1. Τι θ' ακούσεις:
alternative rock, folk, indie- dream pop
2. Τραγούδια που πρέπει ν' ακούσεις:
"Looking for you", "Grease", "Colour of anything"
3. Βαθμολογία: 7,5/10
Γενικώς αγαπώ την καλοπροαίρετη παραποίηση/«περιποίηση» κομματιών, όταν αυτή γίνεται με σεβασμό στο πρωτότυπο και έχοντας ως απώτερο σκοπό τη δημιουργία ενός νέου κομματιού που το παρουσιάζει με αλλιώτικο τρόπο. Αν μάλιστα καταφέρει μέσα απ' όλη αυτήν τη διαδικασία να διασώσει/προφυλάξει κάποιες από τις βασικές αρχές της αρχικής του μορφής και να μας παραπέμψει με τον τρόπο της να ξεσκονίσουμε το πρωτότυπο, τότε υποβάλλω τα σέβη μου στους υπεύθυνους. Μία τέτοια περίπτωση αποτελεί ο νέος δίσκος της Flo Morrissey και του Matthew E. White με τίτλο "Gentlewoman, Ruby Man".
Η Flo Morrissey είναι μόλις 21 χρονών και έχει στο ενεργητικό της έναν προσωπικό δίσκο και συμμετοχές σε αρκετά μουσικά φεστιβάλ μεταξύ των οποίων και το Glastonbury. Την πρώτη φορά που άκουσα τη νεανική με folk επιρροές φωνή της μου θύμισε τη Lana Del Rey. Η εικόνα ήρθε να επιβεβαιώσει αυτή την άποψή μου. Σήμερα η νεαρή Αγγλίδα συνεργάζεται με τον Αμερικάνο παραγωγό White σε έναν δίσκο που αποτελείται εξ ολοκλήρου από διασκευές μεγάλων καλλιτεχνών όπως ο Leonard Cohen, οι Velvet Underground, οι Bee Gees, ο James Blake - μιας και η Flo δηλώνει μεγάλη θαυμάστρια του- η Charlotte Gainsbourg, ο Frank Ocean κ.ά.
Το πρώτο single που κυκλοφόρησε και προϋπάντησε το άλμπουμ είναι το "Look at what the light did now" που πρωτοερμήνευσαν οι Little Wings. Η original μορφή του κομματιού είναι ακουστική και αρκετά αργή, ενώ στην παρούσα διασκευή το folk ντουέτο έδωσε έναν αέρα ανανέωσης και επιτάχυνσης, χωρίς ωστόσο να διαφέρει έτη φωτός από το πρωτότυπο. Προσωπικά, λάτρεψα το "Looking for you", του Ιταλό- Γάλλου ερμηνευτή Nino Ferrer, στο οποίο κατόρθωσαν να διατηρήσουν ακέραιο τον ρομαντισμό ενός '70s κομματιού, προσθέτοντας διακριτικές synth πινελιές. Ίσως η πιο mainstream επιλογή για διασκευή μέσα στον δίσκο να είναι αυτή του "Grease" των Bee Gees, που δε θυμίζει τίποτα από το ξεσηκωτικό funky κομμάτι που συνόδευσε το ομώνυμο μιούζικαλ. Το ντουέτο προβάλει για ακόμη μία φορά την αγάπη του στους ήχους των synths, που δε διστάζει να τα χρησιμοποιήσει και να περιπλέξει λίγο funk με το κατά τ’ άλλα country ύφος των ερμηνευτών.
Μακριά από το ηλεκτρονικό ηχόχρωμα, διασκευάζουν το "Sunday morning" των Velvet Underground, διατηρώντας την αρχική του ροκ ονειρική μορφή, σε έναν πιο γρήγορο ρυθμό και τη φωνή της νεαρής Flo να ακούγεται σα να είναι στο τέλος ενός τούνελ - προσωπικά θεωρώ ότι αυτό το στυλ ηχογράφησης που διαπερνά σχεδόν όλα τα κομμάτια, σε άλλα περισσότερο και σε άλλα λιγότερο, αποτελεί ίσως τη μοναδική αδυναμία του δίσκου. Ιδιαίτερη ήταν και η τοποθέτηση τους στην μεγάλη επιτυχία του Frank Ocean “Thinkin’ about you” το οποίο ξεγύμνωσαν από κάθε alternative R'n'B στοιχείο και του χάρισαν ένα indie pop ένδυμα, που του ταιριάζει πολύ.
Ένα άλμπουμ που αποτελεί καλή συντροφιά, με ποιοτικές διασκευές που δείχνουν τον σεβασμό τους απέναντι στην αυθεντία και με τις ανόμοιες σε χροιά φωνές των ερμηνευτών να δημιουργούν ένα απολαυστικά οξύμωρο αποτέλεσμα.
alternative rock, folk, indie- dream pop
2. Τραγούδια που πρέπει ν' ακούσεις:
"Looking for you", "Grease", "Colour of anything"
3. Βαθμολογία: 7,5/10
Γενικώς αγαπώ την καλοπροαίρετη παραποίηση/«περιποίηση» κομματιών, όταν αυτή γίνεται με σεβασμό στο πρωτότυπο και έχοντας ως απώτερο σκοπό τη δημιουργία ενός νέου κομματιού που το παρουσιάζει με αλλιώτικο τρόπο. Αν μάλιστα καταφέρει μέσα απ' όλη αυτήν τη διαδικασία να διασώσει/προφυλάξει κάποιες από τις βασικές αρχές της αρχικής του μορφής και να μας παραπέμψει με τον τρόπο της να ξεσκονίσουμε το πρωτότυπο, τότε υποβάλλω τα σέβη μου στους υπεύθυνους. Μία τέτοια περίπτωση αποτελεί ο νέος δίσκος της Flo Morrissey και του Matthew E. White με τίτλο "Gentlewoman, Ruby Man".
Η Flo Morrissey είναι μόλις 21 χρονών και έχει στο ενεργητικό της έναν προσωπικό δίσκο και συμμετοχές σε αρκετά μουσικά φεστιβάλ μεταξύ των οποίων και το Glastonbury. Την πρώτη φορά που άκουσα τη νεανική με folk επιρροές φωνή της μου θύμισε τη Lana Del Rey. Η εικόνα ήρθε να επιβεβαιώσει αυτή την άποψή μου. Σήμερα η νεαρή Αγγλίδα συνεργάζεται με τον Αμερικάνο παραγωγό White σε έναν δίσκο που αποτελείται εξ ολοκλήρου από διασκευές μεγάλων καλλιτεχνών όπως ο Leonard Cohen, οι Velvet Underground, οι Bee Gees, ο James Blake - μιας και η Flo δηλώνει μεγάλη θαυμάστρια του- η Charlotte Gainsbourg, ο Frank Ocean κ.ά.
Το πρώτο single που κυκλοφόρησε και προϋπάντησε το άλμπουμ είναι το "Look at what the light did now" που πρωτοερμήνευσαν οι Little Wings. Η original μορφή του κομματιού είναι ακουστική και αρκετά αργή, ενώ στην παρούσα διασκευή το folk ντουέτο έδωσε έναν αέρα ανανέωσης και επιτάχυνσης, χωρίς ωστόσο να διαφέρει έτη φωτός από το πρωτότυπο. Προσωπικά, λάτρεψα το "Looking for you", του Ιταλό- Γάλλου ερμηνευτή Nino Ferrer, στο οποίο κατόρθωσαν να διατηρήσουν ακέραιο τον ρομαντισμό ενός '70s κομματιού, προσθέτοντας διακριτικές synth πινελιές. Ίσως η πιο mainstream επιλογή για διασκευή μέσα στον δίσκο να είναι αυτή του "Grease" των Bee Gees, που δε θυμίζει τίποτα από το ξεσηκωτικό funky κομμάτι που συνόδευσε το ομώνυμο μιούζικαλ. Το ντουέτο προβάλει για ακόμη μία φορά την αγάπη του στους ήχους των synths, που δε διστάζει να τα χρησιμοποιήσει και να περιπλέξει λίγο funk με το κατά τ’ άλλα country ύφος των ερμηνευτών.
Μακριά από το ηλεκτρονικό ηχόχρωμα, διασκευάζουν το "Sunday morning" των Velvet Underground, διατηρώντας την αρχική του ροκ ονειρική μορφή, σε έναν πιο γρήγορο ρυθμό και τη φωνή της νεαρής Flo να ακούγεται σα να είναι στο τέλος ενός τούνελ - προσωπικά θεωρώ ότι αυτό το στυλ ηχογράφησης που διαπερνά σχεδόν όλα τα κομμάτια, σε άλλα περισσότερο και σε άλλα λιγότερο, αποτελεί ίσως τη μοναδική αδυναμία του δίσκου. Ιδιαίτερη ήταν και η τοποθέτηση τους στην μεγάλη επιτυχία του Frank Ocean “Thinkin’ about you” το οποίο ξεγύμνωσαν από κάθε alternative R'n'B στοιχείο και του χάρισαν ένα indie pop ένδυμα, που του ταιριάζει πολύ.
Ένα άλμπουμ που αποτελεί καλή συντροφιά, με ποιοτικές διασκευές που δείχνουν τον σεβασμό τους απέναντι στην αυθεντία και με τις ανόμοιες σε χροιά φωνές των ερμηνευτών να δημιουργούν ένα απολαυστικά οξύμωρο αποτέλεσμα.
Σχετικό θέμα