Αγόρασε το νέο δίσκο του Θανάση Παπακωνσταντίνου, «Με Στόμα Που Γελά» σε super τιμή στο discobole!
Μετά τις Λίστες του 2017 και την όλη προεργασία που χρειάστηκε μέσα στον περασμένο Δεκέμβρη, ο Γενάρης πάντα λειτουργεί ως καθαρτικό για να «αδειάσουν» όλα όσα έχουμε μέσα μας και να κάνουμε μια νέα αρχή με τον καινούργιο χρόνο. Άλλωστε, λίγα δισκάκια κυκλοφορούν τις πρώτες ημέρες του νέου χρόνου.
Τον Φλεβάρη όμως είχαμε αρκετές καλές κυκλοφορίες από συγκροτήματα και μουσικούς, όπως οι: Tango with Lions, Αρλέτα (ο τελευταίος της), Μιχάλης Καλογεράκης & Απόστολος Κίτσος, Ψύλλοι στ' Άχυρα, Mary's Flower Superhead, Leon of Athens, Noise Figures, Yianneis, Vodka Juniors και Stereomatic. Νομίζω ότι για αρχή νέας χρονιάς αυτή η σοδειά μας ανεβάζει τις προσδοκίες για τη συνέχεια.
Μαζί με αυτούς τους δίσκους, κυκλοφόρησε και ο πολυαναμενόμενος δίσκος - συνεργασία του Θανάση Παπακωνσταντίνου με το Σωκράτη Μάλαμα με τίτλο «Με στόμα που γελά».
Οι συντάκτες του Mix Grill ψήφισαν και επέλεξαν αυτό το πόνημα ως τον Ελληνικό Δίσκο του μήνα.
Έχω πολλές σκέψεις στο μυαλό μου για αυτό τον δίσκο, αλλά νιώθω ότι με έχουν καλύψει όσα έχουν γράψει ο Μιχάλης Τσαντίλας και ο Μανώλης Μαυράκης στα αντίστοιχα άρθρα τους. Έτσι, λοιπόν χωρίς να θέλω να επαναλάβω τα ίδια, θα ήθελα να σταθώ σε 1-2 στοιχεία του δίσκου, τα οποία με έκαναν να του δώσω το Νο 1 μου.
Δε σας κρύβω ότι η πρώτη μου εντύπωση για το «Με στόμα που γελά» δεν ήταν καλή. Μου φάνηκε ότι είχε λίγες αξιολογές και παράλληλα ξεχωριστές στιγμές και με μπέρδευαν τα περάσματα του από διαφορετικά μουσικά είδη. Θα έλεγα ότι σε κάποια σημεία μου φαινόταν περισσότερο ως δίσκος του Μάλαμα, παρά του Θανάση. Κι όμως...
Άκουσα πάρα πολλές φορές τον δίσκο και είναι αλήθεια ότι άλλαξα εντελώς την αρχική μου άποψη. Ήταν μια από τις λίγες περιπτώσεις που ο δίσκος κέρδισε τις πρώτες εντυπώσεις μου κι αυτό πιστέψτε με είναι κάτι το ξεχωριστό για μένα. Αυτά που θεωρούσα αρνητικά, έγιναν θετικά και με το χρόνο, μπόρεσα να αξιολογήσω καλύτερα την ιδιαιτερότητα της ενορχήστρωσης που δημιούργησε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Τα περάσματα του από την rock μουσική, το λαϊκό, το ρεμπέτικο και το παραδοσιακό τραγούδι έρχονται ομαλά, ακόμη κι αν είναι πολλά και ο Σωκράτης Μάλαμας «ντύνει» τα τραγούδια με τον δικό του τρόπο, προσφέροντας λιτές ερμηνείες, που δίνουν αξία στον στίχο και με λίγα «ξεσπάσματα» για να ξεχωρίζουν αυτά που θέλουν να τονίσουν οι δυό τους σ' αυτό τον δίσκο.
Το «Με στόμα που γελά» δεν είναι ο νέος «Βραχνός Προφήτης» του Θανάση Παπακωνσταντίνου, αλλά δε νομίζω ότι ο ίδιος ήθελε να κάνει κάτι τέτοιο. Είναι όμως ένας από τους δίσκους, που θα θυμόμαστε με την πάροδο των χρόνων.
Άκουσε τον δίσκο παρακάτω και θα καταλάβεις...:
Διαβάστε εδώ δύο διαφορετικές απόψεις για τον δίσκο: Ο Μανώλης Μαυράκης θεωρεί ότι ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου μας σερβίρει ό,τι καλύτερο έχει στο μουσικό του ντουλάπι, ενώ ο Θωμάς Τζίτζης πιστεύει ότι το «Με Στόμα Που Γελά» είναι ο δεύτερος χειρότερος δίσκος του Θανάση Παπακωνσταντίνου.
Μετά τις Λίστες του 2017 και την όλη προεργασία που χρειάστηκε μέσα στον περασμένο Δεκέμβρη, ο Γενάρης πάντα λειτουργεί ως καθαρτικό για να «αδειάσουν» όλα όσα έχουμε μέσα μας και να κάνουμε μια νέα αρχή με τον καινούργιο χρόνο. Άλλωστε, λίγα δισκάκια κυκλοφορούν τις πρώτες ημέρες του νέου χρόνου.
Τον Φλεβάρη όμως είχαμε αρκετές καλές κυκλοφορίες από συγκροτήματα και μουσικούς, όπως οι: Tango with Lions, Αρλέτα (ο τελευταίος της), Μιχάλης Καλογεράκης & Απόστολος Κίτσος, Ψύλλοι στ' Άχυρα, Mary's Flower Superhead, Leon of Athens, Noise Figures, Yianneis, Vodka Juniors και Stereomatic. Νομίζω ότι για αρχή νέας χρονιάς αυτή η σοδειά μας ανεβάζει τις προσδοκίες για τη συνέχεια.
Μαζί με αυτούς τους δίσκους, κυκλοφόρησε και ο πολυαναμενόμενος δίσκος - συνεργασία του Θανάση Παπακωνσταντίνου με το Σωκράτη Μάλαμα με τίτλο «Με στόμα που γελά».
Οι συντάκτες του Mix Grill ψήφισαν και επέλεξαν αυτό το πόνημα ως τον Ελληνικό Δίσκο του μήνα.
Έχω πολλές σκέψεις στο μυαλό μου για αυτό τον δίσκο, αλλά νιώθω ότι με έχουν καλύψει όσα έχουν γράψει ο Μιχάλης Τσαντίλας και ο Μανώλης Μαυράκης στα αντίστοιχα άρθρα τους. Έτσι, λοιπόν χωρίς να θέλω να επαναλάβω τα ίδια, θα ήθελα να σταθώ σε 1-2 στοιχεία του δίσκου, τα οποία με έκαναν να του δώσω το Νο 1 μου.
Δε σας κρύβω ότι η πρώτη μου εντύπωση για το «Με στόμα που γελά» δεν ήταν καλή. Μου φάνηκε ότι είχε λίγες αξιολογές και παράλληλα ξεχωριστές στιγμές και με μπέρδευαν τα περάσματα του από διαφορετικά μουσικά είδη. Θα έλεγα ότι σε κάποια σημεία μου φαινόταν περισσότερο ως δίσκος του Μάλαμα, παρά του Θανάση. Κι όμως...
Άκουσα πάρα πολλές φορές τον δίσκο και είναι αλήθεια ότι άλλαξα εντελώς την αρχική μου άποψη. Ήταν μια από τις λίγες περιπτώσεις που ο δίσκος κέρδισε τις πρώτες εντυπώσεις μου κι αυτό πιστέψτε με είναι κάτι το ξεχωριστό για μένα. Αυτά που θεωρούσα αρνητικά, έγιναν θετικά και με το χρόνο, μπόρεσα να αξιολογήσω καλύτερα την ιδιαιτερότητα της ενορχήστρωσης που δημιούργησε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Τα περάσματα του από την rock μουσική, το λαϊκό, το ρεμπέτικο και το παραδοσιακό τραγούδι έρχονται ομαλά, ακόμη κι αν είναι πολλά και ο Σωκράτης Μάλαμας «ντύνει» τα τραγούδια με τον δικό του τρόπο, προσφέροντας λιτές ερμηνείες, που δίνουν αξία στον στίχο και με λίγα «ξεσπάσματα» για να ξεχωρίζουν αυτά που θέλουν να τονίσουν οι δυό τους σ' αυτό τον δίσκο.
Το «Με στόμα που γελά» δεν είναι ο νέος «Βραχνός Προφήτης» του Θανάση Παπακωνσταντίνου, αλλά δε νομίζω ότι ο ίδιος ήθελε να κάνει κάτι τέτοιο. Είναι όμως ένας από τους δίσκους, που θα θυμόμαστε με την πάροδο των χρόνων.
Άκουσε τον δίσκο παρακάτω και θα καταλάβεις...:
Διαβάστε εδώ δύο διαφορετικές απόψεις για τον δίσκο: Ο Μανώλης Μαυράκης θεωρεί ότι ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου μας σερβίρει ό,τι καλύτερο έχει στο μουσικό του ντουλάπι, ενώ ο Θωμάς Τζίτζης πιστεύει ότι το «Με Στόμα Που Γελά» είναι ο δεύτερος χειρότερος δίσκος του Θανάση Παπακωνσταντίνου.