Street Mode 2018: Όσα ακούσαμε

Το Street Mode festival γιόρτασε φέτος κλείνοντας δέκα χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας. Σε καιρούς δύσκολους όπου κάθε πυλώνας πολιτισμού καταρρέει και η τέχνη κάποιες στιγμές φαντάζει πολυτέλεια κατάφερε να γιγαντωθεί αντί να χαθεί. Γεννήθηκε στην πλατεία της Θέρμης (2009-2013), ενηλικιώθηκε στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης (2014-2016) και ωρίμασε στο Fix Open Air multiplex όπου και φιλοξενείται τα δύο τελευταία χρόνια.

Φέτος για πρώτη φορά η διάρκειά του ήταν τέσσερις ημέρες φιλοξενώντας πάνω από 100 καλλιτέχνες και συγκροτήματα καθώς και παράλληλες δράσεις οι οποίες έδωσαν τις απαραίτητες πινελιές της street κουλτούρας που παραπέμπει στις ρίζες του φεστιβάλ.

Το σημαντικότερο ποιοτικό χαρακτηριστικό που διαφοροποιεί το street mode από όλα τα υπόλοιπα εντός συνόρων φεστιβάλ είναι η πολυμορφία του. Η αρμονική συνύπαρξη πολλών διαφορετικών και συχνά ετερόκλητων στοιχείων είναι εντυπωσιακή. Νομίζω ότι είναι το μοναδικό φεστιβάλ που την ίδια στιγμή παίζουν οι RNS και ο Phil Campbell, οι New Model Army και ο Γιάννης Αγγελάκας. Όχι σε διαφορετικές μέρες του φεστιβάλ. Κυριολεκτικά την ίδια στιγμή, σε διαφορετικές σκηνές βέβαια. Ως εκ τούτου το πλήθος, το οποίο συνέρρευσε κατά χιλιάδες κάθε βράδυ, το χαρακτήριζε μία μοναδική πολυμορφία και πολυχρωμία.

Το Street Mode είναι ένα από εκείνα τα φεστιβάλ που προσφέρονται για να κάνεις τη βόλτα σου περνώντας από τα διάφορα stages, να στέκεσαι για λίγο αν σου αρέσει αυτό που ακούς ή να προχωράς παρακάτω προς αναζήτηση άλλων ήχων που θα χαϊδέψουν με πιο βολικό τρόπο τα αφτιά σου. Το σίγουρο είναι ότι αποκλείεται να βαρεθείς.

Για πάνω από τριάντα ώρες αυτό το τετραήμερο ήμασταν (Δημήτρης Όρλης και Δημήτρης Κορομηλάς) στο χώρο του φεστιβάλ και παρακάτω παραθέτουμε λίγα, σύντομα σχόλια για όσα ακούσαμε. Σχόλια για το φεστιβάλ συνολικά θα γίνουν σε επόμενη ανάρτηση.

Τους τυπάδες αυτούς τους είχα ανακαλύψει λίγες εβδομάδες νωρίτερα και στη συναυλία τους βρέθηκα χωρίς να έχω προλάβει να εμβαθύνω στη μουσική τους. Είχα προλάβει, ωστόσο, να αισθανθώ την έλξη για το κράμα παραδοσιακής με - ας πούμε, γενικά - rock που παίζουν. Ακόμα μεγαλύτερη ήταν η έλξη κατά τη ζωντανή τους εμφάνιση. Το ευχαριστήθηκα αυτό το ξεκίνημα. [Όρλης]

Πρόκειται για ένα κουαρτέτο από τη Θεσσαλονίκη που ξεκίνησε τη διαδρομή του το 2012 και έχει ήδη στο ενεργητικό του δύο άλμπουμ και δεκάδες εμφανίσεις. Ήταν το καλύτερο δυνατό ξεκίνημα του τετραημέρου. Καλοπαιγμένο hard rock με όση δόση αλητείας χρειάζεται και ήχο με φουλ γκάζια που παραπέμπει σε AC/DC και Hellacopters. Η ζέστη και ο ελάχιστος κόσμος που τους τίμησε δεν τους πτόησε. Ξεπέρασαν με άνεση τα τεχνικά προβλήματα που προέκυψαν (σπασμένη χορδή) και μας έβαλαν στο σωστό mood για το υπόλοιπο φεστιβάλ. [Κορομηλάς]

Οι Core The Band «ακούγονται» και ακούγονται αρκετά τελευταία. Ίσως λόγω της μικρής διάρκειας ή της «αποσυνδεδεμένης» κατάστασής μου στην απογευματινή ζέστη δεν κατάφεραν να με πείσουν. Το «χιτάκι» τους «Elephant» πάντως ακούστηκε ευχάριστα εκείνο το απόγευμα. [Όρλης]

Χωρίς να έχω προηγούμενη επαφή με τους Βούλγαρους η εμφάνισή τους μου άφησε θετική εντύπωση. [Όρλης]

Η εμφάνισή αυτή ήταν μια θετική έκπληξη για μένα. Όχι πως έγινε κάτι συνταρακτικό το απόγευμα της Πέμπτης στην Puma Stage, αλλά τα πνευστά πλάι και πίσω απ’ το μικρόφωνο μου ακούγονταν πολύ πιο ενδιαφέροντα απ’ όσο περίμενα. [Όρλης]

Δεν είχε τύχει να τους δω ποτέ, ούτε να τους ακούσω ιδιαίτερα. Τα γνωστά τους τραγούδια, ωστόσο, τα ξέρουμε όλοι λίγο-πολύ και ο κόσμος πέρασε καλά μ’ αυτά. Παράπονο δεν μου άφησε η εμφάνισή τους, ούτε όμως κάτι που να τους ανεβάσει παραπάνω στο προσωπικό μου κριτήριο. [Όρλης]

Απ’ αυτούς εδώ είχα λίγο αυξημένες απαιτήσεις, καθώς η προηγούμενη φορά που τους είχα δει στην Red Bull Stage πριν από δύο χρόνια ήταν κατά κάποιο τρόπο αποκαλυπτική. Η πολυμορφία των μουσικών τους σαν να συρρικνώθηκε στην ανοιχτή σκηνή, σαν να μειώθηκε η ένταση που κρύβεται μέσα στα περισσότερα τραγούδια τους. Αυτό δεν με κράτησε από το να συμμετέχω «φωνή τε και σώματι», όπως πολλοί άλλοι, απλά περίμενα κάτι παραπάνω. Την επόμενη φορά, που θα αργήσει λίγο μάλλον, καθώς όπως είπαν «το 2019 θα είναι μεγάλη χρονιά», οι απαιτήσεις μου θα είναι το ίδιο υψηλές. [Όρλης]

Είναι αγαπημένο συγκρότημα στην πόλη οι Bad Movies, όπως αρκετά άλλα του ελληνόφωνου punk rock χώρου. Το κοινό τους γούσταρε και με παράπονο δεν έμεινε καθώς «τα παίξανε όλα». Έτσι κι εγώ. [Όρλης]

Συνδυάζουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο post rock ατμόσφαιρες, ψυχεδελικές διαθέσεις, progressive αρμονίες και ελληνική παράδοση. Ένα από τα σημαντικότερα σχήματα της Θεσσαλονίκης που μετράει πλέον δεκαπέντε χρόνια στην πλάτη του και έχει τέσσερις επίσημες κυκλοφορίες στο ενεργητικό του. Οι εμφανίσεις των Sleepin Pillow είναι πάντα πολύ προσεγμένες τόσο ως προς τον ήχο όσο και ως προς την εικόνα και το στήσιμο πάνω στη σκηνή. Η εμφάνιση τους στο φετινό Street Mode δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Απεναντίας, αίσθηση μου είναι ότι σήκωσαν τον πήχη ακόμα πιο ψηλά το βράδυ της Πέμπτης παίζοντας σε μια κατάμεστη Principal stage. [Κορομηλάς]

Το πόσο σημαντική ήταν η εμφάνιση της παρέας από το Χιλιομόδι στο φετινό φεστιβάλ το φανέρωσε και η χρήση πυροτεχνημάτων για ένα μικρό διάστημα καθώς έπαιζαν. Αυτό επαναλήφθηκε και τις άλλες μέρες βέβαια, αλλά δεν μειώνει διόλου την αξία τους. Ίσα ίσα, τους βάζει στην πρώτη γραμμή των ονομάτων που πέρασαν από το Street Mode, όπως αναμενόταν εξ αρχής βέβαια. Ο κόσμος τους τίμησε με το παραπάνω γεμίζοντας τον εξωτερικό χώρο κι οι ίδιοι δεν απογοήτευσαν. [Όρλης]

Ο Γιάννης είναι και θα είναι ο Γιάννης. Κι οι συναυλίες του είναι και θα είναι από πολύ καλές και πάνω. Γιατί μια συντομότερη εμφάνιση σ’ ένα φεστιβάλ με ετερόκλητο κόσμο να είναι διαφορετική δηλαδή; [Όρλης]

Ήταν μία από τις σημαντικότερες παρουσίες στο φετινό Street Mode. Αποτελούν το προσωπικό όραμα του ιδρυτή τους Justin Sullivan. Αν στεκόσουν κοντά στη σκηνή το βράδυ της Πέμπτης, μπορούσες σίγουρα να δεις στο βλέμμα του το πείσμα, την υπομονή και την αφοσίωση που κράτησαν τους New Model Army ζωντανούς από το 1980 μέχρι σήμερα. Με punk ρίζες, folk επιρροές και λίγες new wave πινελιές ο ήχος τους είναι το όχημα για τον βαθιά πολιτικοποιημένο στίχο τους. Η εμφάνιση τους το βράδυ της Πέμπτης ήταν πολύ καλή με πολλούς οπαδούς μπροστά στη σκηνή να έχουν έρθει από άλλες χώρες αποκλειστικά για αυτούς. Μία ακόμη ένδειξη της συνέπειας και των βαθιών δεσμών της μπάντας με το κοινό της. [Κορομηλάς]

Το γυναικείο κουαρτέτο από τις Η.Π.Α. ξεκίνησε δυνατά με την αυτοπεποίθηση που τους προσφέρει η καταγωγή τους σε συνδυασμό με την εμπειρία τους από συναυλίες στην πατρίδα τους. Alternative punk rock ας περιγράψουμε τον ήχο τους. Ήταν αξιοπρεπέστατες στη σύντομη εμφάνισή τους και φάνηκαν να ταιριάζουν γάντι στην απογευματινή ατμόσφαιρα του φεστιβάλ. [Όρλης]

Οι Repetitor δεν είναι ένα τυχαίο συγκρότημα πιτσιρικάδων από τη Σερβία. Έχουν παρελθόν - περίπου δεκαπέντε χρόνια - και πολλοί στη χώρα τους πιστεύουν πως έχουν μέλλον. Παράπονο ουδέν από την εμφάνισή τους στο Principal. Ήταν από εκείνες τις στιγμές «ανακάλυψης» που προσφέρουν τέτοιου είδους φεστιβάλ με πολλά και διάφορα ονόματα. Το Βελιγράδι είναι κοντά, να τους ξαναδούμε, ε;

Οι τυπάδες αυτοί μου άφησαν ανάμεικτη, αλλά κυρίως θετική, εντύπωση. Παρουσίασαν ένα διόλου άσχημο reggae party, όπως ανέφεραν επί σκηνής, που βρήκε ανταπόκριση στον σχετικά λίγο κόσμο που τους παρακολούθησε. Ήταν αρκετοί - και οι άνθρωποι από κάτω και οι ίδιοι επί σκηνής - ώστε ο χορός στους ρυθμούς τους να είναι ευχάριστος. [Όρλης]

Τι πρώτα να γράψω για το συγκρότημα αυτό. Η επαφή μου μαζί τους ήταν μικρή πριν το φεστιβάλ, παρά την τακτική παρουσία τους στην χώρα μας. Με την απολαυστική εμφάνισή τους στο Street Mode με έπεισαν να τους ψάξω όταν πλησιάσουν ξανά. [Όρλης]

Συγκριτικά με την εμφάνισή τους τον χειμώνα στο WE (μαζί με τους 63 High) η προχθεσινή συναυλία των Vodka Juniors ήταν μέτρια. Συγκριτικά με τις μισές και πλέον εμφανίσεις ελληνικών και διεθνών ονομάτων, η περίπου μία τους ώρα στην Mode Stage ήταν πολύ πιο απολαυστική. Έπαιζαν εντός έδρας άλλωστε. [Όρλης]

Τους Monkey3 δεν τους ήξερα πριν το φεστιβάλ. Τους ανακάλυψα με αφορμή το Street Mode. Οι Ελβετοί παίζουν post rock με heavy riffs που παραπέμπουν σε stoner. Είχαν πολύ καλή παρουσία πάνω στη σκηνή, μεστές συνθέσεις που δεν γίνονται φλύαρες, συμπαγή ήχο, ατμόσφαιρες που σε ταξιδεύουν και όμορφες μελωδίες. Η εμφάνισή τους στο φετινό Street Mode ήταν από αυτές που ξεχώρισα. Ίσως η έκπληξη του καινούριου (για τα δικά μου αυτιά) ήταν αυτό που τελικά με κέρδισε. Αξίζει να τους ψάξετε, ξεκινώντας με το «Icarus» από την πιο πρόσφατη δουλειά τους «The 5th Sun». [Κορομηλάς]

Οι Dog Eat Dog είναι ένα ακόμα από τα σπουδαία ονόματα που εμφανίστηκαν την περασμένη εβδομάδα στο φεστιβάλ. Αρκετός κόσμος τους ήξερε και τους περίμενε. Παρακολούθησα περίπου τη μισή εμφάνισή τους και κατάφεραν να μου μεταφέρουν την ενέργειά τους, χωρίς να γνωρίζω σε βάθος τη δισκογραφία τους. Είναι δύσκολο να έρθουν ξανά για συναυλία μόνοι τους, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. [Όρλης]

Προσωπικό σχήμα του Phil Campbell, κιθαρίστα των Motorhead. Από τότε που μας άφησε ο τρισμέγιστος Lemmy αποτελούν το καλύτερο υποκατάστατο των Motorhead. Παρόλο που το set τους είχε ως βάση τραγούδια των Motorhead, δεν πρόκειται για μία ακόμη tribute μπάντα που τυμβωρυχεί κερδοφορώντας. Έχουν ήδη κυκλοφορήσει ένα EP και ένα LP με καινούργιο υλικό («The Age Of Absurdity»), το οποίο στάθηκε αξιοπρεπέστατα δίπλα στους ύμνους των Motorhead και αυτό σίγουρα αποτελεί σημαντική διαπίστευση. Πολύ καλός ο Neil Starr στα φωνητικά. Την παράσταση έκλεψε ο λιλιπούτειος fan που ανέβηκε δίπλα στον Campbell στη σκηνή. [Κορομηλάς]

Είχα καιρό να τα δω τα παλικάρια αυτά, καθώς έχει σβήσει ο ενθουσιασμός μου για όσα έχουν κάνει. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως έχει σβήσει κι εκτίμηση. Περιμένω καινούρια τους δουλειά και καινούρια προσέγγιση στον ήχο τους. Ένα δείγμα πήραμε κατά την εμφάνισή τους, αλλά ήταν μικρό στην έτσι κι αλλιώς σύντομη παρουσία τους επί σκηνής. Όπως και να ‘χει, στις συναυλίες τους δεν έχει και πολλούς λόγους κανείς για να μην περάσει καλά. Είναι μαζί τους κι ο Κωνσταντής Πιστιόλης στο κλαρίνο που οδηγεί την «διονυσιακή» ατμοσφαιρα μισό βήμα πιο μακριά απ’ όσο ήδη την πάνε οι υπόλοιποι. Διατηρούνται ως σταθερή συναυλιακή αξία οι VIC δηλαδή, αλλά χρειάζονται φρεσκάρισμα. [Όρλης]

Τους είχα πετύχει ξανά σε μια από τις συναυλίες τους στην πόλη πριν από μερικά χρόνια και δεν είχα σκοπό να χάσω την εμφάνισή τους στο Street Mode. Αρκετός κόσμος μαζεύτηκε από νωρίς στην Puma Stage και διασκέδασε για ακόμα μια φορά με ήχους βασισμένους στην παραδοσιακή μουσική του τόπου μας. Σχετικά με το συγκρότημα, είναι κι αυτό στη λίστα με τα σχήματα που περιμένω να βγάλουν καινούρια δουλειά, να δείξουν κινητικότητα και πρόοδο. [Όρλης]

Οι Great Malarkey ήταν ακόμα μία από τις ενδιαφέρουσες ανακαλύψεις κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ. Ska/rock ήχος, κέφι, όχι πολλά λόγια και όσα χρειάζεται κανείς από ένα συγκρότημα για ένα απόγευμα ενός φεστιβάλ. [Όρλης]

Η χαλαρότητα πάνω στην σκηνή, ο χαβαλές με τον κόσμο, η ανταπόκριση που είχαν τα τραγούδια τους, και πολλά άλλα φανέρωναν πως οι 63 High έπαιζαν σαν ήταν στην αυλή του σπιτιού τους μαζί για τρεις-τέσσερις φίλους. Κι αν η εμφάνισή τους δεν ήταν χορταστική λόγω διάρκειας, ήταν απολαυστική λόγω πάθους. [Όρλης]

Μπήκα στην Red Bull όπως τις περισσότερες φορές το τετραήμερο, ανιχνευτικά. Ήμουν σίγουρος πως ο χώρος θα ήταν γεμάτος πιτσιρικάδες και πως θα άκουγα κάτι που δεν θα μου άρεσε πολύ. Δεν έπεσα έξω. Αλλά έκατσα αρκετή ώρα, χαζεύοντας περισσότερο τον κόσμο, με μέσο όρο ηλικίας αρκετά κάτω των είκοσι, να τραγουδάει, να ανάβει αναπτήρες ή γενικά να κάνει ό,τι ζητήσει ο Solmeister, παρά προσπαθώντας να καταλάβω γιατί ακριβώς ο τελευταίος μου θύμιζε τον προ δεκαπενταετίας Χατζηγιάννη με μια μικρή κλίση προς το hip hop. Τόσες μέρες πέρασαν κι ακόμα δεν είμαι σίγουρος για τίποτα. [Όρλης]

Δεν είναι άδικα τακτικοί επισκέπτες στο χωριό μας κι αυτοί οι Άγγλοι μεσήλικες. Χωρίς να προσφέρουν κάτι συναρπαστικό, έπαιξαν μία ώρα «το δικό τους είδος rock ‘n’ roll» που ξέρουν πως αρέσει στο ελληνικό κοινό. Θα τους ξανάβλεπα. [Όρλης]

Ήταν η προσθήκη της τελευταίας στιγμής στο φεστιβάλ και αυτός που μάζεψε τον περισσότερο κόσμο στην Desperados. Η εμφάνισή του στο Street Mode ήταν καλή, βοήθησε και το πιστό κοινό από κάτω, αλλά η αποκάλυψη για μένα είχε έρθει λίγους μήνες νωρίτερα στο Ιβανώφειο. Τότε, όπως και στο Street Mode φυσικά, φανέρωσε στους μη μυημένους ξεκάθαρα τι εκφράζει τη σημερινή νεολαία και αυτό είναι πολύ σημαντικό, όσο πεζοί κι αν είναι οι στίχοι του ανά στιγμές ή μη πρωτοπόροι οι ρυθμοί κι η μουσική του. [Όρλης]

Εξαιρετικός ήχος στο Principal με εξαιρετικό ήχο και η punk των Bazooka μοίρασε ιδρώτα κι ευχαρίστηση στους σχετικά λίγους που αψήφησαν τη ζέστη της κλειστής σκηνής. Μοναδικό παράπονο η μικρή διάρκεια, αλλά ήταν αναμενόμενο κάτι τέτοιο στο πλαίσιο του φεστιβάλ. [Όρλης]

Η ελληνική stoner σκηνή τα τελευταία χρόνια έχει, δικαιολογημένα, αποκτήσει μία αξιοζήλευτη δυναμική. Χαρακτηρίζεται από επαγγελματισμό, συνέπεια, αξιόλογες μπάντες και το σημαντικότερο από όλα οπαδούς που τη στηρίζουν φανατικά. Ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της είναι οι Plane Of Zeus. Παίξανε το βράδυ του Σαββάτου στη μεγάλη σκηνή του φεστιβάλ (Mode Stage) και ίσως ήταν η μπάντα με τον περισσότερο κόσμο κατά την διάρκεια του τετραημέρου. Δυνατός ήχος, δυναμική παρουσία πάνω στη σκηνή και ο κόσμος σίγουρα με το μέρος τους καθ’ όλη τη διάρκεια της εμφάνισης τους. [Κορομηλάς]

Είχα ενδοιασμούς αρχικά, αλλά εν τέλει αφιέρωσα λίγη ώρα σ’ αυτή την παλιοπαρέα. Δεν είχαν να μου προσφέρουν κάτι καινούριο. Ο Παυλίδης ωστόσο επιβεβαίωσε και πάλι την επιτυχία του στα μάτια μου (όχι πως του χρειαζόταν βέβαια) καθώς έκανε ένα μάτσο κόσμο, κυρίως εφηβικής ηλικίας, εντάξει, να χοροπηδάει και να τραγουδάει τα τραγούδια του, παλιά ή νεότερα. Άραγε θα σταματήσουν ποτέ οι Έλληνες έφηβοι να απολαμβάνουν τον «Βασιλιά Της Σκόνης»; [Όρλης]

Έκαναν ωραία φασαρία οι τύποι αυτοί, με ορισμένα τραγούδια γνωστά στην πλειοψηφία του κοινού. Μου φάνηκαν λίγο διεκπεραιωτικοί, είπαν μάλιστα κάποια στιγμή: «έχουμε καινούριο άλμπουμ και η δισκογραφική μας έχει ζητήσει να παίζουμε τουλάχιστον ένα καινούριο τραγούδι, οπότε πάμε». Περίμενα περισσότερα, μάλλον, κι ας μην πέρασα άσχημα όσο τους άκουγα. [Όρλης]

Η βραδιά των Panx Romana ήταν από τις καλύτερες, αν όχι η καλύτερη στιγμή του φεστιβάλ. Είχε punk, ιδρώτα, αγάπη, κι άλλο punk, πιτσιρίκια στη σκηνή, έναν πενηντάρη τραγουδιστή να βουτάει στα χέρια εικοσάρηδων ακροατών, λίγο ακόμα ιδρώτα, μπόλικο χορό και γενικά όλα ανεξαιρέτως όσα χρειάζονται για μια εξαιρετική συναυλία. Αυτό σαφέστατα συμπεριλαμβάνει τον κόσμο να τραγουδάει τους στίχους και να ακούγεται σχεδόν το ίδιο δυνατά με τον τραγουδιστή. [Όρλης]

Είναι χρόνια στο κουρμπέτι οι Χατζηφραγκέτα, αλλά τα τελευταία χρόνια η δημοτικότητά τους αυξάνεται με ελαφρώς μεγαλύτερο ρυθμό. Κάπως έτσι το ένα τους μισό ήρθε στο φεστιβάλ μόνο του με την κιθάρα του για ένα απογευματινό μισάωρο με χαλαρά και χαβαλεδιάρικα τραγούδια. Αλίμονο, ο κόσμος που δεν πτοήθηκε από τη ζέστη και ήταν μπροστά στη σκηνή τραγούδησε μεγάλο μέρος αυτών. [Όρλης]

Ο DJ Tyler των Professional Sinnerz βρήκε τον MC Yinka (μικρόφωνο) και τον Γιάννη Δίσκο (σαξόφωνο) των Imam Baildi και γεννήθηκε ο «Πολύχρωμος Πλανήτης» (στη γλώσσα εσπεράντο). Έχει μπλέξει σε πολλά σχήματα και τραγούδια ο MC Yinka τα τελευταία χρόνια, κάποια πάνε καλύτερα από άλλα. Τούτο εδώ ενώ έχει το φόντο - beats, σαξόφωνο, φωνή - να πετύχει ελαφρώς μεγαλύτερη αποδοχή σε μια πρώτη «δοκιμή» στο Street Mode φαίνεται να απέτυχε. Ίσως λόγω ώρας και χαμηλής προσέλευσης, ίσως λόγω της προσέγγισης του Yinka στον κόσμο, ίσως λόγω των ίδιων τους των τραγουδιών. Ίσως πάλι να έπαιξαν όλα μαζί το ρόλο τους. [Όρλης]

Οι Conquering Lion είχαν μια ευχάριστη παρουσία χωρίς καμία έκπληξη ή πρόκληση ενθουσιασμού. Ο αγγλικός στίχος τους δεν ήταν ιδιαίτερα κατανοητός μέσα από την προφορά τους, αλλά η reggae, ως επί το πλείστον, μουσική τους φρόντισε να είναι αξιοπρεπής η συνολική τους παρουσία. [Όρλης] 

Έφεραν το ελληνόφωνο punk rock «παλιάς σχολής» στην Desperados και το κοινό ήταν εκεί να το δεχτεί. Δεν ήταν και η καλύτερή τους εμφάνιση, μου φαίνεται πως οι κλειστοί χώροι τους ταιριάζουν καλύτερα, αλλά δεν άφησαν και σημαντικό παράπονο. [Όρλης]

Δεν θυμάμαι πόσα χρόνια είχα να τους ακούσω ζωντανά. Αρκετά άλλαξαν, πολλά έμειναν ίδια. Το κέφι υπήρξε, όπως και η ανταπόκριση από ποικιλόμορφο κόσμο μπροστά στην Mode Stage. Κι αν είναι νωρίς να πούμε πως οι Locomondo είναι πλέον ένα «κλασικό» ελληνικό συγκρότημα, μπορούμε να το πούμε με σιγουριά για ορισμένα τραγούδια τους. [Όρλης]

Δεν περίμενε κανείς μέτρια εμφάνιση από τους Void Droid και δεν υπήρξε. Δεν κατάφεραν να γεμίσουν το Principal με κόσμο, έπαιξε κι η ζέστη το ρόλο της σ’ αυτό, αλλά το γέμισαν με τον βαρύ ήχο τους. Αναμένουμε εκ νέου επίσκεψη σε πιο «προσωπική» εμφάνιση. [Όρλης]

Τους Αθηναίους Puta Volcano τους ανακάλυψα στο περσινό Street Mode καθώς η εμφάνισή τους τότε ήταν από αυτές που ξεχώρισα.  Έχουν ήδη δύο LPs και ένα EP στο ενεργητικό τους. Στο μίγμα ακατέργαστου  heavy, grunge, desert rock που παίζουν δεσπόζουν τα γυναικεία φωνητικά της Luna που κατά τη γνώμη μου αποτελούν και ένα από τα δυνατά σημεία της μπάντας. Η εμφάνιση τους στην κατάμεστη Principal stage άφησε θετικές εντυπώσεις. Περιμένουμε να τους ξαναδούμε στην επόμενη επίσκεψή τους στη Θεσσαλονίκη. [Κορομηλάς]

Με νέα προσθήκη στα πλήκτρα, αλλά με τα παλιά και αγαπημένα τραγούδια των Μωρών στην «φαρέτρα» του ο Στέλιος Σαλβαδόρ και η παρέα του δύσκολα θα αποτύγχαναν να κάνουν το φεστιβάλ να περάσει καλά. Έτσι και έγινε, για ακόμα μία φορά. [Όρλης]

Θεμέλιος λίθος της ελληνικής stoner σκηνής. Στο περσινό Street Mode αδικήθηκαν όσο κανένα άλλο συγκρότημα από τον ήχο αντιμετωπίζοντας σημαντικά τεχνικά προβλήματα. Φέτος πήραν τη ρεβάνς με μία μεγαλειώδη εμφάνιση. Τους Nightstalker τους έχω δει αρκετές φορές ζωντανά. Η εμφάνιση τους πάνω στη Mode stage του φετινού φεστιβάλ ήταν ίσως η καλύτερη μέχρι στιγμής. Κέρδισαν τον κόσμο από το πρώτο λεπτό και με ένα ισορροπημένο setlist κατάφεραν να κλέψουν τις εντυπώσεις στο κλείσιμο του φετινού τετραημέρου. [Κορομηλάς]

Ήταν σημαντική η παρουσία ενός (ακόμη) ιστορικού ελληνικού συγκροτήματος στο φεστιβάλ. Πολύς κόσμος γέμισε το Principal, παρά την πολλή ζέστη, και τίμησε τα Αρνάκια τα οποία βέβαια προσέφεραν μια συναυλία αντάξια της ιστορίας τους. [Όρλης]

Τους Talco τους περίμενε αρκετός κόσμος, δεν είχαν έρθει ξανά στην Ελλάδα ενώ το punk με ιταλικό στίχο που παίζουν είχε ήδη καταφέρει να τρυπώσει στα αυτιά ορισμένων στο χωριό μας. Σίγουρα έγιναν περισσότεροι μετά την εμφάνισή τους. Χαρακτηριστικές στιγμές η διασκευή τους στο ‘Bella Ciao’ και ορισμένα ρεφρέν (‘St. Pauli’, ‘Danza Dell’ Autunno Rosa’) που κατάφεραν να φέρουν τον κόσμο πιο κοντά στα όσα εξελίσσονταν επί σκηνής κυρίως επειδή ξεπέρασαν το γλωσσικό φράγμα. [Όρλης]

Τακτικοί επισκέπτες στη χώρα μας, ήταν το μεγαλύτερο διεθνές όνομα της τελευταίας μέρας του φεστιβάλ. Αρκετός κόσμος, δεδομένης της μέρας και της ώρας, μαζεύτηκε και τους ευχαριστήθηκε. Οι ίδιοι ήταν επαγγελματίες με πολύ καλή απόδοση και επιλογή τραγουδιών που δεν αφήνει παράπονα. Δεν ήταν κάτι παραπάνω από αυτό όμως, κάτι που να τους κατατάξει στα σημεία αναφοράς του φεστιβάλ. [Όρλης]

Σχετικό θέμα

Ταινίες

Βραδιές Φιλμ στο Cine Bακούρα: «Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα», με καλεσμένο το Γιάννη Αγγελάκα