Σαν θύελλα, μας πήρε και μας σήκωσε ο Nick Cave και οι Bad Seeds! Μια συναυλία που περιμέναμε καιρό, ισως απο τα πιο γρήγορα sold out στη χώρα μας και παρ' όλη τη social «γκρίνια» και εν μέσω χαλασμού και καταποντισμού, το γήπεδο Tae kwon do, ήταν απο νωρίς γεματο!
Δεν μπορώ να μιλήσω για τεχνικές λεπτομέρειες - θα 'χα να πω πολλά - αλλά αυτό που ζήσαμε την Πέμπτη, μ' έχει συνεπάρει! Με αντίστοιχα λόγια λοιπόν και άναρχη ροή, τολμώ να πω, πως ήταν μια καταπληκτική εμφάνιση, πέρα από τις προσδοκίες μου, μιας και είχα ξαναβρεθεί σε συναυλία τους, τον Ιούνιο του 2008 στη Ρώμη και συνήθως η δεύτερη φορά, χάνει σχετικά σε ενθουσιασμό. Μπορεί να φταίει η ηλικία μου ή ίσως να είναι το γεγονός ότι μετά από 9 χρόνια ο Nick Cave είναι ο ίδιος και πιο συνταρακτικός από ποτε, σε κάθε περίπτωση όμως αυτή η συναυλία ηταν μια μουσική εμπειρία και απ' άκρη, σ' άκρη βιωματική.
Δεν μπορώ να μιλήσω για τεχνικές λεπτομέρειες - θα 'χα να πω πολλά - αλλά αυτό που ζήσαμε την Πέμπτη, μ' έχει συνεπάρει! Με αντίστοιχα λόγια λοιπόν και άναρχη ροή, τολμώ να πω, πως ήταν μια καταπληκτική εμφάνιση, πέρα από τις προσδοκίες μου, μιας και είχα ξαναβρεθεί σε συναυλία τους, τον Ιούνιο του 2008 στη Ρώμη και συνήθως η δεύτερη φορά, χάνει σχετικά σε ενθουσιασμό. Μπορεί να φταίει η ηλικία μου ή ίσως να είναι το γεγονός ότι μετά από 9 χρόνια ο Nick Cave είναι ο ίδιος και πιο συνταρακτικός από ποτε, σε κάθε περίπτωση όμως αυτή η συναυλία ηταν μια μουσική εμπειρία και απ' άκρη, σ' άκρη βιωματική.
"Can you feel my heart beat? Βoom Βoom Βoom" και το νιώθαμε ξανά και ξανά και η δικιά μου καρδιά πήγαινε να σπάσει. Η δυναμική, η τάση στο σώμα, η διαπεραστική του έκφραση και η συνταρακτική φωνή, ενορχηστρώθηκαν μαγικά, με άψογες εκτελέσεις. Δεν έχει έννοια να ξεχωρίσω κάποια κομμάτια, μιας και ήταν τόσα πολλά που έπαιξε, άλλά και τόσα ακόμα που θα μπορούσε να παίξει, που παρόλο που ακολούθησαν πιστά τη λίστα τους, κάθε τραγούδι εμοιαζε μοναδικό, σαν να μην το χες ξανακούσει, αλλά και με το φόβο πως δεν θα ναι ποτέ ξανά ίδιο.
Το σίγουρο έιναι πως η αλληλουχία "Higgs Boson Blues" - "From Her to Eternity" ήταν το εισιτήριο για μια άλλη διάσταση. Μια διάσταση που ο Nick Cave έκανε δική του, μας εσπρωξε βίαια, μας κράτησε τρυφερά και στην οποία φάνηκε να παρασύρθηκε όλο το κοινό. Περιπαιχτικός και διαδραστικός, με διάθεση τριβής με το κοινό, αλλά και μια μικρή αίσθηση υπεροχής μέσα στην παραζάλη λατρείας, που δε δημιουργούσε όμως πάγο, όπως θα ήταν το αναμενόμενο, αλλά αντιθέτως φούντωνε τη θέρμη, μιας και την ίδια παραζάλη μοιραζόμασταν όλοι, παρόλο που κάποιοι ήμασταν πολύ μακρυά.
Ήταν σίγουρα μια συναυλία που συγκαταλέγεται στις καλύτερες που έχω δει, σε αυτές τις αναμνήσεις που κάνουν recall μυαλό και σώμα μαζι, και συνοδεύεται με την αίσθηση πως θ' αργήσω πολύ να ξαναβάλω Nick Cave «να παίξει».
Η φωτογραφία εξωφύλλου είναι από το theblackwax.com.