Πολλές καλησπέρες σε όλους!
Χθες το πρωί συζητούσαμε με το Δημήτρη Καμπούρη για τους Radiohead, το νέο δίσκο τους και την προσμονή που υπήρχε σε πολύ κόσμο για την κυκλοφορία του. Λίγες ώρες μετά, διαβάζουμε και οι δύο ένα άρθρο του Στυλιανού Τζιρίτα στο blog του, το οποίο είχε πραγματικά όλες τις σκέψεις μας... Είναι φοβερό να βλέπεις ένα κείμενο, το οποίο περιέχει όλα όσα συζητούσες λίγο πριν...
Τι παραπάνω μπορώ να προσθέσω σε όσα γράφει ο Στυλιανός Τζιρίτας;
Θα έλεγα ότι είμαι μέσα σ' αυτούς που περίμεναν υπομονετικά να φτάσει η Κυριακή και κοιτούσα το ρολόϊ μου λίγο πριν τις 9 μμ για να προλάβω να ακούσω τα νέα τραγούδια των Radiohead. Άφησα τον μικρό μου γιό στους παππούδες για 15 λεπτά, για να δω όλες τις λεπτομέρειες για το νέο δίσκο των Άγγλων. Καταλαβαίνω ότι θα με θεωρείτε παράλογο...
Σε εκείνα τα 15 λεπτά, υπήρχε το χτυποκάρδι που έχω λίγο πριν δω μια συναυλία ενός ονόματος, που θέλω πολύ να δω. Υπήρχε το ίδιο συναίσθημα προσμονής που είχα όταν πήγαινα στο Metropolis και το 7+7 για να πάρω το "Mellon Collie and the Infinite Sadness" ή το "Siamese Dream" των Smashing Pumpkins ή το "OK Computer" των ραδιοκέφαλων σε βινύλιο. Ένιωθα την ίδια αγωνία με αυτή που είχα όταν ο Γιάννης Πετρίδης παρουσίαζε τα Καλύτερα Albums της χρονιάς, λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Αισθανόμουν ότι θέλω να τρέξω και να προλάβω να ακούσω όλα τα νέα τραγούδια, πριν κοιμηθώ. Έβαλα τα ακουστικά μου για να μη ξυπνήσει το παιδί κι ευχόμουν να μη με απογοήτευε το τελικό αποτέλεσμα.
Κι έτσι έγινε. Περισσότερα για το νέο αριστούργημα των Radiohead θα διαβάσετε στη δισκοκριτική μας. Το σίγουρο είναι ότι ο Thom Yorke, ο Johnny Greenwood και οι άλλοι 3 Radiohead κατάφεραν να κάνουν τον κόσμο να μιλάει θετικά για αυτούς πριν, αλλά και μετά την κυκλοφορία του "A Moon Shaped Pool".
Πέρα όμως από το δίσκο, εκείνα τα 15 λεπτά υπήρχε ένας προβληματισμός, ο οποίος είχε κολλήσει στο μυαλό μου, όπως και η μελωδία του "Identikit".
Άραγε, σε πόσες αντίστοιχες κυκλοφορίες δίσκων έχω την ίδια προσμονή;
Το έχετε σκεφτεί ποτέ; Τη δεκαετία του '90, η αγορά ενός νέου δίσκου δημιουργούσε παρόμοια προσμονή. Τώρα υπάρχει κάτι αντίστοιχο; Το έχετε νιώσει κι αν ναι σε ποια albums;
Δεν μπορώ να πω ότι μου αρέσει να μοιρολατρώ και να λέω ότι όλα ήταν καλύτερα στο παρελθόν. Δεν ισχύει αυτό. Κάθε εποχή έχει τα δικά της καλά στοιχεία. Όμως, σήμερα, στο 2016, που έχει πάει αυτό το συναίσθημα προσμονής για την κυκλοφορία ενός νέου δίσκου; Υπάρχει στα νέα παιδιά; Μήπως υπάρχει σε άλλη μορφή από αυτή που εμείς έχουμε στο μυαλό μας; Μήπως έχουν προσμονή να ανακαλύψουν κάτι καινούργιο στο YouTube ή το Spotify ή το Facebook κλπ, αλλά αυτό το συναίσθημα δε διαρκεί τόσο, όσο διήρκεσε στη δικιά μου περίπτωση; Μήπως δε βλέπω τίποτα πέρα από το δικό μου τετραγωνάκι;
Το έχετε σκεφτεί ποτέ; Το έχετε νιώσει;
Χθες το πρωί συζητούσαμε με το Δημήτρη Καμπούρη για τους Radiohead, το νέο δίσκο τους και την προσμονή που υπήρχε σε πολύ κόσμο για την κυκλοφορία του. Λίγες ώρες μετά, διαβάζουμε και οι δύο ένα άρθρο του Στυλιανού Τζιρίτα στο blog του, το οποίο είχε πραγματικά όλες τις σκέψεις μας... Είναι φοβερό να βλέπεις ένα κείμενο, το οποίο περιέχει όλα όσα συζητούσες λίγο πριν...
Τι παραπάνω μπορώ να προσθέσω σε όσα γράφει ο Στυλιανός Τζιρίτας;
Θα έλεγα ότι είμαι μέσα σ' αυτούς που περίμεναν υπομονετικά να φτάσει η Κυριακή και κοιτούσα το ρολόϊ μου λίγο πριν τις 9 μμ για να προλάβω να ακούσω τα νέα τραγούδια των Radiohead. Άφησα τον μικρό μου γιό στους παππούδες για 15 λεπτά, για να δω όλες τις λεπτομέρειες για το νέο δίσκο των Άγγλων. Καταλαβαίνω ότι θα με θεωρείτε παράλογο...
Σε εκείνα τα 15 λεπτά, υπήρχε το χτυποκάρδι που έχω λίγο πριν δω μια συναυλία ενός ονόματος, που θέλω πολύ να δω. Υπήρχε το ίδιο συναίσθημα προσμονής που είχα όταν πήγαινα στο Metropolis και το 7+7 για να πάρω το "Mellon Collie and the Infinite Sadness" ή το "Siamese Dream" των Smashing Pumpkins ή το "OK Computer" των ραδιοκέφαλων σε βινύλιο. Ένιωθα την ίδια αγωνία με αυτή που είχα όταν ο Γιάννης Πετρίδης παρουσίαζε τα Καλύτερα Albums της χρονιάς, λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Αισθανόμουν ότι θέλω να τρέξω και να προλάβω να ακούσω όλα τα νέα τραγούδια, πριν κοιμηθώ. Έβαλα τα ακουστικά μου για να μη ξυπνήσει το παιδί κι ευχόμουν να μη με απογοήτευε το τελικό αποτέλεσμα.
Κι έτσι έγινε. Περισσότερα για το νέο αριστούργημα των Radiohead θα διαβάσετε στη δισκοκριτική μας. Το σίγουρο είναι ότι ο Thom Yorke, ο Johnny Greenwood και οι άλλοι 3 Radiohead κατάφεραν να κάνουν τον κόσμο να μιλάει θετικά για αυτούς πριν, αλλά και μετά την κυκλοφορία του "A Moon Shaped Pool".
Πέρα όμως από το δίσκο, εκείνα τα 15 λεπτά υπήρχε ένας προβληματισμός, ο οποίος είχε κολλήσει στο μυαλό μου, όπως και η μελωδία του "Identikit".
Άραγε, σε πόσες αντίστοιχες κυκλοφορίες δίσκων έχω την ίδια προσμονή;
Το έχετε σκεφτεί ποτέ; Τη δεκαετία του '90, η αγορά ενός νέου δίσκου δημιουργούσε παρόμοια προσμονή. Τώρα υπάρχει κάτι αντίστοιχο; Το έχετε νιώσει κι αν ναι σε ποια albums;
Δεν μπορώ να πω ότι μου αρέσει να μοιρολατρώ και να λέω ότι όλα ήταν καλύτερα στο παρελθόν. Δεν ισχύει αυτό. Κάθε εποχή έχει τα δικά της καλά στοιχεία. Όμως, σήμερα, στο 2016, που έχει πάει αυτό το συναίσθημα προσμονής για την κυκλοφορία ενός νέου δίσκου; Υπάρχει στα νέα παιδιά; Μήπως υπάρχει σε άλλη μορφή από αυτή που εμείς έχουμε στο μυαλό μας; Μήπως έχουν προσμονή να ανακαλύψουν κάτι καινούργιο στο YouTube ή το Spotify ή το Facebook κλπ, αλλά αυτό το συναίσθημα δε διαρκεί τόσο, όσο διήρκεσε στη δικιά μου περίπτωση; Μήπως δε βλέπω τίποτα πέρα από το δικό μου τετραγωνάκι;
Το έχετε σκεφτεί ποτέ; Το έχετε νιώσει;
Σχετικό θέμα