Οι φωτογραφίες ανήκουν στην Αφροδίτη Ζαγγανά.
Jesus died for somebody's sins but not mine, φωνάζει η Patti Smith μόλις βγαίνει επί σκηνής και συνειδητοποιείς ότι βλέπεις μπροστά σου μία εκ των σημαντικότερων μορφών της Rock μουσικής. Το κοινό ξεσηκώνεται, γνωρίζει τους περισσότερους στίχους ολόκληρου του album Horses, που θα ερμηνεύσει η καλλιτέχνιδα, ενώ μόλις μπαίνει το γνωστό spelling "G-L-O-R-I-A" όλο το Piraeus Academy τραγουδάει μαζί της. Αυτή έκθαμβη, πάντα με εκείνο το υπέροχο, τόσο αληθινό χαμόγελο της, γυρνάει το μικρόφωνο στο κοινό για να τραγουδήσουν παρέα.
Jesus died for somebody's sins but not mine, φωνάζει η Patti Smith μόλις βγαίνει επί σκηνής και συνειδητοποιείς ότι βλέπεις μπροστά σου μία εκ των σημαντικότερων μορφών της Rock μουσικής. Το κοινό ξεσηκώνεται, γνωρίζει τους περισσότερους στίχους ολόκληρου του album Horses, που θα ερμηνεύσει η καλλιτέχνιδα, ενώ μόλις μπαίνει το γνωστό spelling "G-L-O-R-I-A" όλο το Piraeus Academy τραγουδάει μαζί της. Αυτή έκθαμβη, πάντα με εκείνο το υπέροχο, τόσο αληθινό χαμόγελο της, γυρνάει το μικρόφωνο στο κοινό για να τραγουδήσουν παρέα.
Συνεχίζοντας τη βραδιά, οι στιγμές δέους δεν μειώνονταν. Μόλις στο τρίτο τραγούδι του δίσκου, το Birdland, γίναμε μάρτυρες μιας μοναδικής performance. Η Patti Smith χωρίς κανέναν ενδοιασμό, όντας και μιας ηλικίας, πήρε τα χαρτιά με τους στίχους του τραγουδιού και αρχίζει και απαγγέλλει, με ισχνή μουσική από πίσω της, πάντα σε έναν ρυθμό, το οποίο μου θύμισε spoken word, και με μερικές εξάρσεις ανά σημεία, όπως σε αυτόν τον υπέροχο στίχο "Don't let me give up, I won't give up". Περιττό να πω ότι ήταν σαν να ακούω τη studio έκδοση· η φωνή της απέδιδε καταπληκτικά. Δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω της, γιατί βρισκόταν εμφανώς σε έκσταση καθώς έψελνε. Οι λέξεις όταν τις επαναλαμβάνουμε πολλές φορές χάνουν το νόημα τους.
Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι ο χώρος είναι πολύ μεγάλος, πολύ ψηλός, νιώθεις δηλαδή ότι είναι ευρύχωρα, ενώ ο ήχος ήταν πάρα πολύ καλός. Επίσης, στα πολύ θετικά, ότι δεν επιτρεπόταν το κάπνισμα στο εσωτερικό του venue. Είτε το ζήτησε η ίδια η Patti Smith είτε όχι, τηρήθηκε κατά γράμμα - γεγονός που τιμάει και το κοινό - και έκανε την όλη ατμόσφαιρα πιο υποφερτή!
Λίγο μετά γυρνάμε το βινύλιο για να ακούσουμε και την άλλη πλευρά και η Patti Smith μας εκμυστηρεύεται πώς γράφτηκε το Break it Up, ένα τραγούδι αφιερωμένο στον Jim Morrison, ο οποίος είχε πεθάνει 4 χρόνια πριν την κυκλοφορία του album. Μας λέει ότι είδε πως βρισκόταν στο δάσος και σε ένα σημείο βρήκε ένα άγαλμα αγγέλου, που μέσα του όμως υπήρχε ζωή και όταν κατάφερε το αγόρι μέσα στο άγαλμα να σπάσει τα δεσμά του, άπλωσε τα φτερά του και ταξίδεψε πάνω από τους ουρανούς. Έτσι, η Patti Smith μας ζήτησε να τραγουδήσουμε όλοι μαζί "Break it Up" για να βοηθήσουμε το αγόρι, Jim Morrison, στο ταξίδι του. Μπορεί να ακούγεται αρκετά χίπικο, όμως εκείνη τη στιγμή παρασύρεσαι από την ένταση και δεν σκέφτεσαι καν με τον ίδιο τρόπο.
Μετά ήρθε το Land, το πιο rock'n'roll κομμάτι του δίσκου, με την Patti Smith και το κοινό να χορεύουν ξέφρενα. Το τελευταίο κομμάτι του δίσκου, το Elegie, ήρθε σαν ένας επικήδειος για όλους εκείνους που έχουν φύγει από τη ζωή της, αλλά και τη δική μας, γιατί είναι αδύνατο να ακούς ζωντανά αυτό το κομμάτι και να μην σκέφτεσαι όλους εκείνους που έχεις χάσει. Η Patti Smith συνεχίζει το ιεροτελεστικό και αρχίζει να ψέλνει ονόματα χαμένων, Jim Morrison, Janis Joplin, Jimi Hendrix, τους Ramones, τον δικό της Fred "Sonic" Smith, τον Lou Reed, τον David Bowie, τον Prince και άλλους.
Τι υπέροχο κλείσιμο για album, τι ανατριχίλα να ξεστομίζει αυτά τα ονόματα ένας ζωντανός θρύλος, που τους έχει ζήσει όλους από κοντά.
Μετά το πρώτο encore, η μπάντα της Patti Smith ξεκίνησε να διασκευάζει μερικά τραγούδια από ένα εκ των επιδραστικότερων συγκροτημάτων, τους Velvet Underground: Rock & Roll, I'm Waiting for the Man, White Light / White Heat. Ύστερα τα θεμέλια αναστέναξαν με μία καθηλωτική εκτέλεση του When the Doves Cry του εκλιπόντα Prince. Το δεύτερο και τελευταίο encore πρέπει να είναι ένα εκ των καλύτερων που έχω δει ποτέ: ξεκινάει με το My Generation των Who και κλείνει με το Rock'n'Roll Nigger. Ένα rock κλείσιμο για μία rock θρύλο.
Αισθάνεσαι ένα συγκεκριμένο αίσθημα δέους και σεβασμού όταν βλέπεις ζωντανά να περνάει από μπροστά σου μία σύντομη αναδρομή στην ιστορία της rock. Και μία ικανοποίηση όταν όλα δεν ήταν όπως τα είχες φανταστεί, αλλά καλύτερα, με μία Patti Smith να μην ησυχάζει με τίποτα και να χοροπηδάει σαν τρελή στα 70 χρόνια της. "She is benediction".