FM to Web: Peter Murphy by Lettie

Σύντομα ο Peter Murphy επιστρέφει με νέο album και η Lettie σήμερα γράφει τόσο για αυτό, όσο και για την αίσθηση του να μοιράζεσαι τη σκηνή με ένα ζωντανό θρύλο...
Διαβάστηκε φορες


Την ημέρα των γενεθλίων μου στις 9 Νοεμβρίου του 2009 είχα την τύχη να πάρω δύο σπουδαία δώρα. Το πρώτο ήταν το να απολαύσω στη σκηνή του Gagarin τον 'ήρωα' των εφηβικών μου χρόνων σε μια εξαιρετική εμφάνιση, δεκαετίες μετά το πρώτο του live στη χώρα μας (1983) με τους μοναδικούς Bauhaus... Όσο για το δεύτερο ήταν η support παρουσία της Lettie το ίδιο βράδυ.

Σύντομα ο Peter Murphy επιστρέφει με ΝΕΟ album και η Lettie σήμερα γράφει (ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ για τη στήλη βέβαια....) τόσο για αυτό, όσο και για την αίσθηση του να μοιράζεσαι τη σκηνή με ένα ζωντανό θρύλο...



Supporting Peter Murphy on the ‘Secret Covers’ Tour (Europe) 2009
and ‘Dirty Dirt’ Tour (UK) 2010
by
Lettie

Το ταξίδι μου με τον Peter Murphy και την μπάντα του, τον Οκτώβρη και Νοέμβρη του 2009 (Secret Cover Tour) με το λεωφορείο του γύρω από την Ευρώπη για 27 ημερομηνίες ήταν κάτι το οποίο δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Παρακολουθούσα τον Peter κάθε βραδιά, σου έπεφτε το σαγόνι και ήταν λαμπερός.  Δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω του.  Τα τραγούδια που ερμήνευε, διαφορετικά από αυτά που θα έπαιζε στην τουρνέ «Dirty Dirt Tour» στο Ηνωμένο Βασίλειο τον Αύγουστο του 2010, ήταν μαγευτικά. ‘She’s In Parties’ ‘A Strange Kind of Love’  ‘Marlene Dietrich's Favorite Poem’ και ‘Too Much 21st Century’, έγιναν τα αγαπημένα μου.  Αγόρασα ακόμα και μία melodica για εκείνον στην Βαρσοβία, ώστε να μας καταπλήξει για μια ακόμα φορά με το μεθυστικό σόλο που με σαγήνευε σαν φίδι, καθώς εξακολουθούσε να τα δίνει όλα στο «She’s in Parties”. Απλά δεν μπορείς να σταματήσεις να λικνίζεσαι στον υπνωτικό ρυθμό και τα μπάσα.  Κατά την διάρκεια αυτής της περιοδείας έπαιζε επίσης ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια των Roxy Music , ‘In Every Dream Home A Heartache’  με ένα αρρωστημένο σόλο. Ήταν τόσο στοιχειωμένο που έκανε όλες μου τις τρίχες να στέκονται όρθιες στο τέλος. Η μπάντα έμπαινε μόνο στην τελική αποκορύφωση.

Το σκοτάδι και το προαίσθημα που ένιωθα όταν ήταν στην σκηνή και οι συζητήσεις που είχαμε περί θρησκείας και τον χορό της σύγκρουσης μεταξύ Ανατολής και Δύσης, οι απόψεις του για την ζωή και τον κόσμο, με συνεπήραν.  Μιλήσαμε μεταξύ άλλων για περιστρεφόμενους δερβίσηδες, την Καθολική εκκλησία, μουσική και πολλά άλλα πράγματα.

Συνάντησα για πρώτη φορά τον Peter στην Αμερική όπου ηχογραφούσε το τελευταίο του άλμπουμ με τον συγγραφικό μου σύντροφο, τον David Baron, αλλά η πρώτη μου ανάμνηση για εκείνον ήταν από μία πολύ φημισμένη διαφήμιση της δεκαετίας του ‘80 για τις ταινίες Maxwell.  H απότομη γραμμή των σαγονιών του, και το δροσερό, με μορφή πάγου βλέμμα, μέσα από μία τεράστια μαύρη δερμάτινη καρέκλα στο ‘Night on Bare Mountain’ του Μussorgksky, ήταν κάθαρση.  Το άλμπουμ “NINTH” αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα σε αυτό το έτος (2011). Αξίζει την αναμονή.  Το ‘Uneven and Brittle’ με το οποίο θα τελείωνε πάντα τα shows πριν τα encore, είναι ένα από τα αγαπημένα μου στο νέο άλμπουμ, μέρος του οποίου έχει γραφτεί από τον  Mark Gemini Thwaite, έναν από τους κιθαρίστες του Peter σε αυτή την περιοδεία και στο παρελθόν μέλος των Mission, και το ‘Prince and Old Lady’ ένα τραγούδι κόσμημα, “πιασιάρικο» και λαμπρό.  Ο Nick Lucero ο ντράμερ που θα έκανε τουλάχιστον δύο ώρες προθέρμανση πριν από κάθε εμφάνιση χτυπώντας οτιδήποτε έβρισκε, συνήθως ένα τύμπανο εξάσκησης, θα έπαιζε με την καρδιά του.  Το συγκρότημα επίσης περιελάμβανε τον Jeff Schwartoff στο μπάσο και τον John Andrews στις κιθάρες.

Ταξίδευα στο λεωφορείο, έδινα παράσταση διάρκειας μισής ώρας, πουλούσα εμπορεύματα και απλά παρακολουθούσα. Αγάπησα κάθε λεπτό από αυτό. Το λεωφορείο είναι ένας εντελώς διαφορετικός κόσμος. Είναι σαν μια κάψουλα. Είναι ένα περίεργο είδος πραγματικότητας και ήταν εντελώς μακριά από την καθημερινή μου ρουτίνα στο Λονδίνο, ώστε την προσγείωσή μου μετά την περιοδεία είναι δύσκολο να περιγράψω επειδή δεν είχα καμία αίσθηση χρόνου ή ημέρας.

Χωρίς καμία αμφιβολία τα συναισθήματά μου για τον Peter ήταν θαυμασμός και δυσπιστία. Επίσης κρατούσα τις αποστάσεις μου σε κάποιο βαθμό αφού η ενέργεια και η προετοιμασία για να δώσεις τέτοιου είδους show που σχεδόν σου ρουφούν το αίμα, έχουν πολλές απαιτήσεις από έναν καλλιτέχνη.  Ένιωθα δέος και μετά την επόμενη μέρα όταν έβλεπα τον Peter, θα με έκανε να γελάσω, θα έλεγε ότι ήμουν κουτή και αμέσως θα ηρεμούσα ξανά.  Η ομορφιά των κινήσεών του, sexy και επικίνδυνες, με έκαναν να θέλω να κουνηθώ αλλά είμαι σε κάποιο βαθμό παγιδευμένη από τον εξοπλισμό μου. Έμαθα πολλά απλά παρακολουθώντας. 

Μερικές βραδιές θα μιλούσε, άλλες θα έκανε encore για ώρες. Κάθε βραδιά ήταν διαφορετική. Για εμένα, ο Peter είναι ένας από τους καλύτερους performer που έχω δει ποτέ.  Η φωνή του είναι εντελώς ασύγκριτη με οποιαδήποτε άλλη άνδρα καλλιτέχνη εν ζωή που έχω ακούσει. Ούτε προσποιείται, είναι γνήσιος. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο.  Ζει όπως ακριβώς είναι και στην σκηνή.  Έχει μια παρουσία είναι πρωτότυπος και τα καταγάλανα μάτια του σε διαπερνούν και σε κάνουν να θέλεις να τον αγαπήσεις.
 
Περιόδευσα μαζί του και πάλι στο Ηνωμένο Βασίλειο για την 'Dirty Dirt Tour' και εκεί άκουσα τόσο ωραία τραγούδια όπως το  ‘All We Ever Wanted’ ένα πρώιμο τραγούδι των Bauhaus που φαίνεται τόσο επίκαιρο, καθώς η ύφεση μας χτυπά σκληρά και ένας χειμώνας δυσαρέσκειας συνεχίζεται εδώ στο Ην. Βασίλειο. Αγαπώ τους στίχους 'Flash of youth shoot out of darkness, Factory town'. Το τραγούδι αυτό μου χτυπούσε τα κόκκαλα ιδιαίτερα στην Γλασκώβη όπου έμενα. Έπαιξε το ‘Dark Entries’ στην Βρετανική περιοδεία και δεν έχω νιώσει τόσο φυσικά επηρεασμένη από ένα τραγούδι όσο με αυτό.

Ο Peter έπιανε την κιθάρα  (μερικές φορές την δική μου το οποίο με ανησυχούσε πολύ αφού ανήκε σε έναν φίλο μου!)  και θα έμπαινε σε μια κατάσταση έκστασης και απίθανης δύναμης που δεν μπορώ συσχετίσω με οτιδήποτε είχα δει ποτέ πριν. Νόμιζα ότι θα την συνθλίψει, θα αγρίευε, και θα εμπλακούμε σε μία στιγμή που ένιωθες ότι έβγαινε εντελώς εκτός ελέγχου, άλλα δεν ήταν έτσι. Πρόκειται για το χτίσιμο ενός άγριου, σκληρού, και σχεδόν πολεμοχαρούς τραγουδιού.  Βαρύ, δυνατό, θυμωμένο δεν ξέρω αλλά σου έδινε μια τεράστια γροθιά. Οι συναυλίες στο Ην. Βασίλειο, στο Κάμντεν και στην Γλασκώβη ιδίως αυτή την χρονιά, ήταν απίστευτες. Ήταν πιο δύσκολες από τις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές.

Το να περιοδεύσω με τον Peter ήταν αναμφίβολα το καλύτερο πράγμα που θα μπορούσε να έχει συμβεί σε μένα.  Με τόνωσε όταν ακριβώς το χρειαζόμουν και μου έδωσε την δυνατότητα να ταξιδέψω με μουσική, που ποτέ δεν πίστευα πως ήταν δυνατόν.  Το ταξίδι μου με τον Peter ξεκίνησε αντίστροφα και τώρα ακούω όλα τα άλμπουμ των Bauhaus που είχαν διαφύγει της προσοχής μου όταν ήμουν νεότερη, για λόγους που εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω.  Συνάντησα πολλούς από τους θαυμαστές του και η αφοσίωσή τους, είναι πάλι κάτι που δεν βλέπω σε πολλούς καλλιτέχνες αυτή την εποχή. Αυτές οι μέρες όπου τα πράγματα είναι τόσο γρήγορα, που το σήμερα είναι ήδη χθες, και το ενδιαφέρον για έναν καλλιτέχνη φεύγει τόσο γρήγορα, και τελικά πόσοι αληθινά μοναδικοί καλλιτέχνες υπάρχουν; Επειδή το μυστήριο δεν υπάρχει και οτιδήποτε νέο γίνεται παλιό πριν του δοθεί χρόνος να αναπνεύσει στο υπέδαφος. Οι καιροί στους οποίους ζούμε δεν δημιουργούν ένα πολύ εύκολο περιβάλλον για εναλλακτικούς καλλιτέχνες ώστε να είναι αληθινά ενδιαφέρον και να είναι πρωτότυποι. Δόξα τον Θεό λοιπόν για εμάς που έχουμε τον Peter Murphy. Για εμένα, η μουσική τους είναι διαχρονική και δεν γερνά ποτέ. Συνεχώς θα τους ανακαλύπτουν επειδή δεν υπάρχει τίποτα τόσο καλό για να τους αντικαταστήσει. Η μουσική είναι διαχρονική.

Η συνάντησή μου ως εκ τούτου το 2008 ήταν ευτυχές γεγονός. Είναι και θα είναι για πάντα, για μένα ένας μέντορας αλλά και φίλος και τον σέβομαι, σαν κάτι εντελώς άθικτο αλλά ταυτόχρονα πολύ ανθρώπινο. Είναι εξαιρετικός. Είμαι τυχερή!

 Το άλμπουμ του Peter MurphyNinth” θα κυκλοφορήσει εντός του 2011
 Το νέο άλμπουμ της Lettie θα κυκλοφορήσει εντός του 2011  www.lettiemusic.co.uk


Διαβάστε ακόμα