Ποιος θα πει;
Ποιος θα αναλάβει το βάρος να περιγράψει τα συναισθήματα των ανθρώπων που νιώθουν μοναξιά; Θα περιγράψει ένας ή όλοι την εμπειρία τους; Είναι, όπως αναμένεται, κουρνιασμένη η μοναξιά σε τετριμμένες ιστορίες ή κρύβεται και στις ζωές ανθρώπων που ποτέ δεν θα περιμέναμε;
Η ομάδα Terre de Semis βγήκε στους δρόμους και αναζήτησε απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα. Πήρε, δηλαδή, πληροφορίες από διάφορες κοινωνικές ομάδες στις οποίες βασίστηκε η δημιουργός του έργου, Ειρήνη Φαναριώτη. Τις εκφάνσεις και τα παραπλήσια ερωτήματα που γεννούται σχετικά με τη μοναξιά στις μέρες μας παρουσιάζει ο κάθε ήρωας την παραμονή της Πρωτοχρονιάς σε ένα πάρτυ -με την παρεμβολή τρίτων που λειτουργούν ως παντογνώστες αφηγητές- διηγούμενος κάποιο κομμάτι της ζωής του. Βέβαια, αυτό το κομμάτι φαίνεται να είναι χαρακτηριστικό, εφόσον η ουσία του διαπερνά όλη τη ζωή του ήρωα από την έναρξη μέχρι και το τέλος της (δεν βλέπουμε το τέλος, αλλά το μαθαίνουμε).
Εκτός από τη διήγηση, τα μη λεκτικά μηνύματα και η κινησιολογία που επιμελήθηκε η Χαρά Κότσαλη, σκιαγραφούν την προσωπικότητα του κάθε ήρωα και καθιστούν ακόμα πιο ευκρινές το πώς βιώνει ο ίδιος τη μοναξιά: αμηχανία, βαρεμάρα, απελπισία, απόγνωση.. Αποκορύφωμα, φυσικά, αποτελεί ο ξέφρενος χορός σε ρυθμούς house μουσικής, ο οποίος ενώνει έστω και περιστασιακά τις ζωές των σύγχρονων (μοναχικών) ανθρώπων. Τόσο ο χώρος όσο και ο χρόνος φαίνεται να επιλέγονται με προσοχή. Το τέλος του χρόνου είναι μια εποχή που κάνουμε (θέλοντας και μη) ανασκόπηση της χρονιάς που πέρασε, ενώ η Παραμονή κουβαλάει σχεδόν πάντα το βάρος της μόδας που "πρέπει να περάσεις καλά παρέα με τους άλλους". Σε ένα τέτοιο κλίμα λοιπόν, οι σκέψεις δεν ησυχάζουν, αντιθέτως μπορεί και να προκαλούν ακόμα μεγαλύτερη δυστυχία. Είσαι με κόσμο, είσαι όμως στ'αλήθεια μαζί τους;
Τα ρούχα της παράστασης ήταν εναρμονισμένα με το χωροχρονικό πλαίσιο-εντυπωσιακά και fancy- ενώ η μπάρα με τα ποτά και η καμπίνα της τουαλέτας παρέπεμπε σε ένα εγκαταλελειμμένο μπαρ, έναν χώρο εξίσου μοναχικό. Οι πόρτες στο βάθος οδηγούσαν στον χώρο του clubbing, ο οποίος δεν ήταν ορατός στους θεατές και γι'αυτό σε κάποιο σημείο η έλλειψη οπτικής επαφής με τους ήρωες δημιουργησε μια μικρή "κοιλιά" στο έργο.
Στο ρόλο του τριαντάρη Έλληνα, που ζει με τους γονείς του και "ξεδίνει" έχοντας βιώσει μια μεγάλη απογοήτευση, παρακολουθήσαμε τον δυναμικό Άρη Λάσκο (θα θέλαμε λίγο μεγαλύτερη σιγουριά στην κίνησή του, αφού το είχε!), ενώ στο ρόλο της εργασιομανούς σύγχρονης γυναίκας τη Μυρτώ Γράψα, που κέντρισε τα βλέμματά μας με την κίνηση αλλά και την ερμηνεία της. Ο Δημήτρης Μοθωναίος αιχμηρός και παθιασμένος στην ενσάρκωση του άστεγου και η Δήμητρα Μητροπούλου με σπιρτόζικη ερμηνεία μιας γυναίκας που από μικρή αποζητούσε με οποιοδήποτε τρόπο την προσοχή. Τέλος, ο Βασίλης Σαφός υπήρξε ο μόνος που δε διηγήθηκε την ιστορία του, όμως ο αντίκτυπος στη ζωή του ήταν ξέκαθαρος, αφού οδηγούνταν συνέχεια στην αυτοκαταστροφή. Οι απόπειρες προσεγγίζονταν από τον ηθοποιό με σθένος, με αποτέλεσμα πολλές στιγμές να νιώσουμε δυσφορία και άγχος για τη συνέχεια. Κοινός παρονομαστής των παραπάνω: η μοναξιά!
Στο τέλος, ένας αστροναύτης μας χαιρετά από το διάστημα. Η στολή που αξιοποιήθηκε για αυτό το σκοπό σε συνδυασμό με τη γαλήνια ατμόσφαιρα έκλεισαν την παράσταση με τον πιο όμορφο τρόπο και ένα συγκλονιστικό ερώτημα: Άραγε πόσο μόνος μπορεί να νιώθει κανείς εκεί πάνω, έχοντας στα πόδια του όλη την ανθρωπότητα;
Σύλληψη-δραματουργία-σκηνοθεσία: Ειρήνη Φαναριώτη, Terre de Semis
Μουσική σύνθεση: Κωστής Μαραβέγιας
Επιμέλεια κίνησης: Χαρά Κότσαλη
Σκηνικά-Κοστούμια: Τίνα Τζόκα
Παίζουν: Άρης Λάσκος, Μυρτώ Γράψα, Δημήτρης Μοθωναίος, Ειρήνη Φαναριώτη, Δήμητρα Μητροπούλου, Βασίλης Σαφός
Ποιος θα αναλάβει το βάρος να περιγράψει τα συναισθήματα των ανθρώπων που νιώθουν μοναξιά; Θα περιγράψει ένας ή όλοι την εμπειρία τους; Είναι, όπως αναμένεται, κουρνιασμένη η μοναξιά σε τετριμμένες ιστορίες ή κρύβεται και στις ζωές ανθρώπων που ποτέ δεν θα περιμέναμε;
Η ομάδα Terre de Semis βγήκε στους δρόμους και αναζήτησε απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα. Πήρε, δηλαδή, πληροφορίες από διάφορες κοινωνικές ομάδες στις οποίες βασίστηκε η δημιουργός του έργου, Ειρήνη Φαναριώτη. Τις εκφάνσεις και τα παραπλήσια ερωτήματα που γεννούται σχετικά με τη μοναξιά στις μέρες μας παρουσιάζει ο κάθε ήρωας την παραμονή της Πρωτοχρονιάς σε ένα πάρτυ -με την παρεμβολή τρίτων που λειτουργούν ως παντογνώστες αφηγητές- διηγούμενος κάποιο κομμάτι της ζωής του. Βέβαια, αυτό το κομμάτι φαίνεται να είναι χαρακτηριστικό, εφόσον η ουσία του διαπερνά όλη τη ζωή του ήρωα από την έναρξη μέχρι και το τέλος της (δεν βλέπουμε το τέλος, αλλά το μαθαίνουμε).
Εκτός από τη διήγηση, τα μη λεκτικά μηνύματα και η κινησιολογία που επιμελήθηκε η Χαρά Κότσαλη, σκιαγραφούν την προσωπικότητα του κάθε ήρωα και καθιστούν ακόμα πιο ευκρινές το πώς βιώνει ο ίδιος τη μοναξιά: αμηχανία, βαρεμάρα, απελπισία, απόγνωση.. Αποκορύφωμα, φυσικά, αποτελεί ο ξέφρενος χορός σε ρυθμούς house μουσικής, ο οποίος ενώνει έστω και περιστασιακά τις ζωές των σύγχρονων (μοναχικών) ανθρώπων. Τόσο ο χώρος όσο και ο χρόνος φαίνεται να επιλέγονται με προσοχή. Το τέλος του χρόνου είναι μια εποχή που κάνουμε (θέλοντας και μη) ανασκόπηση της χρονιάς που πέρασε, ενώ η Παραμονή κουβαλάει σχεδόν πάντα το βάρος της μόδας που "πρέπει να περάσεις καλά παρέα με τους άλλους". Σε ένα τέτοιο κλίμα λοιπόν, οι σκέψεις δεν ησυχάζουν, αντιθέτως μπορεί και να προκαλούν ακόμα μεγαλύτερη δυστυχία. Είσαι με κόσμο, είσαι όμως στ'αλήθεια μαζί τους;
Τα ρούχα της παράστασης ήταν εναρμονισμένα με το χωροχρονικό πλαίσιο-εντυπωσιακά και fancy- ενώ η μπάρα με τα ποτά και η καμπίνα της τουαλέτας παρέπεμπε σε ένα εγκαταλελειμμένο μπαρ, έναν χώρο εξίσου μοναχικό. Οι πόρτες στο βάθος οδηγούσαν στον χώρο του clubbing, ο οποίος δεν ήταν ορατός στους θεατές και γι'αυτό σε κάποιο σημείο η έλλειψη οπτικής επαφής με τους ήρωες δημιουργησε μια μικρή "κοιλιά" στο έργο.
Στο ρόλο του τριαντάρη Έλληνα, που ζει με τους γονείς του και "ξεδίνει" έχοντας βιώσει μια μεγάλη απογοήτευση, παρακολουθήσαμε τον δυναμικό Άρη Λάσκο (θα θέλαμε λίγο μεγαλύτερη σιγουριά στην κίνησή του, αφού το είχε!), ενώ στο ρόλο της εργασιομανούς σύγχρονης γυναίκας τη Μυρτώ Γράψα, που κέντρισε τα βλέμματά μας με την κίνηση αλλά και την ερμηνεία της. Ο Δημήτρης Μοθωναίος αιχμηρός και παθιασμένος στην ενσάρκωση του άστεγου και η Δήμητρα Μητροπούλου με σπιρτόζικη ερμηνεία μιας γυναίκας που από μικρή αποζητούσε με οποιοδήποτε τρόπο την προσοχή. Τέλος, ο Βασίλης Σαφός υπήρξε ο μόνος που δε διηγήθηκε την ιστορία του, όμως ο αντίκτυπος στη ζωή του ήταν ξέκαθαρος, αφού οδηγούνταν συνέχεια στην αυτοκαταστροφή. Οι απόπειρες προσεγγίζονταν από τον ηθοποιό με σθένος, με αποτέλεσμα πολλές στιγμές να νιώσουμε δυσφορία και άγχος για τη συνέχεια. Κοινός παρονομαστής των παραπάνω: η μοναξιά!
Στο τέλος, ένας αστροναύτης μας χαιρετά από το διάστημα. Η στολή που αξιοποιήθηκε για αυτό το σκοπό σε συνδυασμό με τη γαλήνια ατμόσφαιρα έκλεισαν την παράσταση με τον πιο όμορφο τρόπο και ένα συγκλονιστικό ερώτημα: Άραγε πόσο μόνος μπορεί να νιώθει κανείς εκεί πάνω, έχοντας στα πόδια του όλη την ανθρωπότητα;
Σύλληψη-δραματουργία-σκηνοθεσία: Ειρήνη Φαναριώτη, Terre de Semis
Μουσική σύνθεση: Κωστής Μαραβέγιας
Επιμέλεια κίνησης: Χαρά Κότσαλη
Σκηνικά-Κοστούμια: Τίνα Τζόκα
Παίζουν: Άρης Λάσκος, Μυρτώ Γράψα, Δημήτρης Μοθωναίος, Ειρήνη Φαναριώτη, Δήμητρα Μητροπούλου, Βασίλης Σαφός