Τι θα ακούσεις:
vocal jazz, mainstream jazz & bossa nova
Τραγούδια που ξεχωρίζουν:
“Like Someone In Love”, “Blue Skies”, “I'll See You In My Dreams”
Βαθμολογία:
6/10
Ψιθυριστό και ρομαντικό, το "Turn Up The Quiet" βρίσκει την Diana Krall να αναζητεί ξανά έμπνευση στο Great American Songbook. Σε αντίθεση με τις τελευταίες δουλείες της, στις οποίες έβαζε το χεράκι του ο Elvis Costello και ο T Bone Burnett, αυτός ο δίσκος είναι μια επιστροφή στο σημείο που ξεκίνησε. Ο Tommy LiPuma είναι πάλι στο δωματιάκι του παραγωγού, κάνωντας την επιμέλεια στον τελευταίο δίσκο της καριέρας του.
Η παθιάρα κυρία της τζαζ χρησιμοποιεί την ηχητική συνταγή δίσκων όπως το "The Look Of Love". Έχοντας για καμβά τραγούδια του Gerswing, του Johnny Mercer και του Irving Mills μεταξύ άλλων, αυτοσχεδιάζει πάνω στο μουσικό τους νόημα και τα μεταμορφώνει. Είναι στο στοιχείο της ειδικά όταν πειράζει συνθέσεις όπως το "I'll See You In My Dreams", γεμίζοντάς τες με το γρήγορο παίξιμό της στο πιάνο ενώ παράλληλα η μπάντα της σιγοντάρει ακολουθώντας την ίδια γραμμή.
Εδώ δε θα βρείτε καμία καινούρια σύνθεση, μόνο κλασσικά τραγούδια. Το βάρος όμως στρέφεται στην ερμηνεία της Krall όπου πετυχαίνει την ατμόσφαιρα ενός jazz club ξημερώματα Κυριακής. Θα την ακούσετε να παίζει αυθόρμητα με τη μελωδία στα "Like Someone in Love" και "Blue Skies". Τα έχετε ξανακούσει αλλά με τα δάχτυλα και τα χαμηλόφωνα φωνητικά της Diana ακούγονται σαν να ήταν δικά της.
Παρόλο που το "Turn Up The Quiet" είναι βασισμένο στον ιδιαίτερο sexy τρόπο που διασκευάζει κομμάτια όπως το "I'm Confessing (That I Love You)", διοχετεύοντας το χιούμορ της στο πιάνο, είναι σαν κάτι να λείπει. Λόγω του ότι οι περισσότερες επιλογές είναι ήρεμα κομμάτια, ο δίσκος είναι σε διάφορα σημεία του άνευρος. Το χαλαρό τέμπο στο "Sway", μαζί με το ορχηστρικό μέρος που έχει προστεθεί, το κάνει να ακούγεται διαφορετικό αλλά το αποτέλεσμα είναι σχετικά αδιάφορο.
Η Diana μας έχει συνηθίσει σε πληθωρικά σόλο πιάνου που όμως είναι φειδωλά στον δίσκο. Είναι εξαιρετική jazz πιανίστρια και σε αυτή της τη δουλεία αυτό περνάει απαρατήρητο. Για παράδειγμα το "Night and Day" το παίζει σαν μπόσα νόβα ενώ θα μπορούσε να ακολουθήσει άλλα μονοπάτια, ζορίζοντας τα πλήκτρα και πλησιάζοντας τη λογική των εκτελέσεων του Tony Bennett και του Frank Sinatra.
Η δημιουργική διαδικασία του εκμοντερνισμού των jazz standards είναι ως επί το πλείστον επιτυχημένη. Το "Turn Up The Quiet" έχει το νάζι της Krall, αλλά υπάρχουν σημεία που λείπει η φλόγα των ζωντανών εμφανίσεων της. Η παραγωγή είναι προσεγμένη δίνοντας τον απαραίτητο χώρο σε όλους τους συνεργάτες. Όμως τα επιτηδευμένα ψιθυριστά φωνητικά και το χαλαρό τέμπο δεν λειτουργούν στο σύνολο του δίσκου, με αποτέλεσμα το όραμα του Tommy να θολώνει.
vocal jazz, mainstream jazz & bossa nova
Τραγούδια που ξεχωρίζουν:
“Like Someone In Love”, “Blue Skies”, “I'll See You In My Dreams”
Βαθμολογία:
6/10
Ψιθυριστό και ρομαντικό, το "Turn Up The Quiet" βρίσκει την Diana Krall να αναζητεί ξανά έμπνευση στο Great American Songbook. Σε αντίθεση με τις τελευταίες δουλείες της, στις οποίες έβαζε το χεράκι του ο Elvis Costello και ο T Bone Burnett, αυτός ο δίσκος είναι μια επιστροφή στο σημείο που ξεκίνησε. Ο Tommy LiPuma είναι πάλι στο δωματιάκι του παραγωγού, κάνωντας την επιμέλεια στον τελευταίο δίσκο της καριέρας του.
Η παθιάρα κυρία της τζαζ χρησιμοποιεί την ηχητική συνταγή δίσκων όπως το "The Look Of Love". Έχοντας για καμβά τραγούδια του Gerswing, του Johnny Mercer και του Irving Mills μεταξύ άλλων, αυτοσχεδιάζει πάνω στο μουσικό τους νόημα και τα μεταμορφώνει. Είναι στο στοιχείο της ειδικά όταν πειράζει συνθέσεις όπως το "I'll See You In My Dreams", γεμίζοντάς τες με το γρήγορο παίξιμό της στο πιάνο ενώ παράλληλα η μπάντα της σιγοντάρει ακολουθώντας την ίδια γραμμή.
Εδώ δε θα βρείτε καμία καινούρια σύνθεση, μόνο κλασσικά τραγούδια. Το βάρος όμως στρέφεται στην ερμηνεία της Krall όπου πετυχαίνει την ατμόσφαιρα ενός jazz club ξημερώματα Κυριακής. Θα την ακούσετε να παίζει αυθόρμητα με τη μελωδία στα "Like Someone in Love" και "Blue Skies". Τα έχετε ξανακούσει αλλά με τα δάχτυλα και τα χαμηλόφωνα φωνητικά της Diana ακούγονται σαν να ήταν δικά της.
Παρόλο που το "Turn Up The Quiet" είναι βασισμένο στον ιδιαίτερο sexy τρόπο που διασκευάζει κομμάτια όπως το "I'm Confessing (That I Love You)", διοχετεύοντας το χιούμορ της στο πιάνο, είναι σαν κάτι να λείπει. Λόγω του ότι οι περισσότερες επιλογές είναι ήρεμα κομμάτια, ο δίσκος είναι σε διάφορα σημεία του άνευρος. Το χαλαρό τέμπο στο "Sway", μαζί με το ορχηστρικό μέρος που έχει προστεθεί, το κάνει να ακούγεται διαφορετικό αλλά το αποτέλεσμα είναι σχετικά αδιάφορο.
Η Diana μας έχει συνηθίσει σε πληθωρικά σόλο πιάνου που όμως είναι φειδωλά στον δίσκο. Είναι εξαιρετική jazz πιανίστρια και σε αυτή της τη δουλεία αυτό περνάει απαρατήρητο. Για παράδειγμα το "Night and Day" το παίζει σαν μπόσα νόβα ενώ θα μπορούσε να ακολουθήσει άλλα μονοπάτια, ζορίζοντας τα πλήκτρα και πλησιάζοντας τη λογική των εκτελέσεων του Tony Bennett και του Frank Sinatra.
Η δημιουργική διαδικασία του εκμοντερνισμού των jazz standards είναι ως επί το πλείστον επιτυχημένη. Το "Turn Up The Quiet" έχει το νάζι της Krall, αλλά υπάρχουν σημεία που λείπει η φλόγα των ζωντανών εμφανίσεων της. Η παραγωγή είναι προσεγμένη δίνοντας τον απαραίτητο χώρο σε όλους τους συνεργάτες. Όμως τα επιτηδευμένα ψιθυριστά φωνητικά και το χαλαρό τέμπο δεν λειτουργούν στο σύνολο του δίσκου, με αποτέλεσμα το όραμα του Tommy να θολώνει.
Σχετικό θέμα