Στην επιβλητική κεντρική σκηνή της Στέγης του ιδρύματος Ωνάση, ανάμεσα σε ένα πάρα πολύ ποικιλόμορφο ακροατήριο, η σπουδαία Λένα Πλάτωνος με τον επί χρόνια συνεργάτη της Στέργιο Τ., παρουσίασαν το έργο του «Τα Παραδοξιακά». Η γνωστή πειραματική, ηλεκτρονική αύρα της Λένας Πλάτωνος, μπλέχτηκε με γνωστά διαμάντια της παράδοσης του απανταχού ελληνικού στοιχείου.
Με συνοδοιπόρους διακεκριμένους σολίστ που έχουν «σπουδάσει» και υπηρετούν την ελληνική παραδοσιακή μουσική, παρουσίασαν διασκευές διάφορων ελληνικών παραδοσιακών κομματιών από την Ήπειρο ως την Κρήτη, και από τον Πόντο ως τα Επτάνησα. Οι ατμόσφαιρες που συνέθεσαν και ενορχήστρωσαν οι δύο δημιουργοί και ερμήνευσαν οι οκτώ σολίστ κατάφεραν να περικλείουν επαρκώς τα συναισθήματα που φέρει το εκάστοτε άσμα χωρίς καμία έκπτωση, μεταπηδώντας από το τραγικό στο εύθυμο, το χορευτικό στο εσωστρεφές, αλλά και το αιθέριο με το γήινο.
Η άρτια διαλεγμένη ομάδα επί σκηνής συμπληρωνόταν από τους Ευάγγελο Γκίκα, Άννα Λινάρδου, Εύη Σεϊτανίδου, Μανώλη Τσιρλιάγκο στις φωνές, το Μάνο Αχαλινωτόπουλο στα πνευστά, το Βαγγέλη Καρίπη στα κρουστά, τον Αλέξανδρο Καψοκαβάδη στα έγχορδα και το Γιώργο Κοντογιάννη στις λύρες.
Αν και το ρεπερτόριο κινήθηκε σε αρκετά γνωστά κομμάτια, ειδικά για όποιους έχουν μια επαφή με το συγκεκριμένο είδος μουσικής, οι αρκετά δημιουργικές διασκευές σίγουρα αποτελούν μια εμπνευσμένη πρόταση για μυημένους και μη. Ομολογουμένως, αν και όλα τα κομμάτια είχαν ηλεκτρονικά στοιχεία, προσωπικά περίμενα και ήλπιζα σε πολύ πιο έντονη παρουσία του γνώριμου στυλ της Λένας Πλάτωνος. Εν γένει, όλο το πρόγραμμα ήταν άκρως καλοφτιαγμένο και κατάφερε να αφήσει το κοινό μάλλον εκστασιασμένο, ωστόσο θεωρώ πως κάπως πιο ηλεκτρονικές διασκευές άξιζαν να παρουσιαστούν, καθώς η Λένα Πλάτωνος έχει αποδείξει περίτρανα την άνεσή της στο εν λόγω είδος αλλά και αποτελεί ίσως από τους λίγους καλλιτέχνες με την ιστορία της που μπορούν «βάλουν στην πρίζα» την παράδοση και να την εκσυγχρονίσουν τόσο άμεσα.
Στο σύνολό της η εν λόγω παράσταση σίγουρα πρέπει να προωθηθεί σε μεγαλύτερα κοινά, καθώς θα μπορούσε να αποτελέσει μια ομαλή εισαγωγή στο πάμπλουτο παραδοσιακό τραγούδι, ενώ προσωπικά θεωρώ πως η δισκογράφισή της θα ήταν μια απαραίτητη παρακαταθήκη.
Οι φωτογραφίες παραχωρήθηκαν από τη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση.