Ο Άκης Μπαρούτας κυκλοφόρησε πρόσφατα τον καινούριο δίσκο του και την Παρασκευή και 13 τον παρουσίασε για πρώτη φορά στην πόλη που βασίζεται. Είχα καιρό να πάω στο Club του Μύλου και έχοντας πάρει με «καλό αυτί» ένα-δύο τραγούδια του νεαρού μουσικού θεώρησα πως άξιζε την προσοχή μου. Ακούγοντας τον δίσκο, και στις streaming πλατφόρμες αλλά και ζωντανά, καταλήγω στο ότι σίγουρα ο 24χρονος Άκης έχει ενδιαφέροντα πράματα να πει, κι ας μην ήταν η συνολική βραδιά όσο ικανοποιητική θα μπορούσε να είναι.
Το «Επιστρέφω Στη Γη» είναι το δεύτερο album του και είναι πιο ολοκληρωμένο από την πρώτη του δισκογραφική προσπάθεια που είχε προηγηθεί. Κάπως αντίστοιχα και ο ίδιος, παρά το νεαρό της ηλικίας του, στάθηκε χωρίς προβλήματα ή δείγματα αμηχανίας στη σκηνή και ερμήνευσε αξιόλογα τραγούδια δικά του μαζί με αρκετές διασκευές. Όλα αυτά, ενώ στο Μύλο είχαν μαζευτεί περίπου πενήντα άτομα, γεμίζοντας μόνο τα τραπέζια κοντά στη σκηνή και το μπαρ. Γεμίζοντας ταυτόχρονα και τον χώρο με την «πανταχού παρούσα» κουβεντούλα. Ίσως θα ρθει μια εποχή που δε θα χρειάζεται να γράφω σε κάθε δεύτερη συναυλία πόσο απαράδεκτη είναι η συμπεριφορά μεγάλου μέρους του κόσμου σε παρόμοιες βραδιές. Ίσως κάτι αντίστοιχο να γίνει κάποτε μ’ αυτό το ρημάδι το «ώρα έναρξης» που στην χθεσινή περίπτωση σήμαινε «ώρα που τελειώνει το soundcheck, η συναυλία αρχίζει σε μία ώρα από τώρα».
Προς τιμήν τους, ο Άκης Μπαρούτας και υπόλοιπη συνομοταξία επί σκηνής, δεν φάνηκαν να πτοούνται ιδιαίτερα από τα παραπάνω. Για δύο ώρες παίξανε τραγούδια τους καινούρια και παλιά, αλλά και ιδιαίτερες διασκευές που έριξαν λίγο παραπάνω φως στις μουσικές επιρροές του τραγουδιστή. Από το «Μου Πες Θα ‘ρθεις» του Σιδηρόπουλου και την «Πλημμύρα» του Βαμβακάρη, μέχρι την «Αγία Νοσταλγία» του Παπακωνσταντίνου και το «Τρένο» του Πανούση, σχεδόν όλες οι διασκευές – θα ήταν πέντε-δέκα συνολικά – είχαν μια προσέγγιση διαφορετική από αυτή με την οποία έχουμε συνηθίσει τα τραγούδι στην δημοφιλή του μορφή. Παρ’ όλα αυτά, έχω την εντύπωση πως το πλήθος τους, σε συνδυασμό με την ανακατεμένη ροή καινούριων και παλιών τραγουδιών, στέρησαν τη λεζάντα «παρουσίαση δίσκου» από τη βραδιά, κι ας βοήθησαν τον κόσμο να έρθει λίγο πιο κοντά στα όσα γινόντουσαν στη σκηνή.
Συνολικά, ως πρόγραμμα, πάντως, η βραδιά ήταν καλά στημένη. Λίγο πριν τη μέση οι Τόλης Δεληγιάννης (μπάσο), Αλέκος Σπανίδης (τύμπανα) και Ανθή Κύρκου (πλήκτρα) άφησαν τον Μπαρούτα μαζί με τον έταιρο κιθαρίστα Νίκο Δημακίδη μόνους τους για λίγο στη σκηνή. Στα δυο-τρία τραγούδια που παίξανε (διασκευή «Δημοσθένους Λέξις» το ένα εξ αυτών) τρία πράματα έγιναν περισσότερο αντιληπτά: Η ατμόσφαιρα που επιθυμούσαν να δημιουργήσουν τα πλήκτρα, το ότι τα τύμπανα ήταν λίγο πιο δυνατά απ’ όσο θα προτιμούσα, και το ότι και τα δύο κάλυπταν σημαντικό μέρος της βαβούρας του κόσμου. Αργότερα, ο Άκης Μπαρούτας έμεινε μόνος με την κιθάρα του για να παίξει μία προσωπική μελοποίηση σε στίχους του Ρίτσου, πριν κάνει ένα διάλειμμα για να παίξουν δυο επίσης ξεχωριστές διασκευές οι υπόλοιποι τέσσερις.
Η βραδιά έκλεισε χωρίς encore. Δεν το ζήτησε και κανείς. Μερικά από τα τραγούδια και τους στίχους του Μπαρούτα κατάφεραν να αποτυπωθούν και μέσα από τη ζωντανή αυτή εμφάνιση, κι αυτό ίσως είναι το σημαντικότερο της βραδιάς. Τι κι αν υπάρχει ακόμα περιθώριο βελτίωσης στα επί σκηνής; Ο νεαρός μουσικός έχει μόλις κυκλοφορήσει ένα δεύτερο άλμπουμ έντονα προσωπικό με αξιόλογα τραγούδια που χρειάζονται λίγο παραπάνω χρόνο για να εκτιμηθούν όσο τους αρμόζει. Τα υπόλοιπα έπονται.