Μαζεύοντας όσα αφήνει πίσω του ο χρόνος που σε λίγες μέρες τελειώνει, προσπαθούσα να ανατρέψω την εικόνα του ρέκβιεμ που σχηματίστηκε μετά από τόσους θανάτους στον καλλιτεχνικό χώρο. Μετά από την είδηση του θανάτου και του George Michael, όμως, ομολογώ ότι κατέθεσα τα όπλα... Όχι ότι το 2015 είχε δείξει καλύτερο πρόσωπο φεύγοντας, δεδομένης της είδησης του θανάτου του Lemmy από τους Motorhead τις τελευταίες μέρες της προηγούμενης χρονιάς, αλλά το 2016 παρατράβηξε... Δεν ήταν μόνο ο David Bowie, ο Prince, ο Leonard Cohen, για τους οποίους τόσα πολλά ειπώθηκαν και γράφτηκαν. Ήταν και άλλοι πολλοί και σημαντικοί καλλιτέχνες, ο καθένας στο πεδίο δράσης του. Η Sharon Jones, μετά από αρκετό καιρό με κλονισμένη υγεία, μας άφησε, το ίδιο και ο Black (Colin Vearncombe) συνέπεια τροχαίου δυστυχήματος. Ο Glenn Frey των Eagles, ο Nick Menza, πρώην ντράμερ των Megadeth, ο Jimmy Bain, μπασίστας των Rainbow και DIO, η Καναδή τραγουδίστρια Vanity, ο Dale Griffin, ντράμερ και ιδρυτής των Mott the Hopple και ο Kevin Junior, frontman των Chamber Strings ήρθαν να συμπληρώσουν τις απώλειες στο χώρο της μουσικής.
Δεν έλειψαν όμως οι δύσκολοι αποχαιρετισμοί και στον ελληνικό μουσικό χώρο. Ο Θάνος Ανεστόπουλος ήταν μια από τις μεγαλύτερες απώλειες που έπρεπε να "γίνει συνήθεια" για τους πιστούς οπαδούς των Διάφανων Κρίνων, οι οποίοι είχαν καταφέρει να δουν για τελευταία φορά ένα χρόνο πριν τον αγαπημένο τους καλλιτέχνη επι σκηνής. Η συναυλία, έντονα συναισθηματικά φορτισμένη, είχε αποτελέσει τότε (2015) το κύκνειο άσμα του Θάνου.
Μουσική όμως δεν είναι μόνο οι μουσικοί, αλλά και οι άνθρωποι που την αγάπησαν, δούλεψαν για αυτή, την υποστήριξαν, επένδυσαν τη ζωή τους σε αυτή. Ένας τέτοιος άνθρωπος, ο οποίος επίσης απεβίωσε το 2016, είναι ο Νίκος Τριανταφυλλίδης. Ιδρυτής του Gagarin 205 (ποιον να πρωτοθυμηθούμε ότι έχουμε ακούσει και δει εκεί μέσα...), σκηνοθέτης και παραγωγός κινηματογραφικών ταινιών και videoclip, ένας άνθρωπος που πρόσφερε πάρα πολλά στον ευρύτερο καλλιτεχνικό χώρο μέσα από όλους αυτούς τους ρόλους, έφυγε αλλά άφησε πίσω του αυτήν τη σημαντική συμβολή.
Το σερί των καλλιτεχνικών θανάτων, τέλος, συμπλήρωσαν οι σκηνοθέτες Garry Marshall και Abbas Kiarostami, καθώς και ο Βρετανός ηθοποιός Alan Rickman. Πάντως αυτές οι σημαντικές απώλειες ενέπνευσαν τον Sting, ο οποίος έγραψε το τραγούδι "50.000", με τους χαρακτηριστικούς στίχους "Rock stars never die, they only fade away. Mortality does sort of rear its hand, particularly at my age, I'm 64."
Όσο για τους ακόμα εν ζωή, αν θυμηθούμε ότι κάποτε ένας δημοσιογράφος ρώτησε το Bob Dylan ποιος είναι ο αγαπημένος του καλλιτέχνης κι εκείνος απάντησε «o Donald Trump», υπονοώντας ότι είναι σόουμαν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι ειρωνικό το γεγονός ότι το 2016 ο ένας έλαβε το βραβείο νόμπελ λογοτεχνίας και ο άλλος εκλέχθηκε πρόεδρος των ΗΠΑ. Για το δεύτερο, τα σχόλια περιττεύουν, για το πρώτο ας αρκεστούμε να αναφέρουμε ότι το σχόλιο του Leonard Cohen για την επιλογή του συγκεκριμένου καλλιτέχνη ήταν: «Είναι σαν να βραβεύεται το Έβερεστ επειδή είναι το ψηλότερο βουνό». Nα επισημάνουμε ότι ο Dylan κυκλοφόρησε μέσα στη χρονιά άλλον έναν εξαιρετικά ενδιαφέροντα δίσκο, τον 37ο της καριέρας του, με τίτλο "Fallen Angels".
Κατά τα άλλα, την ώρα που ο σπουδαίος Ennio Morricone επέστρεψε στη δράση στα 88 του χρόνια με το δίσκο "Morricone 60", οι Radiohead επέστρεψαν στις συναυλίες μετά από τέσσερα χρόνια, έχοντας να παρουσιάσουν το εξαιρετικό φετινό τους "Moon Shaped Pool". Επίσης, ο Peter Gabriel εμπνεύστηκε για το video clip του νέου του τραγουδιού "The Veil" από την ιστορία του Edward Snowden, όπως την αφηγήθηκε στην ομώνυμη ταινία του ο Oliver Stone.
Το ελληνικό συναυλιακό καλοκαίρι υπήρξε πολύ ενδιαφέρον και πολυσυλλεκτικό, με πολλές και άκρως ενδιαφέρουσες εμφανίσεις, μεταξύ των οποίων είδαμε τους Muse, Editors, Sigur Ros, Dropkick Murphys, Last Shadow Puppets, Sivert Hoyem, Tindersticks, Patti Smith και βέβαια την φοβερή και τρομερή PJ Harvey που μας χάρισε απλόχερα μια από τις πιο έντονες συναυλιακές στιγμές όχι μόνο της χρονιάς, αλλά πιθανότατα της ζωής μας... Την ίδια εποχή, το Φεστιβάλ Αθηνών κόντεψε να ματαιωθεί μετά την κακή συνεργασία των καλλιτεχνών και των αρχών με τον νεοδιορισθέντα καλλιτεχνικό διευθυντή του, Jan Fabre, ο οποίος τελικά παραιτήθηκε και αντικαταστάθηκε από το Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο που οδήγησε το φεστιβάλ στην πραγματοποίησή του.
Τέλος, ένας νέος χώρος, το Kremlino, μπήκε στην καλλιτεχνική ζωή της Αθήνας - για την ακρίβεια του Πειραιά - και δύο άλλοι αγαπημένοι χώροι, το Floral των Εξαρχείων και ο Ρυθμός Stage της Ηλιούπολης μας αποχαιρέτισαν - ο δεύτερος προσωρινά, για να ξανανοίξει το Φθινόπωρο.
Είθε σε ένα χρόνο να έχουμε να θυμηθούμε περισσότερα ευχάριστα γεγονότα...
Δεν έλειψαν όμως οι δύσκολοι αποχαιρετισμοί και στον ελληνικό μουσικό χώρο. Ο Θάνος Ανεστόπουλος ήταν μια από τις μεγαλύτερες απώλειες που έπρεπε να "γίνει συνήθεια" για τους πιστούς οπαδούς των Διάφανων Κρίνων, οι οποίοι είχαν καταφέρει να δουν για τελευταία φορά ένα χρόνο πριν τον αγαπημένο τους καλλιτέχνη επι σκηνής. Η συναυλία, έντονα συναισθηματικά φορτισμένη, είχε αποτελέσει τότε (2015) το κύκνειο άσμα του Θάνου.
Μουσική όμως δεν είναι μόνο οι μουσικοί, αλλά και οι άνθρωποι που την αγάπησαν, δούλεψαν για αυτή, την υποστήριξαν, επένδυσαν τη ζωή τους σε αυτή. Ένας τέτοιος άνθρωπος, ο οποίος επίσης απεβίωσε το 2016, είναι ο Νίκος Τριανταφυλλίδης. Ιδρυτής του Gagarin 205 (ποιον να πρωτοθυμηθούμε ότι έχουμε ακούσει και δει εκεί μέσα...), σκηνοθέτης και παραγωγός κινηματογραφικών ταινιών και videoclip, ένας άνθρωπος που πρόσφερε πάρα πολλά στον ευρύτερο καλλιτεχνικό χώρο μέσα από όλους αυτούς τους ρόλους, έφυγε αλλά άφησε πίσω του αυτήν τη σημαντική συμβολή.
Το σερί των καλλιτεχνικών θανάτων, τέλος, συμπλήρωσαν οι σκηνοθέτες Garry Marshall και Abbas Kiarostami, καθώς και ο Βρετανός ηθοποιός Alan Rickman. Πάντως αυτές οι σημαντικές απώλειες ενέπνευσαν τον Sting, ο οποίος έγραψε το τραγούδι "50.000", με τους χαρακτηριστικούς στίχους "Rock stars never die, they only fade away. Mortality does sort of rear its hand, particularly at my age, I'm 64."
Όσο για τους ακόμα εν ζωή, αν θυμηθούμε ότι κάποτε ένας δημοσιογράφος ρώτησε το Bob Dylan ποιος είναι ο αγαπημένος του καλλιτέχνης κι εκείνος απάντησε «o Donald Trump», υπονοώντας ότι είναι σόουμαν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι ειρωνικό το γεγονός ότι το 2016 ο ένας έλαβε το βραβείο νόμπελ λογοτεχνίας και ο άλλος εκλέχθηκε πρόεδρος των ΗΠΑ. Για το δεύτερο, τα σχόλια περιττεύουν, για το πρώτο ας αρκεστούμε να αναφέρουμε ότι το σχόλιο του Leonard Cohen για την επιλογή του συγκεκριμένου καλλιτέχνη ήταν: «Είναι σαν να βραβεύεται το Έβερεστ επειδή είναι το ψηλότερο βουνό». Nα επισημάνουμε ότι ο Dylan κυκλοφόρησε μέσα στη χρονιά άλλον έναν εξαιρετικά ενδιαφέροντα δίσκο, τον 37ο της καριέρας του, με τίτλο "Fallen Angels".
Κατά τα άλλα, την ώρα που ο σπουδαίος Ennio Morricone επέστρεψε στη δράση στα 88 του χρόνια με το δίσκο "Morricone 60", οι Radiohead επέστρεψαν στις συναυλίες μετά από τέσσερα χρόνια, έχοντας να παρουσιάσουν το εξαιρετικό φετινό τους "Moon Shaped Pool". Επίσης, ο Peter Gabriel εμπνεύστηκε για το video clip του νέου του τραγουδιού "The Veil" από την ιστορία του Edward Snowden, όπως την αφηγήθηκε στην ομώνυμη ταινία του ο Oliver Stone.
Το ελληνικό συναυλιακό καλοκαίρι υπήρξε πολύ ενδιαφέρον και πολυσυλλεκτικό, με πολλές και άκρως ενδιαφέρουσες εμφανίσεις, μεταξύ των οποίων είδαμε τους Muse, Editors, Sigur Ros, Dropkick Murphys, Last Shadow Puppets, Sivert Hoyem, Tindersticks, Patti Smith και βέβαια την φοβερή και τρομερή PJ Harvey που μας χάρισε απλόχερα μια από τις πιο έντονες συναυλιακές στιγμές όχι μόνο της χρονιάς, αλλά πιθανότατα της ζωής μας... Την ίδια εποχή, το Φεστιβάλ Αθηνών κόντεψε να ματαιωθεί μετά την κακή συνεργασία των καλλιτεχνών και των αρχών με τον νεοδιορισθέντα καλλιτεχνικό διευθυντή του, Jan Fabre, ο οποίος τελικά παραιτήθηκε και αντικαταστάθηκε από το Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο που οδήγησε το φεστιβάλ στην πραγματοποίησή του.
Τέλος, ένας νέος χώρος, το Kremlino, μπήκε στην καλλιτεχνική ζωή της Αθήνας - για την ακρίβεια του Πειραιά - και δύο άλλοι αγαπημένοι χώροι, το Floral των Εξαρχείων και ο Ρυθμός Stage της Ηλιούπολης μας αποχαιρέτισαν - ο δεύτερος προσωρινά, για να ξανανοίξει το Φθινόπωρο.
Είθε σε ένα χρόνο να έχουμε να θυμηθούμε περισσότερα ευχάριστα γεγονότα...