Creation
Μόλις είδα την ταινία της Creation.
Είναι ένα λαμπρό πόνημα. Γεμάτο ενέργεια και τρέλα - όπως τα καλύτερα rock n 'roll. Όταν βλέπεις την ταινία καταλαβαίνεις το πραγματικό πλαίσιο των Oasis - δεν είναι όλα όσα προβάλλονται στα ΜΜΕ, αλλά είναι η τέλεια μπάντα της Creation.
Η καθαρή ενέργεια και η τρέλα της Creation προέρχεται από ένα διαφορετικό τόπο και χρόνο. Ένα χρόνο και τόπο, όπου ένα επτάιντσο single και μόνο σήμαινε τα πάντα και το rock n 'roll θα μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο. Λατρεύω τις πρώτες μέρες της Εταιρείας στην ταινία. Ο Alan McGee και ο Bobby Gillespie είναι παιδιά που πάνε σε συναυλίες στη Γλασκόβη, στο τραίνο 14 και 15 ώρες πριν από την πρώτη τους εμφάνιση. Μετά οι Thin Lizzy και στη συνέχεια το punk rock αλλάζει τελείως τις αντιλήψεις και τη σφυρηλάτηση των σχέσεων.
Αυτή η βιασύνη του νεανικού ιδεαλισμού, που τροφοδοτείται από το punk rock και τους σημαντικούς δίσκους, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του ανεξάρτητου DIY πνεύματος που βγήκε από το punk rock. Πριν από το punk εκεί, δεν υπήρχε περίπτωση να είχε καμία τύχη αυτή η ανυπότακτη λίστα χαρακτήρων, που περιλάμβανε τώρα τον ακόμη νεότερο Douglas Harte και τον Andrew Innes. Η ιδέα ότι ένα τσούρμο παιδιά από τα περίχωρα της Γλασκώβης, προ- punk, περιόδου θα μπορούσαν να έχουν ώθηση σε μια μουσική χιονοστιβάδα, φαινόταν παράλογη.
Ο Alan McGee μετακόμισε στο Λονδίνο με τον Andrew Innes, αλλά κατά έναν παράξενο τρόπο δεν έφυγε ποτέ από τη Γλασκόβη. Αν η Creation μπορούσε να μιλήσει, θα είχε την ισχυρότερη σκωτσέζικη προφορά. Οι βασικοί συντελεστές και οι απόψεις ήρθαν από αυτή την όμορφη πόλη και μεταφέρθηκαν στο Λονδίνο. Και αυτό ήταν το ατού τους. Παρόλο που ήρθαν από τον υπόγειο σιδηρόδρομο και αγάπησαν τις περίτεχνες δυνατότητες του rock n roll, ο McGee δεν έχασε ποτέ την επαφή με τις ρίζες του και κατανόησε τη δύναμη της λαϊκής κουλτούρας. Έτσι υπέγραψε με τους Oasis ενώ η Factory τους απέρριψε. Αυτός το κατάλαβε. Όταν άρχισε, η Creation βγήκε από την indie σκηνή, αλλά έτσι κι αλλιώς ήταν ήδη πολύ punk για αυτόν τον κωδικοποιημένο κόσμο. Ο McGee είναι ένα επικίνδυνο άτομο και αυτό είναι που κάνει όλο αυτό το έργο. Μερικοί άνθρωποι δεν πιστεύουν στα εμπόδια και οι άνθρωποι αυτοί είναι οι πραγματικοί punks. Ο McGee είναι ένας από αυτούς τους ανθρώπους.
Δεν έχει παραγραφεί ως επικίνδυνος. Είναι ιδιοφυία.
Οι δικές μου διασυνδέσεις με την Creation ξεκινάνε από πολύ παλιά. Πριν ακόμα αρχίσει η εταιρία, ο Alan McGee έτρεχε ένα club που ονομαζόταν Living Room. Όταν λέω club, εννοώ ότι ήταν κάτι σαν μια σφιχτή εβδομαδιαία συναυλία στο Λονδίνο, πάνω από διάφορες pubs. Η χωρητικότητα του ήταν περίπου 150 άτομα και ήταν το μέρος που έπεισε τους Membranes να έρθουν και να παίξουν. Είχε στη διάθεσή του, τους Three Johns, τους TV Personalaities, τους The Nightingales και αυτοί ήταν απλά το σύνολο της underground σκηνής τότε.
Ήταν ένα μείγμα από paisley πουκάμισα και μαύρα ρούχα, ένας παράξενος χώρος των φανατικών της pop κουλτούρας.
Είχαμε σταματήσει τις συναυλίες στο Λονδίνο εκείνη την περίοδο. Αυτός ο γύρος των «πεθαμένων» clubs τις νύχτες Δευτέρας και οι χάλια χώροι σε στυλ Rock Garden, δεν μας ταίριαζαν και ήταν χάσιμο χρόνου. Οι Membranes ήταν εκτός ελέγχου. Ήμασταν μέσα σε έντονο θόρυβο και διαλύαμε τα πράγματα, σκίζαμε τα πανιά και προκαλούσαμε χάος. Μας άρεσε η ανατροφοδότηση και η διχόνοια. Εμείς δεν δίναμε δεκάρα για να είμαστε οι καλύτεροι. Σίγουρα δεν ήμασταν το είδος της μπάντας για «βιτρίνα» ή μια νέα μπάντα της μιας νύχτας.
Προτιμούσαμε να παίζουμε γύρω από την υπόλοιπη χώρα, στο περιθώριο της punk rock όπου οι άνθρωποι ήταν μέσα στη μουσική – όχι σε αυτά τα cocktail bars. Το είδος των ανθρώπων που λειτουργούσαν στη μουσική βιομηχανία ήταν σε ένα διαφορετικό πλανήτη.
Δεν θέλαμε μια καριέρα, θέλαμε μπλεξίματα.
Ήταν κατά κάποιο τρόπο αναπόφευκτο ότι θα συνδεόμασταν με τον Alan McGee.
Ο McGee ήταν ασταμάτητος. Αυτός τηλεφωνούσε όλη την ώρα και πηγαίναμε εκεί και παίζαμε και ήταν συγκλονιστικό. Εκτός του ότι ήμασταν γεμάτοι ανάδραση και θόρυβο, γίναμε αποδεκτοί από τους indie φρικιά και ψυχεδελικούς τύπους που έμεναν έξω από το club. Έγινα καλός φίλος με τον McGee και συνηθίζαμε να τρέχουμε μαζί στο Λονδίνο. Έλεγε ότι ήθελε να ξεκινήσει μια δισκογραφική εταιρεία και πηγαίναμε σε μέρη όπως η εταιρία Pink ή Rough Trade. Ο McGee δεν είχε ιδέα για το πώς να τρέξει μια δισκογραφική εταιρεία, αλλά ήταν το μόνο πρόσωπο, που μπορεί να ξέρει κάποιος και θα μπορούσε να φροντίσει για τα χρήματα και είχε μια καλή δουλειά! Παραδόξως, σχεδόν φαινόταν υπεύθυνος άνθρωπος, αλλά ήταν ακόμη επικίνδυνο άτομο.Οι Membranes θα μπορούσαν ενδεχομένως να έχουν το πρώτο single στην Creation, το κομμάτι θα ήταν το «Spike Milligan’s Tape Recorder», αλλά δε μπορούσαμε να αντέξουμε οικονομικά την ηχογράφηση του τραγουδιού και ο Alan δεν μπορούσε να μας βάλει στο στούντιο. Καταλήξαμε στην εταιρία Criminal Damage, μια μικρή Goth εταιρία στο Reading, και χάσαμε την ευκαιρία μας για μια θέση στην ιστορία του roll n rock! Χα!
Όταν ηχογραφήσαμε το τραγούδι, ο McGee ήρθε πάλι στο Manchester το βράδυ στις 4 Μαΐου 1984 και έκανε παρέα μαζί μας και ήταν το πρώτο πρόσωπο που άκουσε το τραγούδι εκτός του συγκροτήματος, όταν έμεινε πάνω μαζί μας.
Ήμουν εκεί στις πρώτες συναυλίες και εκδηλώσεις της Creation και τα είδα όλα να συμβαίνουν. Εμείς θα μέναμε στο Λονδίνο με το «Θρύλο», που ήταν τότε μέρος του αρχικού ανυπότακτου πληρώματος της Creation. Ο McGee του έδωσε το παρατσούκλι «θρύλος», ως αστείο για το ντροπαλό, ψηλόλιγνο, κοκαλιάρικο παιδί που αγάπησε τη μουσική όσο έντονα και εκείνος και αναγκάστηκε να παρουσιάσει το πρόγραμμα του club, όπως «ο θρυλικός Jerry Thackery».
Είχαμε όλα τα fanzines, ο θρύλος είχε το δικό του. Ο McGee είχε Communication Blur, εγώ είχα Rox και εναλλασσόμασταν μεταξύ του να φέρνουμε ιδιοφυή νέα πράγματα ή να προκαλούμε πρόβλημα στους απεσταλμένους μας. Θα παίζαμε σε συναυλίες με τους Pastels και θα έγραφα singles για την Creation, όπως βγήκαν από τα πρώτα δέκα στο ιδιότυπο έργο τέχνης τους και τις τσάντες τους. Εγώ πάντα αγαπούσα τους Revolving Paint Dream καθώς και τους Pastels. Σχεδόν κανείς άλλος δεν τους αγαπούσε. Η Creation ήταν εκπρόθεσμη, τα singles πραγματικά δεν πουλιόντουσαν αλλά πάντα είχες την αίσθηση ότι ο McGee θα έκανε τα πάντα να πάει καλά. Το όραμα, η αυτοπεποίθηση και η αποφασιστικότητα πάνε πολύ καλά με έναν ενθουσιασμό που ανεβάζει τους ανθρώπους.
Ο McGee άρχιζε τότε να παραληρεί για αυτό το νέο συγκρότημα που βρήκε και μου έστειλε ένα demo από τους (Jesus and) Mary Chain και μου άρεσε. Αυτό ήταν σοβαρό. Πρόκειται για ένα συγκρότημα που δραστηριοποιούνταν στην περιοχή του θορύβου, όπως και εμείς, αλλά το έκανε να ακούγεται σαν την καλύτερη pop μουσική.
Το ντεμπούτο single τους, «Upside Down» που θα κυκλοφορούσε άμεσα, ήταν ένα από τα καλύτερα singles της δεκαετίας.Υπάρχει και λίγο ακόμα στην ιστορία των Mary Chain. Οι Membranes έπαιξαν σε αυτή τη συναυλία στο Πανεπιστήμιο του Reading στα τέλη του 1984 και υπήρξε ώθηση από τους φορείς. Κλωτσήσαμε όλα τα εργαλεία και επιχειρήσαμε να κατεδαφίσουμε το PA. Μας απαγορεύτηκαν οι συναυλίες και γίναμε το νούμερο ένα στη «μαύρη λίστα» των PA.
Ο McGee ήταν άγνωστος σε εμάς κατά τη συναυλία και μετά την παράσταση, μουρμούριζε το «total sex». Πήγε το σύντροφο μας και fan των Membranes, Fat Mark, πίσω στο Λονδίνο. Ο Fat Mark ήταν ένα φρικιό που κινούταν με τρελή ταχύτητα και ένας μανιακός με τους Doors. Έλεγε συνέχεια στο McGee να βάλει δέρματινα στους Membranes. Την επόμενη μέρα, ο McGee τηλεφώνησε και μας είπε να πάρουμε δερμάτινα παντελόνια, αλλά ήμασταν πολύ μπατίρηδες να το κάνουμε αυτό.
Μερικές εβδομάδες αργότερα έγινε ταραχή για τους Mary Chain στο Βόρειο Λονδίνο στις 15 Μαρτίου του 1985. Η μπάντα με δερμάτινα, έπαιξε για 15 λεπτά καθαρό ιδιοφυές λευκό θόρυβο. Μερικοί άνθρωποι τσαντίστηκαν και υπήρξε μια μικρή ταραχή, καμία σύγκριση με τις ταραχές των punk συναυλιών, αλλά αδιανόητη στον indie κόσμο και το συγκρότημα απογειώθηκε μέσα στην επικρατούσα τάση. Το αν ο Alan είχε σπρώξει για να γίνει η ταραχή είναι ασαφές και πιθανόν αναληθές, αλλά η ενέργεια της κατάστασης τον ενθουσίασε. Θα είχε συγκλονίσει τον οποιονδήποτε που μεγάλωσε με punk rock και είχε βαρεθεί το μουσικό Zeitgeist στα μέσα της δεκαετίας του ογδόντα. Ο McGee και οι Mary Chain έφεραν ηλεκτρισμό στο μπαγιάτικο σκηνικό, με έναν τρόπο που θέλαμε όλοι να κάνουν. Ήταν δύναμη για αυτούς και τους άξιζε.
Οι Mary Chain είχαν ήδη πάει στο Μάντσεστερ για να μείνουν στο σπίτι μου για την πρώτη τους διεθνή συνέντευξη τύπου, που έκανα για το χαμένο εδώ και καιρό περιοδικό Zig Zag. Οι αδελφοί Reid, ο Ντάγκλας και ο McGee πήγαν με τρένο, διότι ο Alan μπορούσε να βρει δωρεάν εισιτήρια τρένων, επειδή εργάστηκε στην British Rail. Τους συνάντησα όλους στην πόλη και πήγαμε να συναντήσουμε τον υπέροχο Linder, στον οποίο είχε αρχικά ζητηθεί να σχεδιάσει το φυλλάδιο για το ντεμπούτο single τους.
Η συνέντευξη στη συνέχεια, πίσω στο νοικιασμένο σπίτι μου στο δρόμο Burton στο Μάντσεστερ, ήταν κυρίως για τη μπάντα. Ήταν πολύ κατσούφηδες και ο Alan κόμπαζε για το πώς επρόκειτο να αλλάξουν τον κόσμο και το πώς η Creation επρόκειτο να γίνει μαζική - παραδόξως όλα έγιναν πραγματικότητα. Τον θυμάμαι επίσης να ορμά προς τα κάτω, για να πάρει μια πλαστική σακούλα γεμάτη μπύρες και να κάνει τη μπάντα να νευριάσει.
Η μπάντα διαφωνούσε για το αν θα μπορούσε να κάνει κάποιος την ανάγκη του στο τρένο, όταν αυτό σταματούσε. Έγραψαν σαρκαστικά για τη μουσική βιομηχανία και αναφέρθηκαν λεπτομερώς για το μίσος τους για τη Γλασκόβη. Συνολικά ήταν η διάθεσή τους υποστηριγμένη με υπέροχη μουσική. Εκείνο το βράδυ τους πήγα όλους στο Hacienda για να δούμε το Lee Scratch Perry. Ήταν μια συναυλία που διοργανώθηκε από το ραδιόφωνο Lancs και το θρυλικό DJ Steve Barker. Ο Alan γνώρισε τους ανθρώπους της Factory. Ήταν ένα παράξενο και μοιραίο βράδυ στο σύστημα των μουσικών πραγμάτων.Τελικά υπογράψαμε με την Creation και κυκλοφορήσαμε το άλμπουμ Gift Of Life, που ήταν λίγο χάλια. Ο McGee το ονόμασε σχιζοφρενές και ίσως και να ήταν. Δεν μπορώ να αποφασίσω για αυτό το δίσκο τώρα και δεν μπορούσα να αποφασίσω τότε! Υποθέτω ότι αυτό που έπρεπε να είχε συμβεί, ήταν ότι θα έπρεπε να υπήρχε κάποια πειθαρχία, αλλά το καταπληκτικό πράγμα με την Creation, ήταν ότι έδινε πλήρη ελευθερία η οποία δούλεψε μερικές φορές. Αν είχα υπογράψει με ένα συγκρότημα σαν κι εμάς τότε, θα είχα πάρει έναν παραγωγό και θα έδιωχνα τα μεγαλεία. Αντίθετα εμείς απλά δοκιμάζαμε όλα όσα είχαμε με ένα νευρικό μηχανικό ως παραγωγό. Μακάρι ο John Brierley να μην είχε συνταξιοδοτηθεί ένα χρόνο πριν. Τα αυτιά του είχαν βγει εκτός τελικά, μετά τη δουλειά με το EP των Membranes με τίτλο «Death To Trad Rock». Το άλμπουμ βγήκε και πήρε διθυραμβικές κριτικές από τον μουσικό τύπο, αλλά ήταν πάρα πολύ πνευματικό για την επικρατούσα τάση και μας πρόσφερε μετά μια τρελή λατρεία.
Μέχρι τώρα η Creation είχε κινηθεί κάπου αλλού και οδεύαμε προς μια αποτυχία. Παίξαμε ένα βράδυ στο Λονδίνο, στο Riverside το 1985, σαν κάποιοι μέσα σε μια σειρά νέων συγκροτημάτων, που βγήκαν από το Cerne (την επόμενη νύχτα οι Stone Roses ήταν οι πρώτοι που έκαναν support στους That Petrol Emotion), που κατέληξαν manager των Franz Ferdinand.
Ήμασταν στην κορυφή του προγράμματος και οι άνθρωποι ερχόντουσαν αναλόγως. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι η Creation επέμενε ότι θα προέβαινε σε κλήρωση, η οποία θα μπορούσε να είναι το σχέδιο από την αρχή, αλλά κανείς δεν μας το είχε πει μέχρι που φτάσαμε εκεί! Φυσικά, χάσαμε και οι Slaughter Joe βγήκαν επικεφαλείς, κάτι που τσάντισε το πλήρωμα των ανθρώπων που ήρθαν στις συναυλίες μας (παρεμπιπτόντως πάντα μου άρεσαν τα singles των Slaughter Joe). Υπήρχε συγκίνηση και πολλές φωνές κάτω από τη σκηνή.Πήγαμε πίσω στο τέλος και παίξαμε δύο τραγούδια. Έχω την κασέτα τους κάπου. Εμείς ουσιαστικά παραιτηθήκαμε από τα live της Creation στη σκηνή. Ο McGee θα μας είχε απολύσει ούτως ή άλλως! Ακούγεται ξεκαρδιστική η ιστορία αν την ακούσεις τώρα. Οι Pastels έφυγαν από την Creation εκείνο το βράδυ, μια πράξη πίστης που ήταν εκπληκτική. Το περίεργο είναι ότι παρά το γεγονός αυτό, λίγα χρόνια αργότερα έγινα και πάλι φίλος με το McGee. Κατά την διάρκεια της συναυλίας ήμασταν νέοι, ιδεαλιστές, ισχυρογνώμονες και πολύ τρελοί. Ήμουν ακραίος και εκεί ήταν βέβαιο ότι θα γίνει σύγκρουση. Ήμασταν ξένοι και απροσάρμοστοι και καθώς η εταιρία πήρε μια ταυτότητα, απομονωθήκαμε. Αυτός είναι ο τρόπος που έπρεπε να γίνει.
Η Creation ανέβηκε μετά από αυτό και έγινε μια από τις βασικές εταιρίες indie στο Ηνωμένο Βασίλειο. Με πολλούς τρόπους θα ευχόμουν να λειτουργούσε καλύτερα εκείνη τη χρονική στιγμή. Μου άρεσε το ανυπότακτο πνεύμα της Creation και που ο McGee έχει εκατό τοις εκατό εμπιστοσύνη στον τομέα της ψυχικής Rosta των συγκροτημάτων. Βέβαια ήμασταν πάρα πολύ εκτός ελέγχου και εγώ ο ίδιος θα μας έδιωχνα από την εταιρία, αν την έτρεχα εγώ!
Η ταινία καταγράφει αυτό το πνεύμα και είναι μια μεγάλη rock n roll ταινία. Tο πνεύμα του McGee είναι ακόμα πιο συναρπαστικό από αυτό των περισσότερων από τα συγκροτήματα που υπέγραψε. Λείπει οδυνηρά πολύ από τη σκηνή.