FM to Web: Stay Tuned

'Και δεν θα πήγαινες σε ένα μπαράκι βρε Δημήτρη κάποια στιγμή...' Λογικό... Θα πήγαινα... μα και να μην πήγαινα, η μουσικη θα έβγαινε από τις 'χαραμάδες', από τον ήχο του ίδιου μου του σώματος...
Διαβάστηκε φορες
Επιστροφή στην Rockzone λοιπόν, επιστροφή στα άρθρα, επιστροφή στις συνεντεύξεις, επιστροφή στις μουσικές... Κι όλο σκέφτομαι το διαλογο που είχαμε με τον Μπαλιώτη, ένα Αυγουστιάτικο βράδυ για ποτό, στον Πειραιά..

'Και δεν θα πήγαινες σε ένα μπαράκι βρε Δημήτρη κάποια στιγμή...' Λογικό... Θα πήγαινα... μα και να μην πήγαινα, η μουσικη θα έβγαινε από τις 'χαραμάδες', από τον ήχο του ίδιου μου του σώματος, από το βήμα μου, από παντού μάλλον. Έτσι συμβαίνει άλλωστε σε όλους εμάς που μετράμε τους μήνες και τις μέρες με 'ήχους'...(για τα χρόνια ΔΕΝ νομίζω.. Ποιος νοιάζεται για αυτά... ούτε καν τα ίδια..) το γνωρίζετε...

Είχα μόλις γυρίσει από την Πάρο, έχοντας αφήσει τα πάντα πίσω στην πόλη και κάνοντας παρέα μόνο με το 'μέσα' μου, τον εαυτό μου για δύο βδομάδες... Λες και δεν θα επέστρεφα ποτέ. Κάπως έτσι ένιωθα... Σαν 'δραπέτης' με ένα τρόπο... Δραπέτης από την επανάληψη, την καθημερινότητα και τα πρέπει. Το να πίνεις ποτό με τον Μπαλιώτη δεν είναι απλή ιστορία... Η κουβέντα ξεκινάει από το site και τους δύο 'αιώνιους', μα ένας (ή και περισσότεροι καμιά φορά...) Θεός ξέρει που ΤΕΛΙΚΑ μπορεί να καταλήξει.

Έλεγα στο Γιώργο πως επιστρέφοντας από τον παράδεισο της Πάρου, σκέφτηκα να πάνε στο διάβολο όλα... (όπου 'όλα'... βάλτε όλα όσα με 'αποτελούν'...) πως 'δεν αξίζει' όλη αυτή η τρεχάλα της ψυχής, όσες χαρές κι αν δίνει κι όσο κι αν το γουστάρεις... Να μπορούσα να έμενα για πάντα δηλαδή στην ηρεμία και τους φυσικούς (ναι, ναι φυσικούς, όχι φυσιολογικούς..χμ...) ρυθμούς της Πάρου... Ξέρετε, ξέρετε... ΔΕΝ μπορεί να μην ξέρετε... Αυτό βέβαια δείχνει το πόσο όμορφα πέρασα αλλά πέρα από αυτό, όλη αυτή η άρνηση 'επανένταξης' βγάζει και μια υγεία σίγουρα στο τέλος - τέλος...

Για παράδειγμα, όταν άκουσα τον Μπαλιώτη να μου λέει στο τηλέφωνο 'δεν έχω ακόμα όρεξη για άρθρο Δημήτρη...' (στα μέσα Αυγούστου) είπα μέσα μου: 'Οκ έχουμε 'τρέλα'... σε ΣΩΣΤΟ δρόμο βρισκόμαστε στο MIX GRILL.' Τα λέω όλα αυτά, γιατί απλά έρχονται μέρες που οι ρυθμοί (για όλους, στο όποιο επίπεδο, στο όποιο σύμπαν..) είναι χωρίς κανένα έλεος... Αλλοίμονο λοιπόν αν δεν νιώθαμε την ανάγκη της εσωτερικής, της βαθιάς ΜΑΣ σιωπής... Όχι, δεν είμαστε μηχανές και δεν θα γίνουμε, ακόμη κι αν η σύνταξη πάει στα 110... Θα γίνουμε βαμπίρ και θα ζούμε ως τα 280 μόνο και μόνο για να τους την σπάσουμε... από αγνή, δυνατή, άμεση, απόλυτη, αυθόρμητη, γενναία ΕΦΗΒΙΚΗ αντίδραση, γιατί για κάποιους (ευτυχώς..) από εμάς η εφηβεία δεν έχει να κάνει με το βιολογικό στάδιο, μια φάση απλά δηλαδή, μα με την ίδια ΟΡΜΗ και την καθαρότητα με την οποία μπορούμε να νιώθουμε τον ΕΑΥΤΟ μας να μας 'μιλάει' όταν αυτό είναι αναγκαίο για να δραπετεύσουμε από τη γνώση και την εμπειρία...

Πολύτιμα στοιχεία και τα δύο, βασικά ίσως, μα το καθοριστικό, είναι το πηγαίο... κι αυτόν τον δίαυλο με την 'πλαστικότητα' του μέσα μας, δεν την χρωστάμε 'φόρο' σε κανένα κρετίνο γεννημένο 'κωλόγερο'... Τέλος. Έρχονται συνεντεύξεις, έρχονται πολλά, μα στην εποχή της ταχύτητας, ΔΕΝ είναι αυτό που με 'εντυπωσιάζει'... Όπου κι αν κοιτάξω, από το Rolling Stone μέχρι το οτιδήποτε... ΕΙΝΑΙ ο 'χαρακτήρας' του μέσου, ο χαρακτήρας των πραγμάτων, που πλάθονται, ζουν και 'αναπνέουν', την ΚΑΘΕ στιγμη... Stay tuned.

ps: Αν μου βρεις κι άλλες περιπέτειες του Κάπταιν Μαρκ, υπόσχομαι του χρόνου να σου διαβάσω το 'Σιντάρτα' σε δύο μέρες...



Διαβάστε ακόμα