Το βράδυ της περασμένης Πέμπτης στο Eightball ήταν ένα από εκείνα που καθιστούν το χώρο αυτό ζωτικής σημασίας για τη μουσική σκηνή της Θεσσαλονίκης. Μια παρέα της πόλης παρουσίασε το πρώτο άλμπουμ της και τη βραδιά άνοιξαν δύο ακόμα σχήματα αυτού του είδους που κάποιοι αποκαλούν ελληνικό rock και άλλοι ειρωνικά «ελληνικό ορκ». Οι Ψύλλοι στ’ Άχυρα, βέβαια, έχουν καταβολές που απλώνονται πολύ πέρα από το τρίπτυχο Παυλίδης-Αγγελάκας-Σιδηρόπουλος κι αυτό φάνηκε (και) προς το κλείσιμο της βραδιάς με μια ιδιαίτερη διασκευή στο «Χωρίσαμε Ένα Δειλινό» του Τσιτσάνη. Ακόμα δεν είμαι σίγουρος αν το προόριζαν για κάποιου είδος δώρο γενεθλίων στον σπουδαίο μουσικό, ή αν ήταν απλά ο «φόρος τιμής» στο ρεμπέτικο-λαϊκό σχήμα Μαλλιά Κουβάρια που κάποια μέλη τους συμμετέχουν, όπως αναφέρθηκε.
Συνεχίζοντας τη διαδρομή προς το παρόν, με αφετηρία τον «τερματισμό» της βραδιάς με Τσιτσάνη, κάνουμε μια στάση στη μέση της εμφάνισης των Ψύλλων στ’ Άχυρα. Κάπου εκεί κι ενώ έχουμε χορτάσει από κιθάρες και το γενικότερο κλίμα των σπουδαίων σχημάτων της δεκαετίας του ’90, ο τραγουδιστής Ηρακλής Δαΐτσης κάνει τη διευκρίνιση: «ούτε ο Παυλίδης, ούτε ο Αγγελάκας – ο Νίκος Παπάζογλου είναι ο αγαπημένος μας» πριν ξεκινήσουν μια, αναπόφευκτα, rock διασκευή στο τραγούδι του «Ευχή». Στο τελευταίο βήμα βρίσκεται ο Τζίμης Πανούσης με αναφορά τόσο από τους Ψύλλους όσο και από τους Ρεύμα 102 αρκετά νωρίτερα, που κατέβηκαν απ’ τη σκηνή με τη φράση «μικροαστοί θα σας φάνε τα παιδιά σας ζωντανούς».
Οι Ρεύμα 102 ξεκίνησαν λίγο μετά τις 22:00 με τραγούδια από το ομώνυμο άλμπουμ τους που είχε κυκλοφορήσει στο πρώτο μισό του 2017. Πρόκειται για ένα συγκρότημα αρκετά γνωστό στον μουσικό κύκλο της πόλης, με επιρροές και ήχο πολύ πιο κοντά στο post punk παρά σε οποιοδήποτε rock (ελληνικό ή μη). Τραγούδια όπως «Αποσύνθεση» και «Τα Κτίρια Τη Νύχτα» ξεχώρισαν, καταφέρνοντας γενικά να μεταδώσουν την ενέργεια που έχει η μουσική τους και σ’ αυτό συνέβαλε αναμφίβολα ο ελληνικός στίχος τους. Αντίθετα, τα Γουρούνια Στο Διάστημα – επίσης με ελληνικό στίχο – δεν το κατάφεραν τόσο ικανοποιητικά, όντας λιγότερο εκφραστικοί επί σκηνής και με ήχο σαφώς πιο κλασικό και πολυακουσμένο. Παίξανε τραγούδια κυρίως από το άλμπουμ τους «Καινούριοι Καιροί» του 2015 και ορισμένα καινούρια, πριν κατέβουν από τη σκηνή λίγο πριν τα μεσάνυχτα.
Οι Ψύλλοι στ’ Άχυρα έχουν μια πορεία μερικών χρόνων με αρκετές συναυλίες κυρίως στη Θεσσαλονίκη και στο ομώνυμο ντεμπούτο τους στην Puzzlemusik στρίμωξαν τραγούδια φρέσκα και παλιότερα. Πριν τη συναυλία είχα ακούσει μόνο τα δύο τραγούδια που κυκλοφόρησαν σε μορφή single, «Απρόσκλητος» και «Περιοδεία Στην Αλμύρα», κρατώντας την περιέργεια για τη ζωντανή απόδοση. Οι Ψύλλοι δεν απογοήτευσαν. Με τον καιρό έχουν δέσει μεταξύ τους και με τα τραγούδια τους σε βαθμό που κάτι τέτοιο δε συμβαίνει εύκολα ή συχνά. Στο «Περιοδεία Στην Αλμύρα», όμως, περίμενα περισσότερη συμμετοχή από τον κόσμο – που σε σημαντικό ποσοστό ήταν τακτικοί φίλοι του σχήματος – ιδιαίτερα στο δυνατό ρεφρέν «…αυτή είναι μοίρα…». Ίσως απλά να είναι νωρίς ακόμα. Στο τραγούδι αυτό ανέβηκε στη σκηνή ο Samir, ένας άλλος φίλος, και διάβασε-τραγούδησε τη μετάφραση που έχει κάνει στα αραβικά. Αργότερα, τα Γουρούνια και οι Ρεύμα θα ανέβαιναν ξανά στη σκηνή για να συνοδέψουν τους Ψύλλους σε μια γιορταστική εκτέλεση του «Το Βαλσάκι Του Κακού Εαυτού», κλείνοντας τη βραδιά όπως κλείνει ο δίσκος.
Τι κι αν τα όσα ακούστηκαν έχουν το ενάμιση μάτι στο παρελθόν; Μουσικά τουλάχιστον, καθώς οι στίχοι θίγουν άμεσα το παρόν. Προσπερνώντας το πασιφανές προαναφερθέν περί προσφυγιάς και το παλιό αγαπημένο «Φεγγαράκι», με αφιέρωση στην παράνομα κρατούμενη Ηριάννα, σκέφτομαι πότε ήταν η τελευταία φορά που άκουσα τη Ροτόντα σε στίχους, ειδικά σε αυτό το πολύ ενδιαφέρον περιεχόμενο του «Σκάρτος». Σημασία έχει πως τρεις παρέες όχι-και-τόσο-νέων μουσικών της πόλης πέρασαν καλά μαζί μας και γιόρτασαν την δημιουργικότητά τους, όποια κι αν είναι αυτή. Τι άλλο; Πάντα τέτοια!
Η εικόνα εξωφύλλου προέρχεται από την επίσημη σελίδα του συγκροτήματος Ψύλλοι στ' Άχυρα στο Facebook και τραβήχτηκε από τον Γιώργο Φράγκο.