Ο Asaf Avidan, για να ξεκινήσουμε από τα βασικά, είναι ο ερμηνευτής του “One Day/Reckoning Song (Wankelmut remix)”, o ισραηλινής καταγωγής καλλιτέχνης που μας μπέρδεψε με την ανδρόγυνη φωνή του την πρώτη φορά που ακούσαμε το συγκεκριμένο remix. Nιώσαμε τυχεροί που καταφέραμε να τον γνωρίσουμε, έστω κι ετεροχρονισμένα. Πρόκειται για έναν πολυτάλαντο αρτίστα, που αφοσιώθηκε στη μουσική από το 2008, όταν και δημιούργησε τους “Asaf Avidan & The Mojos”.
Από τότε κυκλοφόρησε τέσσερα άλμπουμ με τη μπάντα του, αλλά και δύο προσωπικά, το “Different Pulses” και το περσινό, εξαιρετικό “Gold Shadow”. Κι αν ισχυριστούμε ότι υπάρχει κάποιος που δεν έχει ακούσει το “One Day”, τότε δε μπορεί να μην έχει ακούσει τα “Bang Bang” ή “Love it or leave it”. Αν πάλι κάποιος δεν έχει ακούσει κάτι από τις folk-indie rock, με δυνατό άρωμα blues & cabaret, δημιουργίες του, τότε δεν έχει παρά να το κάνει κι απόψε στο gazARTE, στη δεύτερη εμφάνιση του στον ίδιο χώρο.
Εμείς πάλι «κατηφορίσαμε» στο Γκάζι χθες βράδυ, λίγο πριν το ξέσπασμα της βροχής, ώστε να απολαύσουμε την εμφάνισή του με δύο βασικά ερωτήματα να πλανώνται στο κεφάλι μας: Πώς μπορεί ένας μόνος άνθρωπος στη σκηνή να υποστηρίξει μια σχεδόν δίωρη παράσταση, αλλά και πώς μπορούν να συνδυαστούν τα διαφορετικά, μουσικά είδη που απαρτίζουν τις μέχρι τώρα εργασίες του;
Ο Asaf Avidan βγήκε στη σκηνή του, σχεδόν γεμάτου, gazARTE στις 10 ακριβώς, κάθισε στην καρέκλα του με μια κιθάρα στα χέρια κι αρχικά μας πρόσφερε κάποιες από τις folk μελωδίες του, σα μοναχικός τροβαδούρος (απαραίτητη κι η φυσαρμόνικα). Λίγο έπειτα, έκανε μια μικρή παύση και μας συστήθηκε, μίλησε για τον καλλιτεχνικό εαυτό του, την αλήθεια (του) και μια πληγωμένη γάτα.
Φορτώθηκε στα πόδια με bells, πήρε μπαγκέτες στα χέρια του και ξεκίνησε το live looping και νόμιζες πως ακούς μια πλήρη ορχήστρα, αλλάζοντας ήχους, κιθάρες, οργανάκια και φωνές, πολλές φωνές. Ο blues εαυτός του βγήκε στην επιφάνεια, με δόσεις από cabaret, spaggeti αλλά και ψυχεδελικές, post-indie πινελιές, που έσκαγαν στην ψυχή του και τίναζαν το μυαλό μας.
Κι ανάμεσα στα τραγούδια, σε ανύποπτες στιγμές, υπήρχαν κι άλλες παύσεις, κατά τις οποίες μας μίλησε για τον Τραμπ και την έκρηξη του φασισμού στο σύγχρονο κόσμο, για παιδικές ιστορίες από τη Τζαμάικα και για το γεγονός πως χωρίς τη δική μας παρουσία, θα ήταν ένας αξιολύπητος άντρας που κλαίει στη σκηνή.
Τα τραγούδια διαδέχονταν το ένα το άλλο, ένα best of, της μέχρι τώρα πορείας του. Ακούσαμε τα “Different Pulses”, “One Day/Reckoning Song”, “Bang Bang”, “Love it or Leave it”, “Weak”, “Devil’s Dance”, “Gold Shadow”, “Is this it” κι άλλα από τη μέχρι τώρα δισκογραφία του (μαζί με δύο νέα τραγούδια), τα περισσότερα από τα οποία αποδόθηκαν εξαιρετικά, σε εκτελέσεις που ξέφευγαν τις στουντιακές και οδηγούσαν σε εκστατικές καταστάσεις.
Στις 11.30 περίπου, ο «τρελός» αρτίστας, κατέβηκε από τη σκηνή κι επέστρεψε λίγο έπειτα για το καθιερωμένο, ηλίθιο όπως το αποκάλεσε, encore, με τα “Ode to my Thalamus”, ένα από τα νέα του τραγούδια αφιερωμένο σε ένα κορίτσι και κλείσιμο με το “Labyrinth Song”.
Ακόμη κι αν δεν είσαι θαυμαστής της μουσικής του, ή αν αυτή η φωνή πληγωμένης γάτας σου γρατζουνάει τα αυτιά, ή αν πιστεύεις ότι μπορεί να βαρεθείς, βλέποντας έναν άνθρωπο να «χτυπάει» τα στήθια του στη σκηνή, σου προτείνουμε ανεπιφύλακτα να επισκεφθείς το gazARTE απόψε. Ο Asaf Avidan, είναι ένας αυθεντικός καλλιτέχνης, που με όπλα του τα τραγούδια του, το βαθύ, ποιητικό του λόγο, το χιούμορ του, τη θεατρικότητα του επί σκηνής, αυτό που κάνει είναι κάτι περισσότερο από μια παράσταση. Είναι μια κατάθεση ψυχής και σώματος (και φωνής), που προσφέρεται για πνευματική ανάταση κι αρκετό συναισθηματικό «σκάψιμο».
Από τότε κυκλοφόρησε τέσσερα άλμπουμ με τη μπάντα του, αλλά και δύο προσωπικά, το “Different Pulses” και το περσινό, εξαιρετικό “Gold Shadow”. Κι αν ισχυριστούμε ότι υπάρχει κάποιος που δεν έχει ακούσει το “One Day”, τότε δε μπορεί να μην έχει ακούσει τα “Bang Bang” ή “Love it or leave it”. Αν πάλι κάποιος δεν έχει ακούσει κάτι από τις folk-indie rock, με δυνατό άρωμα blues & cabaret, δημιουργίες του, τότε δεν έχει παρά να το κάνει κι απόψε στο gazARTE, στη δεύτερη εμφάνιση του στον ίδιο χώρο.
Εμείς πάλι «κατηφορίσαμε» στο Γκάζι χθες βράδυ, λίγο πριν το ξέσπασμα της βροχής, ώστε να απολαύσουμε την εμφάνισή του με δύο βασικά ερωτήματα να πλανώνται στο κεφάλι μας: Πώς μπορεί ένας μόνος άνθρωπος στη σκηνή να υποστηρίξει μια σχεδόν δίωρη παράσταση, αλλά και πώς μπορούν να συνδυαστούν τα διαφορετικά, μουσικά είδη που απαρτίζουν τις μέχρι τώρα εργασίες του;
Ο Asaf Avidan βγήκε στη σκηνή του, σχεδόν γεμάτου, gazARTE στις 10 ακριβώς, κάθισε στην καρέκλα του με μια κιθάρα στα χέρια κι αρχικά μας πρόσφερε κάποιες από τις folk μελωδίες του, σα μοναχικός τροβαδούρος (απαραίτητη κι η φυσαρμόνικα). Λίγο έπειτα, έκανε μια μικρή παύση και μας συστήθηκε, μίλησε για τον καλλιτεχνικό εαυτό του, την αλήθεια (του) και μια πληγωμένη γάτα.
Φορτώθηκε στα πόδια με bells, πήρε μπαγκέτες στα χέρια του και ξεκίνησε το live looping και νόμιζες πως ακούς μια πλήρη ορχήστρα, αλλάζοντας ήχους, κιθάρες, οργανάκια και φωνές, πολλές φωνές. Ο blues εαυτός του βγήκε στην επιφάνεια, με δόσεις από cabaret, spaggeti αλλά και ψυχεδελικές, post-indie πινελιές, που έσκαγαν στην ψυχή του και τίναζαν το μυαλό μας.
Κι ανάμεσα στα τραγούδια, σε ανύποπτες στιγμές, υπήρχαν κι άλλες παύσεις, κατά τις οποίες μας μίλησε για τον Τραμπ και την έκρηξη του φασισμού στο σύγχρονο κόσμο, για παιδικές ιστορίες από τη Τζαμάικα και για το γεγονός πως χωρίς τη δική μας παρουσία, θα ήταν ένας αξιολύπητος άντρας που κλαίει στη σκηνή.
Τα τραγούδια διαδέχονταν το ένα το άλλο, ένα best of, της μέχρι τώρα πορείας του. Ακούσαμε τα “Different Pulses”, “One Day/Reckoning Song”, “Bang Bang”, “Love it or Leave it”, “Weak”, “Devil’s Dance”, “Gold Shadow”, “Is this it” κι άλλα από τη μέχρι τώρα δισκογραφία του (μαζί με δύο νέα τραγούδια), τα περισσότερα από τα οποία αποδόθηκαν εξαιρετικά, σε εκτελέσεις που ξέφευγαν τις στουντιακές και οδηγούσαν σε εκστατικές καταστάσεις.
Στις 11.30 περίπου, ο «τρελός» αρτίστας, κατέβηκε από τη σκηνή κι επέστρεψε λίγο έπειτα για το καθιερωμένο, ηλίθιο όπως το αποκάλεσε, encore, με τα “Ode to my Thalamus”, ένα από τα νέα του τραγούδια αφιερωμένο σε ένα κορίτσι και κλείσιμο με το “Labyrinth Song”.
Ακόμη κι αν δεν είσαι θαυμαστής της μουσικής του, ή αν αυτή η φωνή πληγωμένης γάτας σου γρατζουνάει τα αυτιά, ή αν πιστεύεις ότι μπορεί να βαρεθείς, βλέποντας έναν άνθρωπο να «χτυπάει» τα στήθια του στη σκηνή, σου προτείνουμε ανεπιφύλακτα να επισκεφθείς το gazARTE απόψε. Ο Asaf Avidan, είναι ένας αυθεντικός καλλιτέχνης, που με όπλα του τα τραγούδια του, το βαθύ, ποιητικό του λόγο, το χιούμορ του, τη θεατρικότητα του επί σκηνής, αυτό που κάνει είναι κάτι περισσότερο από μια παράσταση. Είναι μια κατάθεση ψυχής και σώματος (και φωνής), που προσφέρεται για πνευματική ανάταση κι αρκετό συναισθηματικό «σκάψιμο».