ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ - Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΞΙΩΣΗ Ή ΤΗΝ ΑΠΑΞΙΩΣΗ. ΑΝΑΛΟΓΑ.

Φτάνοντας στο τέλος του πρώτου season των Ιστοριών, θα ήθελα να αφιερώσω την επόμενη ιστορία σε έναν άνθρωπο ο οποίος πάλεψε πολύ.
Ο Νίκος είναι ένας απο τους αγαπημένους μου μουσικούς. Παρακολουθώ την πορεία του, απο τότε που ήμουν... φαντασματάκι! Ο Νίκος, αν και εξαίρετος και σαν μουσικός και σαν άνθρωπος, έχει ένα, να το πώ έτσι, ιδίωμα: ΔΕΝ τα κατάφερε.
(συνεχεια απο προηγούμενο άρθρο)
Διαβάστηκε φορες
ΜΕΡΟΣ 7ον

PART-ΑΛΛΙΏΣ b’


(συνέχεια απο το PART-αλλιώς a’ )


Φ.: «Ξαναπήγες σε εταιρίες;»

Νίκος: «Ναι. Μόλις βρήκα τον Χρήστο τον νέο κιθαρίστα, βαλθήκαμε όλοι να ξαναπαίξουμε τα κομμάτια. Είχαμε μείνει εκτός για 6 μήνες. Δούλεψε το σχήμα αρκετά καλά.
Σε μια απο τις πρώτες εμφανίσεις μας, μας πλησίασε η Δόμνα, απο την Soureal Records. Ήταν η πρώτη
που μας έκανε μια πρόταση της προκοπής. Μας πρότεινε να ηχογραφήσουμε τα κομμάτια με δικά μας έξοδα, κι εκείνη θα αναλάμβανε την προώθηση και την τοποθέτηση.»

Φ.: «Και..;»

Νίκος: (χαμηλώνει το κεφάλι) Τα βάλαμε κάτω. Τα παιδιά δεν συμφωνούσαν. Είχαν δίκιο. Εγώ ήμουν ο καλλιτέχνης που προβαλλόταν, εκείνοι ήταν συνοδευτικό σχήμα, δεν τους συνέφερε. Άλλο τα demo, άλλο η παραγωγή για δίσκο.
Εγώ απο την άλλη, δεν είχα τόσα
λεφτά. Κοιτάζαμε να αγοράσουμε και ένα σπίτι με τη Στέλλα, τι θα της έλεγα;»

Φ.: «Άλλη εναλλακτική;»

Νίκος: «Προτείναμε να πάρουν τα demo. Ζήτησαν ξανά μίξη και remaster, αλλά όταν τους πήγαμε τα masters, τα θεώρησαν κακής ποιότητας. Επανέλαβαν την πρόταση, οπότε εκεί και έληξε το ζήτημα. Για ΕΡ ούτε λόγος. Δεν ξέρω γιατί, και δεν θα μάθω και ποτέ!»   

Φ.: «Κρίμα...»

Νίκος: «Συνεχίσαμε. Αλλά τα παιδιά άρχισαν να κουράζονται και όλοι μεγαλώναμε κι αλλάζαμε. Ασπρίσαμε αρκετά για δονκιχωτισμούς. Οι περιοδείες μας στην επαρχία, έχασαν την αίγλη τους, χάσαμε το κέφι μας. Παίζαμε σε περιπτώσεις τσάμπα, ή σε άλλες η απαρέσκειά μας ήταν τέτοια, που παίζαμε άνευρα, χωρίς να νιώθουμε αυτό που κάνουμε. Ο ντράμερ αποφάσισε να ξαναπαίξει με μια παλιά του μπάντα, και αποχώρησε. Ο μπασίστας έκανε προσωπικό σχήμα και έπαιζε δυο live το χρόνο. .
Μείναμε εγώ κι ο Χρήστος, ο κιθαρίστας.
Κάναμε
κάποιες προσπάθειες για unplugged εμφανίσεις, οι οποίες όμως πάτωσαν και μας αποκαρδίωσαν εντελώς. Ξεχαστήκαμε και απο τους διοργανωτές. Έτσι, μετά απο περίπου 2 χρόνια άσκοπης αναζήτησης στόχων, συμφωνήσαμε φιλικότατα κι ο καθένας πήρε το δρόμο του.»

Φ.: «Εσύ, τι έκανες; Πώς το πέρασες αυτό;»

Νίκος: «Πέρασα κρίση. Δεν είχα όρεξη για τίποτε. Παραιτήθηκα απο το φροντιστήριο, κράτησα μονάχα το δασκαλίκι. Δεν ξανάπαιξα μουσική για τέσσερα χρόνια. Αφιέρωσα όλο μου το χρόνο στην γυναίκα μου, ενώ έχασα τον πατέρα μου.
Τα βράδια έκλαιγα...»

(χαμήλωσε το κεφάλι του και μόρφασε ελαφρά.)


Φ.: «Πέρασε κάποτε, όμως...»

Νίκος: «Ναί. Πέρασε. Είχα αποφασίσει να κάνω άλλα πράγματα, μόνος μου. Είχα πλέον και υπολογιστή. Νόμιζα οτι θα τα καταφέρω, πάλι.
Aλλά 5 χρόνια μετά, δεν ήξερα ποιοί είναι πού, πλέον. Δοκίμασα να βρώ μουσικούς, αλλα δε στάθηκα τυχερός. Όσες audition έκανα, μου
έβγαιναν είτε άμαθα παιδιά που με αποκαλούσαν ‘κύριο Νίκο’, είτε άνθρωποι με τους οποίους δεν είχαμε κανένα κοινό σημείο.
Αποτάθηκα
ακόμη και στην Επετηρίδα του Έτους μου. Κάτι παλιοί συμφοιτητές μου που ήξερα οτι έπαιζαν μουσική, τα είχαν παρατήσει πολλά χρόνια πριν, ή δεν ενδιαφέρονταν, παρά μονάχα να αγοράσουν καμιά Martin κιθάρα, ή κανένα JazzBass να το έχουν κρεμασμένο στο σπίτι, έτσι για το γαμώτο.»

Φ.: «Μόνος; Δοκίμασες να παίξεις καθόλου, ‘πιάνο-φωνή’

Νίκος: «Το έκανα κι αυτό. (άναψε τσιγάρο. Φαινόταν ταραγμένος...) Πήγα σε ένα μπαράκι στα Εξάρχεια. Έπαιξα 2-3 φορές. Άρχισε να με ενοχλεί ξαφνικά η βαβούρα του κόσμου. Παραξένεψα. Θεωρούσα οτι το να παίζει ο μουσικός, κι εσύ να συζητάς για τη φούστα της αφεντικίνας σου, ήταν αδιανόητο. (ζωηρεύει) Ξέρει αυτός εκεί που σαχλαμαρίζει, τι έχω περάσει εγώ για να παίζω έτσι, εκεί;...
Με
ενοχλούσε επίσης πολύ ο κακός ήχος, η προχειρότητα των χώρων αυτών, πράγματα που δεν με άγγιζαν παλιότερα. Τέλος πάντων.
Έφυγα απο εκεί, ενώ ο ιδιοκτήτης μου είχε κάνει καλή πρόταση, ο φουκαράς. Και λέω φουκαράς, γιατί αυτός το πονούσε. Αυτός ήταν δίκαιος

Φ.: «Τι εννοείς; Οι άλλοι παλιότερα δεν ήτανε;»

Νίκος: «Χα! Ξέρεις για τι λέρα μιλάμε; Σε κατακλέβουν! Τι, επειδή έκανα τα στραβά μάτια, νομίζεις οτι δεν καταλάβαινα; Αλλά όταν είσαι ‘ζεστός’, κάνεις μόκο...
Κι έτσι, πήγα κι έπαιξα σκόρπια, απο δώ κι απο κεί.
Κάποιος μου πρότεινε και ένα καφωδείο στη Θεσσαλονίκη,
που είχε πιάνο. Θα έπαιζα για Σαβατοκύριακο, δυο εμφανίσεις. Ανέβηκα κι εκεί, έπαιξα. Καλά παιδιά, καλό κλίμα, γούσταρα γενικά, ήταν όμορφα. Όταν όμως κατέβηκα, ήμουν τόσο μελαγχολικός, που αντί να κάνω το απαραίτητο relaxάρισμα με κουβεντούλα και τέτοια και μετά να γυρίσω στο ξενοδοχείο μου, ακύρωσα τη συμφωνία, πήρα τηλέφωνο 1 τη νύχτα τη Στέλλα, και της είπα οτι γυρίζω Αθήνα.»

Φ.: «Έτσι; Ξερά;!»

Νίκος: «Απόλυτα! Στις 7 το πρωί, έπεσα για ύπνο στο σπίτι μου. Απο την υπερένταση που είχα, ούτε κατάλαβα για πότε διέσχισα την Ελλάδα...» (γυρίζει και κοιτάζει με ένα ήρεμο χαμόγελο, ταπεινό και ειλικρινές)
«Δυο μήνες μετά τα σταμάτησα όλα. Όλα. Κράτησα τα
demo μου, το πιάνο μου, και ξήλωσα ως και τα προγράμματα στον υπολογιστή. Ο κύκλος για μένα, είχε κλείσει!»  

Φ.: «Είχες όμως τα κομμάτια σου... την ιστορία σου!»

Νίκος: (χαμογελά) «Θα σου πώ ένα τελευταίο κουφό: ήμουν στην εξοχή, στο Πήλιο με τη Στέλλα. Επάνω που τρώγαμε, χτυπάει το τηλέφωνο. Το νούμερο δεν το ήξερα. Ήταν ένας τύπος, φίλος του Τάσου, του μακαρίτη ντράμερ που είχα στην αρχή. Αυτός λέει... Τέλος πάντων, μέσω ενός σιδηροδρόμου καταστάσεων, βρήκε τα 2 τελευταία demo που είχαμε γράψει απο το ίδιο το στούντιο. Ήθελε λοιπόν, να τα τυπώσει με δικά του έξοδα, για να τα δώσει σε έναν φίλο του συλλέκτη ανυπόγραφων καλλιτεχνών, καθηγητή μουσικής στο Ανόβερο, ο οποίος συμπτωματικά ήξερε και τον μακαρίτη. (γελάει) Στο Ανόβερο!
Ε, του είπα εντάξει. Τα έκοψε, και κράτησα κι εγώ δυο.

Aυτή ήταν η μοναδική μου παρακαταθήκη: Πέντε βινύλια (cd μάλλον) σε έναν καθηγητή στη Γερμανία!
Έτσι, ο μόνος ο οποίος έκανε το
όνειρό μου πραγματικότητα, έστω και για μονάχα 5 κομμάτια, ήταν ο παλιός μου ντράμερ και φίλος. Αυτός τήρησε τη δική του πίστη στην τέχνη, τη δική του πίστη στη φιλία και τα όνειρα που δεν πρόλαβε να ζήσει, έστω και νεκρός!»


ΤΕΛΟΣ ΠΡΩΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ

Σημ.: Το Φάντασμα θα είναι πάλι κοντά σας σε λίγο καιρό, με τη Δεύτερη Περίοδο. Μείνετε συντονισμένοι!!!

(οι φωτό είναι απο http://www.nflproduksjoner.com  ,  http://www.martinguitar.com/  ,   www.wikipedia.org  , http://en.wikipedia.org/wiki/Ketil_Bj%C3%B8rnstad )

                                                                                                    
Διαβάστε ακόμα