sofia_sarri

Gimme 10: Η Σοφία Σαρρή γράφει για τα άλμπουμ που επηρέασαν το Euphoria

...με αφορμή την κυκλοφορία του πρώτου προσωπικού της άλμπουμ.
Διαβάστηκε φορες
Η Σοφία Σαρρή είναι μια πολυπράγμων μουσική προσωπικότητα, με δυσανάλογα μεγάλο, σε σχέση με την νεαρή ηλικία της, βιογραφικό. Σπούδασε φωνητική και φλάουτο, υπήρξε μέλος των Night On Earth, Σανάδες, Word Of Mouth, Borderline Syndrome, συνεργάστηκε με τους Θανάση Παπακωνσταντίνου, Φοίβο Δεληβοριά, Νίκο Πορτοκάλογλου, ενώ πλέον είναι και δασκάλα φωνητικής.

Μόλις πριν μία εβδομάδα κυκλοφόρησε επισήμως (από την Inner Ear σε LP, CD και download) το πρώτο προσωπικό της άλμπουμ, με τίτλο Euphoria, στο οποίο υπογράφει την μουσική, τους στίχους και την ερμηνεία. Με αφορμή αυτό, η ίδια αναφέρεται παρακάτω στους 10 δίσκους που την επηρέασαν κατά την δημιουργία του. Όπως λέει η ίδια, είναι "οι δέκα πρώτοι δίσκοι που μου έρχονται στο μυαλό από εκείνους που επηρέασαν το Euphoria".

1. The Downward Spiral - Nine Inch Nails (1994)
Ο Trent Reznor είναι από τους καλλιτέχνες που θαυμάζω με δέος. Η σκοτεινή ατμόσφαιρα του δίσκου, η παραγωγή, οι εσωστρεφείς στίχοι και η διάθεση να κατεδαφίσεις ό,τι βρίσκεται μπροστά σου με μανία. "Your God is dead and no one cares, if there is a hell I’ll see you there".

2. Aenima - Tool (1996)
Ίσως ο αγαπημένος μου δίσκος γενικότερα. Ένα ταξίδι σε ένα καινούριο, αυτοτελές σύμπαν, η φωνή και οι στίχοι του Keenan, η πρώτη μου εισαγωγή στον κόσμο των Tool.

3. Homogenic - Bjork (1997) 
Σίγουρα από τα εφηβικά μου είδωλα, η Bjork σε κάθε της βήμα δημιουργεί ολοκληρωμένα έργα τέχνης. Ο συνδυασμός των beat και των εγχόρδων μέσα στις pop φόρμες των τραγουδιών διαμόρφωσαν την αισθητική μου. Ξεχωρίζω το "Pluto" ως το άσμα που με διαπέρασε περισσότερο με όλη του την υστερία και την έκρηξη.

4. Amnesiac - Radiohead (2001)
OK, τώρα τι να πω για αυτόν το δίσκο... Τα πνευστά, η υποβόσκουσα τζαζ διάθεση, όλη η ασταμάτητη εξέλιξη αυτής της μπάντας που έχει επηρεάσει όλο τον κοσμάκη. Και το "Pyramid Song" το αγαπημένο μου κομμάτι τους. Μου πήρε αρκετό καιρό να καταλάβω ότι είναι γραμμένο σε 4/4, το ομολογώ.

5. Grace - Jeff Buckley (1994)
Ο Jeff Buckley είναι ο τραγουδιστής που πέρασα τον περισσότερο χρόνο να μελετάω στη ζωή μου. Άκουγα το Grace κανά εξάμηνο καθημερινά και το τραγουδούσα όλο από την αρχή ως το τέλος (σόρι γείτονες…). Κάθε κομμάτι του δίσκου είναι μοναδικό, μου είναι αδύνατον να επισημάνω μόνο ένα. Δεν ξέρω πού διάολο θα είχε φτάσει αυτός ο άνθρωπος αν δεν έφευγε τόσο νωρίς. Μόνο στην κορυφή του ουρανού μπορώ να τον φανταστώ.

6. Perdition City - Ulver (2000)
Οι Ulver και ο Garm είναι η απόδειξη ότι η μουσική δεν θα πρέπει να έχει στιλιστικά όρια και καλό είναι να κάνουμε ό,τι μας κατεβαίνει στο κεφάλι. Όλη η νορβηγική σκηνή εκείνης της εποχής, που ξεκίνησε με black metal και κατέληξε να μπασταρδεύει την avant-garde με το metal , το ambient κλπ. έχει μπει βαθιά στο πετσί μου. Το "Perdition City" αναγκάζομαι να το ξεχωρίσω ως το soundtrack αυτής της κατάστασης. Με κλειστά φώτα κατά προτίμηση.

7. Drukqs - Aphex Twin (2001)
Όταν ανακάλυπτα την ηλεκτρονική μουσική και έπεσα πάνω στο Selected Ambient Works”, τους Autechre, τους Plaid, τον Brian Eno κλπ... Διαλέγω το Drukqs για την εφιαλτικά παραμυθένια του ατμόσφαιρα, τη χρήση των αναλογικών οργάνων και όλα αυτά που συνθέτουν τη μοναδική μουσική του κυρίου Richard D. James.

8. Miss Machine - The Dillinger Escape Plan (2007)
Η όλη mathcore σκηνή τραβούσε πάντα τα αυτιά μου. Ποτέ δεν άκουσα Iron Maiden οπότε είμαι μάλλον η ντροπή του μεταλλά, αλλά λουζόμουν με το θόρυβο των Meshuggah, τη μελωδικότητα των Opeth, χοροπηδούσα με Walls Of Jericho και άλλα τέτοια. Το Miss Machine μου πήρε το κεφάλι. Κάθε φορά που ακούω το "Sunshine The Werewolf" έχω την ανάγκη να ουρλιάξω "DESTROYEEEEEEER!!!" στο επίμαχο σημείο. Επίσης από τα καλύτερα live acts που έχω δει ποτέ.

9. Η Βροχή Από Κάτω - Θανάσης Παπακωσταντίνου (2006)
O Θανάσης Παπακωσταντίνου, η Λένα Πλάτωνος και ο Γιάννης Χρήστου είναι οι εγχώριοι συνθέτες που έχω ακούσει περισσότερο, παρ' όλο που μάλλον δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Η Βροχή Από Κάτω” είναι για μένα με διαφορά η πιο ενδιαφέρουσα στιγμή του Θανάση. Το πιάνο του Τάκη Φαραζή στη "Sara", το ιδιοφυές editing, η ηλεκτροακουστική παραγωγή, οι ιστορίες των στίχων του, τα samples... Θανάση γράψε και άλλους τέτοιους δίσκους παρακαλώ. Πολύ.

10. Eingya - Helios (2006)
Άκουγα πολύ το Eingya όταν έγραφα τα περισσότερα κομμάτια του “Euphoria”. Κυρίως για να κοιμηθώ και να αδειάσω το κεφάλι μου. Αποτελεί ηρεμιστικό μου και βάλσαμο. Ειδικά το εναρκτήριο "Bless This Morning Year" λειτουργεί στο μυαλό μου σαν το πείραμα του Παβλόφ.

Διαβάστε ακόμα