[Γράφει η Σοφία Περακάκη]
Το Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου ανηφορίσαμε σ’ ένα χωριό, που απέχει 16 χιλιόμετρα από τη πόλη των Χανίων, τα Κοντόπουλα Κεραμειών, για να απολαύσουμε την εμφάνιση του αγαπημένου μας Αλκίνοου Ιωαννίδη.
Σ’ αυτό το χωριό, στη μέση σχεδόν του πουθενά, μέσα στις ελιές, τις πορτοκαλιές και τα πλατάνια κάποιοι σκέφτηκαν να δημιουργήσουν μια όαση τέχνης και πολιτισμού, που την ονόμασαν “Νεράιδες”. Έναν χώρο απλό και φιλόξενο, που σε φέρνει σε επαφή με τη φύση και παράλληλα σε βοηθάει να απολαύσεις και να νιώσεις βαθιά μέσα σου τη μαγεία των στίχων και της μουσικής κάθε καλλιτέχνη που επιθυμεί να φιλοξενηθεί. Έναν χώρο, που, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε και ο Αλκίνοος, μπορούν να δημιουργήσουν μόνο όσοι δε σκέφτονται πως ένα κι ένα κάνουν δύο…
Με σιγουριά λοιπόν θα μπορούσαμε να πούμε πως οι “Νεράιδες” ήταν μια εξαιρετική επιλογή για τις δύο εμφανίσεις του Αλκίνοου Ιωαννίδη (09 και 10 Σεπτεμβρίου) στα Χανιά. Εμφανίσεις ακρόασης, με πρωταγωνιστές τον Αλκίνοο, ένα μικρόφωνο, ένα λαούτο, δύο κιθάρες και τραγούδια γυμνά, όπως γεννήθηκαν από τον ίδιο το δημιουργό τους. Τραγούδια που διηγούνται ιστορίες, σκέψεις και συναισθήματα και ταξιδεύουν - γαληνεύουν κάθε ακροατή.
Ο Αλκίνοος, απλός, χαμογελαστός, με έντονη χιουμοριστική διάθεση, ανέβηκε στη σκηνή στις 9:40 μμ και μας καλωσόρισε τόσο στα ελληνικά όσο και στα αγγλικά. Ο κόσμος, που είχε ήδη γεμίσει τον συναυλιακό χώρο, τον υποδέχτηκε μ’ ένα πολύ θερμό χειροκρότημα, σαν από ώρα να ανυπομονούσε για την εμφάνισή του.
Από εκείνην τη στιγμή και για τρεις περίπου ώρες ο χώρος μεταμορφώθηκε σε σκηνικό που θύμιζε εικόνα βγαλμένη από σελίδα ενός παραμυθιού. Δέντρα παντού, μισόγιομο φεγγάρι ψηλά στον ουρανό, όμορφος φωτισμός, πολύ καλός ήχος κι ένας σπουδαίος καλλιτέχνης να ερμηνεύει με σεμνότητα τα τραγούδια του. Και από κάτω ένα κοινό να απολαμβάνει τη βραδιά με τον μέγιστο σεβασμό.
Στο πρώτο μέρος της εμφάνισής του ο Αλκίνοος επέλεξε να παρουσιάσει γνωστές μελωδικές - μελαγχολικές κυρίως επιτυχίες του. Πολύ συχνά μάλιστα φρόντιζε να αποφορτίζει την ατμόσφαιρα, αναφέροντας την ιστορία των τραγουδιών και αξιοποιώντας το χιούμορ του και τον αυτοσαρκασμό. Ιδιαίτερη αίσθηση προκάλεσε η ερμηνεία του “Βυθού”, με τον κόσμο να τον συνοδεύει καθ’ όλη τη διάρκεια της εκτέλεσης, σιγοτραγουδώντας και χειροκροτώντας.
Το δεύτερο μέρος ξεκίνησε πιο δυναμικά και η επικοινωνία με το κοινό άρχισε να γίνεται εντονότερη. Ο Αλκίνοος συνέχισε με την ίδια χαρούμενη διάθεση να επικοινωνεί με τον κόσμο, διατηρώντας αμείωτο το ενδιαφέρον καθ’ όλη τη διάρκεια της εμφάνισής του. Εδώ, μερικά από τα τραγούδια που ξεχώρισαν ήταν ο “Βόσπορος”, ο “Αύγουστος”, το “Όνειρο ήτανε” και το “Θα ‘μαι κοντά σου”.
Στο τρίτο μέρος το κοινό είχε ήδη “ζεσταθεί” για τα καλά και όλοι μαζί είχαν πλέον σχηματίσει μια όμορφη παρέα, που πραγματικά απολάμβανε τη βραδιά. Τραγουδούσαν και συνομιλούσαν με τον Αλκίνοο και χαιρόντουσαν την κάθε στιγμή, χωρίς να θέλουν να κλείσει η βραδιά. Όμως η ώρα περνούσε και ο Αλκίνοος είχε ήδη φτάσει τις τρεις περίπου ώρες επί σκηνής. Έτσι, μας αποχαιρέτησε με τον πλέον συγκινητικό τρόπο θα έλεγα, τραγουδώντας acapella το “Μικρή βαλίτσα”. Ένα τραγούδι που το αφιέρωσε στους Σύριους πρόσφυγες…
“Και πού να πας και πού να ‘ρθείς
και πού να επιστρέψεις,
που ‘ναι τα ξένα μακρινά
κι είν’ τα δικά μας ξένα
και πού να επιστρέψεις…”
Το Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου ανηφορίσαμε σ’ ένα χωριό, που απέχει 16 χιλιόμετρα από τη πόλη των Χανίων, τα Κοντόπουλα Κεραμειών, για να απολαύσουμε την εμφάνιση του αγαπημένου μας Αλκίνοου Ιωαννίδη.
Σ’ αυτό το χωριό, στη μέση σχεδόν του πουθενά, μέσα στις ελιές, τις πορτοκαλιές και τα πλατάνια κάποιοι σκέφτηκαν να δημιουργήσουν μια όαση τέχνης και πολιτισμού, που την ονόμασαν “Νεράιδες”. Έναν χώρο απλό και φιλόξενο, που σε φέρνει σε επαφή με τη φύση και παράλληλα σε βοηθάει να απολαύσεις και να νιώσεις βαθιά μέσα σου τη μαγεία των στίχων και της μουσικής κάθε καλλιτέχνη που επιθυμεί να φιλοξενηθεί. Έναν χώρο, που, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε και ο Αλκίνοος, μπορούν να δημιουργήσουν μόνο όσοι δε σκέφτονται πως ένα κι ένα κάνουν δύο…
Με σιγουριά λοιπόν θα μπορούσαμε να πούμε πως οι “Νεράιδες” ήταν μια εξαιρετική επιλογή για τις δύο εμφανίσεις του Αλκίνοου Ιωαννίδη (09 και 10 Σεπτεμβρίου) στα Χανιά. Εμφανίσεις ακρόασης, με πρωταγωνιστές τον Αλκίνοο, ένα μικρόφωνο, ένα λαούτο, δύο κιθάρες και τραγούδια γυμνά, όπως γεννήθηκαν από τον ίδιο το δημιουργό τους. Τραγούδια που διηγούνται ιστορίες, σκέψεις και συναισθήματα και ταξιδεύουν - γαληνεύουν κάθε ακροατή.
Ο Αλκίνοος, απλός, χαμογελαστός, με έντονη χιουμοριστική διάθεση, ανέβηκε στη σκηνή στις 9:40 μμ και μας καλωσόρισε τόσο στα ελληνικά όσο και στα αγγλικά. Ο κόσμος, που είχε ήδη γεμίσει τον συναυλιακό χώρο, τον υποδέχτηκε μ’ ένα πολύ θερμό χειροκρότημα, σαν από ώρα να ανυπομονούσε για την εμφάνισή του.
Από εκείνην τη στιγμή και για τρεις περίπου ώρες ο χώρος μεταμορφώθηκε σε σκηνικό που θύμιζε εικόνα βγαλμένη από σελίδα ενός παραμυθιού. Δέντρα παντού, μισόγιομο φεγγάρι ψηλά στον ουρανό, όμορφος φωτισμός, πολύ καλός ήχος κι ένας σπουδαίος καλλιτέχνης να ερμηνεύει με σεμνότητα τα τραγούδια του. Και από κάτω ένα κοινό να απολαμβάνει τη βραδιά με τον μέγιστο σεβασμό.
Στο πρώτο μέρος της εμφάνισής του ο Αλκίνοος επέλεξε να παρουσιάσει γνωστές μελωδικές - μελαγχολικές κυρίως επιτυχίες του. Πολύ συχνά μάλιστα φρόντιζε να αποφορτίζει την ατμόσφαιρα, αναφέροντας την ιστορία των τραγουδιών και αξιοποιώντας το χιούμορ του και τον αυτοσαρκασμό. Ιδιαίτερη αίσθηση προκάλεσε η ερμηνεία του “Βυθού”, με τον κόσμο να τον συνοδεύει καθ’ όλη τη διάρκεια της εκτέλεσης, σιγοτραγουδώντας και χειροκροτώντας.
Το δεύτερο μέρος ξεκίνησε πιο δυναμικά και η επικοινωνία με το κοινό άρχισε να γίνεται εντονότερη. Ο Αλκίνοος συνέχισε με την ίδια χαρούμενη διάθεση να επικοινωνεί με τον κόσμο, διατηρώντας αμείωτο το ενδιαφέρον καθ’ όλη τη διάρκεια της εμφάνισής του. Εδώ, μερικά από τα τραγούδια που ξεχώρισαν ήταν ο “Βόσπορος”, ο “Αύγουστος”, το “Όνειρο ήτανε” και το “Θα ‘μαι κοντά σου”.
Στο τρίτο μέρος το κοινό είχε ήδη “ζεσταθεί” για τα καλά και όλοι μαζί είχαν πλέον σχηματίσει μια όμορφη παρέα, που πραγματικά απολάμβανε τη βραδιά. Τραγουδούσαν και συνομιλούσαν με τον Αλκίνοο και χαιρόντουσαν την κάθε στιγμή, χωρίς να θέλουν να κλείσει η βραδιά. Όμως η ώρα περνούσε και ο Αλκίνοος είχε ήδη φτάσει τις τρεις περίπου ώρες επί σκηνής. Έτσι, μας αποχαιρέτησε με τον πλέον συγκινητικό τρόπο θα έλεγα, τραγουδώντας acapella το “Μικρή βαλίτσα”. Ένα τραγούδι που το αφιέρωσε στους Σύριους πρόσφυγες…
“Και πού να πας και πού να ‘ρθείς
και πού να επιστρέψεις,
που ‘ναι τα ξένα μακρινά
κι είν’ τα δικά μας ξένα
και πού να επιστρέψεις…”