Τη στιγμή που είναι δύσκολο να βρείς ονόματα των 10s (δηλαδή μουσικούς που έβγαλαν τον πρώτο δίσκο τους το 2010 και μετά) στη λίστα με τα καλύτερα ξένα albums αυτής της 7-ετίας, τότε καταλαβαίνετε πόσο δύσκολο είναι βρεις το αντίστοιχο στη λίστα με τους Ελληνικούς δίσκους.
Άραγε, σήμερα έχουν περισσότερες ευκαιρίες τα "φρέσκα" Ελληνικά ονόματα της μουσικής;
Θα έλεγα ναι και αυτό προέκυψε ως ανάγκη κι όχι ως στρατηγική. Οι ξένες συναυλίες είναι ακριβές και τα Ελληνικά ονόματα (νέα και παλιά) εμφανίστηκαν σε χώρους που δύσκολα θα έκλειναν την προηγούμενη δεκαετία. Η προώθηση αυτών των συναυλιών βοήθησε κάποιους Έλληνες ταλαντούχους καλλιτέχνες να επικοινωνήσουν καλύτερα τη μουσική τους και γενικότερα να δημιουργήσουν το δικό τους κοινό.
Η Σtella και οι Electric Litany είναι τα μόνα ονόματα των 10s που είναι στα 10 πρώτα της λίστας μας με τους Ελληνικούς δίσκους της δεκαετίας. Μάλιστα, οι Electric Litany δεν μπορούν να θεωρηθούν ως ένα Ελληνικό συγκρότημα, αλλά είναι στις καρδιές μας (για να συνδέσω το άρθρο με την επικαιρότητα και τον Ερντογάν...).
Ο Φοίβος Δεληβοριάς και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης είναι οι αντίστοιχοι Radiohead και Daft Punk, δηλαδή οι μουσικοί των 90s που συνεχίζουν να "φρεσκάρουν" τη μουσική τους, να πειραματίζονται και να συγκρούονται πρώτα απ' όλα με τον ίδιο τους τον εαυτό. Δεν είναι καθόλου τυχαία η δημιουργία των 2 τελευταίων δισκογραφικών αριστουργημάτων τους, αλλά και οι ξεχωριστές παραστάσεις, που κάνουν τα τελευταία χρόνια. Πόσο εύκολο είναι να κάνεις το "Καλοριφέρ" του Δεληβοριά και να διασκευάσεις με τέτοιο όμορφο τρόπο τον εαυτό σου, αλλά και το "Solo" του Αλκίνοου Ιωαννίδη, στο οποίο ένας άνθρωπος γίνεται ορχήστρα και γεμίζει τη σκηνή μόνος του... "γυμνός" μέσα στο κοινό του; Το ίδιο ακριβώς έκανε κι ο Γιάννης Αγγελάκας με το "3" όλα αυτά τα χρόνια. "Εκτέθηκε" στο κοινό του και κατάφερε να κάνει βήματα μπροστά με αυτό τον τρόπο. Πιστέψτε με, αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο.
Όμως, κατά τη γνώμη μου υπάρχουν 2 στοιχεία τα οποία χαρακτηρίζουν τη δεκαετία. Δύο μουσικοί που κατάφεραν να έχουν τόσο, μα τόσο μεγάλη απήχηση στο κοινό. Ο Γιάννης Χαρούλης και η Νατάσσα Μποφίλιου.
Η επικοινωνία και η επαφή των 2 χαρισματικών τραγουδιστών ήταν και είναι ξεχωριστή. Η επιτυχία τους ήταν και είναι εξωπραγματική. Γεμάτα μεγάλα στάδια, sold out εμφανίσεις σε κλειστούς χώρους και γενικότερα μια εκθετική αύξηση του κοινού τους και βέβαια των τραγουδιών τους, που ακούμε στο ραδιόφωνο. Είναι βέβαια γεγονός ότι σε όλα αυτά βοήθησαν πολύ οι πρόσφατοι δίσκοι τους και η δουλειά που έκανε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου στις "Μαγγανείες" του Χαρούλη, καθώς και οι όμορφες συνθέσεις του Θέμη Καραμουρατίδη στους δίσκους της Μποφίλιου.
Παρακάτω μπορείτε να δείτε τους 50 Καλύτερους Ελληνικούς δίσκους, σύμφωνα με τους ακόλουθους συντάκτες του Mix Grill:
Μανώλης Μαυράκης, Παναγιώτα Κλεάνθους, Δημήτρης Καμπούρης, Λεωνίδας Καλμούκος, Βιβή Τόμα, Στέλλα Σκαμνέλη, Ορέστης Καζασίδης, Δημήτρης Όρλης, Θωμάς Τζίτζης, Δέσποινα Τσιπίδη, Βαγγέλης Γκρέκο και Γιώργος Μπαλιώτης.
50. Sillyboy - Played
49. De Facto - Η Αυλη Των Θαυματων
48. Σπύρος Γραμμένος - 16
- Χατ Τρικ - Η Μουσική Του Διαβόλου
46. Παυλος Παυλιδης & The B-Movies - Στον Διπλανο Ουρανο
45. Lumiere Brother - Twenty One
- Νατάσσα Μποφίλιου - Εισιτήρια Διπλά
- Βασιλης Παπακωνσταντινου - Δραπετης
- Villagers Of Ioannina City - Ρίζα
- Liarbirds - Allegedly
40. Cayetano - The Right Time
39. Jannos Eolou - Το Τανγκο Των Χριστουγεννων
- Σαββερια Μαργιολα - Αλισαχνη
- Ελεωνορα Ζουγανελη - Ειπα Στους Φιλους Μου
36. Expert Medicine - Perfect Maniac
35. Παύλος Παυλίδης & The B-Movies - Μια Πυρκαγιά Σ' Ένα Σπιρτόκουτο
34. Kollektiva - Η Μπαλαντα Της Φυλακης
33. Λαυρεντης Μαχαιριστας - Οι Αγγελοι Ζουν Ακομα Στη Μεσογειο
32. Cayetano - Back Home
31. Bokomolech - Mass Vulture
30. Ονειροπαγίδα - Ονειροπαγίδα
29. Marietta Fafouti - Try A Little Romance
28. Keep Shelly In Athens - Now I'm Ready
- Λεωνιδας Μπαλαφας - Ανοιξιατικη Μερα
26. Δημητρης Καλαντζης - Jazz Tribute To Manos Hadjidakis
- Νατάσσα Μποφιλιου & Σωκράτης Μαλαμας - Οι Πρωτες Λεξεις
24. Μελινα Μερκουρη/διαφοροι - Πειραζοντας Την Μελινα
23. No Clear Mind - Mets
22. Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Πρόσκληση Σε Δείπνο Κυανίου
21. Marietta Fafouti - Homemade Joy
20. Σταυρος Λαντσιας Ημερολογιο Ονειρων
19. Playground Noise - 8 Songs
18. Νατασσα Μποφιλιου - Οι Μερες Του Φωτος
17. My Wet Calvin - All Great Events
16. Baby Guru - Marginalia
15. Ορέστης Ντάντος - Θα Το 'κανα Ξανά
- Παυλος Παυλιδης & The B-Movies - Αυτο Το Πλοιο Που Ολο Φτανει
13. Gad - The Perfect Crime
12. Papercut - Pockets Of Silence
11. Monika - Exit
10. Monsieur Minimal - Παστα Φλωρα
[Γράφει ο Βαγγέλης Γκρέκο]
Πόσες φορές έχεις τραγουδήσει το “Κι αν χαθείς” ;
Στα μέσα του 2010 ο Monsieur Minimal αλλάζει σε Μεσιέ Μινιμάλ για να κυκλοφορήσει το 2ο τότε δίσκο του με τίτλο “Πάστα Φλώρα”, το οποίο έχει μόνο ελληνικό στίχο! Πόσες φορές έχεις ακούσει το “Κι αν χαθείς” και το έχεις σιγοτραγουδήσει; Πόσες φορές έχεις δει το “Πάστα Φλώρα” και το καταλαβαίνεις μόνο από την εισαγωγή του;
Ο καλλιτέχνης έχει καταφέρει να χρησιμοποιεί με περίτεχνο τρόπο τις μελωδίες με τους στίχους που εκφράζουν κάτι θετικό και αισιόδοξο και ακούγοντας το ζωγραφίζεται ένα μειδίαμα στο πρόσωπο σου! Από τα τραγούδια που ξεχωρίζουν στο συγκεκριμένο δίσκο για μένα, είναι το ομώνυμο “Πάστα Φλώρα” -έχει και ωραίο βίντεο κλιπ- , το “Κι αν χαθείς” και η συμμετοχή της μοναδικής Δήμητρας Γαλάνη στο τραγούδι “Μια Ζωή”!
9. Κόρε Ύδρο - Απλές Ασκήσεις Στον Υπαρξισμό
[Γράφει ο Θωμάς Τζίτζης]
Όταν μας έδιναν «φτηνή pop για την ελίτ» την προηγούμενη δεκαετία πιστέψαμε ότι είχαν φτάσει στο ταβάνι. Τα παιδιά από την Κέρκυρα όμως είχαν διαφορετική άποψη. Πάντα επίκαιροι, πάντα στο στίγμα της εποχής, πάντα στην αναζήτηση εμπνευσμένων μελωδιών. Οι Κόρε Ύδρο με τις «Απλές Ασκήσεις στον Υπαρξισμό» δεν είχαν να αποδείξουν σε κανέναν τίποτα. Αλλά και πάλι, το κατάφεραν καθώς πρόκειται για ένα δίσκο Κόρε Ύδρο, δηλαδή ένα αρτιότατο πάντρεμα πιάνου, κρουστών και άλλων θορύβων που σε συνδυασμό με τα ποιητικά στιχάκια συνθέτουν μία σειρά τραγουδιών που ακόμα ακούμε φανατικά. Από τα ωραιότερα rock albums της εγχώριας δισκογραφίας των τελευταίων ετών.
8. Stella - Stella
[Γράφει ο Λεωνίδας Καλμούκος]
Η Σtella είναι από τα πρόσωπα που χαρακτηρίζουν την εγχώρια electro την δεκαετία που διανύουμε. Εκτός από το ομώνυμο ντεμπούτο της, ξεχωρίζουμε και τις πολλαπλές συμμετοχές - συνεργασίες της με τους Expert Medicine, My Wet Calvin, Fever Kids και Ντέιβιντ σε μερικά από τα καλύτερα τραγούδια που έχουμε ακούσει στα 10’s τουλάχιστον από τις ντόπιες παραγωγές. Το πρώτο και μοναδικό έως τώρα album της είναι γεμάτο από δικές της συνθέσεις, με νοσταλγία για τα 80’s, όπου το μπάσο και τα συνθεσάιζερ κυριαρχούν και μας γεμίζουν αισιοδοξία για την πορεία της τα επόμενα χρόνια.
7. Φοίβος Δεληβοριάς - Ο Αόρατος Άνθρωπος
[Γράφει η Βιβή Τόμα]
Ο Φοίβος Δεληβοριάς έχει χαράξει χρόνια τώρα ένα δικό του μουσικό δρόμο που με κάθε νέα του κυκλοφορία αποδεικνύεται πέρα ως πέρα μοναχικός. Βασικό ατού και του "Αόρατου Ανθρώπου" ο αφηγηματικός στίχος που μεταφέρει την ουσία του δημιουργού απογυμνωμένου από μάταιους λυρισμούς. Δίσκος για βραδινές ώρες και προαιρετικό ποτήρι κρασί.
Ρυθμικές διακυμάνσεις ωστόσο δε λείπουν, όπως αυτές της "Άλλης Καρδιάς" και της εμφανώς από τον Κωσταντίνο Βήτα επιρρεασμενης "Αμφιβολιας", που ξυπνούν τον ακροατή από τη διάχυτη γαλήνη του άλμπουμ. Ένας πειραματικός δίσκος αφιερωμένος σε ένα κοινό που είναι ανοιχτό να τον δεχτεί όπως του αρμόζει.
- Γιάννης Χαρούλης - Μαγγανείες
[Γράφει ο Μανώλης Μαυράκης]
Το άλμπουμ Μαγγανείες που κυκλοφόρησε το Μάιο του 2012, θεωρείται και είναι ένα από τους πιο αξιόλογα του Θανάση Παπακωνσταντίνου, που ερμηνεύει μοναδικά ο Γιάννης Χαρούλης. Τραγούδια που μαθαμε και σιγοτραγουδήσαμε πρώτα στις συναυλίες τους, μια και η δισκογραφική τους αποτύπωση καθυστέρησε πολύ.
Η χημεία τους είναι ευδιάκριτη και έχει να κάνει με τους κοινούς μουσικούς τους δρόμους. Ethnic στοιχεία μπερδεμένα αρμονικά με παραδοσιακές αλλά και rock φόρμες, που ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου δένει μαεστρικά έχοντας σαν βάση την θαυμάσια φωνή του Γιάννη χαρούλη.
Οι Μαγγανείες μοιάζουν σαν μια συνέχεια του Ελάχιστου Εαυτού και φανερώνουν το ανήσυχο πνεύμα του Θανάση Παπακωνσταντίνου, ενώ παράλληλα ο δημιουργός προσφέρει το τρίτο κατα σειρά και σπουδαιότερο προσωπικό δίσκο στο Γιάννη Χαρούλη.
5. Electric Litany - How To Be A Child And Win The War
[Γράφει ο Δημήτρης Καμπούρης]
Τριάδα σαν κι αυτή των “Home”, “Dunes” και “Tear” σπανίζει στο παγκόσμιο καλλιτεχνικό στερέωμα. Και το γράφω αυτό όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται, με πλήρη επίγνωση των λέξεων. Είναι τόση η συναισθηματική φόρτιση που τα τρία αυτά τραγούδια φέρουν κι είναι αυτός ο λόγος που τελικά το debut άλμπουμ βρίσκεται για μένα μια θέση πάνω από τις επόμενες, εκπληκτικές επίσης εργασίες του συγκροτήματος.
Ήταν μια καλή ευκαιρία, αυτή η ανασκόπηση, για να βυθιστώ για μία φορά ακόμη στις ηλεκτρικές λιτανείες του συγκροτήματος (έχω την αίσθηση, πως δεν υπάρχει πιο ταιριαστό όνομα συγκροτήματος σε σχέση με τον ήχο του). Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που άκουσα για πρώτη φορά το “Tear” και μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια και δεν είναι σχήμα λόγου αυτό. Οφείλω να ομολογήσω μάλιστα, πως ακούγοντας ξανά το άλμπουμ, ένοιωσα την ίδια στεναχώρια, η ψυχή μου χρωματίστηκε γκρι, βρέθηκα σε σκοτεινά μονοπάτια, που οδηγούν κάποιες σπάνιες φορές και σε θολά ξέφωτα.
Το “How to be a child & win the war” των Electric Litany του Αλέξανδρου Μιαρή, θα βρίσκεται πάντα εκεί, να με/σε περιμένει. Μετά από 6 (όσα έχουν περάσει από την κυκλοφορία του) ή και 16 χρόνια. Έχει το ειδικό βάρος και τις συνθέσεις να το κάνει. Ένα “Minute” (επίσης εξαιρετικό άσμα) χρειάζεται να του δώσεις και θα σε παρασύρει για το υπόλοιπο ονειρικό ταξίδι.
- Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Ο Ελάχιστος Εαυτός
[Γράφει η Δέσποινα Τσιπίδη]
“Δε θέλω τα τραγούδια που έγραψα ν’ ανάβουν αναπτήρες -Θα ήθελα να σκίζουν τα μέτωπα, ν’ ανοίγουνε κρατήρες”
2011 και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου κυκλοφορεί τον «Ελάχιστο Εαυτό». Δεν είναι ένας δίσκος που από την πρώτη ακρόαση σου αποκαλύπτεται, άλλα σε κάθε επόμενη ακρόαση ανακαλύπτεις κάτι νέο. Ήχοι παραδοσιακοί συναντούν τους δυτικούς με τρόπο που λίγοι καταφέρνουν, μια πολύ ωραία σύμπραξη του Φώτη Σιώτα και του Θανάση Παπακωνσταντίνου στις ενορχηστρώσεις. Οι τρείς ερμηνευτές (Θανάσης Παπακωνσταντίνου κατά κύριο λόγο, ο Φώτης Σιώτας και ο Ορφέας Περίδης) κάνουν το τελικό αποτέλεσμα ιδιαίτερο, καθώς αλλάζουν τα ηχοχρώματα και οι φωνές στα περίπου 50 λεπτά της ακρόασης.
3. Γιάννης Αγγελάκας - Η Γελαστή Ανηφόρα
[Γράφει ο Δημήτρης Όρλης]
Στις αρχές του 2013 η «κρίση» είχε ήδη αρχίσει να δείχνει τα δόντια της στη χώρα μας και το άλμπουμ αυτό ήταν ένα από τα πρώτα από καλλιτέχνες τέτοιου βεληνεκούς που την κοίταξαν κατάματα. Συνοδευόμενο από ένα μικρό βιβλιαράκι με στίχους του τραγουδιστή που δεν έγιναν τραγούδια, η συλλογή αυτή φαίνεται να βρίσκεται σε ένα μεταβατικό στάδιο της πορείας του. Οι Επισκέπτες είχαν «φύγει» πριν το άλμπουμ και πλέον στο σχήμα του Γιάννη Αγγελάκα δε βρίσκονται ούτε οι Ν. Βελιώτης και Ν. Σαδίκης που συμμετείχαν ενεργά σε αυτό. Ο ίδιος, όμως, έστω και με άλλη παρέα, συνεχίζει από τότε την πορεία του σ’ αυτή τη «γελαστή ανηφόρα».
2. Αλκινοος Ιωαννιδης - Μικρη Βαλιτσα
[Γράφει ο Γιώργος Μπαλιώτης]
Ο Αλκίνοος δε βιάζεται να κυκλοφορεί δίσκους. Το κάνει μόνο αν έχει δημιουργήσει στο μυαλό του ένα σενάριο, μια νέα ιστορία. Η "Μικρή Βαλίτσα" προσπάθησε και κατάφερε να προσφέρει καινοτομίες στη μουσική του (στον "Τιμονιέρη" κι όχι μόνο), αλλά και να βγάλει μουσικά "απωθημένα" του Ιωαννίδη (τα λαϊκά τραγούδια που ερμήνευσε σ' αυτήν).
Το σενάριο ήταν να δοκιμάσει τη δημιουργία ενός δίσκου κι αντίστοιχων περιοδειών με τη χρήση μόνο έγχορδων οργάνων. Οι συνοδοιπόροι του, ένας κι ένας. Ο ίδιος πιο "ώριμος" από κάθε άλλο δίσκο του. Η "Μικρή Βαλίτσα"; Γεμάτη από εικόνες, αναμνήσεις, μελαγχολία, οργή, αγάπη και αισιοδοξία για το μέλλον. Είναι ο δίσκος Έλληνα μουσικού, που άκουσα περισσότερο από καθέναν, αυτά τα 7 χρόνια.
1. Φοίβος Δεληβοριάς - Καλλιθέα
[Γράφει η Παναγιώτα Κλεάνθους]
Η ασφάλεια που αισθάνεσαι όταν επιστρέφεις στις παιδικές σου αναμνήσεις, όταν γυρνάς στα «δικά σου» - σε όποια δικά του έχει ο καθένας –, όταν μέσα από την αυτογνωσία περνάς στην αναγέννηση κι όταν στο πέρασμα του χρόνου που τρέχει με ταχύτητες μεγάλες, η σκέψη, η καρδιά και το μυαλό έχουν κάπου να ακουμπήσουν και να ξεκουραστούν. Χωρίς τάσεις εξιδανίκευσης ή νοσταλγίας ενός ωραιοποιημένου παρελθόντος, ο Φοίβος Δεληβοριάς κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα δίσκο που προσφέρει στον ακροατή το παραπάνω συναίσθημα. Το κάθε τραγούδι μπορεί να «σταθεί» μόνο του έχοντας τη δική του προσωπικότητα, με λέξεις βασισμένες στον χαρακτηριστικό στίχο του Φοίβου που συνδυάζει πραγματικότητα και φαντασία και ήχους που αγγίζουν τα όρια της ευφυΐας.
Οι μουσικοί πειραματισμοί -κι όχι μόνο- που ενυπάρχουν στα τραγούδια, υπενθυμίζουν το ατέρμονο της έμπνευσης και μετατρέπονται σε όμορφες μελωδίες. Όταν, δε, αντιμετωπίσεις το σύνολο των τραγουδιών ως ένα ενιαίο κομμάτι, τότε συνειδητοποιείς με μεγάλη ευχαρίστηση το απόλυτο ταίριασμα και την αίσθηση του ολόκληρου αλλά και του ολοκληρωμένου, από όλες τις οπτικές γωνίες. Η ειλικρίνεια πηγάζει αβίαστα μέσα από το εγχείρημα του Φοίβου Δεληβοριά, που πραγματικά έδωσε τον καλύτερο εαυτό του – ή μάλλον, έναν εαυτό καλλιτεχνικά ώριμο που δεν χάνει την παιδικότητά του. Η «Καλλιθέα» είναι το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Είναι η ανάμνηση, η ζωή και η δημιουργία. Είναι ένας δίσκος που είχαμε ανάγκη.
Άραγε, σήμερα έχουν περισσότερες ευκαιρίες τα "φρέσκα" Ελληνικά ονόματα της μουσικής;
Θα έλεγα ναι και αυτό προέκυψε ως ανάγκη κι όχι ως στρατηγική. Οι ξένες συναυλίες είναι ακριβές και τα Ελληνικά ονόματα (νέα και παλιά) εμφανίστηκαν σε χώρους που δύσκολα θα έκλειναν την προηγούμενη δεκαετία. Η προώθηση αυτών των συναυλιών βοήθησε κάποιους Έλληνες ταλαντούχους καλλιτέχνες να επικοινωνήσουν καλύτερα τη μουσική τους και γενικότερα να δημιουργήσουν το δικό τους κοινό.
Η Σtella και οι Electric Litany είναι τα μόνα ονόματα των 10s που είναι στα 10 πρώτα της λίστας μας με τους Ελληνικούς δίσκους της δεκαετίας. Μάλιστα, οι Electric Litany δεν μπορούν να θεωρηθούν ως ένα Ελληνικό συγκρότημα, αλλά είναι στις καρδιές μας (για να συνδέσω το άρθρο με την επικαιρότητα και τον Ερντογάν...).
Ο Φοίβος Δεληβοριάς και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης είναι οι αντίστοιχοι Radiohead και Daft Punk, δηλαδή οι μουσικοί των 90s που συνεχίζουν να "φρεσκάρουν" τη μουσική τους, να πειραματίζονται και να συγκρούονται πρώτα απ' όλα με τον ίδιο τους τον εαυτό. Δεν είναι καθόλου τυχαία η δημιουργία των 2 τελευταίων δισκογραφικών αριστουργημάτων τους, αλλά και οι ξεχωριστές παραστάσεις, που κάνουν τα τελευταία χρόνια. Πόσο εύκολο είναι να κάνεις το "Καλοριφέρ" του Δεληβοριά και να διασκευάσεις με τέτοιο όμορφο τρόπο τον εαυτό σου, αλλά και το "Solo" του Αλκίνοου Ιωαννίδη, στο οποίο ένας άνθρωπος γίνεται ορχήστρα και γεμίζει τη σκηνή μόνος του... "γυμνός" μέσα στο κοινό του; Το ίδιο ακριβώς έκανε κι ο Γιάννης Αγγελάκας με το "3" όλα αυτά τα χρόνια. "Εκτέθηκε" στο κοινό του και κατάφερε να κάνει βήματα μπροστά με αυτό τον τρόπο. Πιστέψτε με, αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο.
Όμως, κατά τη γνώμη μου υπάρχουν 2 στοιχεία τα οποία χαρακτηρίζουν τη δεκαετία. Δύο μουσικοί που κατάφεραν να έχουν τόσο, μα τόσο μεγάλη απήχηση στο κοινό. Ο Γιάννης Χαρούλης και η Νατάσσα Μποφίλιου.
Η επικοινωνία και η επαφή των 2 χαρισματικών τραγουδιστών ήταν και είναι ξεχωριστή. Η επιτυχία τους ήταν και είναι εξωπραγματική. Γεμάτα μεγάλα στάδια, sold out εμφανίσεις σε κλειστούς χώρους και γενικότερα μια εκθετική αύξηση του κοινού τους και βέβαια των τραγουδιών τους, που ακούμε στο ραδιόφωνο. Είναι βέβαια γεγονός ότι σε όλα αυτά βοήθησαν πολύ οι πρόσφατοι δίσκοι τους και η δουλειά που έκανε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου στις "Μαγγανείες" του Χαρούλη, καθώς και οι όμορφες συνθέσεις του Θέμη Καραμουρατίδη στους δίσκους της Μποφίλιου.
Παρακάτω μπορείτε να δείτε τους 50 Καλύτερους Ελληνικούς δίσκους, σύμφωνα με τους ακόλουθους συντάκτες του Mix Grill:
Μανώλης Μαυράκης, Παναγιώτα Κλεάνθους, Δημήτρης Καμπούρης, Λεωνίδας Καλμούκος, Βιβή Τόμα, Στέλλα Σκαμνέλη, Ορέστης Καζασίδης, Δημήτρης Όρλης, Θωμάς Τζίτζης, Δέσποινα Τσιπίδη, Βαγγέλης Γκρέκο και Γιώργος Μπαλιώτης.
50. Sillyboy - Played
49. De Facto - Η Αυλη Των Θαυματων
48. Σπύρος Γραμμένος - 16
- Χατ Τρικ - Η Μουσική Του Διαβόλου
46. Παυλος Παυλιδης & The B-Movies - Στον Διπλανο Ουρανο
45. Lumiere Brother - Twenty One
- Νατάσσα Μποφίλιου - Εισιτήρια Διπλά
- Βασιλης Παπακωνσταντινου - Δραπετης
- Villagers Of Ioannina City - Ρίζα
- Liarbirds - Allegedly
40. Cayetano - The Right Time
39. Jannos Eolou - Το Τανγκο Των Χριστουγεννων
- Σαββερια Μαργιολα - Αλισαχνη
- Ελεωνορα Ζουγανελη - Ειπα Στους Φιλους Μου
36. Expert Medicine - Perfect Maniac
35. Παύλος Παυλίδης & The B-Movies - Μια Πυρκαγιά Σ' Ένα Σπιρτόκουτο
34. Kollektiva - Η Μπαλαντα Της Φυλακης
33. Λαυρεντης Μαχαιριστας - Οι Αγγελοι Ζουν Ακομα Στη Μεσογειο
32. Cayetano - Back Home
31. Bokomolech - Mass Vulture
30. Ονειροπαγίδα - Ονειροπαγίδα
29. Marietta Fafouti - Try A Little Romance
28. Keep Shelly In Athens - Now I'm Ready
- Λεωνιδας Μπαλαφας - Ανοιξιατικη Μερα
26. Δημητρης Καλαντζης - Jazz Tribute To Manos Hadjidakis
- Νατάσσα Μποφιλιου & Σωκράτης Μαλαμας - Οι Πρωτες Λεξεις
24. Μελινα Μερκουρη/διαφοροι - Πειραζοντας Την Μελινα
23. No Clear Mind - Mets
22. Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Πρόσκληση Σε Δείπνο Κυανίου
21. Marietta Fafouti - Homemade Joy
20. Σταυρος Λαντσιας Ημερολογιο Ονειρων
19. Playground Noise - 8 Songs
18. Νατασσα Μποφιλιου - Οι Μερες Του Φωτος
17. My Wet Calvin - All Great Events
16. Baby Guru - Marginalia
15. Ορέστης Ντάντος - Θα Το 'κανα Ξανά
- Παυλος Παυλιδης & The B-Movies - Αυτο Το Πλοιο Που Ολο Φτανει
13. Gad - The Perfect Crime
12. Papercut - Pockets Of Silence
11. Monika - Exit
10. Monsieur Minimal - Παστα Φλωρα
[Γράφει ο Βαγγέλης Γκρέκο]
Πόσες φορές έχεις τραγουδήσει το “Κι αν χαθείς” ;
Στα μέσα του 2010 ο Monsieur Minimal αλλάζει σε Μεσιέ Μινιμάλ για να κυκλοφορήσει το 2ο τότε δίσκο του με τίτλο “Πάστα Φλώρα”, το οποίο έχει μόνο ελληνικό στίχο! Πόσες φορές έχεις ακούσει το “Κι αν χαθείς” και το έχεις σιγοτραγουδήσει; Πόσες φορές έχεις δει το “Πάστα Φλώρα” και το καταλαβαίνεις μόνο από την εισαγωγή του;
Ο καλλιτέχνης έχει καταφέρει να χρησιμοποιεί με περίτεχνο τρόπο τις μελωδίες με τους στίχους που εκφράζουν κάτι θετικό και αισιόδοξο και ακούγοντας το ζωγραφίζεται ένα μειδίαμα στο πρόσωπο σου! Από τα τραγούδια που ξεχωρίζουν στο συγκεκριμένο δίσκο για μένα, είναι το ομώνυμο “Πάστα Φλώρα” -έχει και ωραίο βίντεο κλιπ- , το “Κι αν χαθείς” και η συμμετοχή της μοναδικής Δήμητρας Γαλάνη στο τραγούδι “Μια Ζωή”!
9. Κόρε Ύδρο - Απλές Ασκήσεις Στον Υπαρξισμό
[Γράφει ο Θωμάς Τζίτζης]
Όταν μας έδιναν «φτηνή pop για την ελίτ» την προηγούμενη δεκαετία πιστέψαμε ότι είχαν φτάσει στο ταβάνι. Τα παιδιά από την Κέρκυρα όμως είχαν διαφορετική άποψη. Πάντα επίκαιροι, πάντα στο στίγμα της εποχής, πάντα στην αναζήτηση εμπνευσμένων μελωδιών. Οι Κόρε Ύδρο με τις «Απλές Ασκήσεις στον Υπαρξισμό» δεν είχαν να αποδείξουν σε κανέναν τίποτα. Αλλά και πάλι, το κατάφεραν καθώς πρόκειται για ένα δίσκο Κόρε Ύδρο, δηλαδή ένα αρτιότατο πάντρεμα πιάνου, κρουστών και άλλων θορύβων που σε συνδυασμό με τα ποιητικά στιχάκια συνθέτουν μία σειρά τραγουδιών που ακόμα ακούμε φανατικά. Από τα ωραιότερα rock albums της εγχώριας δισκογραφίας των τελευταίων ετών.
8. Stella - Stella
[Γράφει ο Λεωνίδας Καλμούκος]
Η Σtella είναι από τα πρόσωπα που χαρακτηρίζουν την εγχώρια electro την δεκαετία που διανύουμε. Εκτός από το ομώνυμο ντεμπούτο της, ξεχωρίζουμε και τις πολλαπλές συμμετοχές - συνεργασίες της με τους Expert Medicine, My Wet Calvin, Fever Kids και Ντέιβιντ σε μερικά από τα καλύτερα τραγούδια που έχουμε ακούσει στα 10’s τουλάχιστον από τις ντόπιες παραγωγές. Το πρώτο και μοναδικό έως τώρα album της είναι γεμάτο από δικές της συνθέσεις, με νοσταλγία για τα 80’s, όπου το μπάσο και τα συνθεσάιζερ κυριαρχούν και μας γεμίζουν αισιοδοξία για την πορεία της τα επόμενα χρόνια.
7. Φοίβος Δεληβοριάς - Ο Αόρατος Άνθρωπος
[Γράφει η Βιβή Τόμα]
Ο Φοίβος Δεληβοριάς έχει χαράξει χρόνια τώρα ένα δικό του μουσικό δρόμο που με κάθε νέα του κυκλοφορία αποδεικνύεται πέρα ως πέρα μοναχικός. Βασικό ατού και του "Αόρατου Ανθρώπου" ο αφηγηματικός στίχος που μεταφέρει την ουσία του δημιουργού απογυμνωμένου από μάταιους λυρισμούς. Δίσκος για βραδινές ώρες και προαιρετικό ποτήρι κρασί.
Ρυθμικές διακυμάνσεις ωστόσο δε λείπουν, όπως αυτές της "Άλλης Καρδιάς" και της εμφανώς από τον Κωσταντίνο Βήτα επιρρεασμενης "Αμφιβολιας", που ξυπνούν τον ακροατή από τη διάχυτη γαλήνη του άλμπουμ. Ένας πειραματικός δίσκος αφιερωμένος σε ένα κοινό που είναι ανοιχτό να τον δεχτεί όπως του αρμόζει.
- Γιάννης Χαρούλης - Μαγγανείες
[Γράφει ο Μανώλης Μαυράκης]
Το άλμπουμ Μαγγανείες που κυκλοφόρησε το Μάιο του 2012, θεωρείται και είναι ένα από τους πιο αξιόλογα του Θανάση Παπακωνσταντίνου, που ερμηνεύει μοναδικά ο Γιάννης Χαρούλης. Τραγούδια που μαθαμε και σιγοτραγουδήσαμε πρώτα στις συναυλίες τους, μια και η δισκογραφική τους αποτύπωση καθυστέρησε πολύ.
Η χημεία τους είναι ευδιάκριτη και έχει να κάνει με τους κοινούς μουσικούς τους δρόμους. Ethnic στοιχεία μπερδεμένα αρμονικά με παραδοσιακές αλλά και rock φόρμες, που ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου δένει μαεστρικά έχοντας σαν βάση την θαυμάσια φωνή του Γιάννη χαρούλη.
Οι Μαγγανείες μοιάζουν σαν μια συνέχεια του Ελάχιστου Εαυτού και φανερώνουν το ανήσυχο πνεύμα του Θανάση Παπακωνσταντίνου, ενώ παράλληλα ο δημιουργός προσφέρει το τρίτο κατα σειρά και σπουδαιότερο προσωπικό δίσκο στο Γιάννη Χαρούλη.
5. Electric Litany - How To Be A Child And Win The War
[Γράφει ο Δημήτρης Καμπούρης]
Τριάδα σαν κι αυτή των “Home”, “Dunes” και “Tear” σπανίζει στο παγκόσμιο καλλιτεχνικό στερέωμα. Και το γράφω αυτό όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται, με πλήρη επίγνωση των λέξεων. Είναι τόση η συναισθηματική φόρτιση που τα τρία αυτά τραγούδια φέρουν κι είναι αυτός ο λόγος που τελικά το debut άλμπουμ βρίσκεται για μένα μια θέση πάνω από τις επόμενες, εκπληκτικές επίσης εργασίες του συγκροτήματος.
Ήταν μια καλή ευκαιρία, αυτή η ανασκόπηση, για να βυθιστώ για μία φορά ακόμη στις ηλεκτρικές λιτανείες του συγκροτήματος (έχω την αίσθηση, πως δεν υπάρχει πιο ταιριαστό όνομα συγκροτήματος σε σχέση με τον ήχο του). Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που άκουσα για πρώτη φορά το “Tear” και μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια και δεν είναι σχήμα λόγου αυτό. Οφείλω να ομολογήσω μάλιστα, πως ακούγοντας ξανά το άλμπουμ, ένοιωσα την ίδια στεναχώρια, η ψυχή μου χρωματίστηκε γκρι, βρέθηκα σε σκοτεινά μονοπάτια, που οδηγούν κάποιες σπάνιες φορές και σε θολά ξέφωτα.
Το “How to be a child & win the war” των Electric Litany του Αλέξανδρου Μιαρή, θα βρίσκεται πάντα εκεί, να με/σε περιμένει. Μετά από 6 (όσα έχουν περάσει από την κυκλοφορία του) ή και 16 χρόνια. Έχει το ειδικό βάρος και τις συνθέσεις να το κάνει. Ένα “Minute” (επίσης εξαιρετικό άσμα) χρειάζεται να του δώσεις και θα σε παρασύρει για το υπόλοιπο ονειρικό ταξίδι.
- Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Ο Ελάχιστος Εαυτός
[Γράφει η Δέσποινα Τσιπίδη]
“Δε θέλω τα τραγούδια που έγραψα ν’ ανάβουν αναπτήρες -Θα ήθελα να σκίζουν τα μέτωπα, ν’ ανοίγουνε κρατήρες”
2011 και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου κυκλοφορεί τον «Ελάχιστο Εαυτό». Δεν είναι ένας δίσκος που από την πρώτη ακρόαση σου αποκαλύπτεται, άλλα σε κάθε επόμενη ακρόαση ανακαλύπτεις κάτι νέο. Ήχοι παραδοσιακοί συναντούν τους δυτικούς με τρόπο που λίγοι καταφέρνουν, μια πολύ ωραία σύμπραξη του Φώτη Σιώτα και του Θανάση Παπακωνσταντίνου στις ενορχηστρώσεις. Οι τρείς ερμηνευτές (Θανάσης Παπακωνσταντίνου κατά κύριο λόγο, ο Φώτης Σιώτας και ο Ορφέας Περίδης) κάνουν το τελικό αποτέλεσμα ιδιαίτερο, καθώς αλλάζουν τα ηχοχρώματα και οι φωνές στα περίπου 50 λεπτά της ακρόασης.
3. Γιάννης Αγγελάκας - Η Γελαστή Ανηφόρα
[Γράφει ο Δημήτρης Όρλης]
Στις αρχές του 2013 η «κρίση» είχε ήδη αρχίσει να δείχνει τα δόντια της στη χώρα μας και το άλμπουμ αυτό ήταν ένα από τα πρώτα από καλλιτέχνες τέτοιου βεληνεκούς που την κοίταξαν κατάματα. Συνοδευόμενο από ένα μικρό βιβλιαράκι με στίχους του τραγουδιστή που δεν έγιναν τραγούδια, η συλλογή αυτή φαίνεται να βρίσκεται σε ένα μεταβατικό στάδιο της πορείας του. Οι Επισκέπτες είχαν «φύγει» πριν το άλμπουμ και πλέον στο σχήμα του Γιάννη Αγγελάκα δε βρίσκονται ούτε οι Ν. Βελιώτης και Ν. Σαδίκης που συμμετείχαν ενεργά σε αυτό. Ο ίδιος, όμως, έστω και με άλλη παρέα, συνεχίζει από τότε την πορεία του σ’ αυτή τη «γελαστή ανηφόρα».
2. Αλκινοος Ιωαννιδης - Μικρη Βαλιτσα
[Γράφει ο Γιώργος Μπαλιώτης]
Ο Αλκίνοος δε βιάζεται να κυκλοφορεί δίσκους. Το κάνει μόνο αν έχει δημιουργήσει στο μυαλό του ένα σενάριο, μια νέα ιστορία. Η "Μικρή Βαλίτσα" προσπάθησε και κατάφερε να προσφέρει καινοτομίες στη μουσική του (στον "Τιμονιέρη" κι όχι μόνο), αλλά και να βγάλει μουσικά "απωθημένα" του Ιωαννίδη (τα λαϊκά τραγούδια που ερμήνευσε σ' αυτήν).
Το σενάριο ήταν να δοκιμάσει τη δημιουργία ενός δίσκου κι αντίστοιχων περιοδειών με τη χρήση μόνο έγχορδων οργάνων. Οι συνοδοιπόροι του, ένας κι ένας. Ο ίδιος πιο "ώριμος" από κάθε άλλο δίσκο του. Η "Μικρή Βαλίτσα"; Γεμάτη από εικόνες, αναμνήσεις, μελαγχολία, οργή, αγάπη και αισιοδοξία για το μέλλον. Είναι ο δίσκος Έλληνα μουσικού, που άκουσα περισσότερο από καθέναν, αυτά τα 7 χρόνια.
1. Φοίβος Δεληβοριάς - Καλλιθέα
[Γράφει η Παναγιώτα Κλεάνθους]
Η ασφάλεια που αισθάνεσαι όταν επιστρέφεις στις παιδικές σου αναμνήσεις, όταν γυρνάς στα «δικά σου» - σε όποια δικά του έχει ο καθένας –, όταν μέσα από την αυτογνωσία περνάς στην αναγέννηση κι όταν στο πέρασμα του χρόνου που τρέχει με ταχύτητες μεγάλες, η σκέψη, η καρδιά και το μυαλό έχουν κάπου να ακουμπήσουν και να ξεκουραστούν. Χωρίς τάσεις εξιδανίκευσης ή νοσταλγίας ενός ωραιοποιημένου παρελθόντος, ο Φοίβος Δεληβοριάς κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα δίσκο που προσφέρει στον ακροατή το παραπάνω συναίσθημα. Το κάθε τραγούδι μπορεί να «σταθεί» μόνο του έχοντας τη δική του προσωπικότητα, με λέξεις βασισμένες στον χαρακτηριστικό στίχο του Φοίβου που συνδυάζει πραγματικότητα και φαντασία και ήχους που αγγίζουν τα όρια της ευφυΐας.
Οι μουσικοί πειραματισμοί -κι όχι μόνο- που ενυπάρχουν στα τραγούδια, υπενθυμίζουν το ατέρμονο της έμπνευσης και μετατρέπονται σε όμορφες μελωδίες. Όταν, δε, αντιμετωπίσεις το σύνολο των τραγουδιών ως ένα ενιαίο κομμάτι, τότε συνειδητοποιείς με μεγάλη ευχαρίστηση το απόλυτο ταίριασμα και την αίσθηση του ολόκληρου αλλά και του ολοκληρωμένου, από όλες τις οπτικές γωνίες. Η ειλικρίνεια πηγάζει αβίαστα μέσα από το εγχείρημα του Φοίβου Δεληβοριά, που πραγματικά έδωσε τον καλύτερο εαυτό του – ή μάλλον, έναν εαυτό καλλιτεχνικά ώριμο που δεν χάνει την παιδικότητά του. Η «Καλλιθέα» είναι το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Είναι η ανάμνηση, η ζωή και η δημιουργία. Είναι ένας δίσκος που είχαμε ανάγκη.