Paramount Styles

Scott McLoud: Η πρώτη μας συναυλία για το νέο album

Ο Δ. Αντωνόπουλος μίλησε με το Scott McLoud για το 2ο album των Paramount Styles, τη συναυλία τους στην Αθήνα την Παρασκευή, τους Girls Vs Boys, τον Iggy Pop και το Ροck n Roll.
Διαβάστηκε φορες

Paramount Styles

Οι Paramount Styles είναι ουσιαστικά ο Scott McCloud και ο Alexis Fleisig - τραγουδιστής και drummer, αντίστοιχα, των "μεγάλων" Girls Against Boys, μίας από τις καλύτερες μπάντες των 90’s. Οι  Paramount Styles θα βρίσκονται στο An Club αυτή την Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010.

Ο Δημήτρης Αντωνόπουλος μίλησε με το Scott McLoud για το δεύτερο album του συγκροτήματος, τη συναυλία τους στην Αθήνα, τους Girls against Boys, τον Iggy Pop και το Ροck n Roll.



1. Το «Heaven's Allright» είναι ένας τέλειος τίτλος για άλμπουμ. Μπορείς να μας πεις κάποιες λεπτομέρειες για αυτό;

Όποτε έκανα ένα δίσκο, μου έπαιρνε πολύ χρόνο να σκέφτομαι τον τίτλο του, επειδή ένας τίτλος προσθέτει περιεχόμενο στη μουσική. Γι’ αυτό για το νέο άλμπουμ σκεφτόμουν άλλους τίτλους, αλλά μια νύχτα μου ήρθε στο μυαλό το «Heaven's Allright» και μου φάνηκε τέλειο για το άλμπουμ, για αυτή την μπάντα και για μένα σα μουσικό, που είμαι στο χώρο εδώ και πολύ καιρό. Αυτός ο τίτλος είναι σκοπίμως ασαφής και ευτυχώς δουλεύει σε πολλά επίπεδα: Πέθανα και πήγα ήδη στον Παράδεισο; Ο Παράδεισος δε θα έπρεπε να είναι κάτι περισσότερο, κάτι καλύτερο από απλά «εντάξει»; Η ιστορία του Παραδείσου είναι μια ιδέα που είναι η ίδια ενδιαφέρουσα...

Ο  Michelangelo έβαφε τις οροφές εκκλησιών ώστε να δώσει στο εκκλησίασμα την αίσθηση ότι αν κοιτάξουν ψηλά, θα κοιτάζουν ευθεία στο μεγαλείο του Παραδείσου (και ίσως υπάρχει και κάποιος φόβος στην ιδέα αυτή). Ο Παράδεισος είναι απλά ένα μέρος που δε θα πάμε σε αυτή τη ζωή. Και ακόμα και αν πάμε εκεί σε αυτή τη ζωή, θα είναι μάλλον μια απλή επίσκεψη, δε μπορούμε να μείνουμε εκεί (αυτή είναι η άποψη μου). Ίσως το νιώσουμε για μια στιγμή, αλλά ξέρουμε ότι είναι μια στιγμή απατηλή.

Το να είσαι σε μια παραδεισένια κατάσταση του νου για όλη την αιωνιότητα, μοιάζει αδύνατο. Και σαν αντίληψη ο Παράδεισος (όπως επίσης και η κόλαση φυσικά, που είναι κάτι που δεν αναφέρω στον τίτλο, αλλά είναι σίγουρο ότι υπάρχει), συνεχίζει να ενθουσιάζει τον ανθρώπινο νου. Για μένα η φιλοσοφική ερώτηση είναι πιο ενδιαφέρουσα από την θρησκευτική πλευρά. Και σε πιο προσωπικό επίπεδο σε αυτή τη φάση της ζωής μου και της μουσικής, συχνά μοιάζει σαν να είναι παρελθοντικός ο χρόνος της μουσικής μου. Αλλά προφανώς είμαι ακόμα εδώ και κάνω κάτι, ίσως μιλώντας σε σένα από μια άλλη πλευρά από αυτή του χρήματος και της φήμης. Έτσι ίσως έχω πεθάνει και έχω πάει στον Παράδεισο και λέω.. «είναι εντάξει».

2. Πως νιώθεις για τη συναυλία της Αθήνας; Κανένα σχόλιο για τους fans εδώ Scott;

Πρέπει να πω ότι είμαι πολύ χαρούμενος που βασικά παρουσιάζω τους Paramount Styles στο πρώτο live για αυτό το άλμπουμ, με όλη τη μπάντα. Είναι η πρώτη μας συναυλία για περισσότερο από ένα χρόνο και την κάνω στην Αθήνα (αντί να την κάνω στο Λονδίνο, στις Βρυξέλλες, στη Νέα Υόρκη ή στο Άμστερνταμ, κλπ).

Και γιατί όχι στην Αθήνα; Αθήνα, «Heaven’s Alright», Paramount Styles.. Δεν ξέρω, απλά όλα φαίνονται πολύ καλά σε εμένα, σαν να πηγαίνουν μαζί κατά κάποιον τρόπο. Ίσως έτσι να έπρεπε να γίνει. Και όλα γίνονται χωρίς να τα σχεδιάζουμε. Είμαι ευγνώμων στους ανθρώπους που οργανώνουν το show, αλλά και σε αυτούς που θα παρευρεθούν και το καθιστούν δυνατό.

 3. «I keep loosing you» είναι απίστευτο (γέλια)!Πες μου για αυτό το τραγούδι.. Η ιστορία του;

Το «I keep loosing you» είναι ένα τραγούδι Αμερικάνικης εθνικής οδού. Το riff της κιθάρας με έκανε να σκεφτώ μια έρημη εθνική οδό στο Τέξας βράδυ και εγώ να είμαι ένας χαρακτήρας σε μια ιστορία ... «I got a long black Cadillac says I’m coming back, and if that’s don’t work I got a gun if you wanna run "... Φαντάστηκα ένα είδος απελπισμένου χαρακτήρα, σε ένα αυτοκίνητο, να ονειρεύεται κάποια εκδίκηση για τον κόσμο  για την φαινομενικά σκοτεινή και ασήμαντη ύπαρξή του. Τον φαντάστηκα να οδηγεί στο Dallas, στο Texas, να βλέπει τον ορίζοντα το βράδυ, με στόμφο, και να παραληρεί κρυπτογραφημένα μηνύματα από το παρελθόν. Ένας χαρακτήρας που αισθάνθηκε ότι ο κόσμος ξεφεύγει, ότι όλα έχουν χαθεί... Συνεχίζω να τον χάνω. Και ναι, θα μπορούσα να ταυτιστώ με το χαρακτήρα (γέλια).

4. Οι GIRLS AGAINST BOYS με λίγα λόγια. Επιστρέφοντας πίσω, βλέποντας τους από απόσταση;

Οι Girls against Boys ήταν ένα υπέροχο χρονικό διάστημα, πραγματικά ωραίο.... Νομίζω ότι είχαμε έμπνευση, ήμασταν τυχεροί, ήμασταν απελπισμένοι και θέλαμε κάτι, να το μεταφέρουμε τόσο στη μουσική όσο και στη ζωή με τα τραγούδια μας. Και ήμασταν πολύ τυχεροί, μέσα από όλους τους ανθρώπους που συναντήσαμε, που είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε τους δίσκους που κάναμε. Εξακολουθώ να πιστεύω στη μουσική. Ήμασταν σημαντικοί, ίσως όχι οι σημαντικότεροι, αλλά σημαντικοί. Κοιτάζω πίσω εκείνες τις εποχές τώρα συχνά και προσθέτουν χρώμα στα τραγούδια των Paramount. Το «Nostaglia» είναι ένα μέρος αυτού, αλλά πάντα ήταν ένα μέρος του... Ξέραμε ότι δεν θα κρατούσε για πάντα, ελπίζαμε να το διατηρήσουμε όσο θα άντεχε να υπάρχει.

Paramount Styles5. Θα σου πω 5 ονόματα και θα ήθελα τα σχόλια σου. SCOTT WALKER, IGGY POP, ROKY ERICKSON, KINGS OF LEON, ARCADE FIRE.

Ο Iggy Pop είναι η εικόνα του ανεξάρτητου rock. Ειδικά στη Νέα Υόρκη ακούς ακόμα την επιρροή του παντού. Η ιδέα του άγριου rock frontman, εκτός ελέγχου. Ίσως ο καθένας να ήθελε να είναι αυτό το πρόσωπο, για μια στιγμή τουλάχιστον. Αυτή είναι η μυθολογία του rock and roll και ο Iggy το ενσαρκώνει αυτό. Δε γνωρίζω αρκετά για το Roky Erickson και το Scott Walker ώστε να τους σχολιάσω. Οι Kings of Leon έχουν κάποια καλά τραγούδια και μου άρεσε αυτό που άκουσα από το τελευταίο τους άλμπουμ. Είναι ωραίο να ακούω κάποιες πραγματικές rock κιθάρες στη μουσική που είναι δημοφιλής αυτές τις μέρες. Arcade Fire: ό, τι έχω ακούσει από το νέο άλμπουμ τους είναι μια πρωτοφανής μουσική, με μεγάλη ποικιλία. Φαίνονται σαν μια μπάντα που μπορεί να αμφισβητήσει τον εαυτό της και τους ακροατές της την ίδια στιγμή ... Πολύ καλή δουλειά.
                                    
6. Και για το τέλος. Τι είναι το Rock & Roll; Θαυματουργοί εργαζόμενοι και ψευδαισθήσεις ή φτηνά δωμάτια ξενοδοχείου και σάντουιτς;

Το Rock & Roll είναι μια μυθολογία που βασίζεται κατά μεγάλο μέρος στη νοσταλγία... Σχετικά με την ιδέα ότι θα πρέπει να κοιτάξουμε μόνο αυτούς τους χρόνους πίσω, όταν ήμασταν νέοι και ελεύθεροι. Αυτή είναι η ιδέα. Και όταν είσαι 14 ετών έχεις ήδη αυτή τη σοδειά νοσταλγίας: ότι αυτό δεν θα διαρκέσει. Είναι μια ψευδαίσθηση, σε μεγάλο βαθμό. Η ζωή συνεχίζεται και στις περισσότερες περιπτώσεις είναι ακόμα εκεί. Το ξέφρενο πάρτι τελειώνει και θα είσαι ακόμα εκεί. Σα να μένεις μέχρι αργά το βράδυ, να μιλάς με φίλους σχετικά με τα όνειρα ... Ίσως ποτέ δεν μετρήθηκαν, αλλά ήταν καλά όνειρα. Χάρηκα που τους είχα συντροφιά μου.

Σε ευχαριστώ Scott


Διαβάστε ακόμα