8.15 βράδυ Παρασκευής. Κολλημένος σε μια απίστευτη ουρά αυτοκινήτων που ξεκινούσε από το Σύνταγμα και συνέχιζε μέχρι και την Πειραιώς, στόχος μου ήταν να φτάσω κοντά στο Γκάζι και το Plisskën Festival. Προχωρούσαμε με ρυθμούς χελώνας και παρότι οδηγούσα μηχανή αντί αυτοκινήτου, δεν βοήθησε να προσπεράσω το ατέλειωτο μπλοκάρισμα.
Ας αφήσω όμως την κάπως άχαρη εισαγωγή και ας προχωρήσω στο πιο σημαντικό πράγμα που συμβαίνει αυτό το διήμερο στην Πειραιώς. Το Plisskën έχει αποκτήσει τον τίτλο του ωραιότερου μουσικού φεστιβάλ της Ελλάδας και όχι άδικα. Τα τελευταία τρία χρόνια έγινε χειμερινό αφήνοντας τους διοργανωτές των υπόλοιπων φεστιβάλ να κονταροχτυπιούνται κάθε καλοκαίρι για ένα μεγάλο όνομα. Το φετινό διήμερο του Plissken περιλαμβάνει 42 καλλιτέχνες σε τέσσερις σκηνές επί της οδού Πειραιώς.
Με κάποια καθυστέρηση λοιπόν, έφτασα κατά τις 21.00 στο Μεταλλουργείο, μου έδεσαν το βραχιολάκι στο χέρι και η φάση μόλις ξεκίνησε. Στον συγκεκριμένο χώρο έπαιζαν οι Μέντα, τους οποίους δυστυχώς δεν πρόλαβα, αφού είχε ανέβει ήδη στη σκηνή η Nalyssa Green. Δεν υπήρχαν πολλά άτομα στο κοινό, ωστόσο όσοι έκατσαν να ακούσουν την Green το απόλαυσαν. Όλοι οι καλλιτέχνες που είχαν προγραμματιστεί να εμφανιστούν στο Μεταλλουργείο θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα του κρύου μιας και ο χώρος είναι εξωτερικός. Η Nalyssa Green, όμως, ήταν τόσο θερμή που όσοι κάτσαμε ξεχάσαμε το κρύο και χαρήκαμε τα τραγούδια της στην ωριαία παράσταση που έδωσε. Την πρώτη μισή ώρα έπαιξε κάποια από τα τραγούδια της με αγγλικό στίχο ενώ τη δεύτερη με ελληνικό. Στη μπάντα της παρατήρησα και τον ντράμερ των Chickn, Βαγγέλη Ασλανίδη, αλλά διέκρινα επίσης και μια ξεχωριστή μουσική παρουσία, την Δεσποινίς Τρίχρωμη, που έδινε περισσότερο χρώμα στα φωνητικά της Nalyssa Green παρέα με τα πλήκτρα της (μην ξεχνάμε ότι έχει βάλει το χεράκι της και στη δημιουργία του δίσκου «Έτοιμοι Ένα» του The Boy). Να σημειωθεί εδώ η ευλάβεια με την οποία τηρείτο το πρόγραμμα. Με εξαίρεση λιγοστές περιπτώσεις, οι καλλιτέχνες βρίσκονταν στη σκηνή στην ώρα τους.
Στις 10.00 ακριβώς μας αποχαιρέτισε η Nalyssa Green και διασχίζοντας μόνο λίγα μέτρα βρέθηκα στο νούμερο 117 της Πειραιώς, δηλαδή στο Piraeus Academy 117 και την Main Stage, όπου πέτυχα στο κλείσιμο τους The Four Owls να ραπάρουν με περίσσιο πάθος. Στην μπροστινή σειρά υπήρχαν κάποια άτομα που όχι μονάχα χάρηκαν τη συναυλία αλλά χοροπηδούσαν σε κάθε hip hop στίχο της τετράδας. Ο χώρος δεν ήταν γεμάτος και έτσι έκατσα να περιμένω το επόμενο όνομα. Κατά τις 10.10 ανέβηκε ο DJ Zomby φορώντας μια μάσκα του Guy Fawkes από την ταινία “V for Vendetta” και μας παρουσίασε ηλεκτρονικές μελωδίες με έντονες ψυχεδελικές πινελιές. Οι καπνοί και τα λέιζερ έκαναν πιο φαντασμαγορική την ατμόσφαιρα, ωστόσο ο Zomby δεν ήταν τόσο ικανός να κρατήσει σε εγρήγορση τον κόσμο που βρισκόταν κάτω από τα decks του και έτσι η μία ώρα που είχε στην διάθεση του για το live πέρασε κάπως αδιάφορα.
Είχα πάρει ήδη την απόφαση να παραμείνω στο Piraeus Academy 117 για να παρακολουθήσω και το μεγάλο όνομα της βραδιάς, τους Tuxedomoon. Πριν από αυτούς όμως, ένα τέταρτο μετά τις 11.00, ο Prefuse 73 πήρε την σκυτάλη από τον DJ Zomby. Ο DJ από την Φλόριντα έδειξε ότι έχει καταγράψει πολλά χιλιόμετρα στη μουσική του πορεία κάτι που φάνηκε πάνω στη σκηνή. Ο κόσμος ολοένα και γέμιζε τον χώρο, απολάμβανε τους experimental hip hop-soul ήχους του Prefuse 73 και ετοιμαζόταν για τη συναυλία της ημέρας.
Φυσικά, τη συναυλία της βραδιάς θα έδιναν οι Tuxedomoon, οι οποίοι εμφανίστηκαν μπροστά μας με καθυστέρηση 25 λεπτών. Μιλώντας άπταιστα ελληνικά μάς χαιρέτησαν και το κλαρινέτο ξεκίνησε την παράσταση. Στο video wall πίσω από την μπάντα προβάλλονταν συνεχώς κλιπ που συνόδευαν τα κομμάτια. Μιας και συμφωνήσαμε ότι οι Tuxedomoon ήταν το μεγάλο όνομα της Παρασκευής, έρχεται ένα σημαντικό θέμα: Από τα πρώτα τραγούδια παρατήρησα τον κόσμο αρκετά χλιαρό και πολλούς να φεύγουν δοκιμάζοντας την τύχη τους σε μία εκ των τριών υπόλοιπων μουσικών σκηνών. Μήπως σε φεστιβάλ, όπως είναι το Plisskën, δεν πρέπει να βασιζόμαστε στα «ονόματα» αλλά σε μερικά διαμάντια που μπορεί να ακούσουμε από το πουθενά; Προσωπικά, οι Tuxedomoon μού φάνηκαν πολύ βαρετοί και αταίριαστοι με το κλίμα του συγκεκριμένου φεστιβάλ. Όχι ότι δεν είχαν όρεξη πάνω στη σκηνή αλλά οι μουσικές τους δεν ταίριαζαν εκείνη την ώρα και με όσα είχα ακούσει προηγουμένως. Τρανή απόδειξη και η χλιαρή ανταπόκριση του κόσμου που είχε μαζευτεί για να τους ακούσει.
Στην Tunnel Stage δεν μπόρεσα να πάω λόγω κούρασης αλλά το πάρτι και εκεί κράτησε μέχρι αργά. Η αλήθεια είναι πως αν και περίμενα περισσότερα από την πρώτη μέρα του Plisskën, το χάρηκα. Πρόκειται για ένα πλήρως οργανωμένο street party, με πολλούς καλλιτέχνες και την ευκαιρία να απολαύσεις διαφορετικές μουσικές. Σήμερα, η δεύτερη μέρα του Plissken αναμένεται πιο «δυνατή» και με περισσότερο κόσμο. Φυσικά, θα βρισκόμαστε και απόψε κάπου μεταξύ Πειραιώς 117 και Πειραιώς 127.
[Οι φωτογραφίες και το video προέρχονται από την επίσημη σελίδα του φεστιβάλ στο Facebook]
Ας αφήσω όμως την κάπως άχαρη εισαγωγή και ας προχωρήσω στο πιο σημαντικό πράγμα που συμβαίνει αυτό το διήμερο στην Πειραιώς. Το Plisskën έχει αποκτήσει τον τίτλο του ωραιότερου μουσικού φεστιβάλ της Ελλάδας και όχι άδικα. Τα τελευταία τρία χρόνια έγινε χειμερινό αφήνοντας τους διοργανωτές των υπόλοιπων φεστιβάλ να κονταροχτυπιούνται κάθε καλοκαίρι για ένα μεγάλο όνομα. Το φετινό διήμερο του Plissken περιλαμβάνει 42 καλλιτέχνες σε τέσσερις σκηνές επί της οδού Πειραιώς.
Με κάποια καθυστέρηση λοιπόν, έφτασα κατά τις 21.00 στο Μεταλλουργείο, μου έδεσαν το βραχιολάκι στο χέρι και η φάση μόλις ξεκίνησε. Στον συγκεκριμένο χώρο έπαιζαν οι Μέντα, τους οποίους δυστυχώς δεν πρόλαβα, αφού είχε ανέβει ήδη στη σκηνή η Nalyssa Green. Δεν υπήρχαν πολλά άτομα στο κοινό, ωστόσο όσοι έκατσαν να ακούσουν την Green το απόλαυσαν. Όλοι οι καλλιτέχνες που είχαν προγραμματιστεί να εμφανιστούν στο Μεταλλουργείο θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα του κρύου μιας και ο χώρος είναι εξωτερικός. Η Nalyssa Green, όμως, ήταν τόσο θερμή που όσοι κάτσαμε ξεχάσαμε το κρύο και χαρήκαμε τα τραγούδια της στην ωριαία παράσταση που έδωσε. Την πρώτη μισή ώρα έπαιξε κάποια από τα τραγούδια της με αγγλικό στίχο ενώ τη δεύτερη με ελληνικό. Στη μπάντα της παρατήρησα και τον ντράμερ των Chickn, Βαγγέλη Ασλανίδη, αλλά διέκρινα επίσης και μια ξεχωριστή μουσική παρουσία, την Δεσποινίς Τρίχρωμη, που έδινε περισσότερο χρώμα στα φωνητικά της Nalyssa Green παρέα με τα πλήκτρα της (μην ξεχνάμε ότι έχει βάλει το χεράκι της και στη δημιουργία του δίσκου «Έτοιμοι Ένα» του The Boy). Να σημειωθεί εδώ η ευλάβεια με την οποία τηρείτο το πρόγραμμα. Με εξαίρεση λιγοστές περιπτώσεις, οι καλλιτέχνες βρίσκονταν στη σκηνή στην ώρα τους.
Στις 10.00 ακριβώς μας αποχαιρέτισε η Nalyssa Green και διασχίζοντας μόνο λίγα μέτρα βρέθηκα στο νούμερο 117 της Πειραιώς, δηλαδή στο Piraeus Academy 117 και την Main Stage, όπου πέτυχα στο κλείσιμο τους The Four Owls να ραπάρουν με περίσσιο πάθος. Στην μπροστινή σειρά υπήρχαν κάποια άτομα που όχι μονάχα χάρηκαν τη συναυλία αλλά χοροπηδούσαν σε κάθε hip hop στίχο της τετράδας. Ο χώρος δεν ήταν γεμάτος και έτσι έκατσα να περιμένω το επόμενο όνομα. Κατά τις 10.10 ανέβηκε ο DJ Zomby φορώντας μια μάσκα του Guy Fawkes από την ταινία “V for Vendetta” και μας παρουσίασε ηλεκτρονικές μελωδίες με έντονες ψυχεδελικές πινελιές. Οι καπνοί και τα λέιζερ έκαναν πιο φαντασμαγορική την ατμόσφαιρα, ωστόσο ο Zomby δεν ήταν τόσο ικανός να κρατήσει σε εγρήγορση τον κόσμο που βρισκόταν κάτω από τα decks του και έτσι η μία ώρα που είχε στην διάθεση του για το live πέρασε κάπως αδιάφορα.
Είχα πάρει ήδη την απόφαση να παραμείνω στο Piraeus Academy 117 για να παρακολουθήσω και το μεγάλο όνομα της βραδιάς, τους Tuxedomoon. Πριν από αυτούς όμως, ένα τέταρτο μετά τις 11.00, ο Prefuse 73 πήρε την σκυτάλη από τον DJ Zomby. Ο DJ από την Φλόριντα έδειξε ότι έχει καταγράψει πολλά χιλιόμετρα στη μουσική του πορεία κάτι που φάνηκε πάνω στη σκηνή. Ο κόσμος ολοένα και γέμιζε τον χώρο, απολάμβανε τους experimental hip hop-soul ήχους του Prefuse 73 και ετοιμαζόταν για τη συναυλία της ημέρας.
Φυσικά, τη συναυλία της βραδιάς θα έδιναν οι Tuxedomoon, οι οποίοι εμφανίστηκαν μπροστά μας με καθυστέρηση 25 λεπτών. Μιλώντας άπταιστα ελληνικά μάς χαιρέτησαν και το κλαρινέτο ξεκίνησε την παράσταση. Στο video wall πίσω από την μπάντα προβάλλονταν συνεχώς κλιπ που συνόδευαν τα κομμάτια. Μιας και συμφωνήσαμε ότι οι Tuxedomoon ήταν το μεγάλο όνομα της Παρασκευής, έρχεται ένα σημαντικό θέμα: Από τα πρώτα τραγούδια παρατήρησα τον κόσμο αρκετά χλιαρό και πολλούς να φεύγουν δοκιμάζοντας την τύχη τους σε μία εκ των τριών υπόλοιπων μουσικών σκηνών. Μήπως σε φεστιβάλ, όπως είναι το Plisskën, δεν πρέπει να βασιζόμαστε στα «ονόματα» αλλά σε μερικά διαμάντια που μπορεί να ακούσουμε από το πουθενά; Προσωπικά, οι Tuxedomoon μού φάνηκαν πολύ βαρετοί και αταίριαστοι με το κλίμα του συγκεκριμένου φεστιβάλ. Όχι ότι δεν είχαν όρεξη πάνω στη σκηνή αλλά οι μουσικές τους δεν ταίριαζαν εκείνη την ώρα και με όσα είχα ακούσει προηγουμένως. Τρανή απόδειξη και η χλιαρή ανταπόκριση του κόσμου που είχε μαζευτεί για να τους ακούσει.
Στην Tunnel Stage δεν μπόρεσα να πάω λόγω κούρασης αλλά το πάρτι και εκεί κράτησε μέχρι αργά. Η αλήθεια είναι πως αν και περίμενα περισσότερα από την πρώτη μέρα του Plisskën, το χάρηκα. Πρόκειται για ένα πλήρως οργανωμένο street party, με πολλούς καλλιτέχνες και την ευκαιρία να απολαύσεις διαφορετικές μουσικές. Σήμερα, η δεύτερη μέρα του Plissken αναμένεται πιο «δυνατή» και με περισσότερο κόσμο. Φυσικά, θα βρισκόμαστε και απόψε κάπου μεταξύ Πειραιώς 117 και Πειραιώς 127.
[Οι φωτογραφίες και το video προέρχονται από την επίσημη σελίδα του φεστιβάλ στο Facebook]