά τον UDO να τραγουδήσει για τελευταία φορά ACCEPT και να είναι μαζί με ένα από τα πολύ ιστορικά συγκροτήματα του Καναδά, τους Anvil. Καθώς επίσης και τον ερχομό των DTA, προς τέρψη των οπαδών των Death και του Chuck Schuldiner.
Καλή χρονιά σε όλους με υγεία και πολύ πολύ heavy metal.
ΥΓ1: Ο θάνατος του Lemmy (ο οποίος σηματοδοτεί και το τέλος των Motörhead) αφήνει πραγματικά μια τρύπα στην αγαπημένη μας μουσική. Τρύπα που δεν μπορεί να κλείσει. Η ζωή όμως συνεχίζεται. Και όσοι όντως επηρεάστηκαν έστω και στο ελάχιστο από τη μουσική, το lifestyle και ό,τι άλλο ήταν οι Motörhead είμαι σίγουρος ότι θα ματώσουν για να κρατήσουν τη σημαία ψηλά. Γιατί όπου να ‘ναι έρχεται και το πραγματικό τέλος των Sabbath, ίσως και των AC/DC. Οι 70’s μπροστάρηδες μας εγκαταλείπουν σιγά σιγά. Ας μην τους απογοητεύσουμε. Σε αυτούς (κυρίως) οφείλουμε αυτό που είμαστε όλοι μας αυτή τη στιγμή !
ΥΓ2: Η ανασκόπηση είναι κυρίως αφιερωμένη σε όλους τους Motörheadbangers του κόσμου.