Τι θα ακούσεις:
7 τραγούδια που κινούνται στον χώρο του “έντεχνου” τραγουδιού
Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις:
“Γάμος”, “Βάρκα Σκηνή”, “Παλτό”
Βαθμολογία:
6,5/10
Ο καλύτερος τρόπος για να έρθει κανείς σε επαφή με τα τραγούδια που έγραψε ο συνθέτης Χάρης Γκατζόφλιας σε συνεργασία με τον στιχουργό Λάζαρο Αντωνιάδη, είναι να τα ακούσει κρατώντας στα χέρια του την πολύ όμορφη έκδοση βιβλίου-CD που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μετρονόμος. Υπάρχει μια αίσθηση χειροποίητου συνδυασμένη με μια πολυτέλεια στο εν λόγω αντικείμενο, το οποίο προφανέστατα φτιάχτηκε με αγάπη. Κι όλο αυτό προσκαλεί σε προσήλωση και ανακάλυψη της μουσικής που βρίσκεται αποθηκευμένη εντός του.
Κάποια πράγματα γίνονται σαφή εκ πρώτης ακροάσεως σε σχέση με τούτο τον δίσκο. Όπως, π.χ., το ότι έχουμε να κάνουμε με ένα σύνολο τραγουδιών που χρωστούν την ύπαρξή τους στην ευρύτερη παράδοση αυτού που μας έμαθαν να αποκαλούμε “έντεχνο” τραγούδι. Κάτι τέτοιο γίνεται σαφές ειδικά λόγω της μουσικής ταυτότητας των 7 τραγουδιών, η οποία δείχνει ότι ο Χάρης Γκατζόφλιας είναι ιδιαίτερα ικανός στο στήσιμο πλήρων και αυτόφωτων μελωδικών γραμμών, είτε στα χνάρια της ανώνυμης παράδοσης, είτε πλησιέστερα στον χατζιδακικό κόσμο. Στιχουργικά, ακολουθείται από τον Λάζαρο Αντωνιάδη μια γλώσσα με σουρεαλιστικές τάσεις ενίοτε, της οποίας, όμως, η εικονοπλασία και ο λυρισμός παραπέμπουν και πάλι στην ποίηση που μελοποιήθηκε ευρέως από τους συνθέτες του προαναφερθέντος χώρου.
Το ζήτημα, βέβαια, με τα επιμέρους στοιχεία ενός έργου δεν είναι μόνο αν έχουν μια αναγνωρίσιμη και αξιοσημείωτη ταυτότητα, αλλά και αν μπορούν να κλειδώσουν μεταξύ τους, αποφέροντας ένα τελικό αποτέλεσμα που θα είναι μεγαλύτερο από το αλγεβρικό άθροισμά τους. Νομίζω ότι κάτι τέτοιο επιτυγχάνεται μεν, όχι όμως συνολικά στο άλμπουμ Στων Άγιων Τα Νερά.
Υπάρχουν, δηλαδή, στιγμές εδώ όπου οι στίχοι δεν “ξεκλειδώνονται” από την μουσική – ούτε το αντίστροφο. Αυτό ίσως έχει να κάνει με κάποιες “κακοτεχνίες” (όπως στην περίπτωση του εναρκτήριου “Η Αυλή”, όπου η ροή των λέξεων κάπου σκοντάφτει λόγω του ρυθμού) ή σε μία αδιόρατη “ασυμφωνία” που εντοπίζεται στην από κοινού εργασία των δύο δημιουργών. Τουτέστιν, συνθέτης και στιχουργός δεν καταφέρνουν πάντα να βρουν τις μεταξύ τους ισορροπίες τους. Κι έτσι κάποια τραγούδια καταλήγουν να “τσουλάνε” με το καύσιμο κυρίως της μίας εκ των δύο συνιστωσών τους – με τον ζόρικο ρόλο του κουβαλητή να αναλαμβάνει συχνότερα η μουσική.
Φυσικά, μεγάλο ρόλο παίζουν και άλλα πράγματα εδώ – όπως οι ενορχηστρώσεις και οι ερμηνείες. Οι πρώτες, διά χειρός Γκατζόφλια, είναι συνήθως εύστοχες, αν και συντηρητικής κατεύθυνσης. Νομίζω αν τολμήσει ελάχιστα (όπως κάνει στο “Γάμος”, με τα προγραμματισμένα κρουστά), ο συνθέτης μπορεί να επιτύχει ακόμα περισσότερα. Όσο για τον ερμηνευτικό τομέα, πολύ ορθά δίνεται εκεί η μερίδα του λέοντος στον πάντα εξαιρετικό Θοδωρή Βουτσικάκη, ο οποίος μεταμορφώνει πραγματικά την εκφραστική απόδοση του δίσκου. Οι υπόλοιποι συμμετέχοντες (Πάνος Ζώης, Κική Τσαλίκη, Κωνσταντίνα Πάλλα, Μέλα Γεροφώτη, Νόνικα Μαλκουτζή), αφήνουν σαφώς μικρότερο αποτύπωμα, χωρίς, όμως, να υστερούν εμφανώς στον τεχνικό τομέα.
Υπάρχει ένα παράθυρο στο εξώφυλλο του δίσκου Στων Άγιων Τα Νερά, το οποίο συνειρμικά με οδηγεί στο να δω έτσι και την εν λόγω δουλειά: ως ένα παράθυρο στον κόσμο δύο πρωτοεμφανιζόμενων στη δισκογραφία δημιουργών. Ίσως η τοποθέτηση αυτού του παραθύρου να μην είναι η άριστη, ίσως η εικόνα που μας επιτρέπει να δούμε να μην είναι η πλέον πρωτότυπη ή ξεκάθαρη. Όμως, μας φανερώνει αρκετά ενδιαφέροντα σημεία της και μας επιτρέπει να αναμένουμε ότι στη συνέχεια αυτή θα εμπλουτιστεί και θα ανθίσει.
Σίγουρα, πάντως, κάποιες γωνιές της, ως έχουν, μας καλούν σε περαιτέρω παρατήρηση και απόλαυση.