Η ταινία "ALBA" προβλήθηκε στον θερινό κινηματογράφο της Ταινιοθήκης της Ελλάδος «Λαΐς» την Τετάρτη 14/06 στα πλαίσια του 2ου Φεστιβάλ Ισπανόφωνου Κινηματογράφου. Το εν λόγω φεστιβάλ έδωσε για μία εβδομάδα το παρόν με ποικίλης ύλης κινηματογραφικές επιλογές. Η ταινία "ALBA" είναι μια από τις ταινίες που, κατά τη γνώμη μου, θα «βγει» ξανά στους ελληνικούς κινηματογράφους καθώς η προσέλευση ήταν μεγάλη και οι γενικότερες εντυπώσεις θετικές.
Η Alba είναι ένα κορίτσι έντεκα ετών, το οποίο περνάει δύσκολες στιγμές για την ηλικία της. Με γονείς χωρισμένους, έφερε το βάρος της φροντίδας της άρρωστης μητέρας της. Σε μία κρίση της κατάστασης της υγείας της, η Alba μετακομίζει στο σπίτι του πατέρα της, ο οποίος ζει απομονωμένος και σε κατάσταση ένδειας. Όλα τα παραπάνω συμπίπτουν με την είσοδό της στην εφηβεία, η οποία σηματοδοτείται τόσο με σωματικές όσο και με συναισθηματικές αλλαγές. Με τι εφόδια θα διαχειριστεί ένα παιδί αυτή τη θυελλώδη σύμπτωση;
Οι στιγμές που η σκηνοθέτις Άνα Κριστίνα Μπαραγκάν κάνει «ζουμ» στις σωματικές αλλαγές της Alba αποτυπώνονται με λεπτομέρεια και έτσι ο θεατής (ιδιαίτερα γυναικείου φύλου) νιώθει συμπόνοια για το κορίτσι με μία μικρή δόση ειρωνείας : «Αυτό ήταν, μπήκες στα βάσανα των ενηλίκων!», θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς.
Παράλληλα, η απουσία διαλόγων δίνει έμφαση στο σώμα και τις εκφράσεις του προσώπου, ιδιαίτερα μάλιστα εκείνες της πρωταγωνίστριας (Macarena Arias) που υπήρξαν πολύ δυνατές, όπως το άδειο βλέμμα που κοιτάζει το κενό. Δεδομένου του νεαρού της ηλικίας, της αξίζει να επιβραβευτεί ηχηρά για το αποτέλεσμα της δουλειάς της. Βέβαια, η απουσία διαλόγων, όπως αναφέρθηκε ανωτέρω, καθώς και η έλλειψη ενός συγκεκριμένου χωροχρονικού πλαισίου δημιουργούν ερωτήματα, όπως για παράδειγμα από τι πάσχει η μητέρα της Alba ή γιατί ο πατέρας της, ενώ έχει δουλειά, ζει σε τέτοιες συνθήκες; Ο θεατής καλείται να υποθέσει καθώς τα παραπάνω μοιάζουν λιγότερο σημαντικά, ωστόσο προσωπική μου άποψη είναι πως με αυτό τον τρόπο γίνεται μια επιδερμική παρουσίαση της οικογένειας σε μία προσπάθεια να μην κλέψει κανείς άλλος τα φώτα από την μικρή πρωταγωνίστρια.
Η οπτική από την οποία βλέπει ο θεατής τη ζωή της νεαρής θα μπορούσε να είναι αυτή ενός φίλου που πηγαίνει μαζί της στο σχολείο παρατηρώντας τις προσπάθειες να αποφύγει τον χλευασμό των άλλων παιδιών ή που βρίσκεται στο σπίτι τις ώρες που ακόμα και μέσα στη σιωπή ο πατέρας της κάνει προσπάθειες για να την προσεγγίσει. Η ταινία φτάνει σε στιγμές κορύφωσης, που κάνουν τον θεατή να αισθάνεται άγχος και ντροπή, μία άχαρη ντροπή που θυμίζει μικρά (ή μεγαλύτερα) λάθη της εφηβικής ηλικίας. Το όμορφο τοπίο της θάλασσας και η τελευταία βουβή σκηνή θρήνου δεν μπορούν παρά να μείνουν ανεξίτηλα στη μνήμη για την ένταση τους.
Εκτός από το προσωπικό δράμα, νύξη γίνεται και για την κοινωνική ζωή των εφήβων, που για άλλους είναι πιο βατή ενώ για μερικούς πιο δύσκολη. Έτσι λοιπόν, στην ταινία "ALBA" μπορεί κανείς να παρακολουθήσει το ατομικό δράμα αλλά και τις κοινωνικές εκφάνσεις της ζωής μίας εφήβου χωρίς δόση υπερβολής. Μπορεί η απουσία διαλόγων να φαίνεται πως δυσκολεύει την παρακολούθηση, όμως οι ηθοποιοί στέκονται ικανοί να συνεπάρουν τον θεατή στην ιστορία τους.
Σκηνοθεσία: Άνα Κριστίνα Μπαραγκάν
Χώρα: Εκουαδόρ – Μεξικό – Ελλάδα
Έτος Παραγωγής: 2016
Διάρκεια: 96’
Η Alba είναι ένα κορίτσι έντεκα ετών, το οποίο περνάει δύσκολες στιγμές για την ηλικία της. Με γονείς χωρισμένους, έφερε το βάρος της φροντίδας της άρρωστης μητέρας της. Σε μία κρίση της κατάστασης της υγείας της, η Alba μετακομίζει στο σπίτι του πατέρα της, ο οποίος ζει απομονωμένος και σε κατάσταση ένδειας. Όλα τα παραπάνω συμπίπτουν με την είσοδό της στην εφηβεία, η οποία σηματοδοτείται τόσο με σωματικές όσο και με συναισθηματικές αλλαγές. Με τι εφόδια θα διαχειριστεί ένα παιδί αυτή τη θυελλώδη σύμπτωση;
Οι στιγμές που η σκηνοθέτις Άνα Κριστίνα Μπαραγκάν κάνει «ζουμ» στις σωματικές αλλαγές της Alba αποτυπώνονται με λεπτομέρεια και έτσι ο θεατής (ιδιαίτερα γυναικείου φύλου) νιώθει συμπόνοια για το κορίτσι με μία μικρή δόση ειρωνείας : «Αυτό ήταν, μπήκες στα βάσανα των ενηλίκων!», θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς.
Παράλληλα, η απουσία διαλόγων δίνει έμφαση στο σώμα και τις εκφράσεις του προσώπου, ιδιαίτερα μάλιστα εκείνες της πρωταγωνίστριας (Macarena Arias) που υπήρξαν πολύ δυνατές, όπως το άδειο βλέμμα που κοιτάζει το κενό. Δεδομένου του νεαρού της ηλικίας, της αξίζει να επιβραβευτεί ηχηρά για το αποτέλεσμα της δουλειάς της. Βέβαια, η απουσία διαλόγων, όπως αναφέρθηκε ανωτέρω, καθώς και η έλλειψη ενός συγκεκριμένου χωροχρονικού πλαισίου δημιουργούν ερωτήματα, όπως για παράδειγμα από τι πάσχει η μητέρα της Alba ή γιατί ο πατέρας της, ενώ έχει δουλειά, ζει σε τέτοιες συνθήκες; Ο θεατής καλείται να υποθέσει καθώς τα παραπάνω μοιάζουν λιγότερο σημαντικά, ωστόσο προσωπική μου άποψη είναι πως με αυτό τον τρόπο γίνεται μια επιδερμική παρουσίαση της οικογένειας σε μία προσπάθεια να μην κλέψει κανείς άλλος τα φώτα από την μικρή πρωταγωνίστρια.
Η οπτική από την οποία βλέπει ο θεατής τη ζωή της νεαρής θα μπορούσε να είναι αυτή ενός φίλου που πηγαίνει μαζί της στο σχολείο παρατηρώντας τις προσπάθειες να αποφύγει τον χλευασμό των άλλων παιδιών ή που βρίσκεται στο σπίτι τις ώρες που ακόμα και μέσα στη σιωπή ο πατέρας της κάνει προσπάθειες για να την προσεγγίσει. Η ταινία φτάνει σε στιγμές κορύφωσης, που κάνουν τον θεατή να αισθάνεται άγχος και ντροπή, μία άχαρη ντροπή που θυμίζει μικρά (ή μεγαλύτερα) λάθη της εφηβικής ηλικίας. Το όμορφο τοπίο της θάλασσας και η τελευταία βουβή σκηνή θρήνου δεν μπορούν παρά να μείνουν ανεξίτηλα στη μνήμη για την ένταση τους.
Εκτός από το προσωπικό δράμα, νύξη γίνεται και για την κοινωνική ζωή των εφήβων, που για άλλους είναι πιο βατή ενώ για μερικούς πιο δύσκολη. Έτσι λοιπόν, στην ταινία "ALBA" μπορεί κανείς να παρακολουθήσει το ατομικό δράμα αλλά και τις κοινωνικές εκφάνσεις της ζωής μίας εφήβου χωρίς δόση υπερβολής. Μπορεί η απουσία διαλόγων να φαίνεται πως δυσκολεύει την παρακολούθηση, όμως οι ηθοποιοί στέκονται ικανοί να συνεπάρουν τον θεατή στην ιστορία τους.
Σκηνοθεσία: Άνα Κριστίνα Μπαραγκάν
Χώρα: Εκουαδόρ – Μεξικό – Ελλάδα
Έτος Παραγωγής: 2016
Διάρκεια: 96’