1. Τι θα ακούσεις;
Electronic-synth pop
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
''Be Apart'', ''Glow'', ''Security''
3. Βαθμολογία;
6,5-7/10
Το 'Pool' των Porches είναι συμπαθητικό. Κολλητικά συμπαθητικό όμως. Χωρίς να σου δίνει πολλά (πάντως όχι και λίγα), καταφέρνει να σε κάνει να το ακούσεις ακόμη μία φορά. Κι ενώ κάθε φορά που το ξανακούς, ψιθυρίζεις, «σιγά μωρέ το δίσκο» ή «σιγά τα σπουδαία τραγούδια», παραμένει ευχάριστο και με προοπτικές.
Αν αναλογιστεί κανείς μάλιστα, πως ο ιθύνων νους πίσω από τους Porches, ο κύριος Aaron Maine, έκανε στροφή 180 μοιρών στον ήχο της μπάντας, σε σχέση με τον πρώτο δίσκο του 2013 ('Slow Dance in the Cosmos'), δεν έχει παρά να του αναγνωρίσει ότι έχει κότσια. Και ταλέντο. Ή αυτό φαίνεται τουλάχιστον. Το αν θα εξελιχθεί θα το δούμε στις επόμενες κυκλοφορίες του (εκτός αν το γυρίσει στη reggae την επόμενη φορά και πούμε ότι πάλι προσπαθεί να βρει το δρόμο του).
Πάντως για το 'Pool' είχε ένα ηλεκτρονικό όραμα και μας το παρουσιάζει σε δώδεκα τραγούδια. Δώδεκα καλοφτιαγμένα, χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις τραγούδια, με μια κυρίως 80ς synth αισθητική, χωρίς όμως να ακούγεται αναχρονιστική. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο ατού του άλμπουμ. Ενώ οι αναφορές στο παρελθόν είναι εμφανείς δια γυμνού οφθαλμού, ο κύριος Maine, καταφέρνει να ακούγεται φρέσκος, όπως καταφέρνουν οι Junior Boys, οι Hot Chip ή οι Metronomy (βάζω ψηλά τον πήχη φαντάζομαι, αλλά υπάρχουν στιγμές στο άλμπουμ που πραγματικά αξίζουν).
Από το ράθυμο, εναρκτήριο “Underwater”, το ανεβαστικό “Braid”, το εξαιρετικό pop “Be Apart” (ένα από τα τραγούδια που έχουν ξεχωρίσει μέχρι τώρα για το 2016), το λες-κι-ακούς-Cock Robin “Mood”, τα “Glow” και “Car” (σε αυτό το δεύτερο θυμάται και λίγο τον ήχο από το debut του, αφού οι κιθάρες εμφανίζονται επιτέλους), την ωραία πινελιά του σαξόφωνου στο “Shaver” και τους διάφορους ηχητικούς πειραματισμούς στα υπόλοιπα τραγούδια, καταλαβαίνεις πως το 'Pool' είναι ένα γεμάτο άλμπουμ.
Ίσως το αποτέλεσμα να απογειωνόταν αν ήταν ένα πιο σφιχτό άλμπουμ με λιγότερα τραγούδια ή με λίγη περισσότερη ενέργεια και φαντασία σε κάποιες συνθέσεις ή ενορχηστρώσεις, ίσως κάποιες λιγότερο ψυχρές ερμηνείες του Aaron Maine, ίσως λίγο πιο ενδιαφέροντες στίχους (ακούγονται τόσο αθώοι και παιδικοί σε σημεία).
Όμως με ίσως δεν φτιάχνονται τα σπουδαία άλμπουμ. Ίσως στο επόμενο βήμα, αφού οι προοπτικές υπάρχουν. Για την ώρα, απολαύστε συμπαθητικά κι άφοβα.
Σχετικό θέμα