Αγαπάς την μουσική & θες να κάνεις ένα Χριστουγεννιάτικο δώρο στους δικούς σου ανθρώπους; Το discobole έχει πολύ ωραίες προτάσεις για σένα!
Όπως και με το Immunity, το Singularity εξισορροπεί ιδανικά την χορευτική ευφορία με την θεραπευτική ενδοσκόπηση. Λίγο μεγαλύτερο σε διάρκεια, σίγουρα πιο συμπαγές, δεν φαίνεται εκ πρώτης όψεως να περιέχει συγκεκριμένη αφήγηση, παρ' όλα αυτά μοιάζει να λέει μια ιστορία, ένα υπαινιγμό ίσως, σχετικά με την αίσθηση του να είσαι και να παραμένεις ζωντανός. Ισχύει το κλασσικό, πως σπάνια θα συμβεί να ακούσεις ένα άλμπουμ από την αρχή έως το τέλος, αλλά εδώ πρέπει. Είναι αυτό που θέλει ο Hopkins να κάνεις με το Singularity, και αν αντέξεις τότε θα ανταμειφθείς με πολύ περισσότερα από όσο νόμιζες ότι θα έπαιρνες. Προορίζεται από τον δημιουργό του να ακουστεί στο σύνολό του, σαν ένα διαλογιστικό ταξίδι, με στιγμές έντασης και τραχύτητας αλλά και ατμοσφαιρικής περισυλλογής, ένα συνεχές παιχνίδι ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι. [Πάνος Διονυσόπουλος]
9. Jack White - Boarding House Reach
Ο Jack White κατάφερε φέτος να διχάσει τον μουσικό κόσμο όλου του πλανήτη. Από τη μια αυτοί που θεωρούν το "Boarding House Reach" ένα από τα κορυφαία albums της χρονιάς κι από την άλλη όσοι πιστεύουν πως ο Jack έκανε βήματα πίσω με αυτή την κυκλοφορία. Προσωπικά, ανήκω στην πρώτη κατηγορία. Το τελευταίο πόνημα του Jack White βασίζεται στην κλασσική ροκ φόρμα των 70s, αλλά παράλληλα έχει πινελιές από πολλά μουσικά είδη, όπως το hip hop, το funk, την blues και την punk μουσική. Σε σχέση με τις προηγούμενες solo δουλειές, αλλά και τους δίσκους των White Stripes, ο Jack White ψάχνεται, πειραματίζεται και προσπαθεί να εξελίξει την μουσική του σ' αυτό τον δίσκο. Τις περισσότερες φορές θεωρώ ότι το καταφέρνει. [Γιώργος Μπαλιώτης]
8. Kali Uchis - Isolation
Δεν υπάρχουν αδύναμες στιγμές, μόνο πολύ καλά τραγούδια, μερικά εκ των οποίων εξαιρετικά. Από το εναρκτήριο bossa nova “Body Language”, μέχρι και το κλείσιμο με το εξαιρετικό “Killer”, όλα λειτουργούν στην εντέλεια. Αν σώνει και καλά θέλουμε να βρούμε κάποιο αρνητικό τότε αυτό είναι η απουσία μιας μαζικής επιτυχίας, ενός hit, που θα φέρει την Uchis, σε όλα τα σπίτια σε παγκόσμια κλίμακα.
Όλα αυτά συμβαίνουν στο “Isolation”. Όπως λέει κι η ίδια “Everything is just wonderful here in my dreams, Everyday is a holiday when you’re living inside your dreams”, στο “In my dreams”, που έχουν φτιάξει με τους Gorillaz. Τα όνειρα της Kali Uchis είναι φανταστικά. [Δημήτρης Καμπούρης]
7. Khruangbin - Con Todo El Mundo
Με το δεύτερο άλμπουμ τους το αμερικάνικο τρίο κατάφερε να τοποθετηθεί στο μουσικό χώρο και τις συνειδήσεις των ακροατών του. Βασίζονται σε παλιομοδίτικα folk μονοπάτια και η πρωταγωνίστρια κιθάρα θα μπορούσε να θυμίζει διάφορα σύγχρονα σχήματα που περιορίζονται σε αναμασήματα του είδους. Ωστόσο, ετερόκλητα μουσικά στοιχεία, εξ ανατολής και όχι μόνο, σε συνδυασμό με την απλότητα των μελωδιών καθιστούν το 'Con Todo El Mundo' ενδιαφέρον και ιδιαίτερο. [Δημήτρης Όρλης]
6. Spiritualized - And Nothing Hurt
Υπάρχει μια βασική διαφορά μεταξύ του And Nothing Hurt και των προηγούμενων δίσκων των Spiritualized, καθώς ο τελευταίος ηχογραφήθηκε εξ’ ολοκλήρου σε laptop στο σπίτι του Jason Pierce, χωρίς την ορχηστρική συνοδεία που έχουμε συνηθίσει, με αρκετά προ-ηχογραφημένα μέρη και μεγάλο πλήθος από samples. Αυτό δεν αποτελεί κάποιο lo-fi πείραμα, αλλά μια προσπάθεια μεταφοράς της rock orchestra των Spiritualized, στην κρεβατοκάμαρα του Pierce, με το τελικό αποτέλεσμα να αποτελεί ακόμη μια απόδειξη της τεράστιας συνθετικής ικανότητας του. Ο οποίος εξωθήθηκε κατά τα λεγόμενά του σε κάτι τέτοιο, λόγω οικονομικής στενότητας, αλλά και λόγω της περιπέτειας με την υγεία του. Κατάφερε πάντως να ολοκληρώσει ένα φιλόδοξο και πλήρη δίσκο.
Το όγδοο - και ενδεχομένως τελευταίο - άλμπουμ των Spiritualized δεν είναι βέβαια θρίαμβος, αλλά σε κάθε περίπτωση έχει όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα: Gospel φωνητικά, ορχηστρικοί εκτροχιασμοί και φυσικά τα υπνωτικά φωνητικά του Pierce. Τίποτα δεν είναι υπερβολικό ή μεγαλοπρεπές, ούτε υπάρχει κάτι πρωτοποριακό, και βέβαια αυτό δεν είναι σε καμία περίπτωση κατακριτέο, δεν θα περίμενε κανείς οποιαδήποτε ηχητική καινοτομία από τον τελευταίο δίσκο μιας μπάντας. Συμπυκνώνει θα λέγαμε επιτυχώς τη δισκογραφία των Spiritualized σε μια συνολική ακρόαση σαράντα οχτώ λεπτών, και εάν αυτή θα είναι πραγματικά η τελευταία τους λέξη, θα πρόκειται για ένα -αν μη τι άλλο - ικανοποιητικό crescendo, ένας πολύ όμορφος τρόπος να μας πουν αντίο. [Πάνος Διονυσόπουλος]
5. Calexico - The thread that keeps us
Ένατος δίσκος για τους αγαπημένους του ελληνικού κοινού, Calexico. Αρκετά διαφορετικός ηχητικά σε σχέση με προηγούμενους ο συγκεκριμένος δίσκος. Επιπλέον, είναι αφιερωμένος σε όλες τις ιστορίες των μεταναστών και δη στον πόνο που ζουν, φεύγοντας από την πατρίδα τους. Με έντονο πολιτικό λόγο δημιουργούν εικόνες και φωνή σε όλους εκείνους που αποκλείουν οι κατέχοντες την εξουσία. Ίσως αγαπάω λίγο παραπάνω το "Bridge to nowhere" για το συνθετικό του κομμάτι. Ακούγεται όμορφα στο αυτί και σε οδηγεί εσωτερικά σε έναν προβληματισμό. Κάθε δισκοθήκη έχει χώρο για ένα τέτοιο όμορφο και ιδιαίτερο μουσικό διαμάντι. [Βαγγέλης Γκρέκο]
4. Robyn - Honey
Το νέο album της Robyn είναι ένα μικρό θαύμα. Ο τίτλος του "Honey" αντιπροσωπεύει απόλυτα αυτό που συμβαίνει. Ο δίσκος ρέει σαν πολύ καλό μέλι, από εκείνα που πληρώνεις ακριβά για να γευτείς.
Το "Honey" όμως η Robyn μας το προσφέρει απλόχερα, χωρίς τυμπανοκρουσίες κι αλλαλαγμούς. Πρόκειται για ένα album που στο είδος του, είχαμε καιρό να ακούσουμε. Όχι γιατί πρόκειται για έναν δίσκο από εκείνα που θα μείνουν στο χρόνο, πιθανότατα δεν θα το θυμόμαστε μετά από μια πενταετία. Για την ώρα όμως και κάθε φορά που το ακούς, αξίζει κάθε δευτερόλεπτο.
Electronic synth pop, με house περάσματα (άκου το sample του French Kiss στο "Send to Robin Immediately"), Robyn-ικες ερμηνείες, που ομολογώ πως σε κάποιο βαθμό με κουράζουν, όχι όμως στο Honey.
Με ένα τεράστιο ατού, ο δίσκος αποτελείται από 9 τραγούδια και γίνεται καλύτερο όσο προχωράς την ακρόαση. Με αποκορύφωμα το κομμάτι που κλείνει το "Honey", το "Ever Again". [Δημήτρης Καμπούρης]
3. Arctic Monkeys - Tranquility Base Hotel & Casino
Άλλος ένας δίσκος που δίχασε το κοινό. Οι Arctic Monkeys επέλεξαν να γράψουν ένα album σε ήρεμο tempo, αντί να πάνε στην εύκολο οδό των γρήγορων ροκ τραγουδιών, που τους έκανε γνωστούς. Κατά τη γνώμη μου, ο Alex Turner βγάζει μια πιο ευαίσθητη και συναισθηματική εικόνα στο "Tranquility Base Hotel and Casino". Οι στίχοι, η ερμηνεία του, αλλά και γενικότερα η ενορχήστρωση των τραγουδιών μας δίνει μικρά διαμαντάκια ("Four out of five", 'She looks like fun", "Star Treatment" και το ομώνυμο κομμάτι του δίσκο) , τα οποία πιστεύω ότι θα μείνουν στο χρόνο. [Γιώργος Μπαλιώτης]
2. MGMT - Little Dark Age
Πολύ ευχάριστη η επιστροφή των MGMT, με το τέταρτο άλμπουμ τους “Little Dark Age”. Το ομώνυμο, dark-synth τραγούδι, αν κι έδειχνε τη στροφή τους στον ηλεκτρονικό ήχο, δεν είναι τόσο συμβατό με τη διάθεση του δίσκου.
Το “Little Dark Age”, είναι ένα εξωστρεφές άλμπουμ, περισσότερο φωτεινό από όσα έχουμε ακούσει από τους Andrew VanWyngarden και Ben Goldwasser. Περισσότερο ποπ ακόμη κι από το "Oracular Spectacular", το εξαιρετικό ντεμπούτο τους. Οι μελωδίες τους είναι στρογγυλεμένες, γεμάτες, παιχνιδιάρικες κι άκρως περιπετειώδεις.
Μπορεί οι MGMT να εγκλωβίστηκαν στην επιτυχία των αξεπέραστων τριών πρώτων singles της καριέρας τους (“Time to pretend”, “Kids” & “Electric Feel”), κατάφεραν όμως να κρατηθούν δημιουργικά στις επάλξεις. Με τον έναν ή τον άλλο δίσκο, έχουν πάντα κάτι ενδιαφέρον να πουν. Και καταφέρνουν φέτος με το “Little Dark Age”, να πραγματοποιήσουν μια ηχηρή επιστροφή. [Δημήτρης Καμπούρης]
1. Idles - Joy As An Act Of Resistance
Οι Idles, στο "Joy As An Act Of Resistance", καταφέρνουν με ζεστασιά, χιούμορ και σαρκαστική διάθεση να παρουσιάσουν τα τεκταινόμενα της Μεγάλης Βρετανίας, θέτοντας εαυτούς ως αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας που παρουσιάζουν. Οι μπάντα από το Bristol, μέσα σε 18 μήνες, αντάλλαξε την πικρία και τον θυμό του ντεμπούτου τους, "Brutalism", με συμπόνια, ανοχή, συμμετοχικότητα και ενότητα, στο "Joy As An Act Of Resistance", χαρακτηριστικά, που βρίσκονται στον πυρήνα μιας προοδευτικής κοινωνίας. Το "Joy As An Act Of Resistance" είναι – αυτό που λένε – ένα killer album και τοποθετεί τους Idles ανάμεσα στις πιο ενδιαφέρουσες μπάντες στην Αγγλία αυτή τη στιγμή. Αυτόν τον φλογερό ήχο είναι που πρέπει να ακούσει τώρα η Αγγλία και αυτή η μπάσα και ειλικρινής φωνή να πλανιέται ανάμεσα στα λιθόστρωτα στενά των βρετανικών επαρχιακών πόλεων και μη. [Σταύρος Κασιμάτης]
[Γράφει ο Δημήτρης Καμπούρης]
Το 2018 επιβεβαιώνει για μία ακόμη φορά την απόλυτη κυριαρχία της «μαύρης» μουσικής στο παγκόσμιο στερέωμα. Αν παρατηρήσει κανείς τις διεθνείς κυκλοφορίες καθώς και την απήχηση που έχουν, κατά κύριο λόγο, οι hip hop καλλιτέχνες, καταλαβαίνει πως τα πάντα κινούνται γύρω από αυτήν. Τα μεγαλύτερα περιοδικά στον κόσμο αποθεώνουν στις κριτικές τους, τα αντίστοιχα άλμπουμ και στους καταλόγους επιτυχίας και στις 2 άκρες του Ατλαντικού, θα είναι ζήτημα αν θα βρεις rock καλλιτέχνη, αλλά κι «απλή» ποπ. Για τους νέους φυσικά κάτω των 20 δεν υπάρχει άλλη κουλτούρα, αυτή είναι η ποπ κουλτούρα τους.
Μας αρέσει, δε μας αρέσει, την καταλαβαίνουμε ή όχι, είναι μια πραγματικότητα και για τους μεγαλύτερους σε ηλικία ακροατές, που κατά πάσα πιθανότητα έχουμε χάσει την επαφή με την εποχή. Συνέβαινε πάντα και το ίδιο συμβαίνει και τώρα.
Αυτή η διαφορά αποτυπώνεται και στη λίστα με τα 50 διεθνή άλμπουμ της χρονιάς. Ευτυχώς βέβαια οι νεότεροι συντάκτες μας, μας οδηγούν στη νέα εποχή, χωρίς να τα καταφέρνουν πάντα με απόλυτη αποτυχία, με αποτέλεσμα να έχουμε ομηρικούς καυγάδες και αλληλομαχαιρώματα.
Έχουν την ορμή, έχουμε την εμπειρία.
Καλή χρονιά να έχουμε, με υγεία κι υπέροχες μουσικές. Μαύρες, άσπρες, ροκ, ποπ, ηλεκτρονικές, χορευτικές, τζαζ, μπλουζ, φολκ κι ότι επιθυμεί η καρδιά του καθενός μας.
Music is out there and everywhere!
Το 2018 επιβεβαιώνει για μία ακόμη φορά την απόλυτη κυριαρχία της «μαύρης» μουσικής στο παγκόσμιο στερέωμα. Αν παρατηρήσει κανείς τις διεθνείς κυκλοφορίες καθώς και την απήχηση που έχουν, κατά κύριο λόγο, οι hip hop καλλιτέχνες, καταλαβαίνει πως τα πάντα κινούνται γύρω από αυτήν. Τα μεγαλύτερα περιοδικά στον κόσμο αποθεώνουν στις κριτικές τους, τα αντίστοιχα άλμπουμ και στους καταλόγους επιτυχίας και στις 2 άκρες του Ατλαντικού, θα είναι ζήτημα αν θα βρεις rock καλλιτέχνη, αλλά κι «απλή» ποπ. Για τους νέους φυσικά κάτω των 20 δεν υπάρχει άλλη κουλτούρα, αυτή είναι η ποπ κουλτούρα τους.
Μας αρέσει, δε μας αρέσει, την καταλαβαίνουμε ή όχι, είναι μια πραγματικότητα και για τους μεγαλύτερους σε ηλικία ακροατές, που κατά πάσα πιθανότητα έχουμε χάσει την επαφή με την εποχή. Συνέβαινε πάντα και το ίδιο συμβαίνει και τώρα.
Αυτή η διαφορά αποτυπώνεται και στη λίστα με τα 50 διεθνή άλμπουμ της χρονιάς. Ευτυχώς βέβαια οι νεότεροι συντάκτες μας, μας οδηγούν στη νέα εποχή, χωρίς να τα καταφέρνουν πάντα με απόλυτη αποτυχία, με αποτέλεσμα να έχουμε ομηρικούς καυγάδες και αλληλομαχαιρώματα.
Έχουν την ορμή, έχουμε την εμπειρία.
Καλή χρονιά να έχουμε, με υγεία κι υπέροχες μουσικές. Μαύρες, άσπρες, ροκ, ποπ, ηλεκτρονικές, χορευτικές, τζαζ, μπλουζ, φολκ κι ότι επιθυμεί η καρδιά του καθενός μας.
Music is out there and everywhere!
10. Jon Hopkins - Singularity
Όπως και με το Immunity, το Singularity εξισορροπεί ιδανικά την χορευτική ευφορία με την θεραπευτική ενδοσκόπηση. Λίγο μεγαλύτερο σε διάρκεια, σίγουρα πιο συμπαγές, δεν φαίνεται εκ πρώτης όψεως να περιέχει συγκεκριμένη αφήγηση, παρ' όλα αυτά μοιάζει να λέει μια ιστορία, ένα υπαινιγμό ίσως, σχετικά με την αίσθηση του να είσαι και να παραμένεις ζωντανός. Ισχύει το κλασσικό, πως σπάνια θα συμβεί να ακούσεις ένα άλμπουμ από την αρχή έως το τέλος, αλλά εδώ πρέπει. Είναι αυτό που θέλει ο Hopkins να κάνεις με το Singularity, και αν αντέξεις τότε θα ανταμειφθείς με πολύ περισσότερα από όσο νόμιζες ότι θα έπαιρνες. Προορίζεται από τον δημιουργό του να ακουστεί στο σύνολό του, σαν ένα διαλογιστικό ταξίδι, με στιγμές έντασης και τραχύτητας αλλά και ατμοσφαιρικής περισυλλογής, ένα συνεχές παιχνίδι ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι. [Πάνος Διονυσόπουλος]
9. Jack White - Boarding House Reach
Ο Jack White κατάφερε φέτος να διχάσει τον μουσικό κόσμο όλου του πλανήτη. Από τη μια αυτοί που θεωρούν το "Boarding House Reach" ένα από τα κορυφαία albums της χρονιάς κι από την άλλη όσοι πιστεύουν πως ο Jack έκανε βήματα πίσω με αυτή την κυκλοφορία. Προσωπικά, ανήκω στην πρώτη κατηγορία. Το τελευταίο πόνημα του Jack White βασίζεται στην κλασσική ροκ φόρμα των 70s, αλλά παράλληλα έχει πινελιές από πολλά μουσικά είδη, όπως το hip hop, το funk, την blues και την punk μουσική. Σε σχέση με τις προηγούμενες solo δουλειές, αλλά και τους δίσκους των White Stripes, ο Jack White ψάχνεται, πειραματίζεται και προσπαθεί να εξελίξει την μουσική του σ' αυτό τον δίσκο. Τις περισσότερες φορές θεωρώ ότι το καταφέρνει. [Γιώργος Μπαλιώτης]
8. Kali Uchis - Isolation
Δεν υπάρχουν αδύναμες στιγμές, μόνο πολύ καλά τραγούδια, μερικά εκ των οποίων εξαιρετικά. Από το εναρκτήριο bossa nova “Body Language”, μέχρι και το κλείσιμο με το εξαιρετικό “Killer”, όλα λειτουργούν στην εντέλεια. Αν σώνει και καλά θέλουμε να βρούμε κάποιο αρνητικό τότε αυτό είναι η απουσία μιας μαζικής επιτυχίας, ενός hit, που θα φέρει την Uchis, σε όλα τα σπίτια σε παγκόσμια κλίμακα.
Όλα αυτά συμβαίνουν στο “Isolation”. Όπως λέει κι η ίδια “Everything is just wonderful here in my dreams, Everyday is a holiday when you’re living inside your dreams”, στο “In my dreams”, που έχουν φτιάξει με τους Gorillaz. Τα όνειρα της Kali Uchis είναι φανταστικά. [Δημήτρης Καμπούρης]
7. Khruangbin - Con Todo El Mundo
Με το δεύτερο άλμπουμ τους το αμερικάνικο τρίο κατάφερε να τοποθετηθεί στο μουσικό χώρο και τις συνειδήσεις των ακροατών του. Βασίζονται σε παλιομοδίτικα folk μονοπάτια και η πρωταγωνίστρια κιθάρα θα μπορούσε να θυμίζει διάφορα σύγχρονα σχήματα που περιορίζονται σε αναμασήματα του είδους. Ωστόσο, ετερόκλητα μουσικά στοιχεία, εξ ανατολής και όχι μόνο, σε συνδυασμό με την απλότητα των μελωδιών καθιστούν το 'Con Todo El Mundo' ενδιαφέρον και ιδιαίτερο. [Δημήτρης Όρλης]
6. Spiritualized - And Nothing Hurt
Υπάρχει μια βασική διαφορά μεταξύ του And Nothing Hurt και των προηγούμενων δίσκων των Spiritualized, καθώς ο τελευταίος ηχογραφήθηκε εξ’ ολοκλήρου σε laptop στο σπίτι του Jason Pierce, χωρίς την ορχηστρική συνοδεία που έχουμε συνηθίσει, με αρκετά προ-ηχογραφημένα μέρη και μεγάλο πλήθος από samples. Αυτό δεν αποτελεί κάποιο lo-fi πείραμα, αλλά μια προσπάθεια μεταφοράς της rock orchestra των Spiritualized, στην κρεβατοκάμαρα του Pierce, με το τελικό αποτέλεσμα να αποτελεί ακόμη μια απόδειξη της τεράστιας συνθετικής ικανότητας του. Ο οποίος εξωθήθηκε κατά τα λεγόμενά του σε κάτι τέτοιο, λόγω οικονομικής στενότητας, αλλά και λόγω της περιπέτειας με την υγεία του. Κατάφερε πάντως να ολοκληρώσει ένα φιλόδοξο και πλήρη δίσκο.
Το όγδοο - και ενδεχομένως τελευταίο - άλμπουμ των Spiritualized δεν είναι βέβαια θρίαμβος, αλλά σε κάθε περίπτωση έχει όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα: Gospel φωνητικά, ορχηστρικοί εκτροχιασμοί και φυσικά τα υπνωτικά φωνητικά του Pierce. Τίποτα δεν είναι υπερβολικό ή μεγαλοπρεπές, ούτε υπάρχει κάτι πρωτοποριακό, και βέβαια αυτό δεν είναι σε καμία περίπτωση κατακριτέο, δεν θα περίμενε κανείς οποιαδήποτε ηχητική καινοτομία από τον τελευταίο δίσκο μιας μπάντας. Συμπυκνώνει θα λέγαμε επιτυχώς τη δισκογραφία των Spiritualized σε μια συνολική ακρόαση σαράντα οχτώ λεπτών, και εάν αυτή θα είναι πραγματικά η τελευταία τους λέξη, θα πρόκειται για ένα -αν μη τι άλλο - ικανοποιητικό crescendo, ένας πολύ όμορφος τρόπος να μας πουν αντίο. [Πάνος Διονυσόπουλος]
5. Calexico - The thread that keeps us
Ένατος δίσκος για τους αγαπημένους του ελληνικού κοινού, Calexico. Αρκετά διαφορετικός ηχητικά σε σχέση με προηγούμενους ο συγκεκριμένος δίσκος. Επιπλέον, είναι αφιερωμένος σε όλες τις ιστορίες των μεταναστών και δη στον πόνο που ζουν, φεύγοντας από την πατρίδα τους. Με έντονο πολιτικό λόγο δημιουργούν εικόνες και φωνή σε όλους εκείνους που αποκλείουν οι κατέχοντες την εξουσία. Ίσως αγαπάω λίγο παραπάνω το "Bridge to nowhere" για το συνθετικό του κομμάτι. Ακούγεται όμορφα στο αυτί και σε οδηγεί εσωτερικά σε έναν προβληματισμό. Κάθε δισκοθήκη έχει χώρο για ένα τέτοιο όμορφο και ιδιαίτερο μουσικό διαμάντι. [Βαγγέλης Γκρέκο]
4. Robyn - Honey
Το νέο album της Robyn είναι ένα μικρό θαύμα. Ο τίτλος του "Honey" αντιπροσωπεύει απόλυτα αυτό που συμβαίνει. Ο δίσκος ρέει σαν πολύ καλό μέλι, από εκείνα που πληρώνεις ακριβά για να γευτείς.
Το "Honey" όμως η Robyn μας το προσφέρει απλόχερα, χωρίς τυμπανοκρουσίες κι αλλαλαγμούς. Πρόκειται για ένα album που στο είδος του, είχαμε καιρό να ακούσουμε. Όχι γιατί πρόκειται για έναν δίσκο από εκείνα που θα μείνουν στο χρόνο, πιθανότατα δεν θα το θυμόμαστε μετά από μια πενταετία. Για την ώρα όμως και κάθε φορά που το ακούς, αξίζει κάθε δευτερόλεπτο.
Electronic synth pop, με house περάσματα (άκου το sample του French Kiss στο "Send to Robin Immediately"), Robyn-ικες ερμηνείες, που ομολογώ πως σε κάποιο βαθμό με κουράζουν, όχι όμως στο Honey.
Με ένα τεράστιο ατού, ο δίσκος αποτελείται από 9 τραγούδια και γίνεται καλύτερο όσο προχωράς την ακρόαση. Με αποκορύφωμα το κομμάτι που κλείνει το "Honey", το "Ever Again". [Δημήτρης Καμπούρης]
3. Arctic Monkeys - Tranquility Base Hotel & Casino
Άλλος ένας δίσκος που δίχασε το κοινό. Οι Arctic Monkeys επέλεξαν να γράψουν ένα album σε ήρεμο tempo, αντί να πάνε στην εύκολο οδό των γρήγορων ροκ τραγουδιών, που τους έκανε γνωστούς. Κατά τη γνώμη μου, ο Alex Turner βγάζει μια πιο ευαίσθητη και συναισθηματική εικόνα στο "Tranquility Base Hotel and Casino". Οι στίχοι, η ερμηνεία του, αλλά και γενικότερα η ενορχήστρωση των τραγουδιών μας δίνει μικρά διαμαντάκια ("Four out of five", 'She looks like fun", "Star Treatment" και το ομώνυμο κομμάτι του δίσκο) , τα οποία πιστεύω ότι θα μείνουν στο χρόνο. [Γιώργος Μπαλιώτης]
2. MGMT - Little Dark Age
Πολύ ευχάριστη η επιστροφή των MGMT, με το τέταρτο άλμπουμ τους “Little Dark Age”. Το ομώνυμο, dark-synth τραγούδι, αν κι έδειχνε τη στροφή τους στον ηλεκτρονικό ήχο, δεν είναι τόσο συμβατό με τη διάθεση του δίσκου.
Το “Little Dark Age”, είναι ένα εξωστρεφές άλμπουμ, περισσότερο φωτεινό από όσα έχουμε ακούσει από τους Andrew VanWyngarden και Ben Goldwasser. Περισσότερο ποπ ακόμη κι από το "Oracular Spectacular", το εξαιρετικό ντεμπούτο τους. Οι μελωδίες τους είναι στρογγυλεμένες, γεμάτες, παιχνιδιάρικες κι άκρως περιπετειώδεις.
Μπορεί οι MGMT να εγκλωβίστηκαν στην επιτυχία των αξεπέραστων τριών πρώτων singles της καριέρας τους (“Time to pretend”, “Kids” & “Electric Feel”), κατάφεραν όμως να κρατηθούν δημιουργικά στις επάλξεις. Με τον έναν ή τον άλλο δίσκο, έχουν πάντα κάτι ενδιαφέρον να πουν. Και καταφέρνουν φέτος με το “Little Dark Age”, να πραγματοποιήσουν μια ηχηρή επιστροφή. [Δημήτρης Καμπούρης]
1. Idles - Joy As An Act Of Resistance
Οι Idles, στο "Joy As An Act Of Resistance", καταφέρνουν με ζεστασιά, χιούμορ και σαρκαστική διάθεση να παρουσιάσουν τα τεκταινόμενα της Μεγάλης Βρετανίας, θέτοντας εαυτούς ως αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας που παρουσιάζουν. Οι μπάντα από το Bristol, μέσα σε 18 μήνες, αντάλλαξε την πικρία και τον θυμό του ντεμπούτου τους, "Brutalism", με συμπόνια, ανοχή, συμμετοχικότητα και ενότητα, στο "Joy As An Act Of Resistance", χαρακτηριστικά, που βρίσκονται στον πυρήνα μιας προοδευτικής κοινωνίας. Το "Joy As An Act Of Resistance" είναι – αυτό που λένε – ένα killer album και τοποθετεί τους Idles ανάμεσα στις πιο ενδιαφέρουσες μπάντες στην Αγγλία αυτή τη στιγμή. Αυτόν τον φλογερό ήχο είναι που πρέπει να ακούσει τώρα η Αγγλία και αυτή η μπάσα και ειλικρινής φωνή να πλανιέται ανάμεσα στα λιθόστρωτα στενά των βρετανικών επαρχιακών πόλεων και μη. [Σταύρος Κασιμάτης]