Τι θα ακούσεις:
folk rock, americana, indie folk
Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις:
Cleopatra, Angela, Ophelia
Βαθμολογία:
5/10
Τους γνωρίσαμε πριν 4 χρόνια, όταν και κυκλοφόρησαν τον παρθενικό τους δίσκο. Το όνομά τους έγινε ευρέως γνωστό λόγω της μεγάλης επιτυχίας “Ho Hey” που συμπεριλαμβανόταν στα ωραιότερα τραγούδια για το 2012 και που ακόμα παίζει στα ραδιόφωνα. Μάλιστα, το μέγεθος της επιτυχίας του συγκεκριμένου κομματιού ήταν τόσο ώστε να μην μπορέσει να βγει στην επιφάνεια όσο θα έπρεπε το υπόλοιπο album. Οι Lumineers, λοιπόν, επιστρέφουν φέτος με μια δεύτερη δισκογραφική δουλειά στοχεύοντας στην άνοδο του ήδη χαμηλού πήχη τους. “Cleopatra” ονομάζεται ο δίσκος του αμερικανικού συγκροτήματος, περιλαμβάνει 11 τραγούδια και, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν θα μπορούσε να μην κινείται γύρω από την folk.
Οι Lumineers δε ξεφεύγουν από τα γνωστά τους μουσικά μονοπάτια, πράγμα που καταλαβαίνουμε αμέσως από το πρώτο κομμάτι του album, “Sleep On The Floor”. Δηλαδή, ο frontman του γκρουπ, Wesley Schultz με την κιθάρα, η Neyla Wahamaki με το πιάνο και το ντέφι και ο Jeremiah Fraites με τα κρουστά από πίσω παρουσιάζουν μια ίδια σχεδόν εκδοχή του debut δίσκου τους.
Τα “Ophelia” και “Cleopatra” που ακολουθούν σου δίνουν γρήγορα τη δύναμη να συγκεντρωθείς στα τραγούδια του album πιστεύοντας πως εδώ υπάρχει κάτι αξιοσημείωτο. Μετά, όμως, από αυτά τα κομμάτια – τα οποία αποτελούν και τα singles – έρχεται μια συνεχή πτώση. Ακούμε για μισή ώρα περίπου τον τραγουδιστή και συνθέτη της μπάντας να ηγείται της προσπάθειας να μείνει ο ακροατής κοντά στα τραγούδια. Η επαναλαμβανόμενη, ωστόσο, παρουσία των americana και folk ακόρντων χωρίς την ύπαρξη κάποιας έκπληξης προσφέρει μια απίστευτη βαρεμάρα. Δε φταίει η μελαγχολία που περικλείει τις μελωδίες ή οι ιστορίες συνανθρώπων που περιγράφονται. Φταίει ότι οι Lumineers θέλησαν να πατήσουν στα σίγουρα βήματα της μουσικής τους. Όμως, αυτά τα βήματα έχουν περπατηθεί αμέτρητες φορές δίχως να δίνουν μια φρεσκάδα στα τραγούδια.
Ούτε η έκρηξη που συμβαίνει στο “Angela” μπορεί να σταθεί ικανή για να μας κάνει να πούμε πως η συνολική εικόνα του δίσκου είναι καλή. Συγκριτικά με το ντεμπούτο, το τρίο στρέφεται εξ ολοκλήρου προς πιο ακουστικές συνθέσεις και αυτό χαλάει κάπως την έννοια του συγκροτήματος καθώς στο προσκήνιο βρίσκεται συνεχώς ο Schultz. Όσο «σκοτεινό» είναι το “Cleopatra”, άλλο τόσο αδιάφορο είναι. Οι Lumineers θα βρίσκονται πάντα υπό τη σκιά της επιτυχίας του “Ho Hey” και αυτή η δεύτερη δισκογραφική απόπειρα δε δείχνει σημάδια βελτίωσης στο μέλλον.
folk rock, americana, indie folk
Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις:
Cleopatra, Angela, Ophelia
Βαθμολογία:
5/10
Τους γνωρίσαμε πριν 4 χρόνια, όταν και κυκλοφόρησαν τον παρθενικό τους δίσκο. Το όνομά τους έγινε ευρέως γνωστό λόγω της μεγάλης επιτυχίας “Ho Hey” που συμπεριλαμβανόταν στα ωραιότερα τραγούδια για το 2012 και που ακόμα παίζει στα ραδιόφωνα. Μάλιστα, το μέγεθος της επιτυχίας του συγκεκριμένου κομματιού ήταν τόσο ώστε να μην μπορέσει να βγει στην επιφάνεια όσο θα έπρεπε το υπόλοιπο album. Οι Lumineers, λοιπόν, επιστρέφουν φέτος με μια δεύτερη δισκογραφική δουλειά στοχεύοντας στην άνοδο του ήδη χαμηλού πήχη τους. “Cleopatra” ονομάζεται ο δίσκος του αμερικανικού συγκροτήματος, περιλαμβάνει 11 τραγούδια και, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν θα μπορούσε να μην κινείται γύρω από την folk.
Οι Lumineers δε ξεφεύγουν από τα γνωστά τους μουσικά μονοπάτια, πράγμα που καταλαβαίνουμε αμέσως από το πρώτο κομμάτι του album, “Sleep On The Floor”. Δηλαδή, ο frontman του γκρουπ, Wesley Schultz με την κιθάρα, η Neyla Wahamaki με το πιάνο και το ντέφι και ο Jeremiah Fraites με τα κρουστά από πίσω παρουσιάζουν μια ίδια σχεδόν εκδοχή του debut δίσκου τους.
Τα “Ophelia” και “Cleopatra” που ακολουθούν σου δίνουν γρήγορα τη δύναμη να συγκεντρωθείς στα τραγούδια του album πιστεύοντας πως εδώ υπάρχει κάτι αξιοσημείωτο. Μετά, όμως, από αυτά τα κομμάτια – τα οποία αποτελούν και τα singles – έρχεται μια συνεχή πτώση. Ακούμε για μισή ώρα περίπου τον τραγουδιστή και συνθέτη της μπάντας να ηγείται της προσπάθειας να μείνει ο ακροατής κοντά στα τραγούδια. Η επαναλαμβανόμενη, ωστόσο, παρουσία των americana και folk ακόρντων χωρίς την ύπαρξη κάποιας έκπληξης προσφέρει μια απίστευτη βαρεμάρα. Δε φταίει η μελαγχολία που περικλείει τις μελωδίες ή οι ιστορίες συνανθρώπων που περιγράφονται. Φταίει ότι οι Lumineers θέλησαν να πατήσουν στα σίγουρα βήματα της μουσικής τους. Όμως, αυτά τα βήματα έχουν περπατηθεί αμέτρητες φορές δίχως να δίνουν μια φρεσκάδα στα τραγούδια.
Ούτε η έκρηξη που συμβαίνει στο “Angela” μπορεί να σταθεί ικανή για να μας κάνει να πούμε πως η συνολική εικόνα του δίσκου είναι καλή. Συγκριτικά με το ντεμπούτο, το τρίο στρέφεται εξ ολοκλήρου προς πιο ακουστικές συνθέσεις και αυτό χαλάει κάπως την έννοια του συγκροτήματος καθώς στο προσκήνιο βρίσκεται συνεχώς ο Schultz. Όσο «σκοτεινό» είναι το “Cleopatra”, άλλο τόσο αδιάφορο είναι. Οι Lumineers θα βρίσκονται πάντα υπό τη σκιά της επιτυχίας του “Ho Hey” και αυτή η δεύτερη δισκογραφική απόπειρα δε δείχνει σημάδια βελτίωσης στο μέλλον.
Σχετικό θέμα