roisin-murphy

Róisín Murphy @ Gazi Music Hall [25.03.2017]

Η Róisín Murphy απογείωσε το Gazi Music Hall. Ή θα μπορούσε.
Διαβάστηκε φορες
Το να μιλήσει κανείς για τη μαγευτική Róisín Murphy, να μπορέσει να περιγράψει τον απόηχο μιας συναυλίας της, είναι ιδιαίτερα δύσκολο. Κι αυτό γιατί είναι τόσο μοναδική η περσόνα της, που δεν έχει σημασία ο χώρος, τα φώτα, ο ήχος, ο κόσμος ή ακόμα κι η ίδια η μουσική, τα ίδια τα τραγούδια της. Ή όχι;

Η Róisín Murphy είναι μοναδική περφόρμερ, από εκείνες τις λίγες που σου φέρνουν στο μυαλό εικόνες από το παρελθόν, το ζωντανό παρόν, αλλά και για το πως ίσως θα έπρεπε να είναι το μέλλον.

Στη σκηνή του σχεδόν κατάμεστου Gazi Music Hall, η Róisín Murphy κι η μπάντα της ανέβηκαν στις 22:30, αφού είχε προηγηθεί ένα πολύ δυνατό ζέσταμα από τον Πέτρο Floorfiller, DJ με μεγάλη πορεία στην ελληνική dance σκηνή. Να πούμε μάλιστα ότι από τη στιγμή που σταμάτησαν τα beats και μέχρι να ανέβουν οι μουσικοί στη σκηνή μεσολάβησε ένα κουραστικό μισάωρο, στο οποίο είδαμε όλες τις προσεχείς συναυλίες της διοργανώτριας εταιρίας, που είναι αλήθεια ότι προκάλεσε ένα μικρό εκνευρισμό.
roisin-murphy
Τα πράγματα ήταν λίγο νωχελικά στα δύο τρία πρώτα τραγούδια, αφού υπήρχαν κι αρκετές αστοχίες στον ήχο που δεν επέτρεπαν να ακουστεί καθαρά είτε η φωνή είτε τα όργανα. Η παράσταση που έχει στήσει η Róisín Murphy στηρίζεται στο σχετικά πιο δύσκολο κι απαιτητικό υλικό της, αυτό των τελευταίων δύο άλμπουμ και λιγότερο στο υλικό του "Overpowered", του δίσκου που ουσιαστικά την καθιέρωσε στη συνείδηση του κοινού. Κι αυτό είναι κάποιο στοίχημα, αφού έχει εξαιρέσει από το setlist τις τρεις μεγαλύτερες επιτυχίες της, τα "Overpowered", "Let me know" και "You know me better". Αυτό το γεγονός αν και αφαιρεί από τη δυναμική της βραδιάς σε σχέση τουλάχιστον με την ανταπόκριση του κοινού, καταφέρνει να συνδέσει περισσότερο κόσμο με τους πειραματικούς δρόμους που έχει χαράξει εδώ και μια δεκαετία.

Ξεπερνώντας τόσο αυτές τις «αντικειμενικές» δυσκολίες, όσο και το γεγονός ότι αν βρίσκεσαι στην πλατεία δυσκολεύεσαι να δεις ο,τιδήποτε στη σκηνή, ακόμη κι αν είσαι 1.80 ύψος (καλά για τους 1.70 και κάτω δεν υπάρχει εικόνα, παρά μόνο ήχος κι αναρωτιέμαι πόσο δύσκολο είναι να ανέβει η σκηνή 20 εκατοστά;), σιγά σιγά χτίζεται μια σχέση αγάπης που στο τέλος καταλήγει σε λατρεία. Η περφόρμερ σε κοιτάει στα μάτια με εκείνο το βαθύ, εκφραστικό βλέμμα της, εκφράζει κι εννοεί κάθε λέξη που βγαίνει από τα χείλη της και φυσικά αλλάζει μάσκες, φορέματα, γυαλιά και γάντια σχεδόν σε κάθε τραγούδι, στην αρχή του, στο τέλος του αλλά και κατά τη διάρκειά του. Ένα ζωντανό installation που αναπνέει τους ήχους και τους στίχους και στους προσφέρει απλόχερα μαζί με τα κόκκινα υφάσματα, που κάθε τόσο βγαίνουν από την καρδιά της, τα στήθη της, το τσαντάκι της αλλά και τα απόκρυφα της. Έχει την παρουσία, την κίνηση κι ακινησία, αλλά και τη φωνή να σε καθηλώνει.

Κι η μπάντα. Αυτή η μπάντα. Ζήλεψα πολύ χθες αυτήν την μπάντα. Τέσσερις μουσικάρες επί σκηνής που, κυριολεκτικά, πήγαν τα τραγούδια της Róisín  Murphy σε ένα άλλο επίπεδο - κιθάρα, μπάσο, drums κι ο ξυπόλητος mastermind των ήχων, όλοι τους πολυοργανίστες, ενταγμένοι ισορροπημένα στο ηχητικό οικοδόμημα αλλά και με ατομικές εκρήξεις που πρόσθεταν μαγεία. Μάλιστα κάπου στη μέση προς το τέλος του προγράμματος, αποχώρησε από τη σκηνή το αφεντικό και τους άφησε ένα 5λεπτο, να τζαμάρουν και να απογειώσουν τη φάση, αφού προηγούμενα ένωσαν τα "Exploitation" με το "Cannot Contain This" από την εποχή των Moloko.

roisin-murphy

Εξάλλου από εκείνο το σημείο κι έπειτα, η βραδιά πήρε μια άλλη τροπή. Οι ρυθμοί ανέβηκαν, οι disco-funky πινελιές που ακούγονταν σε όλη τη διάρκεια του προγράμματος πήραν το πάνω χέρι και γέμισαν το κάδρο. Δεν είναι τυχαία η αγκωνιά που έφαγα από μια κοπέλα από το χορό, η οποία κι ευγενικά μου ζήτησε συγνώμη, πιθανότατα στη διάρκεια του "Jealousy" στο encore (ναι σε αυτό το σημείο ακριβώς, έγινε πανικός).

Πιστεύω, πως η προσθήκη των προαναφερθέντων τραγουδιών από το "Overpowered" ("Overpowered", "Let me know" και "You know me better") ή των γνωστών της χορευτικών ποπ δυναμιτών με τους Moloko ("Sing it Back" & "Time is now") θα απογείωνε το πρόγραμμα. Μπορεί για έναν καλλιτέχνη να ακούγεται γραφικό ή να είναι δικαιολογημένα βαρετό να παίζει τα ίδια και τα ίδια, δεν παύει όμως ένα καλό live να είναι για το κοινό ένας εκπληκτικός λόγος για να διασκεδάσει και να χορέψει. Εξάλλου η διάρκεια του προγράμματος (περίπου 1 ώρα και 40 λεπτά) θα επέτρεπε την προσθήκη κάποιων τραγουδιών χωρίς βέβαια να αφαιρεθεί κάτι από όσα ακούσαμε.

Το setlist της βραδιάς πρέπει να ήταν αυτό, αν δε μας διέφυγε κάτι:
Intro
Thoughts Wasted
Tell Everybody
Ten Miles High
Dirty Monkey
Dear Miami
Gone Fishing
Evil Eyes
Whatever
House Of Glass
Exploitation
Cannot Contain This
Mastermind
Forever More

Encore:
Sitting And Counting
Jealousy
Evil Eyes (Outro)

Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Βασίλη Γρίβα και το Mix Grill. Δείτε περισσότερες φωτογραφίες εδώ.
Αξιολόγηση Συναυλιών
Βαθμός συναυλίας
6,5 / 10 (σε 4 αξιολογήσεις)
Για να αξιολογήσετε επιλέξτε το επιθυμητό αστέρι

Κωδικός επιβεβαίωσης, γράψτε τους χαρακτήρες που βλέπετε στην εικόνα

Διαβάστε ακόμα