Η αναγνώστριά μας Κωνσταντίνα Γαβαλά γράφει για την παράσταση που παρακολούθησε στο Θέατρο 104, "Όπως σας αρέσει". Την ευχαριστούμε πολύ για το κείμενό της!
Η παράσταση του Οδυσσέα Ι. Κωνσταντίνου σίγουρα δεν είναι αυτό περιμένεις για ένα έργο του Σαίξπηρ. Η σκηνή είναι βγαλμένη από οθόνη βιντεοπαιχνιδιού, γεμάτη από έντονα χρώματα και pixels.
Βρισκόμαστε στο δάσος της Άρντεν όπου έχουν καταφύγει, ο Ορλάντο για να κρυφτεί από τον αδερφό του που θέλει να τον δολοφονήσει, αλλά και η Ροζαλίντα, μεταμφιεσμένη σε αγόρι, που μαζί με την ξαδέρφη της Σήλια θέλουν να ξεφύγουν από τον δούκα που έχει σφετεριστεί το θρόνο του πατέρα της. Α! και φυσικά ο Ορλάντο και η Ροζαλίντα είναι ερωτευμένοι.
Το ιδιαίτερο της παράστασης είναι η προσέγγιση της και η παρουσίασή της ως βιντεοπαιχνίδι. Ο χώρος είναι τετράγωνος σαν οθόνη τηλεόρασης, η δράση είναι αυστηρά οριοθετημένη σε αυτή. Οι ηθοποιοί κινούνται μηχανικά και με μετρημένα βήματα, σαν ήρωες ηλεκτρονικού παιχνιδιού. Τα ρούχα και οι φωτισμοί, έντονοι και fluo, παραπέμπουν άμεσα σε γραφικά παιχνιδιών. Εξαιρετικά έξυπνο τέχνασμα είναι η αλλαγή των πράξεων του έργου. Οι ηθοποιοί στήνονται όπως στις καρτέλες των παιχνιδιών που πρέπει να διαλέξεις παίκτη. Ο αφηγητής του έργου τους παρουσιάζει έναν – έναν και μετά δίνει το έναυσμα για να ξεκινήσουν λέγοντας “PLAY”.
Ευχάριστα και διασκεδαστικά είναι και τα διαλείμματα που γίνονται στη διάρκεια του έργου, με τους πρωταγωνιστές να παίρνουν το μικρόφωνο και να τραγουδάνε καραόκε για να εκφράσουν την ψυχική τους κατάσταση. Από το “Common People” των Pulp ως το “Oops!...I Did It Again” της Britney Spears, δείχνουν ότι όλα μπορούν να συσχετιστούν και η ρυθμικότητα της ελισαβετιανής γλώσσας μπορεί να πάρει και άλλες μορφές.
Το «Όπως σας αρέσει» έχει ως κύριο θεματικό άξονα τη φυγή από την καθημερινότητα, από το κατεστημένο, από το επίπλαστο, αποδίδεται όμως με ένα κωμικό και ανάλαφρο τρόπο που το καθιστά ευχάριστο. Η φρέσκια και αστεία σκηνοθετική ματιά κάνει υποφερτό τον Σαίξπηρ (ιδιαίτερα για αυτούς που τον βρίσκουν κουραστικό και πολυλογά, όπως η γράφουσα).
“All the word is a stage and all the men and women are merely players: they have their exits and their entrances” Act II, Scene VII