ΜΕΡΟΣ 6ον
Σήμερα που έχει ωραία μέρα εδώ στον πύργο, έμαθα οτι θα γινει ένα φεστιβαλάκιον. Κοίταξα-μάλλον παρεισέφρησα στα- ονόματα, και είδα το λογότυπον του μοναχικού καλλιτέχνη και στιχουργού Lampi Tranou, κοινώς LT, ή ‘ανθυπολόχας’ στη μουσικής κοινότητας σλάνγκ.
Δίνει μια συνέντευξη στο περιοδικό ‘Τα μυστικά της γυναίκας’, μπροστά σε μια χαμογελούσα μελαχροινή, πλήν τίμια εργαζομένη.
Αυτός τα αποκαλύπτει τελικά τα μυστικά;...
Lampis συνεντευξιαζόμενος.
Lampis: (με ωραιοπάθεια, θαμπή, χαμηλή, βραχνή φωνή - λάγνα και δήθεν μετρημένος)
«Τα πρώτα βήματα στη μουσική τα έκανα μετά το Πανεπιστήμιο. Μέχρι τότε, σκάρωνα στιχάκια, κυρίως για να εκφράσω μέσα απο τη μουσική που φώλιαζε μονάχα στο μυαλό μου, τα αισθήματά μου για το ωραίο φύλο. Έγραφα ερωτικά τραγούδια. Στο στρατό είχα συντροφιά τη μούσα που δεν είχα ακόμη γνωρίσει...»
Μελαχροινή πλήν τίμια εργαζόμενη: «Τι σε έκανε να στραφείς οριστικά στη μουσική;»
Lampis: «Κάτι μέσα μου, μου μίλησε όταν άκουσα τους U2 στην Θεσσαλονίκη. Είχα εκστασιαστεί τόσο, που είπα μέσα μου γιατί να μην παράγεται εξίσου καλή μουσική και εδώ; Έχουμε τόσο όμορφη γλώσσα, γιατί να μην έχουμε κάτι πιο πετυχημένο; Κάτι πιο ταξιδιάρικο;»
Μελαχροινή πλήν τίμια εργαζόμενη: «Επιρροές σου είναι μονάχα οι καλλιτέχνες του εξωτερικού, ή σου αρέσουν και οι έλληνες; Και ποιοί;»
Lampis: (κοιτά λάγνα την εργαζόμενη)
«Κυρίως η ξένη μουσική. Αυθεντία θεωρώ το Σιδηρόπουλο και το Σαββόπουλο. Όλη όμως αυτή η μανία με τον Χατζηδακισμό και τον Μικισμό, με στεναχωρεί. Αυτοί οι δυο είναι έννοιες πολύ ψηλές για τη μεγαλύτερη καταναλωτική μάζα του κόσμου που γαλουχείται με Big Brother. Θεωρώ εξ’ίσου καλόν το Μάλαμα, τον Φάμελλο, αν και το παραπαίζει έξυπνος. Κι ο Μάλαμας, έχει κάτι το ανεξήγητα καταστροφικό, αλλά... τέλος πάντων... Γενικά η Ελλάδα έχει μουσικούς, πολύ άξιους...»
(φτιάχνει με αρρενωπή κίνηση το πουκάμισό του και υγραίνει τα χείλη του – το λαρύγγι του ανεβοκατεβαίνει αργά, αισθησιακά...)
Μελαχροινή πλήν τίμια εργαζόμενη: «Θα ήθελες να μοιάσεις σε κάποιους απο τους Χατζηδάκη-Θεοδωράκη;»
Lampis: «Μμμ-όχι...» (κάτω το πηγούνι, βλέμμα λίίίγο ένοχο...)
Μελαχροινή πλήν τίμια εργαζόμενη: «Η ηλεκτρονική μουσική σου αρέσει;»
Lampis: «Ναι... (αναθαρρεί) αν και δεν είμαι φανατικός. Δεν μπορώ να βάλω στη ζωή μου κουμπάκια και ψηφιακά εφέ, για να πώ οτι είμαι ο Μιχάλης Δ. Ή ο Κωσταντίνος Β. Οι άνθρωποι αυτοί νομίζουν οτι κάνουν τέχνη, την ώρα που για να κάνεις τέχνη, πρέπει να πιάσεις το χώμα, τη γή, τον αέρα, το νερό, τον έρωτα, το μίσος, τα πάθη. Να πιάσεις μια κιθάρα, να αφουγκραστείς το μεράκι του κατασκευαστή. Τί πάθος έχει ένα Lexicon;... Ή μια τάβλα με κουμπιά που τη λένε KORG;»
Μελαχροινή πλήν τίμια εργαζόμενη: «Οι στίχοι τους όμως διαφαίνονται ως επιρροή και στα δικά σας τραγούδια... Ο ίδιος είχατε πεί παλιότερα οτι θαυμάζετε τους 2 αυτούς καλλιτέχνες...»
Lampis: «Δεν είπα ποτέ κάτι τέτοιο...» (απειλητικό βλέμμα – η εργαζόμενη δαγκώνεται)
«Και ο καλλιτέχνης δεν κρίνεται με βάση τις συνεντεύξεις που δίνει. Αυτά είναι απόρροιες του αμερικανισμού. Εγώ είμαι ευρωπαίος. Έλληνας και ευρωπαίος.»
(φτιάχνει τον καβάλο και κάθεται σταυροπόδι. Κουνά νευρικά τον αντίχειρα)
Μελαχροινή πλήν τίμια εργαζόμενη: «Ναι.. χμ.. Εμ... Ξέρουμε οτι έχεις κάνει πολλές δουλειές για να επιβιώσεις. Τι θυμάσαι απο όλα αυτά και τι σου άρεσε; Τι θα άλλαζες, ας πούμε;»
Lampis: «Προσωπικά, δεν θα άλλαζα τίποτε. Το παρελθόν μου είμαι εγώ, και το μέλλον μου εγώ στη μουσική. Δούλεψα απο ντελιβεράς, τα πρώτα χρόνια-τα δύσκολα χρόνια, μέχρι προϊστάμενος σε εταιρία εμπορίας φρούτων. Έχω αλλάξει 5 σπίτια. Έχω μείνει απο 2άρι στην Κυψέλη, μέχρι διαμέρισμα στο Ν. Ψυχικό. Έχω παίξει με πολλούς και καλούς μουσικούς, και αποκόμισα πολλές και χρήσιμες εμπειρίες...»
Μελαχροινή πλήν τίμια εργαζόμενη: (τον διακόπτει) «Ο παλιός σας φίλος και συνθέτης στον πρώτο σας δίσκο, δήλωσε πικρία, σχετικά με την παλιά σας συνεργ...»
Lampis: (την διακόπτει αυταρχικά)
«Ο καθένας έχει δικαίωμα να λέει την άποψή του. Εγώ θα αγαπώ και πάντα θα θυμάμαι τον παλιό μου φίλο... Αλίμονο αν πιανόμαστε απο λόγια της στιγμής!... Σε κάθε περίπτωση, πάλεψα και πάλεψα σκληρά. Η γυναίκα μου, η Ολυμπία, είναι μαζί μου απο τότε. Είναι το τζίνι μου. (γελάει ψυχρά)
Θυμάμαι τα μπαράκια που έπαιζα. Δύσκολοι καιροί, τότε. Ζήλευα τον Αλκίνοο γιατί αυτός τα κατάφερε, ενώ εγώ πάλευα ακόμη...
Αλλά αν δεν δουλέψεις σκληρά, δεν πετυχαίνεις... Κι όταν έφτασα στο σημείο να κερδίζω τη ζωή μου απο τη μουσική, σταμάτησα τις δουλειές και ακολούθησα την καρδιά μου. Είχα κάνει και κάποιο κομπόδεμα. Δεν ήμουν στον αέρα.»
Μελαχροινή πλήν τίμια εργαζόμενη: «Τι άνθρωπος είναι η Ολυμπία;»
Lampis: «Είναι η γυναίκα μου, ο μέντοράς μου, ο ατζέντης μου. Τελεία.»
Μελαχροινή πλήν τίμια εργαζόμενη: «Ακούγονται πολλά για τις φανατικές θαυμάστριές σου. Τι απο όλα αυτά αληθεύει, Lampis;»
Lampis: (χαϊδεύει το δεξί του μάγουλο, και κοιτά το μπούστο της εργαζόμενης)
«Κοίτα, όλα αυτά μπορεί να είναι μύθος, αλλά μπορεί και να είναι αλήθεια. Ο κόσμος με αγαπά. Οι γυναίκες είναι μέρος του κόσμου. Άν κάποιες απο αυτές θεωρούν τη σαρκική ολοκλήρωση μέρος του θαυμασμού τους για μένα, δεν μπορώ να τις φιμώσω. Καλά κάνουν.»
Μελαχροινή πλήν τίμια εργαζόμενη: «Έχει υπάρξει κάτι που να σας συντάραξε;» (μασάει το στυλό – ‘σε έχω παλιο-ξιπασμένε!’ σκέφτεται)
Lampis: (μορφάζει σαν να σκέφτεται – χαμογελά)
«Γιατί όχι;...»
Μελαχροινή πλήν τίμια εργαζόμενη: «Και;»
Lampis: «Απέκτησα μια ακόμη πηγή έμπνευσης. Ξέρεις, οι θαυμάστριες που νιώθουν ηδονικά για το ίνδαλμά τους, το δείχνουν. Ο έρωτας που τραγουδώ στα τραγούδια μου, δεν είναι ένα τελάρο, δεν το κρεμάς στον τοίχο, να το βλέπεις. Αν δεν το γευτείς, ποιά αλήθεια θα τραγουδίσεις στον κόσμο;»
Μελαχροινή πλήν τίμια εργαζόμενη: «Σωστά... Πώς σας έχει επιρρεάσει σαν άνθρωπο η τέχνη; Ο απλός εργαζόμενος και ο μουσικός σαν καριερίστας πλέον...»
(η μελαχροινή έχει ξενερώσει τη ζωή της, αλλά καταπίνει το φαρμάκι... τι να κάνει...)
Lampis: «Με έχει κάνει να καταλάβω ποιός πραγματικά είμαι, κι όχι ποιός θέλει το σύστημα της δουλείας-δουλειάς να είμαι. Είμαι ελεύθερος. Και τραγουδώ την ελευθερία. Ζώ την ελευθερία. Επίσης βρήκα στη μουσική έναν άριστο ψυχολόγο. Και μάλιστα που με πληρώνει! (χάχανα)
Στη δουλειά, ο κόσμος σου είναι ένα organizer με ραντεβού. Στην τέχνη είμαι η τέχνη. Είμαι το καλό και το κακό. Είμαι ο κόσμος, κι ο κόσμος είναι η μουσική που θα γράψω για τον επόμενο δίσκο. Νιώθω πολύ ρεαλιστής, και πολύ πιο υπεύθυνος και π...»
Στο σημείο αυτό, ένιωσα τόση αηδία, που έφυγα οργισμένος. Πήγα στον πύργο μου κι άρχισα να ουρλιάζω....
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
(οι φωτό είναι απο www.wikipedia.org και www.paisatours.com . Το Φαντασμα παρακαλεί να μην γίνει ταύτιση του Bob Dylan με τον Lampi Trano. Ευχαριστεί.- )
Σήμερα που έχει ωραία μέρα εδώ στον πύργο, έμαθα οτι θα γινει ένα φεστιβαλάκιον. Κοίταξα-μάλλον παρεισέφρησα στα- ονόματα, και είδα το λογότυπον του μοναχικού καλλιτέχνη και στιχουργού Lampi Tranou, κοινώς LT, ή ‘ανθυπολόχας’ στη μουσικής κοινότητας σλάνγκ.
Δίνει μια συνέντευξη στο περιοδικό ‘Τα μυστικά της γυναίκας’, μπροστά σε μια χαμογελούσα μελαχροινή, πλήν τίμια εργαζομένη.
Αυτός τα αποκαλύπτει τελικά τα μυστικά;...
Lampis συνεντευξιαζόμενος.
Lampis: (με ωραιοπάθεια, θαμπή, χαμηλή, βραχνή φωνή - λάγνα και δήθεν μετρημένος)
«Τα πρώτα βήματα στη μουσική τα έκανα μετά το Πανεπιστήμιο. Μέχρι τότε, σκάρωνα στιχάκια, κυρίως για να εκφράσω μέσα απο τη μουσική που φώλιαζε μονάχα στο μυαλό μου, τα αισθήματά μου για το ωραίο φύλο. Έγραφα ερωτικά τραγούδια. Στο στρατό είχα συντροφιά τη μούσα που δεν είχα ακόμη γνωρίσει...»
Μελαχροινή πλήν τίμια εργαζόμενη: «Τι σε έκανε να στραφείς οριστικά στη μουσική;»
Lampis: «Κάτι μέσα μου, μου μίλησε όταν άκουσα τους U2 στην Θεσσαλονίκη. Είχα εκστασιαστεί τόσο, που είπα μέσα μου γιατί να μην παράγεται εξίσου καλή μουσική και εδώ; Έχουμε τόσο όμορφη γλώσσα, γιατί να μην έχουμε κάτι πιο πετυχημένο; Κάτι πιο ταξιδιάρικο;»
Μελαχροινή πλήν τίμια εργαζόμενη: «Επιρροές σου είναι μονάχα οι καλλιτέχνες του εξωτερικού, ή σου αρέσουν και οι έλληνες; Και ποιοί;»
Lampis: (κοιτά λάγνα την εργαζόμενη)
«Κυρίως η ξένη μουσική. Αυθεντία θεωρώ το Σιδηρόπουλο και το Σαββόπουλο. Όλη όμως αυτή η μανία με τον Χατζηδακισμό και τον Μικισμό, με στεναχωρεί. Αυτοί οι δυο είναι έννοιες πολύ ψηλές για τη μεγαλύτερη καταναλωτική μάζα του κόσμου που γαλουχείται με Big Brother. Θεωρώ εξ’ίσου καλόν το Μάλαμα, τον Φάμελλο, αν και το παραπαίζει έξυπνος. Κι ο Μάλαμας, έχει κάτι το ανεξήγητα καταστροφικό, αλλά... τέλος πάντων... Γενικά η Ελλάδα έχει μουσικούς, πολύ άξιους...»
(φτιάχνει με αρρενωπή κίνηση το πουκάμισό του και υγραίνει τα χείλη του – το λαρύγγι του ανεβοκατεβαίνει αργά, αισθησιακά...)
Μελαχροινή πλήν τίμια εργαζόμενη: «Θα ήθελες να μοιάσεις σε κάποιους απο τους Χατζηδάκη-Θεοδωράκη;»
Lampis: «Μμμ-όχι...» (κάτω το πηγούνι, βλέμμα λίίίγο ένοχο...)
Μελαχροινή πλήν τίμια εργαζόμενη: «Η ηλεκτρονική μουσική σου αρέσει;»
Lampis: «Ναι... (αναθαρρεί) αν και δεν είμαι φανατικός. Δεν μπορώ να βάλω στη ζωή μου κουμπάκια και ψηφιακά εφέ, για να πώ οτι είμαι ο Μιχάλης Δ. Ή ο Κωσταντίνος Β. Οι άνθρωποι αυτοί νομίζουν οτι κάνουν τέχνη, την ώρα που για να κάνεις τέχνη, πρέπει να πιάσεις το χώμα, τη γή, τον αέρα, το νερό, τον έρωτα, το μίσος, τα πάθη. Να πιάσεις μια κιθάρα, να αφουγκραστείς το μεράκι του κατασκευαστή. Τί πάθος έχει ένα Lexicon;... Ή μια τάβλα με κουμπιά που τη λένε KORG;»
Μελαχροινή πλήν τίμια εργαζόμενη: «Οι στίχοι τους όμως διαφαίνονται ως επιρροή και στα δικά σας τραγούδια... Ο ίδιος είχατε πεί παλιότερα οτι θαυμάζετε τους 2 αυτούς καλλιτέχνες...»
Lampis: «Δεν είπα ποτέ κάτι τέτοιο...» (απειλητικό βλέμμα – η εργαζόμενη δαγκώνεται)
«Και ο καλλιτέχνης δεν κρίνεται με βάση τις συνεντεύξεις που δίνει. Αυτά είναι απόρροιες του αμερικανισμού. Εγώ είμαι ευρωπαίος. Έλληνας και ευρωπαίος.»
(φτιάχνει τον καβάλο και κάθεται σταυροπόδι. Κουνά νευρικά τον αντίχειρα)
Μελαχροινή πλήν τίμια εργαζόμενη: «Ναι.. χμ.. Εμ... Ξέρουμε οτι έχεις κάνει πολλές δουλειές για να επιβιώσεις. Τι θυμάσαι απο όλα αυτά και τι σου άρεσε; Τι θα άλλαζες, ας πούμε;»
Lampis: «Προσωπικά, δεν θα άλλαζα τίποτε. Το παρελθόν μου είμαι εγώ, και το μέλλον μου εγώ στη μουσική. Δούλεψα απο ντελιβεράς, τα πρώτα χρόνια-τα δύσκολα χρόνια, μέχρι προϊστάμενος σε εταιρία εμπορίας φρούτων. Έχω αλλάξει 5 σπίτια. Έχω μείνει απο 2άρι στην Κυψέλη, μέχρι διαμέρισμα στο Ν. Ψυχικό. Έχω παίξει με πολλούς και καλούς μουσικούς, και αποκόμισα πολλές και χρήσιμες εμπειρίες...»
Μελαχροινή πλήν τίμια εργαζόμενη: (τον διακόπτει) «Ο παλιός σας φίλος και συνθέτης στον πρώτο σας δίσκο, δήλωσε πικρία, σχετικά με την παλιά σας συνεργ...»
Lampis: (την διακόπτει αυταρχικά)
«Ο καθένας έχει δικαίωμα να λέει την άποψή του. Εγώ θα αγαπώ και πάντα θα θυμάμαι τον παλιό μου φίλο... Αλίμονο αν πιανόμαστε απο λόγια της στιγμής!... Σε κάθε περίπτωση, πάλεψα και πάλεψα σκληρά. Η γυναίκα μου, η Ολυμπία, είναι μαζί μου απο τότε. Είναι το τζίνι μου. (γελάει ψυχρά)
Θυμάμαι τα μπαράκια που έπαιζα. Δύσκολοι καιροί, τότε. Ζήλευα τον Αλκίνοο γιατί αυτός τα κατάφερε, ενώ εγώ πάλευα ακόμη...
Αλλά αν δεν δουλέψεις σκληρά, δεν πετυχαίνεις... Κι όταν έφτασα στο σημείο να κερδίζω τη ζωή μου απο τη μουσική, σταμάτησα τις δουλειές και ακολούθησα την καρδιά μου. Είχα κάνει και κάποιο κομπόδεμα. Δεν ήμουν στον αέρα.»
Μελαχροινή πλήν τίμια εργαζόμενη: «Τι άνθρωπος είναι η Ολυμπία;»
Lampis: «Είναι η γυναίκα μου, ο μέντοράς μου, ο ατζέντης μου. Τελεία.»
Μελαχροινή πλήν τίμια εργαζόμενη: «Ακούγονται πολλά για τις φανατικές θαυμάστριές σου. Τι απο όλα αυτά αληθεύει, Lampis;»
Lampis: (χαϊδεύει το δεξί του μάγουλο, και κοιτά το μπούστο της εργαζόμενης)
«Κοίτα, όλα αυτά μπορεί να είναι μύθος, αλλά μπορεί και να είναι αλήθεια. Ο κόσμος με αγαπά. Οι γυναίκες είναι μέρος του κόσμου. Άν κάποιες απο αυτές θεωρούν τη σαρκική ολοκλήρωση μέρος του θαυμασμού τους για μένα, δεν μπορώ να τις φιμώσω. Καλά κάνουν.»
Μελαχροινή πλήν τίμια εργαζόμενη: «Έχει υπάρξει κάτι που να σας συντάραξε;» (μασάει το στυλό – ‘σε έχω παλιο-ξιπασμένε!’ σκέφτεται)
Lampis: (μορφάζει σαν να σκέφτεται – χαμογελά)
«Γιατί όχι;...»
Μελαχροινή πλήν τίμια εργαζόμενη: «Και;»
Lampis: «Απέκτησα μια ακόμη πηγή έμπνευσης. Ξέρεις, οι θαυμάστριες που νιώθουν ηδονικά για το ίνδαλμά τους, το δείχνουν. Ο έρωτας που τραγουδώ στα τραγούδια μου, δεν είναι ένα τελάρο, δεν το κρεμάς στον τοίχο, να το βλέπεις. Αν δεν το γευτείς, ποιά αλήθεια θα τραγουδίσεις στον κόσμο;»
Μελαχροινή πλήν τίμια εργαζόμενη: «Σωστά... Πώς σας έχει επιρρεάσει σαν άνθρωπο η τέχνη; Ο απλός εργαζόμενος και ο μουσικός σαν καριερίστας πλέον...»
(η μελαχροινή έχει ξενερώσει τη ζωή της, αλλά καταπίνει το φαρμάκι... τι να κάνει...)
Lampis: «Με έχει κάνει να καταλάβω ποιός πραγματικά είμαι, κι όχι ποιός θέλει το σύστημα της δουλείας-δουλειάς να είμαι. Είμαι ελεύθερος. Και τραγουδώ την ελευθερία. Ζώ την ελευθερία. Επίσης βρήκα στη μουσική έναν άριστο ψυχολόγο. Και μάλιστα που με πληρώνει! (χάχανα)
Στη δουλειά, ο κόσμος σου είναι ένα organizer με ραντεβού. Στην τέχνη είμαι η τέχνη. Είμαι το καλό και το κακό. Είμαι ο κόσμος, κι ο κόσμος είναι η μουσική που θα γράψω για τον επόμενο δίσκο. Νιώθω πολύ ρεαλιστής, και πολύ πιο υπεύθυνος και π...»
Στο σημείο αυτό, ένιωσα τόση αηδία, που έφυγα οργισμένος. Πήγα στον πύργο μου κι άρχισα να ουρλιάζω....
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
(οι φωτό είναι απο www.wikipedia.org και www.paisatours.com . Το Φαντασμα παρακαλεί να μην γίνει ταύτιση του Bob Dylan με τον Lampi Trano. Ευχαριστεί.- )