Οι καρδιές χτύπησαν σε βαλκανικούς ρυθμούς και τα σώματα χόρεψαν τραγικούς χορούς, πίνοντας και γλεντώντας παρέα με τον διεθνούς φήμης συνθέτη, εκπρόσωπο της βαλκανικής σκηνής και λάτρη της gypsy μουσικής, Goran Bregovic. Μαζί του η μπάντα Wedding And Funeral Band, που αποτελείται εξ ολοκλήρου από πνευστά όπως τρομπέτα, τρομπόνι, σαξόφωνο και κλαρινέτο. Τη συναυλία άνοιξαν οι Gadjo Dilo, που ζέσταναν το κοινό γι'αυτό που θα ακολουθούσε.
Λίγο μετά τις δέκα, δεξιά και αριστερά της σκηνής εμφανίστηκαν τα μέλη της μπάντας, οι οποίοι ξεκίνησαν να παίζουν διασχίζοντας το κοινό. Αφού λοιπόν ανέβηκαν, σειρά είχαν οι τραγουδίστριες της βραδιάς που ήταν ντυμένες με βουλγάρικες παραδοσιακές στολές. Αμέσως ακολούθησε ο Goran Bregovic και "Gas Gas Gas", το πάρτυ ξεκίνησε δυναμικά. Οι κερκίδες σείονταν από το χορό ενώ δεξιά και αριστερά της σκηνής επικρατούσε μια διονυσιακή έξαρση.
Ακριβώς μπροστά στη σκηνή, είχαν τοποθετηθεί κάποιες σειρές με καρέκλες που σαν ιδέα ήταν λειτουργική, καθώς εξυπηρετούσαν κυρίως ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας, οι οποίοι χόρευαν μεν ξεκουράζονταν δε - αν και έτσι περιόριζε όλα εμάς τα υπόλοιπα θηρία από το να κάνουμε τον κακό χαμό. Θα έλεγα πως η διοργάνωση ήταν φιλική προς όλους, καθώς φάνηκε πως είχαν υπολογίσει τα πάντα αφήνοντας τους πάντες ευχαριστημένους.
Όλα τα αγαπημένα τραγούδια ακουστήκαν, αρκετά από τον τελευταίο δίσκο "Champagne For Gypsies", ενώ δεν έλειψαν τα τραγούδια που τον καθιέρωσαν στο ελληνικό κοινό με την φωνή της Πρωτοψάλτη και του Νταλάρα. Ομολογώ πως δεν φανταζόμουν ότι θα χορέψω τόσο πολύ ακούγοντας το «Βενζινάδικο» σε σπαστά ελληνικά. Οι τραγουδίστριες ήταν αξιοπρεπέστατες και όλη η μπάντα ήταν τόσο ευδιάθετη, που κάποια στιγμή αφήσανε τρομπόνια και τρομπέτες, ήρθαν μπροστά στη σκηνή και χόρεψαν τον χορό της κοιλιάς. O Goran Bregovic όποτε έβρισκε ευκαιρία, δήλωνε πόσο πολύ εκτιμά την μουσική των Γύφτων, χαρακτηριστικά έχει πει στο παρελθόν πως «ένας κόσμος χωρίς τσιγγάνους, είναι σαν την Αμερικη χωρίς cowboys». Αφού λοιπόν ακούσαμε το "Ederlezi", αρχίσαμε να φωνάζουμε "Mesecina, mesecina", φυσικά και εισακουστήκαμε. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησε ότι είχαμε πιεί όλοι αρκετά, οπότε μας αφιέρωσε το "Alkohol" προτρέποντας μας να φωνάζουμε «πυροβολικό» στα ρεφραίν.
Συγκινητική ήταν η στιγμή που ανέβηκε σχεδόν υποβασταζόμενος στη σκηνή ο Πετρολούκας Χαλκιάς. Δεν παρέμεινε πολύ ώρα στο πάλκο, ήταν όμως αρκετό για να πλημμυρίσει με συναισθήματα το κοινό με τη σπάνια δεξιοτεχνία του.
Παρόλο που (φαντάζομαι πως) οι περισσότεροι από μας δεν καταλαβαίναμε τίποτα από τα Σέρβικα, υπήρξε μια σύμπνοια στο κοινό που αποδεικνύει για άλλη μια φορά τη δύναμη της μουσικής.
Κάτι όμως με προβλημάτισε! Στη σκηνή δεν υπήρχαν κρουστά, όμως εγώ τα άκουγα και όχι δεν ήταν παιχνίδια μυαλού, αλλά ηχογραφημένα από πριν. Αναρωτιέμαι λοιπόν, γιατί να μη συμπεριλάβει στη μπάντα του μουσικούς με κρουστά και να προτιμήσει να τα ηχογραφήσει. Αντιλαμβάνομαι ότι τα κρουστά δίνουν μια άλλη δυναμική ιδιαιτέρα σε συναυλία που γίνεται σε εξωτερικό χώρο, οπότε σίγουρα είναι θεμιτά. Έτσι ένα μεγάλο ερωτηματικό με νέον πάνω από το κεφάλι μου, χόρευε μαζί μου μέχρι και το τελευταίο τραγούδι και μπουμ, μπουμ, μπουμ η βραδιά έληξε με το "Kalashnikov".
Αυτό τον καιρό, ο Goran Bregovic ετοιμάζει νέο δίσκο με τίτλο «Three Letters From Sarajevo», το οποίο, όπως μας είπε, είναι εμπνευσμένο από το Σαράγεβο στο οποίο διασταυρώνονται τέσσερις διαφορετικές θρησκείες και γίνεται μια «Ιερουσαλήμ των Βαλκανίων». Αναμένουμε να ακούσουμε πώς θα ξορκίσει τη βαριά ιστορία του τόπου του, ξέρουμε πως το έργο είναι γραμμένο για ένα βιολί, που παίζεται σε δυτικό, ανατολικό και Klezmer τρόπο - ενώνει σε αλληγορικό επίπεδο τις τέσσερις θρησκείες που είναι ο μεγαλύτερος θησαυρός και κατάρα του Σαράγεβο.