Δημιουργήσαμε μια λίστα με τους 15 μουσικούς που εμείς θεωρούμε
ότι πήγαν solo και κατάφεραν να ξεπεράσουν το «ένδοξο παρελθόν» τους. Χθες, ξεκινήσαμε με τους Michael Jackson, George Michael, Bjork, Beyonce, Paul Weller και σήμερα συνεχίζουμε με τους επόμενους πέντε. Η σειρά βέβαια δεν είναι
αξιολογική.
Η επιμέλεια του αφιερώματος "Going Solo" ανήκει στο Δημήτρη Καμπούρη, τον Απόστολο Κουφοδήμο και τον Ξενοφών Καράμπαλη.
Ozzy Osbourne - Crazy train
Ό,τι και να πούμε για τον Madman είναι λίγο. Μαζί με τον Keith Richards αποτελούν τις θρυλικότερες, εν ζωή, μορφές της ροκ. Και όπως το πάει έχει ακόμα αρκετό μέλλον μπροστά του. Την τρέλα δεν την έχει χάσει και όπως πολλάκις έχει εξομολογηθεί τα τελευταία χρόνια, από τα ναρκωτικά έχει απεμπλακεί οριστικά και αμετάκλητα. Χωρίς ερωτηματικό, επειδή όταν δηλώνει κάτι ο Ozzy, πολύ απλά είναι αλήθεια.
Όπως αλήθεια είναι ότι ούρησε στο οχυρό Άλαμο και ότι κοιμήθηκε μετά από μια βραδιά hangover παραπλεύρως της εθνικής οδού. Όπως αλήθεια είναι και ότι από τους Black Sabbath έφυγε εξ' αιτίας του εθισμού του στα ναρκωτικά και στο αλκοόλ και όχι λόγω καλλιτεχνικών διαφωνιών. Όλα αυτά τα θαυμαστά συνέβησαν τη δεκαετία του '70. Και εκεί που όλοι περίμεναν ότι η καριέρα του θα έπαιρνε την κατιούσα, αυτός όχι μόνο συνέχισε, αλλά έφθασε πολύ ψηλά στο χώρο του heavy metal και του hard-rock.
Ειδικά τα eighties είναι η δεκαετία του Ozzy. Ό,τι κυκλοφόρησε εκείνη την περίοδο ήταν αριστουργηματικό και πολύ ανώτερο από ό,τι κυκλοφορούσαν οι Black Sabbath (εξαιρούνται φυσικά, αυτά που συμμετείχε ο Ronnie James Dio). Αναφέρομαι κυρίως στα "Blizzard Of Ozz" (1980), "Diary Of A Madman" (1981) και "Ultimate Sin" (1986). Από το '90 και μετά, οι προσωπικές του δουλειές δεν φθάνουν την ποιότητα των προηγούμενων δίσκων του, χωρίς αυτό να σμαίνει ότι είναι άσχημα album. Προσωπικά θα ξεχώριζα το "Ozzmosis" (1995). Η τελευταία στούντιο κυκλοφορία του έως σήμερα είναι το "Scream" (2010) όπου στις κιθάρες βρίσκουμε τον Έλληνα Gus G. Μιας και αναφερθήκαμε στις κιθάρες, ανέκαθεν ο Ozzy συνεργαζόταν με εξαιρετικούς κιθαρίστες. Δεν ξέρω αν θα σημείωνε την επιτυχία που σημείωσε εάν δεν υπήρχαν δίπλα του οι Randy Rhoads και Zakk Wylde. Πιστεύω ότι ο άδικος θάνατος του Randy στέρησε πολλά και από τον Ozzy και από το heavy metal-hard rock. Ακούστε το live-album "Tribute" (1987) και θα με θυμηθείτε.
Bruce Dickinson - Son of a gun
Στην ιστορία της ροκ, δύο Bruce ξεχωρίζουν: ο Springsteen και ο Dickinson. Όταν έφυγε από τους Iron Maiden το 1993, στενοχωρέθηκε πολύς κόσμος, αφού δεν νοούνταν Maiden χωρίς τον χαρισματικότερο performer του heavy metal ήχου. Χωρίς τον Bruce οι Maiden κυκλοφόρησαν μόνο μέτρια album. Αυτός από την πλευρά του, κυκλοφόρησε ως επί το πλείστον εξαιρετικά.
Η αρχή είχε γίνει ήδη από το 1990, όταν μας παρουσίασε το περισσότερο hard rock "Tattooed Millionaire". Συνέχισε το 1994 με το ικανοποιητικό "Balls To Picasso" και εν συνεχεία με το μέτριο "Skunkworks". Κάπου εκεί έκοψε τα μακριά μαλλιά του, ένωσε τις δυνάμεις του με τους Adrian Smith και Roy Z και ηχογράφησε το αριστουργηματικό "Accident Of Birth", το άλμπουμ δηλαδή, που θα ζήλευαν και οι ίδιοι οι Maiden. Συνέχισε με τους ίδιους συνεργάτες φθάνοντας στο απόγειο της solo δημιουργίας του με το "Chemical Wedding" (1998), που στιχουργικά βασίστηκε στο έργο του αγαπημένου του Άγγλου ποιητή, William Blake.
Η δεκαετία του '90 επομένως, ανήκει στον Bruce Dickinson και όχι στους Iron Maiden. Ευτυχώς επέστρεψε στους τελευταίους το 1999 και όλοι ξαναβρήκαμε την υγειά μας. Τελευταία solo του δουλειά, ήταν το επίσης εκπληκτικό "Tyranny Of Souls" (2005). Έκτοτε έχει αφοσιωθεί αποκλειστικά στους Maiden, αν και κατά καιρούς έχει δηλώσει ότι είναι στις προθέσεις του η κυκλοφορία μιας ακόμα προσωπικής δουλειάς.
Ο great Bruce είναι εκτός των άλλων και συγγραφέας, πιλότος, αθλητής ξιφασκίας, ηθοποιός, σεναριογράφος και σκηνοθέτης. Για να το θέσω επιγραμματικά, είναι ό,τι και ο Bruce Springsteen: υπεράνω όλων.
Iggy Pop - Raw Power
Άλλος ένας αιώνιος έφηβος και ζωντανός θρύλος της ροκ. Κλασσικός drug abuser και non-stop drinker που όμως, ακόμα και σήμερα που γράφονται αυτές οι γραμμές, εξακολουθεί να θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα σύμβολα της ροκ μουσικής και κουλτούρας. Ο κύριος Osterberg έχει πλέον εβδομηνταρίσει, αλλά εξακολουθεί να γοητεύει και να συναρπάζει όσο ελάχιστοι.
Μετά τη διάλυση των θρυλικών Stooges το 1974, ουδείς θα στοιχημάτιζε ότι θα ξαναασχολούνταν με τη μουσική. Για κάποιο διάστημα έζησε άστεγος στο Χόλιγουντ ενώ δεν παρέλειψε να περάσει και μια βόλτα από το ψυχιατρείο του Λος Άντζελες. Και εκεί που όλοι τον είχαν ξεγραμμένο, αυτός επέστρεψε το 1977 με τα "The Idiot" και "Lust For Life" και έκτοτε ουδέποτε απομακρύνθηκε από το rock-stardom. Και αυτουνού η τύχη ίσως και να ήταν διαφορετική, αν δε συναντούσε στα μέσα των seventies τον David Bowie. Ο τελευταίος ήταν αυτός που πόνταρε και πίστεψε στην καλλιτεχνική φλέβα του Iggy και αυτός με τη σειρά του πολύ απλά τον δικαίωσε.
Μπορεί η δεκαετία του '80 να μην ήταν τόσο ποιοτική, όμως το 1990 έκανε πάταγο με το "Brick By Brick" που αποτελεί έως και σήμερα μια από τις πλέον επιτυχημένες εμπορικά, κυκλοφορίες του. Κάπου εκεί αποφάσισε να το ρίξει στον κινηματογράφο χωρίς να απομακρυνθεί από τη μουσική. Το 2010 εισήχθη μαζί με τους Stooges στο Rock n' Roll Hall Of Fame, γεγονός που επισφράγησε μια εξαιρετική καριέρα, γεμάτη με δόσεις τρέλας και pure rock n' roll. Η συνεργασία του με τον Josh Homme το 2016, είχε σαν αποτέλεσμα την κυκλοφορία του πολύ καλού "Post Pop Depression". Εξακολουθεί να περιοδεύει και να ιδρώνει στο σανίδι, όσο ελάχιστοι.
Peter Gabriel - Don't Give Up
Μιλάμε για τον ορισμό του Άγγλου gentleman. Αναμφίβολα μια από τις πλέον ευγενείς φιγούρες στο χώρο της μουσικής. Με τεράστιο ανθρωπιστικό και πολιτικό έργο και με εφάμιλης αξίας, συνθετικό. Ειλικρινά απορώ πως έως και σήμερα δεν του έχει αποδωθεί ο τίτλος του Sir. Όλες αυτές τις δεκαετίες, ο Peter Brian Gabriel, είναι αυτό ακριβώς. Ένας Sir.
Όταν έφυγε από τους Genesis το 1975, η πρώην μπάντα του ουδέποτε άγγιξε το progreesive-rock μεγαλείο των πρώτων ετών. Ο ίδιος επανεμφανίστηκε μετά την αποχώρησή του, με την κυκλοφορία του πρώτου προσωπικού δίσκου το 1977, υπό τον λιτό τίτλο Peter Gabriel και τον αριθμό 1. Με τραγούδια όπως το "Solsbury Hill" και το "Here Comes The Flood", έδωσε το στίγμα του όχι απλά για τα επόμενα έτη, αλλά για τις επόμενες δεκαετίες. Εκπληκτικές συνθέσεις, που συνδύαζαν τη ροκ με χορωδιακές ενορχηστρώσεις. Η μεγάλη εμπορική επιτυχία όπως για πολλούς της γενιάς του ήρθε τη δεκαετία του '80, με την κυκλοφορία του πιο επιτυχημένου δίσκου του, του "So"(1986). Τότε κατέκτησε και το MTV με το πασίγνωστο "Sledgehammer".
Έκτοτε μπορεί να μην ξαναγνώρισε παρόμοια επιτυχία τουλάχιστον από πλευράς πωλήσεων, όμως εξακολουθεί να παραμένει εξαιρετικά ποιοτικός σε ό,τι και αν κάνει. Είτε πρόκειται για soundtrack όπως το OVO (2002), είτε για διασκευές άλλων τραγουδιών όπως αυτές που περιέχονται στο "Scratch My Back" (2010), είτε για επανεκτελέσεις δικών του κομματιών όπως αυτές που περιλαμβάνει το "New Blood" του 2011.
John Fogerty - Fortunate Son
Τα όσα έκανε με τους Creedence Clearwater Revival, αρκούν από μόνα τους για να τον κατατάξουν στο πάνθεον της αιωνιότητας. Από το 1967 έως το 1972 ήταν ο ηγέτης ενός από τα σημαντικότερα γκρουπ στην ιστορία της μουσικής. Από εκείνη τη χρονιά και μετά, η καριέρα του διατηρήθηκε στα ίδια υψηλά επίπεδα, συνεχίζοντας να μας προσφέρει ένα εκπληκτικό μείγμα country-rock-folk. Η αρχή δόθηκε με την κυκλοφορία του "The Blue Ridge Rangers" το 1973, ενώ το δεύτερο άλμπουμ υπό τον τίτλο "John Fogerty" περιέχει το πιο αναγνωρίσιμο κομμάτι της solo καριέρας του. Αναφέρομαι στο "Rockin' All Over The World".
Κάπου χάθηκε για μια δεκαετία, για να επιστρέψει με το επίσης πολύ καλό "Centerfield" το 1985. Εκεί που του βγάζει κανείς το καπέλο είναι για τα όσα έχει πετύχει από το 2000 και μετά. Ενώ άλλοι της σειράς του είτε αποσύρονται είτε το έχουν ρίξει στις επετειακές περιοδείες, ο Mr. John που κάποτε δούλευε σε πλυντήριο αυτοκινήτων, μας προσφέρει το αξιοπρεπέστατο "Revival" το 2007. Στην τελευταία του δουλειά, το "Wrote A Song For Everyone", εμφανίζονται διάφοροι σύγχρονοι αστέρες της ροκ, τιμώντας ένα από τα θρυλικότερα τέκνα της. Οι Foo Fighters τραγουδούν στο "Fortunate Son" και ο Kid Rock στο "Born On The Bayou".
Τον προηγούμενο Σεπτέμβριο υπέγραψε συμβόλαιο με την BMG, υπό την αιγίδα της οποίας θα κυκλοφορήσει ο επόμενος δίσκος του.
Το τρίτο και τελευταίο μέρος του Αφιερώματος "Going Solo" θα δημοσιευτεί την ερχόμενη Δευτέρα 06/11.
Η επιμέλεια του αφιερώματος "Going Solo" ανήκει στο Δημήτρη Καμπούρη, τον Απόστολο Κουφοδήμο και τον Ξενοφών Καράμπαλη.
Ozzy Osbourne - Crazy train
Ό,τι και να πούμε για τον Madman είναι λίγο. Μαζί με τον Keith Richards αποτελούν τις θρυλικότερες, εν ζωή, μορφές της ροκ. Και όπως το πάει έχει ακόμα αρκετό μέλλον μπροστά του. Την τρέλα δεν την έχει χάσει και όπως πολλάκις έχει εξομολογηθεί τα τελευταία χρόνια, από τα ναρκωτικά έχει απεμπλακεί οριστικά και αμετάκλητα. Χωρίς ερωτηματικό, επειδή όταν δηλώνει κάτι ο Ozzy, πολύ απλά είναι αλήθεια.
Όπως αλήθεια είναι ότι ούρησε στο οχυρό Άλαμο και ότι κοιμήθηκε μετά από μια βραδιά hangover παραπλεύρως της εθνικής οδού. Όπως αλήθεια είναι και ότι από τους Black Sabbath έφυγε εξ' αιτίας του εθισμού του στα ναρκωτικά και στο αλκοόλ και όχι λόγω καλλιτεχνικών διαφωνιών. Όλα αυτά τα θαυμαστά συνέβησαν τη δεκαετία του '70. Και εκεί που όλοι περίμεναν ότι η καριέρα του θα έπαιρνε την κατιούσα, αυτός όχι μόνο συνέχισε, αλλά έφθασε πολύ ψηλά στο χώρο του heavy metal και του hard-rock.
Ειδικά τα eighties είναι η δεκαετία του Ozzy. Ό,τι κυκλοφόρησε εκείνη την περίοδο ήταν αριστουργηματικό και πολύ ανώτερο από ό,τι κυκλοφορούσαν οι Black Sabbath (εξαιρούνται φυσικά, αυτά που συμμετείχε ο Ronnie James Dio). Αναφέρομαι κυρίως στα "Blizzard Of Ozz" (1980), "Diary Of A Madman" (1981) και "Ultimate Sin" (1986). Από το '90 και μετά, οι προσωπικές του δουλειές δεν φθάνουν την ποιότητα των προηγούμενων δίσκων του, χωρίς αυτό να σμαίνει ότι είναι άσχημα album. Προσωπικά θα ξεχώριζα το "Ozzmosis" (1995). Η τελευταία στούντιο κυκλοφορία του έως σήμερα είναι το "Scream" (2010) όπου στις κιθάρες βρίσκουμε τον Έλληνα Gus G. Μιας και αναφερθήκαμε στις κιθάρες, ανέκαθεν ο Ozzy συνεργαζόταν με εξαιρετικούς κιθαρίστες. Δεν ξέρω αν θα σημείωνε την επιτυχία που σημείωσε εάν δεν υπήρχαν δίπλα του οι Randy Rhoads και Zakk Wylde. Πιστεύω ότι ο άδικος θάνατος του Randy στέρησε πολλά και από τον Ozzy και από το heavy metal-hard rock. Ακούστε το live-album "Tribute" (1987) και θα με θυμηθείτε.
Bruce Dickinson - Son of a gun
Στην ιστορία της ροκ, δύο Bruce ξεχωρίζουν: ο Springsteen και ο Dickinson. Όταν έφυγε από τους Iron Maiden το 1993, στενοχωρέθηκε πολύς κόσμος, αφού δεν νοούνταν Maiden χωρίς τον χαρισματικότερο performer του heavy metal ήχου. Χωρίς τον Bruce οι Maiden κυκλοφόρησαν μόνο μέτρια album. Αυτός από την πλευρά του, κυκλοφόρησε ως επί το πλείστον εξαιρετικά.
Η αρχή είχε γίνει ήδη από το 1990, όταν μας παρουσίασε το περισσότερο hard rock "Tattooed Millionaire". Συνέχισε το 1994 με το ικανοποιητικό "Balls To Picasso" και εν συνεχεία με το μέτριο "Skunkworks". Κάπου εκεί έκοψε τα μακριά μαλλιά του, ένωσε τις δυνάμεις του με τους Adrian Smith και Roy Z και ηχογράφησε το αριστουργηματικό "Accident Of Birth", το άλμπουμ δηλαδή, που θα ζήλευαν και οι ίδιοι οι Maiden. Συνέχισε με τους ίδιους συνεργάτες φθάνοντας στο απόγειο της solo δημιουργίας του με το "Chemical Wedding" (1998), που στιχουργικά βασίστηκε στο έργο του αγαπημένου του Άγγλου ποιητή, William Blake.
Η δεκαετία του '90 επομένως, ανήκει στον Bruce Dickinson και όχι στους Iron Maiden. Ευτυχώς επέστρεψε στους τελευταίους το 1999 και όλοι ξαναβρήκαμε την υγειά μας. Τελευταία solo του δουλειά, ήταν το επίσης εκπληκτικό "Tyranny Of Souls" (2005). Έκτοτε έχει αφοσιωθεί αποκλειστικά στους Maiden, αν και κατά καιρούς έχει δηλώσει ότι είναι στις προθέσεις του η κυκλοφορία μιας ακόμα προσωπικής δουλειάς.
Ο great Bruce είναι εκτός των άλλων και συγγραφέας, πιλότος, αθλητής ξιφασκίας, ηθοποιός, σεναριογράφος και σκηνοθέτης. Για να το θέσω επιγραμματικά, είναι ό,τι και ο Bruce Springsteen: υπεράνω όλων.
Iggy Pop - Raw Power
Άλλος ένας αιώνιος έφηβος και ζωντανός θρύλος της ροκ. Κλασσικός drug abuser και non-stop drinker που όμως, ακόμα και σήμερα που γράφονται αυτές οι γραμμές, εξακολουθεί να θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα σύμβολα της ροκ μουσικής και κουλτούρας. Ο κύριος Osterberg έχει πλέον εβδομηνταρίσει, αλλά εξακολουθεί να γοητεύει και να συναρπάζει όσο ελάχιστοι.
Μετά τη διάλυση των θρυλικών Stooges το 1974, ουδείς θα στοιχημάτιζε ότι θα ξαναασχολούνταν με τη μουσική. Για κάποιο διάστημα έζησε άστεγος στο Χόλιγουντ ενώ δεν παρέλειψε να περάσει και μια βόλτα από το ψυχιατρείο του Λος Άντζελες. Και εκεί που όλοι τον είχαν ξεγραμμένο, αυτός επέστρεψε το 1977 με τα "The Idiot" και "Lust For Life" και έκτοτε ουδέποτε απομακρύνθηκε από το rock-stardom. Και αυτουνού η τύχη ίσως και να ήταν διαφορετική, αν δε συναντούσε στα μέσα των seventies τον David Bowie. Ο τελευταίος ήταν αυτός που πόνταρε και πίστεψε στην καλλιτεχνική φλέβα του Iggy και αυτός με τη σειρά του πολύ απλά τον δικαίωσε.
Μπορεί η δεκαετία του '80 να μην ήταν τόσο ποιοτική, όμως το 1990 έκανε πάταγο με το "Brick By Brick" που αποτελεί έως και σήμερα μια από τις πλέον επιτυχημένες εμπορικά, κυκλοφορίες του. Κάπου εκεί αποφάσισε να το ρίξει στον κινηματογράφο χωρίς να απομακρυνθεί από τη μουσική. Το 2010 εισήχθη μαζί με τους Stooges στο Rock n' Roll Hall Of Fame, γεγονός που επισφράγησε μια εξαιρετική καριέρα, γεμάτη με δόσεις τρέλας και pure rock n' roll. Η συνεργασία του με τον Josh Homme το 2016, είχε σαν αποτέλεσμα την κυκλοφορία του πολύ καλού "Post Pop Depression". Εξακολουθεί να περιοδεύει και να ιδρώνει στο σανίδι, όσο ελάχιστοι.
Peter Gabriel - Don't Give Up
Μιλάμε για τον ορισμό του Άγγλου gentleman. Αναμφίβολα μια από τις πλέον ευγενείς φιγούρες στο χώρο της μουσικής. Με τεράστιο ανθρωπιστικό και πολιτικό έργο και με εφάμιλης αξίας, συνθετικό. Ειλικρινά απορώ πως έως και σήμερα δεν του έχει αποδωθεί ο τίτλος του Sir. Όλες αυτές τις δεκαετίες, ο Peter Brian Gabriel, είναι αυτό ακριβώς. Ένας Sir.
Όταν έφυγε από τους Genesis το 1975, η πρώην μπάντα του ουδέποτε άγγιξε το progreesive-rock μεγαλείο των πρώτων ετών. Ο ίδιος επανεμφανίστηκε μετά την αποχώρησή του, με την κυκλοφορία του πρώτου προσωπικού δίσκου το 1977, υπό τον λιτό τίτλο Peter Gabriel και τον αριθμό 1. Με τραγούδια όπως το "Solsbury Hill" και το "Here Comes The Flood", έδωσε το στίγμα του όχι απλά για τα επόμενα έτη, αλλά για τις επόμενες δεκαετίες. Εκπληκτικές συνθέσεις, που συνδύαζαν τη ροκ με χορωδιακές ενορχηστρώσεις. Η μεγάλη εμπορική επιτυχία όπως για πολλούς της γενιάς του ήρθε τη δεκαετία του '80, με την κυκλοφορία του πιο επιτυχημένου δίσκου του, του "So"(1986). Τότε κατέκτησε και το MTV με το πασίγνωστο "Sledgehammer".
Έκτοτε μπορεί να μην ξαναγνώρισε παρόμοια επιτυχία τουλάχιστον από πλευράς πωλήσεων, όμως εξακολουθεί να παραμένει εξαιρετικά ποιοτικός σε ό,τι και αν κάνει. Είτε πρόκειται για soundtrack όπως το OVO (2002), είτε για διασκευές άλλων τραγουδιών όπως αυτές που περιέχονται στο "Scratch My Back" (2010), είτε για επανεκτελέσεις δικών του κομματιών όπως αυτές που περιλαμβάνει το "New Blood" του 2011.
John Fogerty - Fortunate Son
Τα όσα έκανε με τους Creedence Clearwater Revival, αρκούν από μόνα τους για να τον κατατάξουν στο πάνθεον της αιωνιότητας. Από το 1967 έως το 1972 ήταν ο ηγέτης ενός από τα σημαντικότερα γκρουπ στην ιστορία της μουσικής. Από εκείνη τη χρονιά και μετά, η καριέρα του διατηρήθηκε στα ίδια υψηλά επίπεδα, συνεχίζοντας να μας προσφέρει ένα εκπληκτικό μείγμα country-rock-folk. Η αρχή δόθηκε με την κυκλοφορία του "The Blue Ridge Rangers" το 1973, ενώ το δεύτερο άλμπουμ υπό τον τίτλο "John Fogerty" περιέχει το πιο αναγνωρίσιμο κομμάτι της solo καριέρας του. Αναφέρομαι στο "Rockin' All Over The World".
Κάπου χάθηκε για μια δεκαετία, για να επιστρέψει με το επίσης πολύ καλό "Centerfield" το 1985. Εκεί που του βγάζει κανείς το καπέλο είναι για τα όσα έχει πετύχει από το 2000 και μετά. Ενώ άλλοι της σειράς του είτε αποσύρονται είτε το έχουν ρίξει στις επετειακές περιοδείες, ο Mr. John που κάποτε δούλευε σε πλυντήριο αυτοκινήτων, μας προσφέρει το αξιοπρεπέστατο "Revival" το 2007. Στην τελευταία του δουλειά, το "Wrote A Song For Everyone", εμφανίζονται διάφοροι σύγχρονοι αστέρες της ροκ, τιμώντας ένα από τα θρυλικότερα τέκνα της. Οι Foo Fighters τραγουδούν στο "Fortunate Son" και ο Kid Rock στο "Born On The Bayou".
Τον προηγούμενο Σεπτέμβριο υπέγραψε συμβόλαιο με την BMG, υπό την αιγίδα της οποίας θα κυκλοφορήσει ο επόμενος δίσκος του.
Το τρίτο και τελευταίο μέρος του Αφιερώματος "Going Solo" θα δημοσιευτεί την ερχόμενη Δευτέρα 06/11.