Τους εχθρούς μου τους εκτιμώ... Άλλωστε αυτό που ονομάζουμε φιλία είναι βασικά το κοινό συμφέρον, η κοινή 'ανάγκη' αν θέλετε (και συχνά το κοινό χάλι επίσης...) και για αυτό ακριβώς εκτιμώ βασικά τους εχθρούς μου.
Τους εκτιμώ γιατί 'φροντίζουν' να βρίσκομαι σε εγρήγορση (σε αντίθεση με τους φίλους μας που μας προτιμούν προβλέψιμους, ίδιους και ασφυκτικά επαναλαμβανόμενους..) και γιατί με 'αναγκάζουν' να γίνομαι καλύτερος, ή έστω να προσπαθώ... Μαζί τους (με την έγνοια τους...) εξερευνώ νέα πεδία και νέες δυναμικές του εαυτού μου, πραγματοποιώ υπερβάσεις και ανεβάζω (συνεχώς...) τον πήχη... Είναι 'απαιτητικοί' βλέπετε... Δεν παίζουν.
Έχουν επίσης ικανότητες που σέβομαι και στην ουσία, η βασική μας διάφορα δεν έχει να κάνει παρά μόνο με τη φυσική μας κλήση. Ακριβώς δηλαδή όπως κάποιος έχει μια έμφυτη τάση προς την εξερεύνηση νέων 'πλανητών', ενώ την ίδια ώρα κάποιος άλλος έχει την τάση να καταπιάνεται με την πολιτική (βλέπε 'χειρισμούς'..) γιατί έτσι αισθάνεται ο ίδιος σε αρμονία με τον εαυτό του... Κάτι σχετικό...
Πάντως επιμένω, τους εχθρούς μου τους εκτιμώ... Αυτό που δεν εκτιμώ (και που βαθιά μέσα τους ούτε και οι ίδιοι το πολυγουστάρουν...) είναι το σκυλολόϊ που τους θρέφει, που τους θρέφει με την τυφλή του υποταγή, για να εξασφαλίσει το αναγκαίο φαγάκι του και μόνο... Αυτά τα κοπρόσκυλα όχι δεν τα εκτιμώ... Αντίθετα, κάθε κανιβαλίστικη σκέψη σχετικά, μοιάζει σκέτος πειρασμός...(ο Screamin' Jay Hawkins θα συμφωνούσε..)
Είμαι οπαδός του δόγματος πως 'καμιά ΚΑΛΗ πράξη δεν μένει ατιμώρητη'..(είναι ένα γεγονός...) για αυτό δεν μπαίνει κανένα ηθικό ζήτημα (τελικά) στην όποια διαφορά... Είναι από τη φύση του οντολογικό με μια 'μεταφυσική' έννοια το οποιο ζήτημα άλλωστε... Δεν έχει να κάνει με επίπλαστες και τελικά εντελώς σχετικές ηθικές συμβάσεις... Όχι... Η κόλαση βλέπετε ΔΕΝ είναι οι άλλοι, η κόλαση είναι οι άλλοι όταν θεωρούν πως με ένα τρόπο 'κατέχουν' έστω και ένα χιλιοστό απο το προσωπικό μονοπάτι της ελευθερίας μας, κάτι που δεν μπορεί να συμβεί ποτέ, παρά μόνο με την συγκατάβαση μας τελικά...
Οι φίλοι είναι χρήσιμοι, το καταλαβαίνω, ΟΛΟΙ ΤΟ 'ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ', μα έχουν σύντομη ημερομηνία λήξης (με εξαιρέσεις πάντα βέβαια) σε αντίθεση με τους εχθρούς μας που διαθέτουν τρομερές ικανότητες προσαρμογής σε νέα δεδομένα και απίστευτες ταχύτητες αφομοίωσης νέων στοιχείων... Είναι οι συνοδοιπόροι μας, σε ένα δρόμο που δεν συναντιόμαστε ποτέ... Αυτό είναι...
Οι παιδικές μας φιλίες είναι οι μόνες φιλίες λένε κάποιοι και το καταλαβαίνω. Είναι αυτές που δέσανε μέσα στην 'άγνοια' του τι σημαίνει η έννοια χρόνος, που συναντήθηκαν στο αιώνιο παρόν μιας συγκεκριμένης στιγμής, με το κοινό βλέμμα όχι στο (με την γραμμική έννοια του χρόνου) μέλλον, μα στο μέλλον το 'άπειρο'... το μέλλον του 'εδώ', γιατι μέλλον αληθινά δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει και χρόνος... Η τροχιά, η βόλτα μας στον πλανήτη άλλωστε, που σαν εγωϊστικη πορδή καταγράφουμε σαν ατομικότητα... Δεν είναι ακριβώς αυτό...
Είναι η σκιά της... Εκείνη κοιμάται πολύ βαθιά μέσα μας για να την ανακαλύψουμε πραγματικά σε αυτό τον 'χαμογελαστό' βόθρο που (τόσο 'αποστασιοποιημένα'...) ονομάζουμε απλά καθημερινότητα... Μα ακόμα αν αυτό ποτέ συμβεί, δεν ξέρω αν (τελικά) μπορούν να υπάρξουν πια πλαίσια που να μπορούν να χωρέσουν τα όνειρα που ένας άνθρωπος μπορεί να ονειρευτεί έτσι... Απόλυτα αθώος μα και ταυτόχρονα απόλυτα συνειδητός την ίδια ώρα... Μα πάλι και τη μουσική που τη βάζεις; Είναι κι αυτή ένας κάποιος δρόμος, μια κάποια λύση...
Τους εκτιμώ γιατί 'φροντίζουν' να βρίσκομαι σε εγρήγορση (σε αντίθεση με τους φίλους μας που μας προτιμούν προβλέψιμους, ίδιους και ασφυκτικά επαναλαμβανόμενους..) και γιατί με 'αναγκάζουν' να γίνομαι καλύτερος, ή έστω να προσπαθώ... Μαζί τους (με την έγνοια τους...) εξερευνώ νέα πεδία και νέες δυναμικές του εαυτού μου, πραγματοποιώ υπερβάσεις και ανεβάζω (συνεχώς...) τον πήχη... Είναι 'απαιτητικοί' βλέπετε... Δεν παίζουν.
Έχουν επίσης ικανότητες που σέβομαι και στην ουσία, η βασική μας διάφορα δεν έχει να κάνει παρά μόνο με τη φυσική μας κλήση. Ακριβώς δηλαδή όπως κάποιος έχει μια έμφυτη τάση προς την εξερεύνηση νέων 'πλανητών', ενώ την ίδια ώρα κάποιος άλλος έχει την τάση να καταπιάνεται με την πολιτική (βλέπε 'χειρισμούς'..) γιατί έτσι αισθάνεται ο ίδιος σε αρμονία με τον εαυτό του... Κάτι σχετικό...
Πάντως επιμένω, τους εχθρούς μου τους εκτιμώ... Αυτό που δεν εκτιμώ (και που βαθιά μέσα τους ούτε και οι ίδιοι το πολυγουστάρουν...) είναι το σκυλολόϊ που τους θρέφει, που τους θρέφει με την τυφλή του υποταγή, για να εξασφαλίσει το αναγκαίο φαγάκι του και μόνο... Αυτά τα κοπρόσκυλα όχι δεν τα εκτιμώ... Αντίθετα, κάθε κανιβαλίστικη σκέψη σχετικά, μοιάζει σκέτος πειρασμός...(ο Screamin' Jay Hawkins θα συμφωνούσε..)
Είμαι οπαδός του δόγματος πως 'καμιά ΚΑΛΗ πράξη δεν μένει ατιμώρητη'..(είναι ένα γεγονός...) για αυτό δεν μπαίνει κανένα ηθικό ζήτημα (τελικά) στην όποια διαφορά... Είναι από τη φύση του οντολογικό με μια 'μεταφυσική' έννοια το οποιο ζήτημα άλλωστε... Δεν έχει να κάνει με επίπλαστες και τελικά εντελώς σχετικές ηθικές συμβάσεις... Όχι... Η κόλαση βλέπετε ΔΕΝ είναι οι άλλοι, η κόλαση είναι οι άλλοι όταν θεωρούν πως με ένα τρόπο 'κατέχουν' έστω και ένα χιλιοστό απο το προσωπικό μονοπάτι της ελευθερίας μας, κάτι που δεν μπορεί να συμβεί ποτέ, παρά μόνο με την συγκατάβαση μας τελικά...
Οι φίλοι είναι χρήσιμοι, το καταλαβαίνω, ΟΛΟΙ ΤΟ 'ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ', μα έχουν σύντομη ημερομηνία λήξης (με εξαιρέσεις πάντα βέβαια) σε αντίθεση με τους εχθρούς μας που διαθέτουν τρομερές ικανότητες προσαρμογής σε νέα δεδομένα και απίστευτες ταχύτητες αφομοίωσης νέων στοιχείων... Είναι οι συνοδοιπόροι μας, σε ένα δρόμο που δεν συναντιόμαστε ποτέ... Αυτό είναι...
Οι παιδικές μας φιλίες είναι οι μόνες φιλίες λένε κάποιοι και το καταλαβαίνω. Είναι αυτές που δέσανε μέσα στην 'άγνοια' του τι σημαίνει η έννοια χρόνος, που συναντήθηκαν στο αιώνιο παρόν μιας συγκεκριμένης στιγμής, με το κοινό βλέμμα όχι στο (με την γραμμική έννοια του χρόνου) μέλλον, μα στο μέλλον το 'άπειρο'... το μέλλον του 'εδώ', γιατι μέλλον αληθινά δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει και χρόνος... Η τροχιά, η βόλτα μας στον πλανήτη άλλωστε, που σαν εγωϊστικη πορδή καταγράφουμε σαν ατομικότητα... Δεν είναι ακριβώς αυτό...
Είναι η σκιά της... Εκείνη κοιμάται πολύ βαθιά μέσα μας για να την ανακαλύψουμε πραγματικά σε αυτό τον 'χαμογελαστό' βόθρο που (τόσο 'αποστασιοποιημένα'...) ονομάζουμε απλά καθημερινότητα... Μα ακόμα αν αυτό ποτέ συμβεί, δεν ξέρω αν (τελικά) μπορούν να υπάρξουν πια πλαίσια που να μπορούν να χωρέσουν τα όνειρα που ένας άνθρωπος μπορεί να ονειρευτεί έτσι... Απόλυτα αθώος μα και ταυτόχρονα απόλυτα συνειδητός την ίδια ώρα... Μα πάλι και τη μουσική που τη βάζεις; Είναι κι αυτή ένας κάποιος δρόμος, μια κάποια λύση...
Η φωτογραφία του εξωφύλλου ανήκει εδώ.
Σχετικό θέμα