Παρόλο που τα τελευταία χρόνια μας επισκέφτηκε αρκετές φορές, με την παραγωγή του 'The Wall' να παίζεται τέσσερις φορές στη χώρα μας, στο 'Us and Them' ο Roger Waters δεν πέρασε από την Ελλάδα. Λεωφορεία με φίλους των Pink Floyd ταξίδεψαν από τη Θεσσαλονίκη, ταυτόχρονα με γεμάτα αεροπλάνα που ξεκίνησαν από την Αθήνα. Η αλήθεια είναι πως αν ερχόταν Ελλάδα ξανά, είναι αμφίβολο ότι η συναυλία θα πήγαινε καλά. Καλώς ή κακώς έχουμε την τάση να μη θέλουμε να ξανά ακούσουμε συναυλίες ονομάτων που έχουμε δει - σαν να τους τσεκάρουμε σε μία αόρατη λίστα που έχουμε στο μυαλό μας (πλήν βέβαια κάποιων εξαιρέσεων που κατάφεραν να «χτίσουν» κοινό στη χώρα μας). Αυτό βέβαια είναι λάθος τακτική, γιατί κάθε συναυλία είναι διαφορετική ακόμα και με το ίδιο ακριβώς setlist. Πρόκειται για μία μοναδική εμπειρία αφού εμείς, το κοινό και ο καλλιτέχνης αλληλεπιδρούμε με εντελώς ξεχωριστό τρόπο.
Ο Roger σε αυτό το tour δεν παρουσιάζει κάποιο έργο των Pink Floyd όπως στις πρόσφατες περιοδείες για το 'The Wall'. Αυτή τη φορά έχει ένα καινούριο δίσκο να προωθήσει, στα τραγούδια του οποίου ακούγεται ηχώ από τις παλιές γνωστές συνθέσεις του. Η συναυλία στο Armeec Arena στη Σόφια είχε ένα ποτ-πουρί, με τραγούδια από πολλές περιόδους των Pink Floyd αλλά και από το 'Is This The Life We Really Want?'.
Το set ήταν χωρισμένο σε 2 μέρη τα οποία συνολικά διήρκεσαν πάνω από δύο ώρες. Φυσικά ο Roger ήταν ο μαέστρος καθ όλη τη διάρκεια, με την - μερικές φορές - άβολη κινησιολογία του, που όμως εκπέμπει την ενέργεια μικρού παιδιού. Η μπάντα ήταν πιστή στις studio εκτελέσεις. Οι μουσικοί ήταν απόλυτα συγχρονισμένοι στα φωνητικά, ενώ ο Dave Killmister απέδιδε τέλεια την ηχητική παράδοση που περίμενε να ακούσει το κοινό. Αντίστοιχα τα φωνητικά του Jonathan Wilson, που έχει και πρόσφατο το ραδιοφωνικό του à la War On Drugs χιτάκι 'Over At Midnight', εναρμονίζονταν με την ιδιοσυγκρασία του show του Waters.
Η τελειομανία του Waters δεν λειτουργεί πάντα έτσι όπως ο ίδιος θα ήθελε. Τα προηχογραφημένα παιδικά φωνητικά στο "Another Brick In The Wall" είναι ένα εφέ που δεν ήταν απαραίτητο και θα μπορούσε να αντικατασταθεί με ζωντανά φωνητικά. Αφήνοντας όμως στην άκρη τέτοιες λεπτομέρειες, είναι ξεκάθαρο πως η λάμψη των κλασσικών τραγουδιών των Pink Floyd δεν έχει χαθεί. Σε συνδυασμό με τις γιγαντοοθόνες (με φουγάρα εργοστασίων στις άκρες τους) που έκοψαν στη κυριολεξία την αρένα στη μέση στο δεύτερο μισό του show, το κοινό παρακολούθησε το όραμα του Roger Waters όπως του αρμόζει. Το "Breathe", το "Time" και το "Wish You Were Here" ώθησαν το κοινό να αναζητήσει ερεθίσματα από το παρελθόν, τότε που πρωτοστατούσε η παλιά μπάντα του Roger. Οι στιγμές που ξεχωρίσαμε από τη συναυλία ήταν το "Us and Them", με τις σκηνές της καθημερινής ρουτίνας στις οθόνες να καθρεφτίζουν την ουσία του τραγουδιού αλλά και το δίπτυχο "Brain Damage/Eclipse" όπου τα laser εν μέσω καπνού σχημάτισαν ένα τεράστιο τριγωνικό πρίσμα που γέμισε την αρένα. Ήταν ένας συγκινητικός φόρος τιμής στην ιστορία των Pink Floyd.
Ένα πρόβλημα που εντοπίζεται στο 'Us and Them' είναι ο τρόπος που πολλές φορές προσεγγίζει την κοινωνικοπολιτική αστάθεια την οποία βιώνουμε. Ενώ στο "The Last Refugee" οι κινούμενες εικόνες, οι ιδέες και οι μελωδίες έδεσαν αρμονικά, κατά τη διάρκεια της τρισδιάστατης εκτέλεσης του "Pigs", νόμιζες ότι βρέθηκες σε μία άτσαλη διαδήλωση με κεντρικό θέμα τον - ομολογουμένως επικίνδυνο - Donald Trump. Αμέσως μετά ο Roger αναφερόμενος στις αναταράξεις στη Μέση Ανατολή ξέσπασε, καταλήγοντας δυστυχώς σε απλοποιήσεις. Όταν όμως έχεις κυκλοφορήσει πολιτικοποιημένους δίσκους σαν αυτούς των Pink Floyd χρειάζεται να επιβάλεις στο κοινό σου τις πολιτικές σου πεποιθήσεις; Η μαγεία της μουσικής και των στίχων είναι πως μπορείς να τα υπονοήσεις όλα αυτά και με έξυπνο τρόπο να βάλεις τους θεατές να σκεφτούν. Θεωρώ τον Roger Waters έναν ξεχωριστό μουσικό με ιδιαίτερες ευαισθησίες, που όμως συχνά ξεπερνάει τη γραμμή του λαϊκισμού.
Από τα φουσκωτά γουρούνια που πέταγαν επάνω από τους θεατές, μέχρι τα ομαδικά ρεφρέν του "Mother" και του "Comfortably Numb", το 'Us and Them' αν και υποδεέστερο της παραγωγής του 'The Wall' ήταν μία ολοκληρωμένη συναυλιακή σύλληψη. Ο Roger Waters διατηρείται ξεκάθαρα ανήσυχος και δυναμικός. Παρουσιάζει μία οπτικοακουστική εμπειρία που προκαλεί τον μέσο θεατή να αποδημήσει τον μικρόκοσμο του και να αφουγκραστεί ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της rock ιστορίας. Θα έπρεπε βέβαια να δίνει μεγαλύτερη βάση στο πως εκφράζει τις σκέψεις του για αλλαγή, επαγρύπνηση και αντίσταση, αφού σε κάποια σημεία φτάνει να ακυρώνει τον εαυτό του.
Setlist
Set 1:
Speak to Me
Breathe
One of These Days
Time
Breathe (Reprise)
The Great Gig in the Sky
Welcome to the Machine
Déjà Vu
The Last Refugee
Picture That
Wish You Were Here
The Happiest Days of Our Lives
Another Brick in the Wall Part 2
Another Brick in the Wall Part 3
Set 2:
Dogs
Pigs (Three Different Ones)
Money
Us and Them
Smell the Roses
Brain Damage
Eclipse
Encore:
Mother
Comfortably Numb
[Οι φωτογραφίες του άρθρου ανήκουν στον Ξενοφώντα Καράμπαλη και το Mix Grill]
Σχετικό θέμα