Ανασκόπηση 2018: Δίσκοι #31-#40

Ανασκόπηση 2018: Δίσκοι #31-#40

Ποιοι είναι οι Καλύτεροι Διεθνείς Δίσκοι της χρονιάς, που είναι στις θέσεις #31-#40;
Διαβάστηκε φορες
Κάθε μέρα θα σας παρουσιάζουμε μια δεκάδα από την Λίστα με τους Καλύτερους Διεθνείς Δίσκους της χρονιάς, συνεχίζοντας σήμερα με τις θέσεις #31-#40 και ολοκληρώνοντας την Παρασκευή με τα κορυφαία 10!
Florence
40. Florence And The Machine - High As Hope

Το άλμπουμ αυτό είναι ατμοσφαιρικό, αισθαντικό, με πιο ήρεμες μελωδίες και περισσότερη έμφαση στους στίχους. Υπάρχει φθίνουσα πορεία της έντασης που στοχεύει σε μία εντυπωσιακή λιτότητα. Ωστόσο για έναν καλλιτέχνη που έχει θέσει τον πήχη τόσο ψηλά δεν είναι παρά ένας δίσκος αδύναμος με ελάχιστα κομμάτια να ξεχωρίζουν. [Άννα Παπαδάκη]

The Coral
39. The Coral - Move Through The Dawn

Το Move through the dawn είναι αισίως το ένατο album των Coral, στο οποίο παραμένουν σταθερά πιστοί στον retro ήχο των 60’s αλλά και των 70’s που λατρεύουν από το δισκογραφικό τους ξεκίνημα στις αρχές των zeros. Οι ψυχεδελικές μελωδίες εμπλουτίζονται με folk στοιχεία σε πολλά από τα τραγούδια αυτής της κυκλοφορίας τους, συνθέτοντας απολαυστικά τραγούδια όπως τα singles Eyes like pearls, Sweet release, After the fair. Η παραγωγή όπως πολύ σωστά έχει γραφτεί θυμίζει έντονα τον ήχο του Jeff Lynne των ELO, αλλά και του George Harrison και των Byrds. [Λεωνίδας Καλμούκος]

Moby
38. Moby - Everything Was Beautiful, And Nothing Hurt

Το νέο, 15ο άλμπουμ του Moby που κυκλοφόρησε πριν ένα μήνα περίπου, είναι ένας καλός, μελαγχολικός και σκοτεινός δίσκος στη βάση του, καλοφτιαγμένος και όμορφα ενορχηστρωμένος. Στο "Everything Was Beautiful, And Nothing Hurt", ο Moby επιστρέφει σε πιο γνωστές κι αγαπησιάρικες φόρμες, σε εκείνες που λατρέψαμε από τον ίδιο στο παρελθόν. Και τα καταφέρνει πολύ καλά, αλλά αποσπασματικά κι όχι στο σύνολο του. [Δημήτρης Καμπούρης]

JMSN
37. JMSN – Velvet

Καλύτερος από ποτέ ο JMSN, συνεχίζει από εκεί που τον είχαμε αφήσει το 2016, με το «Whatever makes us happy” και κυκλοφορεί το βελούδινο “Velvet”. H r’n’b soul του είναι περισσότερο ερωτική και sexy από ποτέ, το “Velvet” είναι άλμπουμ κυρίως για τις βραδινές ώρες και τραγούδια σαν το “So Badly” μπορούν να σας φέρουν κοντά, δοκιμάστε το. [Δημήτρης Καμπούρης]

mewithoutyou

36. mewithoutyou - [Untitled]

Δεκαέξι χρόνια μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτο τους "(A → B) Life", οι indie-rockers από την Philadephia, mewithoutYou επέστρεψαν σε γνώριμα θεματικά μέρη, αλλά από διαφορετικό δρόμο, καθώς επιστρέφουν στα θρησκευτικά και υπαρξιακά θέματα μιας πρώιμης περιόδου τους, εκφράζοντας τα, με πιο έντονο και εσωστρεφές τρόπο στο έβδομο album τους, [Untitled]. Ποια είναι, όμως, η αφηγηματική κλωστή που τυλίγει τον δίσκο; Αυτό είναι και το πιο δύσκολο να αποτυπωθεί, εξαιτίας των πολυάριθμων λογοτεχνικών παραπομπών και των υπαινιγμών σε διάφορες επαναστάσεις και αρχαία βασίλεια, αλλά το πιο απτό στοιχείο όλων είναι το μαύρο σύννεφο που ζωγραφίζεται στον ορίζοντα τους. Ωστόσο, η ποιητική του Weiss είναι πιο συναρπαστική και συλλαμβάνει το zeitgeist με τρόπο που η μπάντα σίγουρα δεν περίμενε ποτέ. Το γεγονός ότι και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας του έχουν βελτιωθεί επίσης τεχνικά και καλλιτεχνικά, με κάθε δυνατό τρόπο, μας κάνει να αναγνωρίζουμε αυτό το album ως ένα από τα καλύτερα του 2018. [Σταύρος Κασιμάτης]

Tropical Fuck Storm - A Laughing Death In Meatspace
35. Tropical Fuck Storm - A Laughing Death In Meatspace

Το αυστραλιανό κουαρτέτο έχει φτάσει σε μια κορυφή που κανείς δεν θα μπορούσε να περιμένει και δεν δείχνει κανένα σημάδι να σταματήσει σύντομα. Εδώ θα συναντήσεις μια θύελλα από ωμά και έντονα φωνητικά, από τον frontman των The Drones, Gareth Liddiard, να στροβιλίζονται με τα δεύτερα γυναικεία. Τα κιθαριστικά riffs χάνουν, συχνά, την ισορροπία τους και η punk blues αισθητική κυριεύει την ατμόσφαιρα του δίσκου. Το πρώτο μέρος είναι θορυβώδες και ενεργητικό, το δεύτερο είναι πιο ήρεμο αλλά δεν στερείται απολύτως τίποτα της αρτιότητας του πρώτου. Ένας «γελοίος θάνατος», από μια τροπική καταιγίδα, τυλιγμένη σε ένα πολύχρωμο εξώφυλλο, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητος το 2018. [Σταύρος Κασιμάτης]

George Fitzgerald - All That Must Be
34. George Fitzgerald - All That Must Be

Το “All that must be” είναι ένα από τα καλύτερα ηλεκτρονικά ποπ άλμπουμ της χρονιάς. Ήρεμο κι εγκεφαλικό, χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες και με υπέροχες συμμετοχές (Tracey Thorn, Bonobo, Hudson Scott , Lil Silva), είναι ένα άλμπουμ που μπορείς να το ακούσεις όλες τις ώρες της ημέρας. Και της νύχτας βεβαίως. [Δημήτρης Καμπούρης]

Current 93 - The Light Is Leaving Us All
33. Current 93 - The Light Is Leaving Us All

Ακουστική κιθάρα, λίγο πιάνο, διάφοροι άλλοι περίεργοι ήχοι όπως κελαηδήματα πουλιών, και η αγγλική προφορά του David Tibet στο επίκεντρο απαρτίζουν το πιο πρόσφατο άλμπουμ των Current 93. Η επιστροφή μετά από τέσσερα χρόνια ενός experimental folk συγκροτήματος, αν θέλετε ταμπέλα - λέξη κλειδί, με σπουδαία πορεία και μεγάλη δισκογραφία. Ο συνδυασμός όσων ακούγονται επιβάλλουν μια αλλόκοτη ηρεμία και μαζί με τον σποραδικό εκτροχιασμό της σε κάτι πιο εύθραυστο και ταραγμένο είναι τα δυνατά σημεία αυτού του ιδιαίτερου δίσκου. [Δημήτρης Όρλης]

David Byrne - American Utopia

32. David Byrne - American Utopia

Ο David Byrne πάντα ξαφνιάζει με την προσέγγιση του στη συνθετική διαδικασία αλλά και με τον τρόπο που παρουσιάζει την πραγματικότητα μέσα από τη δουλειά του. Στον έβδομο προσωπικό του δίσκο 'American Utopia', που είναι μία συνεργασία με τον Brian Eno στις συνθέσεις, ο Byrne οραματίζεται μία εναλλακτική πραγματικότητα για την Αμερική. Πρόκειται εν μέρη για ένα κοινωνικό σχόλιο στα αποτελέσματα της προεδρίας του Donald Trump. O δίσκος, στον οποίο συμμετέχει και ο παραγωγός Rodaidh McDonald (The xx, Adele, Daughter,The Horrors κλπ) , είναι ένα μείγμα ηχητικού πειραματισμού με βάση το art pop. Το 'American Utopia' είναι μία σημαντική επιστροφή από έναν καλλιτέχνη που προκαλεί πρώτα απ όλα τον εαυτό του. [Ξενοφών Καράπμπαλης]

Christine And The Queens – Chris

31. Christine And The Queens – Chris

Το 2ο album της Héloïse Letissier προσφέρει την παγκόσμια αναγνώριση στην Γαλλίδα, μιας και οι κριτικές του είναι σχεδόν αποθεωτικές, με 5-αρια (στα 5) από NME, Guardian, Daily Telegraph & Independent. Δίκαια, το "Chris" είναι μέσα στα καλύτερα δισκάκια της χρονιάς και μαζί με την Mitski και τους Beach House στα καλύτερα synth pop albums του 2018. Η φωνή της Héloïse  είναι «καθαρή», αιθέρια, ταξιδιάρικη και τα τραγούδια της καταφέρνουν να παίζουν με τα συναισθήματα, πηγαίνοντας με την ίδια ευκολία από την χαρά στην μελαγχολία. Νιώθω πραγματικά ή καλύτερα μου δίνεται η αίσθηση ότι σε κάθε τραγούδι της, η Γαλλίδα βγάζει κομμάτια του εαυτού της. Ίσως για αυτό να κατάφερε να κερδίσει τα μουσικά μέσα όλου του κόσμου. [Γιώργος Μπαλιώτης]

Αξιολόγηση
Βαθμολογήστε το άρθρο
Για να αξιολογήσετε επιλέξτε το επιθυμητό αστέρι

Κωδικός επιβεβαίωσης, γράψτε τους χαρακτήρες που βλέπετε στην εικόνα

Διαβάστε ακόμα