Gimme 10: Οι επιλογές της Έφης Καραγιάννη

Καλεσμένη μας σήμερα η ερμηνεύτρια Έφη Καραγιάννη. Μας παρουσιάζει τα 10 αγαπημένα της άλμπουμ όλων των εποχών.
Διαβάστηκε φορες
Η Έφη Καραγιάννη είναι μια ερμηνεύτρια χαμηλών τόνων αλλά υψηλής δραστηριότητας. Από το 2000, οπότε άρχισε να ασχολείται με το τραγούδι, μέχρι σήμερα, έχει συμμετάσχει στα άλμπουμ Κυριακοδρόμιο (2009) των Φίλιππου Περιστέρη και Μιχάλη Μπουρμπούλη, Lathos Pathos (2009) του Βασίλη Σαλταγιάννη και Τα Όνειρα Δεν Ξυπνάνε (2010) του Δημήτρη Αρναούτη. Έχει επίσης συνεργαστεί με τους Μίμη Πλέσσα και Παναγιώτη Καλαντζόπουλο ενώ πέρυσι δημιούργησε τους Macondo, ένα σχήμα ισπανόφωνης μουσικής. Σήμερα έχω τη χαρά να τη φιλοξενώ στο Gimme 10, σε μια αναδρομή στα αγαπημένα της άλμπουμ όλων των εποχών. Η ίδια μας λέει: "Μπορεί να φαίνεται εύκολο να διαλέξεις τα δέκα αγαπημένα σου άλμπουμ, όμως στην πραγματικότητα είναι πολύ δύσκολο… Ειδικά όταν τα ακούσματα που σε ακολουθούν είναι τόσο άσχετα και διαφορετικά μεταξύ τους. Ειδικά όταν είσαι άνθρωπος που παθιάζεται πολύ με κάθε ένα από αυτά. Πολλά δεν μπόρεσα να συμπεριλάβω, πολλά πιθανόν να έχω ξεχάσει… Ξεκινάμε λοιπόν."
 
1. Σμυρνέικα – Γλυκερία
(1981)

Μπορεί κανείς να μου εξηγήσει πώς γίνεται ένα κοριτσάκι 6 χρονών να ακούει συνεχώς την Έλλη (αυτή που θέλει σκότωμα) και τον Μποχώρη (που του τη ‘σκάσαν στο βαπόρι) και άλλα σμυρνέικα; Αυτός ήταν ένας δίσκος (παλιά κασέτα για την ακρίβεια) που για κάποιο λόγο, μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση σαν παιδάκι, ούτε η Βίσση, ούτε η Αλέξια, ούτε καν η Μαντόνα και ο Michael Jackson. Θεωρώ υπεύθυνη τη Γλυκερία, με την υψηλής τονικότητας φωνή της, που ως παιδάκι μπορούσα να πιάνω άνετα, και να μπαίνω στο τραγούδι.

2. …And Justice For All - Metallica (1988)

Από το γυμνάσιο η μουσική των Metallica, και ειδικά ο συγκεκριμένος δίσκος, παίζουν συνεχώς στα κασετόφωνα, στα walkman και στο μυαλό μου…

3. Ο Δρόμος, Ο Χρόνος Και Ο Πόνος – Αλκίνοος Ιωαννίδης (1997)

Όταν εμφανίστηκε ο Αλκίνοος Ιωαννίδης στο προσκήνιο, ήταν πραγματική αποκάλυψη για μένα, που γενικά απέφευγα την ελληνική μουσική. Δυνατά συναισθήματα από μια φωνή που αν την ακούσεις μια φορά χαράσσεται στο μυαλό σου για πάντα. Αυτός ο δίσκος είναι η πρώτη του δουλειά συνθετικά που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα. Όταν έγινε πολύ
γνωστός, άρχισαν να εμφανίζονται και κάποια τραγούδια που είχε γράψει στην Κύπρο. Ένας απίστευτος καλλιτέχνης, που αποπνέει ειλικρινή τέχνη.

4. Ανάσα Η Τέχνη Της Καρδιάς – Δήμητρα Γαλάνη, Λίνα Νικολακοπούλου (1996)

Ένας δίσκος αριστούργημα, κατά τη γνώμη μου. Τι να πρωτοθυμηθώ; Το Έφυγα, το Γενικές Προστακτικές, τα Συρτάρια ή το Εντομοκτόνο; Το Black Forest ή το Εμένα Με Συμφέρει; Απίστευτη σύμπραξη μουσικών τεράτων. Παραιτούμαι από την προσπάθεια να επιλέξω. Νιώθω απλά τυχερή που τον ανακάλυψα και μάλιστα στην έκδοση με το φωτογραφικό βιβλιαράκι…

5. 13000 Μέρες – Σωκράτης Μάλαμας (1998)

Ο Μάλαμας μπήκε στη ζωή μου πολύ παράξενα. Χωρίς να τον έχω ακούσει πολύ, άρχισα να αγοράζω ένα ένα τα cds του, ξεκινώντας από τον Κύκλο, μετά τον Λαβύρινθο, μετά τις 13000 Μέρες, τις Ασπρόμαυρες Ιστορίες (καληνύχτα μαλάκα η ζωή έχει πλάκα - με παχύ το λάμδα) και τα Παραμύθια κ.ο.κ. Αλλά η μπουνιά ήρθε όταν πήγα σε μία συναυλία στην Αγία Παρασκευή θαρρώ, στο βουνό, μέσα στα δέντρα. Και εκεί έγινε η μέθεξη, εκεί ξεκίνησε το κόλλημα. Πρέπει να ήταν το 1997, αν δεν κάνω λάθος. Φανταστική ατμόσφαιρα, υπέροχες φωνές (τότε ήταν η Μαρία Παπανικολάου), τραγούδι «σκέτα» και πολύ αλκοόλ. Δεν ξέρω αν ήταν η ηλικία, η εποχή ή ο Μάλαμας, αλλά πραγματικά η αίσθηση που γεννούσαν οι συναυλίες του ήταν ανεπανάληπτες.  Απ’ όλους τους δίσκους, που λατρεύω, ξεχωρίζω τις 13000 Μέρες.

6. Frida (Soundtrack) – Elliot Goldenthal (2002)

Όταν το 2003, αν δεν κάνω λάθος, πήγα στο σινεμά και είδα την ταινία, ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που έμεινα κολλημένη, αφού τελείωσε, στην οθόνη για να διαβάσω στα μικρά γραμματάκια ποιος έχει γράψει τη μουσική και κυρίως ποιος έχει τραγουδήσει. Η μουσική του Μεξικό, σε συνδυασμό με την παρουσία της Lila Downs, άλλαξαν τη μουσική μου πορεία. Μέσω της ταινίας ανακάλυψα την Chavela Vargas, την música Ranchera, τα χρώματα και την κουλτούρα του Μεξικό. Και ξεκίνησε μια μακροχρόνια σχέση μαζί της, η οποία με οδήγησε στο να τραγουδήσω αυτή τη μουσική, να ανακαλύψω κι άλλους καλλιτέχνες της εποχής και του είδους, να διαβάσω ένα σωρό βιβλία και φυσικά να φρεσκάρω τα ισπανικά μου. Και από 'κει να ταξιδέψω μουσικά στην Κούβα και στην υπόλοιπη λατινική Αμερική. Ανεκπλήρωτο όνειρο αλλά και στόχος, παραμένει το ταξίδι στο Μεξικό, με φόβο να μη γυρίσω ποτέ πίσω.

7. Barí – Ojos de Brujo (2002)

Όταν πρωτάκουσα τους Ojos de Brujo, ένιωσα ότι επιτέλους μπορώ να σταματήσω να αναζητώ καινούργιες μουσικές μόνο προς τα πίσω, και να ανοίξω τα αυτιά μου στην μουσική αυτής της μουσικής κολεκτίβας από τη Βαρκελώνη. Και το αστείο είναι ότι ενώ τη μουσική τους την έχω ακούσει εκατομμύρια φορές πλέον, κάθε φορά κάτι καινούργιο σκάει στο αυτί μου, σαν να προστέθηκε εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Παράξενο, ε; Και να σκεφτείς ότι ήταν πάντα εκεί… Μια μίξη flamenco με jazz, reggae και hip hop… To Barí παραμένει το αγαπημένο μου album.

8. Camarón (La Banda Sonora - Soundtrack) (2005)

Αγαπημένο soundtrack από την ταινία Camarón που δεν έχει παιχτεί στην Ελλάδα, βέβαια, σχετικά με τη ζωή του Camarón de la Isla. Μια από τις μεγαλύτερες μορφές του flamenco, που άφησε ιστορία με τις συνεργασίες του με τον Paco de Lucia και τον Tomatito, αλλά και από την προσπάθεια του να εκσυγχρονίσει το flamenco, ενορχηστρωτικά κυρίως. Το συγκεκριμένο soundtrack αποτελεί μια πολύ καλή συλλογή με τραγούδια του Camarón από όλες τις φάσεις της καριέρας του. Ιδιαίτερα ανατριχιαστικά τα τρία τραγούδια που τραγουδάει a-capella (Bulerías Del Chozas, Seguirillas De Los Grillos, El De La Calzá). Κι από 'κει μπορεί κανείς εύκολα να οδηγηθεί σε πιο βαθιά νερά του Flamenco, όπως έπαθα κι εγώ.

9. Pafuera telarañas - Bebe (2004)

Ποιος δεν θυμάται το Malo, τραγούδι που έπαιζε σε όλα τα clubs το 2004; Πόσοι όμως γνωρίζουν ότι όλο το δισκάκι της Bebe είναι γεμάτο διαμάντια; Δεν έχω πολλά να πω. Την θεωρώ την πιο ενδιαφέρουσα «ελαφριά» επιλογή που θα μπορούσα να κάνω… Ιδιαίτερη, βραχνή φωνή, με μια ελαφριά αναίδεια, που ξεσηκώνει και συγκινεί κατά περίπτωση.

10. ZAZ – ZAZ (2010)

"Θέλω έρωτα, χαρά, καλή διάθεση/ Τα λεφτά σας δεν θα με κάνουν ευτυχισμένη/ Θέλω να πεθάνω με το χέρι στην καρδιά/ Πάμε μαζί να ανακαλύψουμε την ελευθερία/ Ξέχνα όλα σου τα κλισέ/ Καλωσήρθατε στην δική μου πραγματικότητα". Το πιο πρόσφατο δισκάκι που μου έκανε εντύπωση γιατί όλα του τα τραγούδια είναι πολύ ωραία και ευχάριστα στο άκουσμα. Έσκασε σαν βόμβα το πολύ πέρσι στο ραδιόφωνο και το ομώνυμο κομμάτι κόλλησε στον εγκέφαλό μου σαν να ήταν πάντα εκεί. Με εκφράζει μέχρι τελευταίας λέξης, χωρίς καν να μιλάω γαλλικά.
Διαβάστε ακόμα