Gimme 10: Οι επιλογές του Λάμπρου Παπαλέξη

Ο τραγουδοποιός γράφει για τα αγαπημένα του άλμπουμ.
Διαβάστηκε φορες
Έχοντας στο παρελθόν θητεύσει στους Φάντης Μπαστούνι & Οι Άσσοι και Σαύρα Των Βασιλικών Δρόμων, ο Λάμπρος Παπαλέξης, με τη βοήθεια της ευφάνταστα ονομασμένης μπάντας Οι Χτισμένες... Των Θεμελίων, κυκλοφόρησε πέρυσι ένα από τα καλύτερα ελληνικά άλμπουμ της χρονιάς, το Δηλητήριο Ποτισμένο Από Αγάπη.

Με ιδιαίτερη χαρά τον υποδεχόμαστε σήμερα στο Gimme 10, για να μας ξεναγήσει στα 10 αγαπημένα του άλμπουμ:

1. Ηighway 61 Revisited - Bob Dylan (1965)
Το άλμπουμ που άλλαξε το rock 'n' roll για πάντα... Η στιγμή που ''σκάει'' η πρώτη ταμπουριά και μπαίνει το riff από το Hammond του Αl Kooper και τα arpeggio vibrato's της κιθάρας του Mike Bloomfield, με έναν Dylan στις καλύτερες συνθετικά, στιχουργικά και ερμηνευτικά στιγμές του, θα παραδώσει έναν από τους πιο αλήτικους και ταυτόχρονα beat δίσκους - στα όρια του punk 'n' blues - στην ιστορία του rock 'n' roll...

2. The Last Waltz - The Band (1978)
Η σύνοψη, ο ορισμός και η επιτομή αυτού που πολύ αργότερα θα ονομαστεί Americana music από τους πατέρες του σε ένα τριπλό ζωντανό άλμπουμ και ταινία (Martin Scorsese) με μια πλειάδα συμμετοχών από πασίγνωστους μουσικούς και τραγουδιστές από τις παρυφές της folk και blues μουσικής έως τις εσχατιές της jazz της Νέας Ορλεάνης. Την ενορχήστρωση πνευστών και εγχόρδων υπογράφει ο Allen Toussaint. Η παρέα των Levon Helm, Robbie Robertson, Rick Danko, Garth Hudson και Richard Manuel στο ''Μεγάλο τους Αντίο''...

3. On The Beach - Neil Young (1974)
Το μέσο της πιο σκοτεινής περιόδου του Καναδού τραγουδοποιού. Ένα χαρμάνι από απόγνωση, παραίτηση, μελαγχολία, οργή, σαρκασμό και ειρωνεία, λίγο μετά το τέλος του Βιετνάμ και του ''Αμερικάνικου Ονείρου''... Αν το σκάνδαλο του Watergate μπορούσε να γίνει δίσκος, θα ήταν αυτός...

4. Heart Attack And Vine - Tom Waits (1980)
''And Ι know a place where the royal flash can never beat the pair , 
I'll show you where the short dogs grow on the nickel over there''
Και μόνο για αυτό το στίχο θα μπορούσα να αγαπήσω αυτό το album... αλλά όταν στα 16 σου σκάει στα μούτρα σου αυτό το πράγμα κάνεις πολλά χρόνια να συνέλθεις...και αν και όταν συμβει δεν θα 'σαι ποτέ πιά ο ίδιος...

5. It's Too Late To Stop Now - Van Morrison (1974)
Θεωρήθηκε - αν δεν θεωρείται ακόμα - το πιο καλοπαιγμένο ζωντανά άλμπουμ στην ιστορία του rock 'n' roll... Μια μπάντα που ''παίζει τις κάλτσες της'', από Irish folk & soul, rhythm & blues και έναν συνθέτη, στιχουργό, τραγουδιστή που με επηρέασε όσο λίγοι, ερμηνευτικά και συνθετικά, για ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου...

6. Stronger Than Dirt - Big Mama Thornton (1969)
Λιτό, τραχύ και δυνατότερο από τη βρωμιά... Όλα τα τυχαία φαλσέτα της μπάντας λειτουργούν με τέτοιο τρόπο ώστε να χτίσουν το υπόστρωμα όπου θα έρθει να απλώσει το μεγαλείο της φωνής της και να εκτοξεύσει τα blues εκεί που τους αξίζει, στο Διάστημα...

7. Whites Off Earth Now!! - Cowboy Junkies (1986)
Από τον Robert Johnson στον John Lee Hooker, η μπάντα των Καναδών αδελφών Timmins διανύει την χρονική απόσταση που τους χωρίζει, σε ένα άλμπουμ σκοτεινό και αψύ, διάρκειας 50 το πολύ λεπτών, επαναφέροντας το DNA του blues στην αρχική του μορφή, χωρίς τις ενδιάμεσες αισθητικές μεταλλάξεις... Χτύπημα από το κέρατο του διαβόλου στο σταυροδρόμι...

8. Kicking Against The Pricks - Nick Cave & The Bad Seeds (1986)
H μοναδική του ικανότητα να παίρνει τόσο γνωστά τραγούδια και να τα τοποθετεί σε άλλη διάσταση, διασκευάζοντας, ερμηνεύοντας και εκτελώντας τα μαζί με τους Bad Seeds, κρατώντας την gospel αισθητική τους μια τρίχα απόσταση από το χάος, σεβόμενος, όμως, παράλληλα τις αρχικές εκτελέσεις, με κάνει να ακούω και να ακούω και να ξανακούω αυτό το άλμπουμ για χρόνια...

9. John Barleycorn Must Die - Traffic (1970)
Τόσο flower power, τόσο funky, τόσο jazz με ψυχεδελικές πινελιές! Tόσο sexy! Η ''Αγία Τριάδα'' Winwood, Capaldi, Wood στον κολοφώνα της δόξας τους!

10. Darkness On The Edge Of Town - Bruce Springsteen (1978) 
Αν μια βροχερή Πέμπτη, πριν πολλά-πολλά χρόνια, στο σπίτι κάποιων φίλων, δεν άκουγα το "Candy's Room" δεν θα είχα πιάσει κιθάρα στα χέρια μου και ίσως να είχε γλιτώσει πολύς κόσμος από μένα... Αν ήταν ταινία, θα ήταν το ''Dog Day Afternoon'' του Sidney Lumet...

Διαβάστε ακόμα