Επτά χρόνια πριν, τρέχω συνέντευξη του Peter Murphy στην εκπομπή μου, μόνος, χωρίς άλλη βοήθεια. Θα είναι στην Αθήνα μία μέρα πριν τα γενέθλιά μου (9 Νοεμβρίου) και στην ουσία θα τα γιορτάσουμε ''μαζί''. Με εκείνον στη σκηνή (Gagarin 8 Νοεμβρίου), βέβαια. Τρέχω τη συνέντευξη σχεδόν ένα μήνα, με αμέτρητα e-mails, επαφή με τον tour manager κτλ. Η συνέντευξη κλείνει, και τη συγκεκριμένη μέρα, καθώς δεν υπάρχει τηλεφωνικό κέντρο (την εποχή εκείνη) τα Σαββατοκύριακα, ανεβοκατεβαίνω τα σκαλιά και σχηματίζω ο ίδιος τον αριθμό, ώστε να περάσει το τηλέφωνο στο στούντιο (στο οποίο έχω επιστρέψει με την ταχύτητα του φωτός, για να απαντήσω όταν το σηκώσει) και να βγούμε on air.
Τη μέρα εκείνη, ήταν στο Βέλγιο, η εκπομπή είχε διάρκεια 2 ώρες, και τηλεφώνησα στο ξενοδοχείο του σχεδόν 30 φορές (...) μέσα στη διάρκεια της εκπομπής. 30. Συνέχεια. Η απίστευτα ευγενική Κυρία με την οποία μίλησα και τις 30, μου εξηγούσε ξανά και ξανά, πως λείπει, πως δεν έχει επιστρέψει ακόμη στο δωμάτιο του. Της εξήγησα (καθώς τελείωνε η εκπομπή) πως την ''ενοχλώ'' συνεχώς, γιατί κάνω μια εκπομπή στην Αθήνα και είναι σημαντικό να τον βρω ώστε να μιλήσουμε, να γίνει η συνέντευξη πριν τελείωσει η εκπομπή. Με κατανόηση, μου απάντησε, συνέχισε να προσπαθείς. Κι αυτό και έκανα στο χρόνο που είχε απομείνει, καθώς υποτίθεται (...) πως όλα είναι χρόνος. Ήταν ήδη παρα δέκα, δεν είχε πια νόημα, πηγαίναμε ειδήσεις, η εκπομπή τελείωνε.
Έβαλα το τελευταίο τραγούδι, το Burning From The Inside των Bauhaus, της μπάντας που άλλαξε τον πλανήτη μου, εμένα, ή που ίσως απλά μου άνοιξε την πόρτα για εκείνον, μάζεψα τα cd, αποχαιρέτησα τον ηχολήπτη, και κατέβηκα (με τα πόδια, ενώ πάντα παίρνω το ασανσέρ) τις σκάλες.
Άναψα τσίγάρο. Οκ είπα, δεν θέλει να γίνει. Υπάρχει πάντα κάποιος λόγος, ακολούθησε τη ροή. Μια χαρά. Χαμογέλασα (με λύπη, αλλα μια λύπη γλυκιά) σ' εμένα, και συνέχιζα να κατεβαίνω τις σκάλες. Άκουσα μια φωνή απο το production, δίπλα στο κεντρικό studio, ''Δημήτρη, Δημήτρη, τηλέφωνο για σένα, κάποιος μου μιλάει αγγλικά''.
Γύρισα πίσω, πήρα το τηλέφωνο, ''γεία σου, είμαι ο Peter'', μια φωνή - χαμόγελο. Του είπα πως τον έψαχνα 2 ώρες, ''το ξέρω'', μου απάντησε, ''ήταν κάτι σημαντικό πολύ και άργησα, θες να τα πούμε τώρα;" τον άκουσα να μου λέει. Του εξήγησα, ότι η εκπομπή είχε τελειώσει πια, ήμουν εκτός αέρα, όμως, δεν πειράζει, γιατί ''θέλω να σου πω πως η μουσική σου άλλαξε τη ζωή μου για πάντα και οι Bauhaus ήταν είναι και θα είναι η πιο αγαπημένη μου μπάντα, με καθόρισε. Σε είδα στην Αθήνα το 1983, ήμουν ήδη fan, έλιωνα ήδη τα άλμπουμ, και δεν πίστευα πως θα σας δω στη σκηνή τότε, όπως δεν πιστεύω και αυτή τη στιγμή, χρόνια μετά, πως θα σε είχα στην εκπομπή μου αν ήμουν πιο τυχερός, δεν πειράζει όμως''.
Η συνέντευξη έγινε. Την επόμενη εβδομάδα.
Μάλιστα, λίγο πριν κλείσουμε το τηλέφωνο, μου έδωσε ακόμη ένα νούμερο.
''Μην το δώσεις πουθενά αυτό, ε;'' μου είπε και γελάσαμε.
Όμως η συνέντευξη δεν είχε πια καμιά σημασία. Απολύτως.
Σημασία έχει η συζήτηση που κάναμε εκείνο το βράδυ, σαν δύο φίλοι, κουβεντιάζοντας αρχικά για τον Scott Walker, και στη συνέχεια για τους ανθρώπους που μας έκαναν να ονειρευόμαστε, μας έμαθαν τον τρόπο. Εκείνος για τον David Bowie, με ένα βαθύ και ουσιαστικό σεβασμό απέναντί του, κι εγώ για εκείνον, μέσα απο τη μπάντα που αγαπώ όσο καμία, τους Bauhaus.
''Όσο ο David μεγαλώνει, γίνεται καλύτερος με ένα διαφορετικό τρόπο, απλά είναι δύσκολο να το καταλάβουν όλοι αυτό'', μου είπε, και είπαμε καληνύχτα.
''Ziggy played guitar.''
Τη μέρα εκείνη, ήταν στο Βέλγιο, η εκπομπή είχε διάρκεια 2 ώρες, και τηλεφώνησα στο ξενοδοχείο του σχεδόν 30 φορές (...) μέσα στη διάρκεια της εκπομπής. 30. Συνέχεια. Η απίστευτα ευγενική Κυρία με την οποία μίλησα και τις 30, μου εξηγούσε ξανά και ξανά, πως λείπει, πως δεν έχει επιστρέψει ακόμη στο δωμάτιο του. Της εξήγησα (καθώς τελείωνε η εκπομπή) πως την ''ενοχλώ'' συνεχώς, γιατί κάνω μια εκπομπή στην Αθήνα και είναι σημαντικό να τον βρω ώστε να μιλήσουμε, να γίνει η συνέντευξη πριν τελείωσει η εκπομπή. Με κατανόηση, μου απάντησε, συνέχισε να προσπαθείς. Κι αυτό και έκανα στο χρόνο που είχε απομείνει, καθώς υποτίθεται (...) πως όλα είναι χρόνος. Ήταν ήδη παρα δέκα, δεν είχε πια νόημα, πηγαίναμε ειδήσεις, η εκπομπή τελείωνε.
Έβαλα το τελευταίο τραγούδι, το Burning From The Inside των Bauhaus, της μπάντας που άλλαξε τον πλανήτη μου, εμένα, ή που ίσως απλά μου άνοιξε την πόρτα για εκείνον, μάζεψα τα cd, αποχαιρέτησα τον ηχολήπτη, και κατέβηκα (με τα πόδια, ενώ πάντα παίρνω το ασανσέρ) τις σκάλες.Άναψα τσίγάρο. Οκ είπα, δεν θέλει να γίνει. Υπάρχει πάντα κάποιος λόγος, ακολούθησε τη ροή. Μια χαρά. Χαμογέλασα (με λύπη, αλλα μια λύπη γλυκιά) σ' εμένα, και συνέχιζα να κατεβαίνω τις σκάλες. Άκουσα μια φωνή απο το production, δίπλα στο κεντρικό studio, ''Δημήτρη, Δημήτρη, τηλέφωνο για σένα, κάποιος μου μιλάει αγγλικά''.
Γύρισα πίσω, πήρα το τηλέφωνο, ''γεία σου, είμαι ο Peter'', μια φωνή - χαμόγελο. Του είπα πως τον έψαχνα 2 ώρες, ''το ξέρω'', μου απάντησε, ''ήταν κάτι σημαντικό πολύ και άργησα, θες να τα πούμε τώρα;" τον άκουσα να μου λέει. Του εξήγησα, ότι η εκπομπή είχε τελειώσει πια, ήμουν εκτός αέρα, όμως, δεν πειράζει, γιατί ''θέλω να σου πω πως η μουσική σου άλλαξε τη ζωή μου για πάντα και οι Bauhaus ήταν είναι και θα είναι η πιο αγαπημένη μου μπάντα, με καθόρισε. Σε είδα στην Αθήνα το 1983, ήμουν ήδη fan, έλιωνα ήδη τα άλμπουμ, και δεν πίστευα πως θα σας δω στη σκηνή τότε, όπως δεν πιστεύω και αυτή τη στιγμή, χρόνια μετά, πως θα σε είχα στην εκπομπή μου αν ήμουν πιο τυχερός, δεν πειράζει όμως''.
Η συνέντευξη έγινε. Την επόμενη εβδομάδα.
Μάλιστα, λίγο πριν κλείσουμε το τηλέφωνο, μου έδωσε ακόμη ένα νούμερο.
''Μην το δώσεις πουθενά αυτό, ε;'' μου είπε και γελάσαμε.
Όμως η συνέντευξη δεν είχε πια καμιά σημασία. Απολύτως.
Σημασία έχει η συζήτηση που κάναμε εκείνο το βράδυ, σαν δύο φίλοι, κουβεντιάζοντας αρχικά για τον Scott Walker, και στη συνέχεια για τους ανθρώπους που μας έκαναν να ονειρευόμαστε, μας έμαθαν τον τρόπο. Εκείνος για τον David Bowie, με ένα βαθύ και ουσιαστικό σεβασμό απέναντί του, κι εγώ για εκείνον, μέσα απο τη μπάντα που αγαπώ όσο καμία, τους Bauhaus.
''Όσο ο David μεγαλώνει, γίνεται καλύτερος με ένα διαφορετικό τρόπο, απλά είναι δύσκολο να το καταλάβουν όλοι αυτό'', μου είπε, και είπαμε καληνύχτα.
''Ziggy played guitar.''