Το Σαββατόβραδο 3 συντάκτες του Mix Grill βρέθηκαν στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο για να δουν επί σκηνής έναν από τους αγαπημένους τους μουσικούς : τον Αλκίνοο Ιωαννίδη. Αφού διαβάσετε τα "Στατιστικά" της βραδιάς, δείτε τις απόψεις του καθενός παρακάτω :
Χώρος : Γυάλινο Μουσικό Θέατρο
Μουσικοί : Αλκίνοος Ιωαννίδης (φωνή, κιθάρες), Σταύρος Λάντσιας (πλήκτρα, ξυλόφωνο κι ένα σωρό άλλα όργανα), Γιώργος Καλούδης (μπάσο, ηλεκτρικό τσέλο, Κρητική λύρα κ.α.), Μιχάλης Καπηλίδης (drums).
Ώρα έναρξης : 23:00
Διάλειμμα : 00:30
Β' Μέρος : 01:00 - 02:00
Encore : 02:00 - 02:30
Οι καλύτερες στιγμές (κατά γενική ομολογία) : "Απόγευμα στο δέντρο", "Αδιέξοδο", "Πατρίδα", "Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ", "Ο κόσμος που αλλάζει".
Η καλύτερη ατάκα : "Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, η κρίση έρχεται στην Ελλάδα το Σεπτέμβρη. Έτσι, θα παίξουμε τραγουδάκια από το νέο μου δίσκο, γιατί ό,τι πουλήσουμε αυτούς τους μήνες..."
... με τη ματιά του MikeMous :
Τί να πρωτοπεί κανείς για την χθεσινοβραδινή ζωντανή εμφάνιση του Α. Ιωαννίδη στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο;
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Ο Αλκίνοος, ο Στ. Λάντσιας, Ο Γ. Καλούδης και ο Μ. Καπηλίδης σε μεγάλα κέφια (μουσικά - κι όχι μόνο) εμφανίστηκαν στην σκηνή του Γυάλινου Μουσικού Θεάτρου λίγο μετά τις 23:00. Η κλίμακα με τα φτερά αγγέλων και τα διάσπαρτα φτερά που στόλιζαν την σκηνή ανήκουν στον γνήσιο καλλιτέχνη και πατέρα του Αλκίνοου, 'Αντη. Φωτισμός και ήχος άριστος.
Το ρεπερτόριο περιλάμβανε συνθέσεις από τους περισσότερους δίσκους, καθώς και τα περισσότερα κομμάτια από τον νέο δίσκο "Νεροποντή". Λάντσιας, Καλούδης και Καπηλίδης "έδωσαν ρέστα" (ως συνήθως) και συνόδευσαν τον Αλκίνοο σε κάθε λογής έμπνευση και "ανασύνθεση" των ίδιων των κομματιών του καθώς και κάποιων διασκευών άλλων καλλιτεχνών, όπως και κομματιών από τους προσωπικούς δίσκους του Λάντσια και του Καλούδη. Όλοι οι καλλιτέχνες έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό για να ικανοποιήσουν το κοινό που είχε ασφυχτικά γεμίσει το (μικρό έτσι κι αλλιώς) Γυάλινο.
Φυσικά δεν έλειψε η χιουμοριστική και σατυρική διάθεση. Ακούσαμε όλων των ειδών τα μουσικά είδη (παραδοσιακή, βυζαντινή, λαϊκή, ροκ, φανκ, τζαζ κ.ο.κ) και ταξιδέψαμε άλλοτε με χαρούμενη και άλλοτε καταθλιπτική διάθεση σε πολλές γωνιές του ανθρώπινου μυαλού. Κατά την ταπεινή μου άποψη κορυφαίες στιγμές ήταν η "Πατρίδα", ο "Εντγκαρ Άλαν Πόε", το "Απόγευμα στο Δέντρο", το "Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ" και το "Αδιέξοδο". Επίσης η ενκόρ εμφάνιση, αρχικά σόλο και στη συνέχεια ολόκληρου του κουαρτέτου ήταν πραγματικά "ζωντανή" και "ζεστή". Μετά το πέρας, εκεί γύρω στις 02:30 αισθάνθηκα ότι όσες ώρες κι αν έπαιζαν θα μου φαινόταν λίγο...
Στα αρνητικά μπορώ να αναφέρω την απαράδεκτη συμπεριφορά της μερίδας του κοινού που νομίζει ότι πηγαίνει στα "μπουζούκια" και δεν σέβεται ούτε τους καλλιτέχνες αλλά ούτε και όσους ενδιαφέρονται να δουν και να ακούσουν αυτό που πραγματικά θέλουν κι όχι ένα βόμβο συζητήσεων και φωνών που αρμόζουν σε χάβρα.
Επίσης για άλλη μια φορά θα στηλιτεύσω την απαράδεκτη λογική των νυχτερινών μαγαζιών της Αθήνας που στο βωμό του μεγαλύτερου κέρδους συνωστίζουν όσον το δυνατόν περισσότερα άτομα ανα τετραγ. μέτρο δημιουργώντας αφόρητες συνθήκες (συν το κάπνισμα που ακόμα επιτρέπεται παντού) και φυσικά εγκυμονώντας τους ευνόητους κινδύνους (σεισμός, πυρκαγιά κλπ) με μία και μόνη έξοδο κινδύνου.
...με τη ματιά της Νότας :
Τι μπορεί να κάνει ένας μικρός προσκυνητής μαζί με τρεις μάγους; Θαύματα, μόνο θαύματα! Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης εμφανίζεται στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο πλαισιωμένος από τους εξαιρετικούς μουσικούς Σταύρο Λάντσια, Μιχάλη Καπηλίδη και Γιώργο Καλούδη σε μία «ακουστική παράσταση» όπως o ίδιος είπε. Η αρχή ήταν πραγματικά ανατριχιαστική όπου έπαιξαν unplugged την «Παράκληση» και ο Αλκίνοος ήταν σαν ένα μικρό παιδάκι που απλά έλεγε το ποίημα του. Συνέχισαν με πολλά παλιά τραγούδια τα οποία ο κόσμος τραγουδούσε καθώς και αρκετά από το νέο του δίσκο «Νεροποντή» που φανήκαν να είναι ήδη γνωστά στον κόσμο. Οι εκτελέσεις πολλών τραγουδιών ήταν τόσο διαφορετικές από την αρχική τους που σε ξάφνιαζαν θετικά και κατανοούσες το απύθμενο ταλέντο και την ευφυΐα των μουσικών. Ιδίως η ηλεκτρική εκτέλεση του «Στην αγορά του Αλ Χαλίλι» ήταν τόσο διαφορετική που μόνο όταν άρχισε να τραγουδάει τους στίχους ο Αλκίνοος κατάλαβα ποιο ήταν.
Πραγματικά η παράσταση ήταν εξαιρετική, ο Αλκίνοος κατ’ εμέ είναι μεγάλος τραγουδοποιός και σε κάθε live του είναι σαν να βλέπω έναν άλλο διαφορετικό καλλιτέχνη που έχει κάτι νέο να σου πει.
Μία παρατήρηση που έχω να κάνω είναι ότι όταν πας να παρακολουθήσεις μία «ακουστική παράσταση» ενός καλλιτέχνη ο οποίος μέσα από τα τραγούδια του, όπως και να το κάνεις, καταθέτει ένα κομμάτι από την ψυχή του και προσπαθεί να τα κοινωνήσει στον ακροατή, δεν κάνεις τόση φασαρία! Ντρέπεσαι να κάνεις φασαρία! Μπορείς κάλλιστα να πάρεις τους κολλητούς σου και να πάτε τρεις ώρες για καφέ, που είναι και το εθνικό σπορ του Έλληνα, και να τα πείτε όλα. Μάλλον τελικά αποδεικνύεται ότι ο Αλκίνοος Ιωαννίδης είναι mainstream και λέει κάποιος ότι «μετά από τον Ρέμο και την Κοκκίνου ας δούμε και έναν Ιωαννίδη».
...με τη ματιά του gbal :
Η αλήθεια είναι ότι έχω δει πολλές φορές τον Αλκίνοο Ιωαννίδη στη σκηνή και είμαι σχετικά προκατειλλειμένος θετικά. Παρ' όλα αυτά, κάθε συναυλία οποιουδήποτε μουσικού είναι ξεχωριστή - διαφορετική από τις προηγούμενες. Για να σας προκαταβάλω από την αρχή, δεν έχω τίποτα το αρνητικό να γράψω για το περασμένο Σαββατόβραδο! Ακόμη κι αν ο κόσμος ήταν στον "κόσμο" του, ("Πανελλήνιος Σουξεδιάρης... Σκύλος περιωπής") ακόμη κι αν συμφωνώ με το Μιχάλη ότι μπήκε πολύς κόσμος επιπλέον στο Γυάλινο.
Όλα αυτά μένουν στην άκρη και αυτό που κρατάω είναι η απόλαυση να βλέπεις επί σκηνής 4 εξαιρετικούς μουσικούς να παίζουν ένα μείγμα από παλιά και νέα κομμάτια του Αλκίνοου είτε λες και ακούς το κομμάτι από το CD, είτε ως μια πολύ διαφορετική εκτέλεση. Σε πολλά τραγούδια, στα τελευταία μέτρα και οι τέσσερις τους αυτοσχεδίαζαν και έκαναν διάφορα όμορφα πράγματα, παράγοντας ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα και δίνοντας την εντύπωση σε όλους μας ότι η κάθε εμφάνιση τους θα είναι διαφορετική από τις προηγούμενες.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Στις 11 και κάτι ο "καλλιτέχνης" παίρνει την κιθάρα του και χωρίς μικρόφωνο κάνει την "Παράκληση" του στο "φιλοθεάμων" κοινό. Ο "Προσκυνητής" ακολουθεί για να "ανάψουν" τα αίματα και σιγά, σιγά με τους διάφορους πειραματισμούς του Καλούδη και του Λάντσια καταλαβαίνουμε ότι έχουμε να κάνουμε με μια βραδιά, στην οποία θα χορτάσουμε μουσική. Με την πάροδο 3-4 τραγουδιών, ο Αλκίνοος παίρνει το μικρόφωνο (κι έλεγα πότε θα το κάνει...) και μας ενημερώνει ότι η κρίση έρχεται στη χώρα μας το ερχόμενο Φθινόπωρο, οπότε θα παίξει κανένα τραγουδάκι από το νέο του δίσκο, ώστε να τον διαφημίσει, μήπως και πουλήσει καμιά κόπια παραπάνω... Μετά την εξαιρετική "Πατρίδα" και το "Πέρασμα" χωρίς τη Σόνια Θεοδωρίδου, ο Αλκίνοος παίρνει ένα μακρύ βυζαντινό όργανο (λέγεται ότι υπάρχουν πολύ λίγα τέτοια όργανα σε όλο τον κόσμο) και σε μια ατμόσφαιρα μυσταγωγίας (κατάλληλη και για την Εβδομάδα των Παθών...) παράγει μια διαφορετική μελωδία, η οποία με τη βοήθεια της Κρητικής λύρας του Καλούδη μας φέρνει μια απίστευτη εκτέλεση του "Απόγευμα στο δέντρο". Ίσως μια από τις κορυφαίες στιγμές της βραδιάς με απίστευτο τζαμάρισμα των μουσικών και στην αρχή και το τέλος.
Μέχρι τις 00:30, το μενού περιείχε πολλά παλιά γνωστά κομμάτια ("Καθρέφτης", "Σταγόνες στο γυαλό", "Γιατί δεν έρχεσαι", "Όσα η αγάπη ονειρεύεται" κ.α.) και κάποια κανούργια ("Μη με κλειδώνεις", "Ήταν ανάγκη"). Αμέσως μετά για μισή ωρίτσα, οι "καλλιτέχνες" ξεκουράστηκαν και επανήλθαν "δημήτριοι" στις 01:00. Όσο περνούσε η ώρα και οι 4 τους είχαν καταφέρει να ανεβάζουν σιγά, σιγά τον κόσμο, ο οποίος γινόταν συνέχεια όλο και πιο εκδηλωτικός. Τα "Αδιέξοδο", "Δεν μπορώ", "Θα 'μαι κοντά σου", "Ο δρόμος σου είσαι εσύ", "Απόψε" και η ροκ εκτέλεση του "Στην αγορά του Αλ Χαλίλη" ξεχώρισαν μαζί με την εξαιρετική παρουσίαση των "χορηγών" της βραδιάς, στην οποία ο Αλκίνοος, ο Καλούδης και ο Καπηλίδης με τη συνεχή απαγγελία διάφορων Εταιρειών δημιούργησαν ένα διαφορετικό τραγούδι.
Στις 02:00 μας αποχαιρετούν εν μέσω τρελών χειροκροτημάτων και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, ο Αλκίνοος επιστρέφει μόνος του με την κιθάρα του και μας λέει "Εντάξει παιδιά, είμαι εύκολος. Δε θέλω και πολλά χειροκροτήματα για να ξαναβγώ..." Με την κιθάρα του μας έπαιξε ακουστικά αρκετά τραγούδια και λίγο πριν το τέλος μπήκαν στη σκηνή και οι υπόλοιποι για να κλείσουν την όλη βραδιά.
Ο συνδυασμός του καλού τραγουδιστή (υπήρχαν στιγμές που γέμιζε με μελωδίες το χώρο μόνο με τη φωνή του και χωρίς τη συνοδεία οποιουδήποτε οργάνου), μουσικού, συνθέτη και η τόσο ξεχωριστή επαφή του με τον κόσμο έχουν κάνει τον Αλκίνοο τόσο αγαπητό σε όλους μας. Είναι στιγμές που πραγματικά περιμένεις να τον ακούσεις μετά το τέλος του τραγουδιού και να πει τα δικά του. Μουσικά, ήταν πολλές οι φορές που μείναμε άφωνοι από το τελικό αποτέλεσμα και τους ξεχωριστούς πειραματισμούς, που παρήγαγαν και οι τέσσερις τους. Πραγματικά, ελπίζω να ηχογραφούνται αυτές οι βραδιές και να βγει ένας Live δίσκος, γιατί πιστέψτε με θα είναι πολύ καλός!
Χώρος : Γυάλινο Μουσικό ΘέατροΜουσικοί : Αλκίνοος Ιωαννίδης (φωνή, κιθάρες), Σταύρος Λάντσιας (πλήκτρα, ξυλόφωνο κι ένα σωρό άλλα όργανα), Γιώργος Καλούδης (μπάσο, ηλεκτρικό τσέλο, Κρητική λύρα κ.α.), Μιχάλης Καπηλίδης (drums).
Ώρα έναρξης : 23:00
Διάλειμμα : 00:30
Β' Μέρος : 01:00 - 02:00
Encore : 02:00 - 02:30
Οι καλύτερες στιγμές (κατά γενική ομολογία) : "Απόγευμα στο δέντρο", "Αδιέξοδο", "Πατρίδα", "Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ", "Ο κόσμος που αλλάζει".
Η καλύτερη ατάκα : "Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, η κρίση έρχεται στην Ελλάδα το Σεπτέμβρη. Έτσι, θα παίξουμε τραγουδάκια από το νέο μου δίσκο, γιατί ό,τι πουλήσουμε αυτούς τους μήνες..."
... με τη ματιά του MikeMous :
Τί να πρωτοπεί κανείς για την χθεσινοβραδινή ζωντανή εμφάνιση του Α. Ιωαννίδη στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο;
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Ο Αλκίνοος, ο Στ. Λάντσιας, Ο Γ. Καλούδης και ο Μ. Καπηλίδης σε μεγάλα κέφια (μουσικά - κι όχι μόνο) εμφανίστηκαν στην σκηνή του Γυάλινου Μουσικού Θεάτρου λίγο μετά τις 23:00. Η κλίμακα με τα φτερά αγγέλων και τα διάσπαρτα φτερά που στόλιζαν την σκηνή ανήκουν στον γνήσιο καλλιτέχνη και πατέρα του Αλκίνοου, 'Αντη. Φωτισμός και ήχος άριστος.
Το ρεπερτόριο περιλάμβανε συνθέσεις από τους περισσότερους δίσκους, καθώς και τα περισσότερα κομμάτια από τον νέο δίσκο "Νεροποντή". Λάντσιας, Καλούδης και Καπηλίδης "έδωσαν ρέστα" (ως συνήθως) και συνόδευσαν τον Αλκίνοο σε κάθε λογής έμπνευση και "ανασύνθεση" των ίδιων των κομματιών του καθώς και κάποιων διασκευών άλλων καλλιτεχνών, όπως και κομματιών από τους προσωπικούς δίσκους του Λάντσια και του Καλούδη. Όλοι οι καλλιτέχνες έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό για να ικανοποιήσουν το κοινό που είχε ασφυχτικά γεμίσει το (μικρό έτσι κι αλλιώς) Γυάλινο. Φυσικά δεν έλειψε η χιουμοριστική και σατυρική διάθεση. Ακούσαμε όλων των ειδών τα μουσικά είδη (παραδοσιακή, βυζαντινή, λαϊκή, ροκ, φανκ, τζαζ κ.ο.κ) και ταξιδέψαμε άλλοτε με χαρούμενη και άλλοτε καταθλιπτική διάθεση σε πολλές γωνιές του ανθρώπινου μυαλού. Κατά την ταπεινή μου άποψη κορυφαίες στιγμές ήταν η "Πατρίδα", ο "Εντγκαρ Άλαν Πόε", το "Απόγευμα στο Δέντρο", το "Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ" και το "Αδιέξοδο". Επίσης η ενκόρ εμφάνιση, αρχικά σόλο και στη συνέχεια ολόκληρου του κουαρτέτου ήταν πραγματικά "ζωντανή" και "ζεστή". Μετά το πέρας, εκεί γύρω στις 02:30 αισθάνθηκα ότι όσες ώρες κι αν έπαιζαν θα μου φαινόταν λίγο...
Στα αρνητικά μπορώ να αναφέρω την απαράδεκτη συμπεριφορά της μερίδας του κοινού που νομίζει ότι πηγαίνει στα "μπουζούκια" και δεν σέβεται ούτε τους καλλιτέχνες αλλά ούτε και όσους ενδιαφέρονται να δουν και να ακούσουν αυτό που πραγματικά θέλουν κι όχι ένα βόμβο συζητήσεων και φωνών που αρμόζουν σε χάβρα.
Επίσης για άλλη μια φορά θα στηλιτεύσω την απαράδεκτη λογική των νυχτερινών μαγαζιών της Αθήνας που στο βωμό του μεγαλύτερου κέρδους συνωστίζουν όσον το δυνατόν περισσότερα άτομα ανα τετραγ. μέτρο δημιουργώντας αφόρητες συνθήκες (συν το κάπνισμα που ακόμα επιτρέπεται παντού) και φυσικά εγκυμονώντας τους ευνόητους κινδύνους (σεισμός, πυρκαγιά κλπ) με μία και μόνη έξοδο κινδύνου.
...με τη ματιά της Νότας :
Τι μπορεί να κάνει ένας μικρός προσκυνητής μαζί με τρεις μάγους; Θαύματα, μόνο θαύματα! Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης εμφανίζεται στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο πλαισιωμένος από τους εξαιρετικούς μουσικούς Σταύρο Λάντσια, Μιχάλη Καπηλίδη και Γιώργο Καλούδη σε μία «ακουστική παράσταση» όπως o ίδιος είπε. Η αρχή ήταν πραγματικά ανατριχιαστική όπου έπαιξαν unplugged την «Παράκληση» και ο Αλκίνοος ήταν σαν ένα μικρό παιδάκι που απλά έλεγε το ποίημα του. Συνέχισαν με πολλά παλιά τραγούδια τα οποία ο κόσμος τραγουδούσε καθώς και αρκετά από το νέο του δίσκο «Νεροποντή» που φανήκαν να είναι ήδη γνωστά στον κόσμο. Οι εκτελέσεις πολλών τραγουδιών ήταν τόσο διαφορετικές από την αρχική τους που σε ξάφνιαζαν θετικά και κατανοούσες το απύθμενο ταλέντο και την ευφυΐα των μουσικών. Ιδίως η ηλεκτρική εκτέλεση του «Στην αγορά του Αλ Χαλίλι» ήταν τόσο διαφορετική που μόνο όταν άρχισε να τραγουδάει τους στίχους ο Αλκίνοος κατάλαβα ποιο ήταν.Πραγματικά η παράσταση ήταν εξαιρετική, ο Αλκίνοος κατ’ εμέ είναι μεγάλος τραγουδοποιός και σε κάθε live του είναι σαν να βλέπω έναν άλλο διαφορετικό καλλιτέχνη που έχει κάτι νέο να σου πει.
Μία παρατήρηση που έχω να κάνω είναι ότι όταν πας να παρακολουθήσεις μία «ακουστική παράσταση» ενός καλλιτέχνη ο οποίος μέσα από τα τραγούδια του, όπως και να το κάνεις, καταθέτει ένα κομμάτι από την ψυχή του και προσπαθεί να τα κοινωνήσει στον ακροατή, δεν κάνεις τόση φασαρία! Ντρέπεσαι να κάνεις φασαρία! Μπορείς κάλλιστα να πάρεις τους κολλητούς σου και να πάτε τρεις ώρες για καφέ, που είναι και το εθνικό σπορ του Έλληνα, και να τα πείτε όλα. Μάλλον τελικά αποδεικνύεται ότι ο Αλκίνοος Ιωαννίδης είναι mainstream και λέει κάποιος ότι «μετά από τον Ρέμο και την Κοκκίνου ας δούμε και έναν Ιωαννίδη».
...με τη ματιά του gbal :
Η αλήθεια είναι ότι έχω δει πολλές φορές τον Αλκίνοο Ιωαννίδη στη σκηνή και είμαι σχετικά προκατειλλειμένος θετικά. Παρ' όλα αυτά, κάθε συναυλία οποιουδήποτε μουσικού είναι ξεχωριστή - διαφορετική από τις προηγούμενες. Για να σας προκαταβάλω από την αρχή, δεν έχω τίποτα το αρνητικό να γράψω για το περασμένο Σαββατόβραδο! Ακόμη κι αν ο κόσμος ήταν στον "κόσμο" του, ("Πανελλήνιος Σουξεδιάρης... Σκύλος περιωπής") ακόμη κι αν συμφωνώ με το Μιχάλη ότι μπήκε πολύς κόσμος επιπλέον στο Γυάλινο.
Όλα αυτά μένουν στην άκρη και αυτό που κρατάω είναι η απόλαυση να βλέπεις επί σκηνής 4 εξαιρετικούς μουσικούς να παίζουν ένα μείγμα από παλιά και νέα κομμάτια του Αλκίνοου είτε λες και ακούς το κομμάτι από το CD, είτε ως μια πολύ διαφορετική εκτέλεση. Σε πολλά τραγούδια, στα τελευταία μέτρα και οι τέσσερις τους αυτοσχεδίαζαν και έκαναν διάφορα όμορφα πράγματα, παράγοντας ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα και δίνοντας την εντύπωση σε όλους μας ότι η κάθε εμφάνιση τους θα είναι διαφορετική από τις προηγούμενες.Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Στις 11 και κάτι ο "καλλιτέχνης" παίρνει την κιθάρα του και χωρίς μικρόφωνο κάνει την "Παράκληση" του στο "φιλοθεάμων" κοινό. Ο "Προσκυνητής" ακολουθεί για να "ανάψουν" τα αίματα και σιγά, σιγά με τους διάφορους πειραματισμούς του Καλούδη και του Λάντσια καταλαβαίνουμε ότι έχουμε να κάνουμε με μια βραδιά, στην οποία θα χορτάσουμε μουσική. Με την πάροδο 3-4 τραγουδιών, ο Αλκίνοος παίρνει το μικρόφωνο (κι έλεγα πότε θα το κάνει...) και μας ενημερώνει ότι η κρίση έρχεται στη χώρα μας το ερχόμενο Φθινόπωρο, οπότε θα παίξει κανένα τραγουδάκι από το νέο του δίσκο, ώστε να τον διαφημίσει, μήπως και πουλήσει καμιά κόπια παραπάνω... Μετά την εξαιρετική "Πατρίδα" και το "Πέρασμα" χωρίς τη Σόνια Θεοδωρίδου, ο Αλκίνοος παίρνει ένα μακρύ βυζαντινό όργανο (λέγεται ότι υπάρχουν πολύ λίγα τέτοια όργανα σε όλο τον κόσμο) και σε μια ατμόσφαιρα μυσταγωγίας (κατάλληλη και για την Εβδομάδα των Παθών...) παράγει μια διαφορετική μελωδία, η οποία με τη βοήθεια της Κρητικής λύρας του Καλούδη μας φέρνει μια απίστευτη εκτέλεση του "Απόγευμα στο δέντρο". Ίσως μια από τις κορυφαίες στιγμές της βραδιάς με απίστευτο τζαμάρισμα των μουσικών και στην αρχή και το τέλος.
Μέχρι τις 00:30, το μενού περιείχε πολλά παλιά γνωστά κομμάτια ("Καθρέφτης", "Σταγόνες στο γυαλό", "Γιατί δεν έρχεσαι", "Όσα η αγάπη ονειρεύεται" κ.α.) και κάποια κανούργια ("Μη με κλειδώνεις", "Ήταν ανάγκη"). Αμέσως μετά για μισή ωρίτσα, οι "καλλιτέχνες" ξεκουράστηκαν και επανήλθαν "δημήτριοι" στις 01:00. Όσο περνούσε η ώρα και οι 4 τους είχαν καταφέρει να ανεβάζουν σιγά, σιγά τον κόσμο, ο οποίος γινόταν συνέχεια όλο και πιο εκδηλωτικός. Τα "Αδιέξοδο", "Δεν μπορώ", "Θα 'μαι κοντά σου", "Ο δρόμος σου είσαι εσύ", "Απόψε" και η ροκ εκτέλεση του "Στην αγορά του Αλ Χαλίλη" ξεχώρισαν μαζί με την εξαιρετική παρουσίαση των "χορηγών" της βραδιάς, στην οποία ο Αλκίνοος, ο Καλούδης και ο Καπηλίδης με τη συνεχή απαγγελία διάφορων Εταιρειών δημιούργησαν ένα διαφορετικό τραγούδι.
Στις 02:00 μας αποχαιρετούν εν μέσω τρελών χειροκροτημάτων και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, ο Αλκίνοος επιστρέφει μόνος του με την κιθάρα του και μας λέει "Εντάξει παιδιά, είμαι εύκολος. Δε θέλω και πολλά χειροκροτήματα για να ξαναβγώ..." Με την κιθάρα του μας έπαιξε ακουστικά αρκετά τραγούδια και λίγο πριν το τέλος μπήκαν στη σκηνή και οι υπόλοιποι για να κλείσουν την όλη βραδιά.
Ο συνδυασμός του καλού τραγουδιστή (υπήρχαν στιγμές που γέμιζε με μελωδίες το χώρο μόνο με τη φωνή του και χωρίς τη συνοδεία οποιουδήποτε οργάνου), μουσικού, συνθέτη και η τόσο ξεχωριστή επαφή του με τον κόσμο έχουν κάνει τον Αλκίνοο τόσο αγαπητό σε όλους μας. Είναι στιγμές που πραγματικά περιμένεις να τον ακούσεις μετά το τέλος του τραγουδιού και να πει τα δικά του. Μουσικά, ήταν πολλές οι φορές που μείναμε άφωνοι από το τελικό αποτέλεσμα και τους ξεχωριστούς πειραματισμούς, που παρήγαγαν και οι τέσσερις τους. Πραγματικά, ελπίζω να ηχογραφούνται αυτές οι βραδιές και να βγει ένας Live δίσκος, γιατί πιστέψτε με θα είναι πολύ καλός!