Η φυλακή είναι μέσα μας. Εγκλωβισμένοι εαυτοί, παγιδευμένες αλήθειες, θηρία ανήμερα οι άνθρωποι μέσα στα κλουβιά τους. Τι συμβαίνει, όμως, όταν τα σίδερα εκτός από νοητά είναι και πέρα για πέρα αληθινά; Μπορεί η ελευθερία να βρίσκεται στην ψυχή και στο μυαλό, αλλά δεν μπορεί να κατακτηθεί πραγματικά αν τα μάτια δεν μπορούν να κάνουν το απλούστερο πράγμα: να κοιτάξουν τον ήλιο.
Την Πέμπτη που μας πέρασε παρακολουθήσαμε την "Κόκκινη Αλήθεια" , ένα ψυχολογικό δράμα, στον Χώρο Τέχνης Ασωμάτων στην περιοχή του Θησείου. Η παράσταση παίζεται περίπου ένα μήνα και τελειώνει σε δύο Πέμπτες, τις οποίες θα πρότεινα να μη χάσετε. Πρόκειται για ένα άκρως συναισθηματικό θεατρικό που συνταράζει το "είναι" του θεατή , σε αρκετά σημεία του κόβει την ανάσα και σε άλλα τον φτάνει στα όρια των δακρύων, ενώ παράλληλα του ξυπνά πολλά συναισθήματα μαζί. Με λίγα λόγια τον συγκλονίζει και τον συγκινεί. Κι αυτός είναι ένας πολύ καλός συνδυασμός.
Με φόντο τα στενά όρια των φυλακών και με πρωταγωνίστριες τις έγκλειστες, καταδικασμένες σε ισόβια κάθειρξη, γυναίκες ξεδιπλώνεται στη σκηνή ο ανθρώπινος πόνος, ο διακαής πόθος για ζωή, η δίψα για ελευθερία μα κυρίως η βαθιά ανάγκη για λύτρωση. Πρόσωπα που έχασαν τα πάντα, μα που προσπαθούν να διαφυλάξουν όσο μπορούν την ελπίδα και να μην παραδώσουν τα όπλα. Πόσο μπορούν να τα καταφέρουν; Και ως πότε;
Η κάθε ηρωίδα έχει τα δικά της μυστικά που κρατά καλά φυλαγμένα, τις κρυφές της ενοχές και επιθυμίες μα και τις δικές της αλήθειες, οι οποίες αναδύονται στην επιφάνεια αργά. Η ιστορία της καθεμίας ξετυλίγεται σιγά σιγά και σε διαφορετικούς χρόνους, με αποτέλεσμα ο θεατής να βρίσκεται σε μια διαρκή αγωνία και να μην επαναπαύεται. Ένα πέπλο μυστηρίου καλύπτει τα γεγονότα αλλά και τα πρόσωπα. Αναρωτιέσαι, περιμένεις, σκέφτεσαι, προσπαθείς να αφουγκραστείς τον ψυχικό κόσμο τους και να ενώσεις τα κομμάτια του παζλ που θα φανερώσουν την αλήθεια. Η έντονη περιέργεια που δημιουργείται για το παρελθόν, το παρόν αλλά και το μέλλον των γυναικών, σε κάνει να μην μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από τη σκηνή και κρατά το ενδιαφέρον αμείωτο σε όλη τη διάρκεια του έργου. Από την αρχή μέχρι το τέλος, καθώς οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη. Παράλληλα, το γεγονός ότι πολλά στοιχεία δεν αποκαλύπτονται πλήρως, αφήνοντας έτσι τη φαντασία του θεατή να αγγίξει διάφορα σενάρια, εντείνει τη μυστηριώδη ατμόσφαιρα.
Το κείμενο της "Κόκκινης Αλήθειας" ανήκει στον νεαρό Ανδρέα Αριστοτέλους, το βιβλίο του οποίου βραβεύτηκε το 2007, γραμμένο στην ηλικία των μόλις 16 χρόνων. Αποπνέει μια έντονη ευαισθησία που αγγίζει διάφορα θέματα όπως: η γυναικεία ψυχολογία, ο κατακερματισμένος εσωτερικός κόσμος, η άβυσσος της ανθρώπινης ψυχής καθώς και οι συνθήκες κράτησης των φυλακισμένων όπως και η αντιμετώπισή τους - όχι μόνο από τους έξω, αλλά και από τους μέσα. Σχεδόν δέκα χρόνια μετά τη γέννηση του βιβλίου, το ξαναπαίρνει στα χέρια του και με ωριμότητα το διασκευάζει. Στο πλευρό του, ο σκηνοθέτης Ιωάννης Κλειδέρης που με ιδιαίτερη μαεστρία στήνει το "αποπνικτικό" σκηνικό. Άξια αναφοράς είναι τα κάγκελα που υπάρχουν στο μπροστινό μέρος της σκηνής και πίσω από τα οποία ο θεατής παρακολουθεί την παράσταση, βάζοντάς τον 100% στο κλίμα της φυλακής. Σε πολλά σημεία ο χώρος μοιράζεται σε τρία μέρη, όπου συμβαίνουν ταυτόχρονα κάποια γεγονότα κι αυτό προσδίδει ζωντάνια αλλά και κινηματογραφική χροιά στην όλη παράσταση. Η ευρηματική σκηνοθεσία του δένει εύστοχα με τα εμβόλιμα πλάνα της Αγάπης Καλογιάννη.
Όλοι σχεδόν οι ηθοποιοί της παράστασης είναι νεαρής ηλικίας, με εξαιρετικές υποκριτικές ικανότητες και είμαι σίγουρη ότι θα μας απασχολήσουν ακόμη περισσότερο στο μέλλον. Η Δήμητρα Κόκκορη δυναμική και εκφραστική στο ρόλο της Τάνιας, η Αδαμαντία Θεοφιλάκου αποδίδει με προσοχή τον ευάλωτο χαρακτήρα της Ρένας και η Κατερίνα Παναγιωτοπούλου αγκαλιάζει την ευγενική Ισμήνη. Η Κασσάνδρα Μπαφαλούκου εκφράζει απόλυτα τα χαρακτηριστικά της μάνας, η Ιωάννα Οριό αποτυπώνει την αντίθεση του "είναι" με το "φαίνεσθαι" της Τζόλι, η Βικτώρια Κολσουζιάν ενσαρκώνει την έντονη προσωπικότητα της Αλεξίας και η Αγάπη Ντούσκα στέκεται σοβαρή κι αγέρωχη ως φρουρός. Ανάμεσα στις γυναικείες παρουσίες, κάνει την εμφάνισή του και το ανδρικό στοιχείο μέσω του αστυνόμου Σιόρα που ερμηνεύει εκρηκτικά ο Θοδωρής Σμέρος και του ψυχολόγου Φίλιππου που ευγενικά πλάθει ο Κωνσταντίνος Γεωργακόπουλος.
Ο κάθε συντελεστής έδωσε τον καλύτερό του εαυτό με αποτέλεσμα ένα αξιοπρεπές εγχείρημα. Η παράσταση σε παίρνει απ’ το χέρι και σε οδηγεί στο τέλος κάπου αλλού. Στον ενδιάμεσο περνάς από πολλά στάδια, από αμέτρητες σκέψεις κι από διάφορες συγκινήσεις , ενώ φεύγοντας συνειδητοποιείς την έννοια του όρου "ψυχολογικό δράμα". Μα αυτό που σου μένει περισσότερο δεν είναι η αγωνία και το μυστήριο, αλλά η σημαντικότητα της ενσυναίσθησης, της αγάπης προς τον συνάνθρωπο, που ποτέ δεν ξέρεις τι φορτίο κουβαλάει, μια κόκκινη αλήθεια και η φράση : "Αυτές οι γυναίκες δεν είναι ζώα..."
Κείμενο: Ανδρέας Αριστοτέλους
Σκηνοθεσία: Ιωάννης Κλειδέρης
Βοηθός σκηνοθέτη: Δήμητρα Μάρακα + Αγάπη Καλογιάννη
Σκηνοθεσία Trailer: Αγάπη Καλογιάννη
Φωτογραφία: Θανάσης Σιδερίδης + Nίκος Παπουτσάκης
Κοστούμια : Κασσάνδρα Μπαφαλούκου- Replica
Art director: Κώστας Βασιλείου
Καλλιτεχνική επιμέλεια: Κατερίνα Βασιλείου
Κρατήσεις: 6973068994
Γενική είσοδος- 12ευρώ
Φοιτητικό- ανέργων-Αμεα – 10ευρώ
Ομάδες (8 άτομα και πάνω) -8 ευρώ
Από Πέμπτη
10 Μαρτίου και κάθε Πέμπτη στις 21:15.
Χώρος τέχνης ασωμάτων, Αγ. Ασωμάτων 6, Θησείο