Είναι η τρίτη φορά τον τελευταίο χρόνο που παρακολουθώ ζωντανά τον Γιάννη Αγγελάκα και το βασικό συμπέρασμα είναι ένα, πως ο συγκεκριμένος τύπος όσα χρόνια και να περάσουν, δε θα χάσει ποτέ την ενέργειά του πάνω στη σκηνή.
Λίγο μετά τις 21.00 φτάνω στο Piraeus Academy με αρκετό κόσμο να είναι ήδη μαζεμένος έξω στο πεζοδρόμιο. Το ότι και τις δύο μέρες ο χώρος θα γέμιζε ήταν σχεδόν αυτονότητο εξαρχής. Χωρίς κάποια ιδιαίτερη καθυστέρηση, οι 100ο C εμφανίστηκαν στο πάλκο και εν συνεχεία ο Γιάννης Αγγελάκας, με τον κόσμο από κάτω να ξεσπάει σε επευφημίες. Το setlist της συναυλίας περιελάμβανε τραγούδια και από τις τέσσερις εποχές του Θεσσαλονικιού τραγουδοποιού, την τωρινή με τους 100 oC, το τρίο, τους Επισκέπτες και φυσικά Τρύπες. Το ξεκίνημα ήταν δυναμικό με το «Μόνο Από Την Λύπη Σου» από το τελευταίο άλμπουμ (Ήσυχα Τραγούδια Για Ανέμελα Λιβάδια), ενώ ακολούθησαν και άλλα από αυτό το πόνημα.
Το χαρακτηριστικό μιας εμφάνισης του Αγγελάκα είναι πως δε χρειάζεται και ιδιαίτερη προσπάθεια για να ζεστάνει τον κόσμο και να τον παρασύρει στο ρυθμό του. Ωστόσο, το βράδυ του Σαββάτου συνέβη εν μέρει και το αντίστροφο. Ο κόσμος από κάτω είχε ζεσταθεί, δείχνοντας μάλιστα ζεστή ανταπόκριση στα καινούργια κομμάτια, παίρνοντας με το μέρος του τον Αγγελάκα ο οποίος όσο περνούσε η ώρα έδινε ολοένα και περισσότερα πάνω στη σκηνή. Το «Αιρετικό» έβαλε στην ουσία τις βάσεις για τον χορό που θα ακολουθούσε ενώ το πρώτο τραγούδι από Τρύπες που ακούστηκε ήταν το «Είμαι Τυχερός». Εδώ να σημειωθεί πως ενώ κάθε φορά που ακούγεται ένα κομμάτι από τις θρυλικές πλέον Τρύπες, ο κόσμος το καταχαίρεται. Αλλά το μεγάλο στοίχημα που έχει κερδίσει εδώ και χρόνια ο Αγγελάκας είναι ότι κάθε φορά που κάνει ένα καινούργιο βήμα στην καριέρα του, καταφέρνει να πάρει μαζί του τους ίδιους αλλά και περισσότερους οπαδούς.
Μετά από μία ώρα συναυλίας και ενώ δεν είχαμε ακούσει τίποτα απολύτως από τα χείλη του Αγγελάκα (εκτός από το καλοσώρισμα στην αρχή) ακούστηκαν το «Ποτέ», το «Παίρνε Μαζί Σου» και η διασκευή στο ρεμπέτικο «Θέλω Τα Ματάκια Σου» τα οποία αναπόφευκτα έριξαν τον ρυθμό. Στη συνέχεια, οι μηχανές πήραν ξανά μπρος με την πρώτη έκρηξη να γίνεται στην «Ταξιδιάρα Ψυχή» που πλέον συνηθίζεται να τραγουδιέται μονάχα από το κοινό όπου ήταν και η πρώτη αφορμή να ανάψει το πρώτο καπνογόνο. Με την ίδια, και μεγαλύτερη φόρα, πήγαμε μέχρι το τέλος χοροπηδώντας στο άκουσμα των «Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα», «Σαράβαλο», «Σιγά Μην Κλάψω» και «Γιορτή». Κάπου εκεί μας χαιρέτησε κάνοντας ένα τρίλεπτο διάλειμμα.
Κατόπιν, βγαίνοντας ο ντραμίστας με ένα όμορφο τζαμάρισμα, η Λαμπρινή Γρηγοριάδη με την ακουστική της κιθάρα, οι Γιώργος Αβραμίδης και James Wylie με τα πνευστά τους και τέλος ο Γιάννης Σαββίδης με την ηλεκτρική κιθάρα κατέληξαν στους Επισκέπτες και σε ένα ξέφρενο πάρτυ. Τα «Θ’ Ανατέλλω» και «Ακούω Την Αγάπη» ξεσήκωσαν τους πάντες ενώ το τελευταίο «Δώσ’ Μου Λίγη Ακόμα Αγάπη» άναψε κι άλλο καπνογόνο και ο κόσμος βρισκόταν στον αέρα. Φεύγοντας από την σκηνή ο Γιάννης Αγγελάκας εισέπραξε το ζεστό χειροκρότημα του κοινού που φυσικά ζητούσε και άλλα τραγούδια. Η συναυλία ήταν μια ακόμη τρανή απόδειξη ότι ο τύπος αυτός δεν γίνεται να σε ξενερώσει ποτέ ενώ πλέον η μπάντα έχει δεθεί για τα καλά τζαμάροντας σε αρκετά σημεία με φοβερό τρόπο. Ακόμα, και αν ο Αγγελάκας ελαχιστοποιεί πλέον τις ατάκες του προς τον κόσμο, δεν χάνει την ενέργειά του. Είναι μια καλή ευκαιρία να ακούσεις και να τραγουδήσεις για πράγματα που δεν έχουν χαθεί ακόμα.
Λίγο μετά τις 21.00 φτάνω στο Piraeus Academy με αρκετό κόσμο να είναι ήδη μαζεμένος έξω στο πεζοδρόμιο. Το ότι και τις δύο μέρες ο χώρος θα γέμιζε ήταν σχεδόν αυτονότητο εξαρχής. Χωρίς κάποια ιδιαίτερη καθυστέρηση, οι 100ο C εμφανίστηκαν στο πάλκο και εν συνεχεία ο Γιάννης Αγγελάκας, με τον κόσμο από κάτω να ξεσπάει σε επευφημίες. Το setlist της συναυλίας περιελάμβανε τραγούδια και από τις τέσσερις εποχές του Θεσσαλονικιού τραγουδοποιού, την τωρινή με τους 100 oC, το τρίο, τους Επισκέπτες και φυσικά Τρύπες. Το ξεκίνημα ήταν δυναμικό με το «Μόνο Από Την Λύπη Σου» από το τελευταίο άλμπουμ (Ήσυχα Τραγούδια Για Ανέμελα Λιβάδια), ενώ ακολούθησαν και άλλα από αυτό το πόνημα.
Το χαρακτηριστικό μιας εμφάνισης του Αγγελάκα είναι πως δε χρειάζεται και ιδιαίτερη προσπάθεια για να ζεστάνει τον κόσμο και να τον παρασύρει στο ρυθμό του. Ωστόσο, το βράδυ του Σαββάτου συνέβη εν μέρει και το αντίστροφο. Ο κόσμος από κάτω είχε ζεσταθεί, δείχνοντας μάλιστα ζεστή ανταπόκριση στα καινούργια κομμάτια, παίρνοντας με το μέρος του τον Αγγελάκα ο οποίος όσο περνούσε η ώρα έδινε ολοένα και περισσότερα πάνω στη σκηνή. Το «Αιρετικό» έβαλε στην ουσία τις βάσεις για τον χορό που θα ακολουθούσε ενώ το πρώτο τραγούδι από Τρύπες που ακούστηκε ήταν το «Είμαι Τυχερός». Εδώ να σημειωθεί πως ενώ κάθε φορά που ακούγεται ένα κομμάτι από τις θρυλικές πλέον Τρύπες, ο κόσμος το καταχαίρεται. Αλλά το μεγάλο στοίχημα που έχει κερδίσει εδώ και χρόνια ο Αγγελάκας είναι ότι κάθε φορά που κάνει ένα καινούργιο βήμα στην καριέρα του, καταφέρνει να πάρει μαζί του τους ίδιους αλλά και περισσότερους οπαδούς.
Μετά από μία ώρα συναυλίας και ενώ δεν είχαμε ακούσει τίποτα απολύτως από τα χείλη του Αγγελάκα (εκτός από το καλοσώρισμα στην αρχή) ακούστηκαν το «Ποτέ», το «Παίρνε Μαζί Σου» και η διασκευή στο ρεμπέτικο «Θέλω Τα Ματάκια Σου» τα οποία αναπόφευκτα έριξαν τον ρυθμό. Στη συνέχεια, οι μηχανές πήραν ξανά μπρος με την πρώτη έκρηξη να γίνεται στην «Ταξιδιάρα Ψυχή» που πλέον συνηθίζεται να τραγουδιέται μονάχα από το κοινό όπου ήταν και η πρώτη αφορμή να ανάψει το πρώτο καπνογόνο. Με την ίδια, και μεγαλύτερη φόρα, πήγαμε μέχρι το τέλος χοροπηδώντας στο άκουσμα των «Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα», «Σαράβαλο», «Σιγά Μην Κλάψω» και «Γιορτή». Κάπου εκεί μας χαιρέτησε κάνοντας ένα τρίλεπτο διάλειμμα.
Κατόπιν, βγαίνοντας ο ντραμίστας με ένα όμορφο τζαμάρισμα, η Λαμπρινή Γρηγοριάδη με την ακουστική της κιθάρα, οι Γιώργος Αβραμίδης και James Wylie με τα πνευστά τους και τέλος ο Γιάννης Σαββίδης με την ηλεκτρική κιθάρα κατέληξαν στους Επισκέπτες και σε ένα ξέφρενο πάρτυ. Τα «Θ’ Ανατέλλω» και «Ακούω Την Αγάπη» ξεσήκωσαν τους πάντες ενώ το τελευταίο «Δώσ’ Μου Λίγη Ακόμα Αγάπη» άναψε κι άλλο καπνογόνο και ο κόσμος βρισκόταν στον αέρα. Φεύγοντας από την σκηνή ο Γιάννης Αγγελάκας εισέπραξε το ζεστό χειροκρότημα του κοινού που φυσικά ζητούσε και άλλα τραγούδια. Η συναυλία ήταν μια ακόμη τρανή απόδειξη ότι ο τύπος αυτός δεν γίνεται να σε ξενερώσει ποτέ ενώ πλέον η μπάντα έχει δεθεί για τα καλά τζαμάροντας σε αρκετά σημεία με φοβερό τρόπο. Ακόμα, και αν ο Αγγελάκας ελαχιστοποιεί πλέον τις ατάκες του προς τον κόσμο, δεν χάνει την ενέργειά του. Είναι μια καλή ευκαιρία να ακούσεις και να τραγουδήσεις για πράγματα που δεν έχουν χαθεί ακόμα.