To Westside festival για δεύτερη χρονιά μέσα στο 2016, κατάφερε να μη μας βουτήξει στην ανία της επανάληψης, αλλά να μας κεντρίσει περισσότερο το ενδιαφέρον. Τολμηρό εγχείρημα για μια νεοσύστατη διοργάνωση να επιχειρήσει τη δεύτερη εμφάνισή της μέσα σε λίγους μήνες, αλλά το άνοιγμα αυτό ίσα ίσα το κοινό της Πάτρας το υποδέχτηκε με ενθουσιασμό. Περισσότερα συγκροτήματα, σε περισσότερους χώρους, με μοναδική "επανάληψη" τον απολαυστικό Larry Gus, που πώς να τον χορτάσει κανείς;
Ακόμα και αν έγινε η προσπάθεια αποσυμφόρησης, οι χώροι ήταν και πάλι γεμάτοι, με τον κόσμο να κατακλύζει πολλές φορές και τον γύρω χώρο. Πολύ καλή ήταν επιλογή των acts ανάλογα με το ύφος και τη χωρητικότητα των σκηνών που στήθηκαν. Μεγάλη βελτίωση έγινε επίσης στον ήχο με αποτέλεσμα να υπάρχει εμφανώς πολύ καλύτερο vibe στο κοινό.
Ήταν αδύνατο κάποιος να παρακολουθήσει όλο το φεστιβάλ, μιας και υπήρχαν παράλληλα live, όμως διευρύνοντας το χρόνο από το απόγευμα αλλά και μεταμεσονύχτια όπου ήταν δυνατό, τελικά έφευγε κανείς με αίσθημα πληρότητας και όχι με μια ανικανοποίητη τρεχάλα.
Χαρακτηριστική ήταν και η διεύρυνση προς άλλους καλλιτεχνικούς τομείς πέρα από τις συναυλίες, σχετικούς πάντα με τη μουσική, που έδωσε πιο ολοκληρωμένη αίσθηση. Παρουσιάστηκε το βιβλίο του Θεοδόση Μίχου, καθώς και το βιογραφικό ντοκιμαντέρ του Larry Gus και μετά το τέλος του προγράμματος ακολουθούσε dj set, με host την Παρασκευή το βράδυ τον Κορμοράνο.
Ακόμα και αν έγινε η προσπάθεια αποσυμφόρησης, οι χώροι ήταν και πάλι γεμάτοι, με τον κόσμο να κατακλύζει πολλές φορές και τον γύρω χώρο. Πολύ καλή ήταν επιλογή των acts ανάλογα με το ύφος και τη χωρητικότητα των σκηνών που στήθηκαν. Μεγάλη βελτίωση έγινε επίσης στον ήχο με αποτέλεσμα να υπάρχει εμφανώς πολύ καλύτερο vibe στο κοινό.
Ήταν αδύνατο κάποιος να παρακολουθήσει όλο το φεστιβάλ, μιας και υπήρχαν παράλληλα live, όμως διευρύνοντας το χρόνο από το απόγευμα αλλά και μεταμεσονύχτια όπου ήταν δυνατό, τελικά έφευγε κανείς με αίσθημα πληρότητας και όχι με μια ανικανοποίητη τρεχάλα.
Χαρακτηριστική ήταν και η διεύρυνση προς άλλους καλλιτεχνικούς τομείς πέρα από τις συναυλίες, σχετικούς πάντα με τη μουσική, που έδωσε πιο ολοκληρωμένη αίσθηση. Παρουσιάστηκε το βιβλίο του Θεοδόση Μίχου, καθώς και το βιογραφικό ντοκιμαντέρ του Larry Gus και μετά το τέλος του προγράμματος ακολουθούσε dj set, με host την Παρασκευή το βράδυ τον Κορμοράνο.
Με βάση τις δικές μας επιλογές και το μικρό μας οδοιπορικό, μας έκαναν εντύπωση ο Larry Gus, που άνοιξε το φεστιβάλ και πραγματικά έκανε μια πολύ διαφορετική εμφάνιση (δείτε βίντεο εδώ), με δύο πολύ extended και γεμάτες αυτοσχεδιασμό εκτελέσεις: εκείνη του "I need new eyes" που και την προηγούμενη φορά είχε ξεχωρίσει, αλλά και την έκπληξη που έκανε με το 'Άγγελος Κυρίου".
Την επόμενη μέρα ξεχώρισαν οι The Callas που έβγαλαν μια ανεξέλεγκτη δυναμική, εκτοξεύοντας το "East Beat" και κυριολεκτικά, σχεδόν τα έσπασαν.
Αργότερα, οι Gravity says_I, σ᾽ένα μεταμεσονύχτιο live που ταίριαξε πολύ με το στυλ τους, πολύ ανεβασμένοι στην ποιότητα της εμφάνισής τους, έπαιξαν αρκετά νέα κομμάτια, αλλά και επιλεγμένα τμήματα από τον πρώτο τους δίσκο.
Ο Moa Bones, με την κιθάρα του και την ιδιαίτερη χροιά του, έδωσε ένα πολύ παρεΐστικο live σ᾽ ένα χώρο με αισθητική jazz bar.
Στη συνέχεια οι Zebra Τracks ξεσήκωσαν τον κόσμο και τον παρέσυραν σε μια ώρα γεμάτη ένταση, κλείνοντας με το εκπληκτικό "Ninja", ενώ ακολούθησαν οι Closer, με λίγο διαφορετικό προφίλ και μοναδικό μείον πως σταμάτησαν σχετικά νωρίς λόγω ωραρίου.
Το φεστιβάλ έκλεισε το βράδυ της Κυριακής αποκαλύπτοντας το "μυστικό" του, με ένα ακουστικό live του Παύλου Παυλίδη. Για τρεις και παραπάνω ώρες, ο Παύλος με την κιθάρα του, συνοδευόμενος από τα πλήκτρα του Ορέστη, τραγούδησε ασταμάτητα, με ανοιχτές τζαμαρίες και φόντο το φθινοπωρινό ψιλόβροχο.
Δείτε βίντεο εδώ.
Ήταν πολλά αυτά που θα θέλαμε ακόμα να παρακολουθήσουμε και δεν προλάβαμε. Ελπίζω να δοθούν ευκαιρίες να ξανακούσουμε ότι χάσαμε, στην επόμενη συνάντηση με το Westside festival, αλλά και να είναι και αφορμή για να ανακαλύψουμε και άλλους νέους και παλιούς καλλιτέχνες.
[Φωτογραφίες: Δήμητρα Τζαβάρα]
Την επόμενη μέρα ξεχώρισαν οι The Callas που έβγαλαν μια ανεξέλεγκτη δυναμική, εκτοξεύοντας το "East Beat" και κυριολεκτικά, σχεδόν τα έσπασαν.
Αργότερα, οι Gravity says_I, σ᾽ένα μεταμεσονύχτιο live που ταίριαξε πολύ με το στυλ τους, πολύ ανεβασμένοι στην ποιότητα της εμφάνισής τους, έπαιξαν αρκετά νέα κομμάτια, αλλά και επιλεγμένα τμήματα από τον πρώτο τους δίσκο.
Ο Moa Bones, με την κιθάρα του και την ιδιαίτερη χροιά του, έδωσε ένα πολύ παρεΐστικο live σ᾽ ένα χώρο με αισθητική jazz bar.
Στη συνέχεια οι Zebra Τracks ξεσήκωσαν τον κόσμο και τον παρέσυραν σε μια ώρα γεμάτη ένταση, κλείνοντας με το εκπληκτικό "Ninja", ενώ ακολούθησαν οι Closer, με λίγο διαφορετικό προφίλ και μοναδικό μείον πως σταμάτησαν σχετικά νωρίς λόγω ωραρίου.
Το φεστιβάλ έκλεισε το βράδυ της Κυριακής αποκαλύπτοντας το "μυστικό" του, με ένα ακουστικό live του Παύλου Παυλίδη. Για τρεις και παραπάνω ώρες, ο Παύλος με την κιθάρα του, συνοδευόμενος από τα πλήκτρα του Ορέστη, τραγούδησε ασταμάτητα, με ανοιχτές τζαμαρίες και φόντο το φθινοπωρινό ψιλόβροχο.
Δείτε βίντεο εδώ.
Ήταν πολλά αυτά που θα θέλαμε ακόμα να παρακολουθήσουμε και δεν προλάβαμε. Ελπίζω να δοθούν ευκαιρίες να ξανακούσουμε ότι χάσαμε, στην επόμενη συνάντηση με το Westside festival, αλλά και να είναι και αφορμή για να ανακαλύψουμε και άλλους νέους και παλιούς καλλιτέχνες.
[Φωτογραφίες: Δήμητρα Τζαβάρα]
Σχετικό θέμα