Τι θα ακούσεις:
progressive-rock, art-rock
Τραγούδια που αξίζει να ακούσεις:
"Deja Vu", "The Last Refugee", "Picture That", "Smell The Roses", "Part Of Me Died"
Βαθμολογία:
8,5/10
Είκοσι πέντε χρόνια μετά το "Amused To Death" και δώδεκα χρόνια από την κυκλοφορία της όπερας "Ca Ira", ο Roger Waters επανέρχεται στα δισκογραφικά δρώμενα με το "Is This The Life We Really Want?". Το υλικό του album ηχογραφήθηκε σε διαφορετικές χρονικές περιόδους κυρίως κατά την τελευταία επταετία. Στο πλευρό του βασικού δημιουργού βρίσκονται αρκετοί εκλεκτοί μουσικοί, όπως ο Nigel Godrich που έχει αναλάβει όχι μόνο τα keyboards και τις κιθάρες, αλλά και την παραγωγή του δίσκου που είναι εξαιρετική και ο David Campbell, γνωστός για τη συνεργασία του με πάρα πολλούς καλλιτέχνες, όπως η Adele, οι Linkin Park αλλά και οι Dream Theater και Leonard Cohen.
Πρόκειται για μια πολυαναμενόμενη επιστροφή, αφού η αξία και το status του Waters δεν νομίζω ότι επιδέχονται αμφισβήτησης. Εξακολουθεί να αποτελεί μια ιερή μορφή της ευρύτερης rock, όσο και αν προτιμά και ο ίδιος το υλικό των Pink Floyd όταν περιοδεύει, παρά το αντίστοιχο από τις προσωπικές του κυκλοφορίες. Ακόμα και η πλέον πρόσφατη περιοδεία του, στηρίζεται περισσότερο στα διαμάντια των Floyd και όχι τόσο στο "Is This The Life We Really Want?", από το οποίο παρουσιάζει κυρίως τέσσερα ή το πολύ πέντε κομμάτια που συγκαταλέγονται όπως είναι φυσικό, στα καλύτερα του δίσκου.
Αναφέρομαι στα "When We Were Young" που αποτελεί το intro του album, "Deja Vu", "The Last Refugee", "Picture That" και "Smell The Roses". Κομμάτια που είναι αμιγώς Pink Floyd και επομένως και Roger Waters και θυμίζουν έντονα την μετά "Dark Side Of The Moon" εποχή, με το "Picture That" να παραπέμπει ευθέως στο αριστουργηματικό και λίγο παλαιότερο "Echoes", ως προς τα μέρη της κιθάρας τουλάχιστον. Προσωπικά θεωρώ ότι ο δίσκος θα μπορούσε να παρουσιαστεί ολόκληρος, αφού και η θεματολογία του επιτρέπει κάτι τέτοιο, αλλά και το μουσικό του background, που δεν υστερεί από albums όπως το "Animals" ή το "Final Cut".
Η χαρακτηριστική φωνή του Waters, που μπορεί να μην διακρίνεται για το εύρος της, αλλά σίγουρα σε κερδίζει με τη χροιά της αλλά και με την προφορά του δημιουργού, ακούγεται αρκούντως ικανοποιητική ώστε να τονίσει αλλά και να καταγγείλει τα κακώς κείμενα της τρέχουσας πολιτικής και κοινωνικο- οικονομικής πραγματικότητας. Η Αμερική του Donald Trump (και όχι μόνο) είναι αυτή που φοβίζει τον βασικό συντελεστή του album, ("fear keeps us all in line, fear of all those foreigners") και η φωνή του νεοεκλεγέντος προέδρου, χρησιμοποιείται στο ομότιτλο κομμάτι του δίσκου.
Στο "Part Of Me Died", με το οποίο γράφεται και ο επίλογος, αναβιώνεται η Οργουελιανή ατμόσφαιρα του 1984 και οι διαδικασίες ελέγχου της σκέψης από τα αυταρχικά καθεστώτα. Κάπου σε αυτό το σημείο, στέκεσαι εσύ ενεός ως ακροατής, αναλογιζόμενος αν όντως είναι αυτή η ζωή που θέλουμε, αλλά και τι κάνουμε για να την αλλάξουμε.
Μπορεί ένας δίσκος να αλλάξει τη στάση σου απέναντι στη βιωμένη πραγματικότητα; Νομίζω πως ναι, όπως έγινε κάποτε με το "The Wall". Είναι το "Is This The Life We Really Want?" αντάξιο του "The Wall"; Σίγουρα όχι, όμως προσπαθεί και αυτό να γκρεμίσει τα τείχη της προσωπικής μας μακαριότητας και για το λόγο αυτό είναι ένας πολύ σπουδαίος δίσκος.
progressive-rock, art-rock
Τραγούδια που αξίζει να ακούσεις:
"Deja Vu", "The Last Refugee", "Picture That", "Smell The Roses", "Part Of Me Died"
Βαθμολογία:
8,5/10
Είκοσι πέντε χρόνια μετά το "Amused To Death" και δώδεκα χρόνια από την κυκλοφορία της όπερας "Ca Ira", ο Roger Waters επανέρχεται στα δισκογραφικά δρώμενα με το "Is This The Life We Really Want?". Το υλικό του album ηχογραφήθηκε σε διαφορετικές χρονικές περιόδους κυρίως κατά την τελευταία επταετία. Στο πλευρό του βασικού δημιουργού βρίσκονται αρκετοί εκλεκτοί μουσικοί, όπως ο Nigel Godrich που έχει αναλάβει όχι μόνο τα keyboards και τις κιθάρες, αλλά και την παραγωγή του δίσκου που είναι εξαιρετική και ο David Campbell, γνωστός για τη συνεργασία του με πάρα πολλούς καλλιτέχνες, όπως η Adele, οι Linkin Park αλλά και οι Dream Theater και Leonard Cohen.
Πρόκειται για μια πολυαναμενόμενη επιστροφή, αφού η αξία και το status του Waters δεν νομίζω ότι επιδέχονται αμφισβήτησης. Εξακολουθεί να αποτελεί μια ιερή μορφή της ευρύτερης rock, όσο και αν προτιμά και ο ίδιος το υλικό των Pink Floyd όταν περιοδεύει, παρά το αντίστοιχο από τις προσωπικές του κυκλοφορίες. Ακόμα και η πλέον πρόσφατη περιοδεία του, στηρίζεται περισσότερο στα διαμάντια των Floyd και όχι τόσο στο "Is This The Life We Really Want?", από το οποίο παρουσιάζει κυρίως τέσσερα ή το πολύ πέντε κομμάτια που συγκαταλέγονται όπως είναι φυσικό, στα καλύτερα του δίσκου.
Αναφέρομαι στα "When We Were Young" που αποτελεί το intro του album, "Deja Vu", "The Last Refugee", "Picture That" και "Smell The Roses". Κομμάτια που είναι αμιγώς Pink Floyd και επομένως και Roger Waters και θυμίζουν έντονα την μετά "Dark Side Of The Moon" εποχή, με το "Picture That" να παραπέμπει ευθέως στο αριστουργηματικό και λίγο παλαιότερο "Echoes", ως προς τα μέρη της κιθάρας τουλάχιστον. Προσωπικά θεωρώ ότι ο δίσκος θα μπορούσε να παρουσιαστεί ολόκληρος, αφού και η θεματολογία του επιτρέπει κάτι τέτοιο, αλλά και το μουσικό του background, που δεν υστερεί από albums όπως το "Animals" ή το "Final Cut".
Η χαρακτηριστική φωνή του Waters, που μπορεί να μην διακρίνεται για το εύρος της, αλλά σίγουρα σε κερδίζει με τη χροιά της αλλά και με την προφορά του δημιουργού, ακούγεται αρκούντως ικανοποιητική ώστε να τονίσει αλλά και να καταγγείλει τα κακώς κείμενα της τρέχουσας πολιτικής και κοινωνικο- οικονομικής πραγματικότητας. Η Αμερική του Donald Trump (και όχι μόνο) είναι αυτή που φοβίζει τον βασικό συντελεστή του album, ("fear keeps us all in line, fear of all those foreigners") και η φωνή του νεοεκλεγέντος προέδρου, χρησιμοποιείται στο ομότιτλο κομμάτι του δίσκου.
Στο "Part Of Me Died", με το οποίο γράφεται και ο επίλογος, αναβιώνεται η Οργουελιανή ατμόσφαιρα του 1984 και οι διαδικασίες ελέγχου της σκέψης από τα αυταρχικά καθεστώτα. Κάπου σε αυτό το σημείο, στέκεσαι εσύ ενεός ως ακροατής, αναλογιζόμενος αν όντως είναι αυτή η ζωή που θέλουμε, αλλά και τι κάνουμε για να την αλλάξουμε.
Μπορεί ένας δίσκος να αλλάξει τη στάση σου απέναντι στη βιωμένη πραγματικότητα; Νομίζω πως ναι, όπως έγινε κάποτε με το "The Wall". Είναι το "Is This The Life We Really Want?" αντάξιο του "The Wall"; Σίγουρα όχι, όμως προσπαθεί και αυτό να γκρεμίσει τα τείχη της προσωπικής μας μακαριότητας και για το λόγο αυτό είναι ένας πολύ σπουδαίος δίσκος.
Σχετικό θέμα