Ο συνδυασμός κλασσικής ορχήστρας με τη rock μουσική δεν είναι κάτι καινούριο. Το έχουν προσπαθήσει μεγάλα συγκροτήματα στο παρελθόν, με αρκετά ενδιαφέροντα αποτελέσματα. Για το μεγαλύτερο μέρος του κοινού δίνει αίγλη στη rock μουσική, αν και η αλήθεια είναι πως τις περισσότερες φορές η σπίθα για τέτοιες συνεργασίες είναι εμπορικής προέλευσης, ανάλογα βέβαια και το project. Αυτό που τελικά φτάνει στα αυτιά του ακροατή πάντως - όταν μιλάμε για διασκευές - είναι εύπεπτο και ευχάριστο.
Το «Classic Rock στο Ηρώδειο» είναι ένας δελεαστικός τίτλος παράστασης. Αυτό λοιπόν είναι αρκετό για να τραβήξει ροκάδες, αλλά και το κοινό του Ηρωδείου που δεν θα πει όχι σε γνώριμες rock μελωδίες από την Φιλαρμονική Ορχήστρα της Πράγας και την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών. Το όνομα του τραγουδιστή των Cockney Rebel, Steve Harley, έδινε μερικές ελπίδες πώς η βραδιά θα έχει και ένα αυθεντικό στοιχείο πέραν των κλασσικών διασκευών.
Και όμως η συναυλία «Classic Rock..» ήταν μια απογοήτευση. Όχι επειδή δεν μας αρέσει ο συνδυασμός rock και κλασσικής ορχήστρας, αλλά λόγω της πρόχειρης παραγωγής, των άφωνων μουσικων και της συνολικά απροβάριστης παράστασης. Το να το πούμε αρπαχτή είναι σκληρή λέξη, αλλά πως αλλιώς μπορείς να περιγράψεις μία παράσταση που οι συντελεστές ξεχνάνε τα λόγια τους, δεν ξέρουν σε πιο σημείο του τραγουδιού να μπουν ή δεν έχουν την απαραίτητες φωνητικές δυνατότητες για να ερμηνεύσουν ένα κομμάτι;
Στο κέντρο της σκηνής βρίσκονταν τέσσερις τραγουδίστριες, με dress code από «μπουζούκια», που κουνιόντουσαν στο ρυθμό της μουσικής. Απ' το ξεκίνημα του Comfortably Numb (Pink Floyd) άρχιζε να αχνοφαίνεται η πορεία της βραδιάς. Η απόδοση της ορχήστρας δεν ξεπέρναγε το μέτριο, η κιθάρα ήταν χαμηλά στο mix, και οι νεαρές μπουρδούκλωναν τα τραγούδια από το Highway Star (Deep Purple), μέχρι το We Are The Champions (Queen). Την ίδια τύχη είχαν και τα Wind Of Change (Scorpions) και With Or Without You (U2).
Όταν η κομπανία μπήκε στα πιο περίεργα μονοπάτια του Fireball των Deep Purple, αλλά και της πλέον άκυρης επιλογής του New Generation των Scorpions ήταν ξεκάθαρο πια ότι βλέπαμε μία πολύ πρόχειρη παράσταση. Δύο κομμάτια σώθηκαν από την λάθος εξίσωση του «Classic Rock στο Ηρώδειο». To Don’t Stop Me Now των Queen και το You Shook Me All Night Long των AC/DC καθώς είναι αρκετά πανηγυριώτικα και ανεβαστικά για να καλύπτουν τα χοντρά λάθη.
Ούτε ο Steve Harley μπόρεσε να αλλάξει την έκβαση αυτής της απογοητευτικής συναυλίας. Αντίθετα μάλιστα έβαλε το λιθαράκι του για να αποφεύγουμε από εδώ και στο εξής τέτοιες παραγωγές. Τραγούδησε καλά το δικό του ‘Sebastian’ με το κοινό να τον καταχειροκροτεί, αλλά ξέχασε τα λόγια στο Where the Streets Have no Name από τους U2 (το μισό τραγούδι το είπε με μουρμουρητά) και μας «χάρισε» μια χλιαρή εκτέλεση του Paint it Black των Rolling Stones. Φάνηκε ότι έχει παραμεγαλώσει από το στήσιμο του στη σκηνή και προς τιμήν του το πάλευε. Όμως ίσως έχει έρθει η ώρα να σταματήσει.
Το μεγαλύτερο μέρος του κοινού φάνηκε να απολαμβάνει τη συναυλία. Δεν ξέρω αν ήταν απλά ευγενικοί, αλλά αν όντως υπήρξε κόσμος που θεώρησε ότι αυτή η παράσταση του έδωσε κάτι περισσότερο από μερικά άβολα χαμόγελα, τότε πρέπει να ανησυχήσουμε! Είναι κρίμα που στο Ηρώδειο είδαμε μία τόσο απογοητευτική «συμφωνική rock» συναυλία ενώ στο εξωτερικό περιοδεύει μία αντίστοιχη παραγωγή, η λεγόμενη 'Rock Meets Classic', που είναι κλάσεις ανώτερη.
Το «Classic Rock στο Ηρώδειο» είναι ένας δελεαστικός τίτλος παράστασης. Αυτό λοιπόν είναι αρκετό για να τραβήξει ροκάδες, αλλά και το κοινό του Ηρωδείου που δεν θα πει όχι σε γνώριμες rock μελωδίες από την Φιλαρμονική Ορχήστρα της Πράγας και την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών. Το όνομα του τραγουδιστή των Cockney Rebel, Steve Harley, έδινε μερικές ελπίδες πώς η βραδιά θα έχει και ένα αυθεντικό στοιχείο πέραν των κλασσικών διασκευών.
Και όμως η συναυλία «Classic Rock..» ήταν μια απογοήτευση. Όχι επειδή δεν μας αρέσει ο συνδυασμός rock και κλασσικής ορχήστρας, αλλά λόγω της πρόχειρης παραγωγής, των άφωνων μουσικων και της συνολικά απροβάριστης παράστασης. Το να το πούμε αρπαχτή είναι σκληρή λέξη, αλλά πως αλλιώς μπορείς να περιγράψεις μία παράσταση που οι συντελεστές ξεχνάνε τα λόγια τους, δεν ξέρουν σε πιο σημείο του τραγουδιού να μπουν ή δεν έχουν την απαραίτητες φωνητικές δυνατότητες για να ερμηνεύσουν ένα κομμάτι;
Στο κέντρο της σκηνής βρίσκονταν τέσσερις τραγουδίστριες, με dress code από «μπουζούκια», που κουνιόντουσαν στο ρυθμό της μουσικής. Απ' το ξεκίνημα του Comfortably Numb (Pink Floyd) άρχιζε να αχνοφαίνεται η πορεία της βραδιάς. Η απόδοση της ορχήστρας δεν ξεπέρναγε το μέτριο, η κιθάρα ήταν χαμηλά στο mix, και οι νεαρές μπουρδούκλωναν τα τραγούδια από το Highway Star (Deep Purple), μέχρι το We Are The Champions (Queen). Την ίδια τύχη είχαν και τα Wind Of Change (Scorpions) και With Or Without You (U2).
Όταν η κομπανία μπήκε στα πιο περίεργα μονοπάτια του Fireball των Deep Purple, αλλά και της πλέον άκυρης επιλογής του New Generation των Scorpions ήταν ξεκάθαρο πια ότι βλέπαμε μία πολύ πρόχειρη παράσταση. Δύο κομμάτια σώθηκαν από την λάθος εξίσωση του «Classic Rock στο Ηρώδειο». To Don’t Stop Me Now των Queen και το You Shook Me All Night Long των AC/DC καθώς είναι αρκετά πανηγυριώτικα και ανεβαστικά για να καλύπτουν τα χοντρά λάθη.
Ούτε ο Steve Harley μπόρεσε να αλλάξει την έκβαση αυτής της απογοητευτικής συναυλίας. Αντίθετα μάλιστα έβαλε το λιθαράκι του για να αποφεύγουμε από εδώ και στο εξής τέτοιες παραγωγές. Τραγούδησε καλά το δικό του ‘Sebastian’ με το κοινό να τον καταχειροκροτεί, αλλά ξέχασε τα λόγια στο Where the Streets Have no Name από τους U2 (το μισό τραγούδι το είπε με μουρμουρητά) και μας «χάρισε» μια χλιαρή εκτέλεση του Paint it Black των Rolling Stones. Φάνηκε ότι έχει παραμεγαλώσει από το στήσιμο του στη σκηνή και προς τιμήν του το πάλευε. Όμως ίσως έχει έρθει η ώρα να σταματήσει.
Το μεγαλύτερο μέρος του κοινού φάνηκε να απολαμβάνει τη συναυλία. Δεν ξέρω αν ήταν απλά ευγενικοί, αλλά αν όντως υπήρξε κόσμος που θεώρησε ότι αυτή η παράσταση του έδωσε κάτι περισσότερο από μερικά άβολα χαμόγελα, τότε πρέπει να ανησυχήσουμε! Είναι κρίμα που στο Ηρώδειο είδαμε μία τόσο απογοητευτική «συμφωνική rock» συναυλία ενώ στο εξωτερικό περιοδεύει μία αντίστοιχη παραγωγή, η λεγόμενη 'Rock Meets Classic', που είναι κλάσεις ανώτερη.