Στη σύγχρονη εποχή η πρόσβαση στην πληροφορία, κυρίως στις κοινωνίες που αποκαλούμε «δυτικές», έχει διευκολυνθεί σε σημαντικό βαθμό. Βέβαια, η εξακρίβωση της πληροφορίας έχει γίνει αρκετά πιο σύνθετη και περίπλοκη, αλλά ας αφήσουμε αυτή τη συζήτηση κατά μέρος. Οπότε, χρειάζεται διαρκής ενημέρωση για να παραμείνει κανείς καλά πληροφορημένος σε οποιοδήποτε θέμα, είτε αυτό είναι πολιτιστικό (άκουσες τον τάδε νέο μουσικό; είδες την τάδε νέα ταινία;) είτε κοινωνικό (έμαθες τη δράση του τάδε οργανισμού;) είτε ακόμα επαγγελματικού/επιστημονικού (διάβασες την τάδε νέα έρευνα; παρακολούθησες το τάδε νέο σεμινάριο;). Κατά κάποιο τρόπο, η διαρκής ενημέρωση έχει καταστεί προαπαιτούμενο, ειδικά στους νεότερους τομείς εργασίας τους οποίους μεταλλάσσουν τάχιστα οι (τεχνολογικές κυρίως) εξελίξεις. Και δυστυχώς ό,τι συμβαίνει στον χώρο εργασίας μεταφέρεται σχεδόν αυτονόητα και στους υπόλοιπους τομείς της ζωής, εκεί που θα θέλαμε να είμαστε πιο ελεύθεροι από «υποχρεώσεις», εκεί που θα θέλαμε να αφιερώνουμε περισσότερο ποιοτικό χρόνο σε μια κοινωνική δράση ή σε ένα έργο τέχνης.
Πρόσφατα έπιασα τον εαυτό μου να ξεφυλλίζει το βιβλίο «Φτηνά Μαργαριτάρια» του Δημήτρη Κατσουρίνη, με τον οποίο είχαμε μια ενδελεχή κουβέντα πριν από σχεδόν ένα χρόνο. Λίγο καιρό νωρίτερα είχα πρωτοδιαβάσει τα «Φτηνά Μαργαριτάρια». Έκτοτε το βιβλίο πήρε τη θέση του στη βιβλιοθήκη κι έμεινε εκεί μέχρι σήμερα να εξυπηρετεί περισσότερο διακοσμητικούς σκοπούς. Όμως δεν είναι αυτός ο ρόλος ενός βιβλίου. Δεν είναι αυτός ο ρόλος ενός μουσικού δίσκου, μιας ταινίας. Με τη ζωγραφική και τη γλυπτική ίσως να είναι κάπως διαφορετικά, καθώς τα έργα τους διεγείρουν την αίσθηση της όρασης και δεσπόζουν στο χώρο, είναι πάντοτε παρόντα. Το να έρθεις σε επαφή με ένα έργο τέχνης θα έπρεπε να είναι κάτι περισσότερο από το να πεις «Ναι, το έχω διαβάσει/δει/ακούσει». Κάτι περισσότερο από μια ψήφο στο goodreads, το imdb ή το ... (πού είπαμε ότι βαθμολογούμε τη μουσική;). Ποιο και πόσο νόημα έχει τελικά η ωμή κατανάλωση πληροφορίας και τέχνης, αν δεν δίνουμε στον εαυτό μας τον χρόνο να την χωνέψει; Ποιο και πόσο νόημα έχει η μαζική κατανάλωση πληροφορίας και τέχνης, αν δεν μας ενδιαφέρει πραγματικά, αν είναι απλώς «για να περάσει η ώρα» και «για να μην σκέφτομαι»;
Ξεφυλλίζοντας τα «Φτηνά Μαργαριτάρια» ξεχύθηκαν από μέσα τους οι μουσικές που έχει διαλέξει ο Δημήτρης, όλα τα τραγούδια που ενέπνευσαν τους τίτλους των κεφαλαίων του. Κι αυτά τα τραγούδια διάλεξα να ακούσουμε σήμερα.
Τα τραγούδια
1. The Beatles - Eleanor Rigby
2. The Blue Nile - The Downtown Lights
3. Billie Holiday & Louis Armstrong - Do You Know What It Means To Miss New Orleans
4. Chic - Good Times
5. The Stone Roses - Made of Stone
6. The Go-Betweens - Cattle and Cane
7. Talk Talk - Living In Another World
8. The Verve - The Drugs Don't Work
9. Bruce Springsteen - Brilliant Disguise
10. Tears For Fears - Everybody Wants To Rule The World
11. Roxy Music - Both Ends Burning
12. Kate Bush - Running Up That Hill
13. Love and Money - Strange Kind Of Love
14. A Flock Of Seagulls - I Ran
15. The Flaming Lips - Ego Tripping At The Gates Of Hell
16. David Sylvian - I Surrender
17. The The - Uncertain Smile
* Στα εξώφυλλο πέτρες (ή πετραδάκια ή πετράδια!) που φωτογράφισε το όχημα Opportunity της NASA στην επιφάνεια του Άρη λίγους μήνες μετά την προσεδάφισή του τον Μάρτιο του 2004. Οι επιστήμονες τις ονόμασαν "blueberries" (μπλούμπερις/μύρτιλα) και ακόμα σπαζοκεφαλιάζουν για το πώς δημιουργήθηκαν.
Πρόσφατα έπιασα τον εαυτό μου να ξεφυλλίζει το βιβλίο «Φτηνά Μαργαριτάρια» του Δημήτρη Κατσουρίνη, με τον οποίο είχαμε μια ενδελεχή κουβέντα πριν από σχεδόν ένα χρόνο. Λίγο καιρό νωρίτερα είχα πρωτοδιαβάσει τα «Φτηνά Μαργαριτάρια». Έκτοτε το βιβλίο πήρε τη θέση του στη βιβλιοθήκη κι έμεινε εκεί μέχρι σήμερα να εξυπηρετεί περισσότερο διακοσμητικούς σκοπούς. Όμως δεν είναι αυτός ο ρόλος ενός βιβλίου. Δεν είναι αυτός ο ρόλος ενός μουσικού δίσκου, μιας ταινίας. Με τη ζωγραφική και τη γλυπτική ίσως να είναι κάπως διαφορετικά, καθώς τα έργα τους διεγείρουν την αίσθηση της όρασης και δεσπόζουν στο χώρο, είναι πάντοτε παρόντα. Το να έρθεις σε επαφή με ένα έργο τέχνης θα έπρεπε να είναι κάτι περισσότερο από το να πεις «Ναι, το έχω διαβάσει/δει/ακούσει». Κάτι περισσότερο από μια ψήφο στο goodreads, το imdb ή το ... (πού είπαμε ότι βαθμολογούμε τη μουσική;). Ποιο και πόσο νόημα έχει τελικά η ωμή κατανάλωση πληροφορίας και τέχνης, αν δεν δίνουμε στον εαυτό μας τον χρόνο να την χωνέψει; Ποιο και πόσο νόημα έχει η μαζική κατανάλωση πληροφορίας και τέχνης, αν δεν μας ενδιαφέρει πραγματικά, αν είναι απλώς «για να περάσει η ώρα» και «για να μην σκέφτομαι»;
Ξεφυλλίζοντας τα «Φτηνά Μαργαριτάρια» ξεχύθηκαν από μέσα τους οι μουσικές που έχει διαλέξει ο Δημήτρης, όλα τα τραγούδια που ενέπνευσαν τους τίτλους των κεφαλαίων του. Κι αυτά τα τραγούδια διάλεξα να ακούσουμε σήμερα.
Τα τραγούδια
1. The Beatles - Eleanor Rigby
2. The Blue Nile - The Downtown Lights
3. Billie Holiday & Louis Armstrong - Do You Know What It Means To Miss New Orleans
4. Chic - Good Times
5. The Stone Roses - Made of Stone
6. The Go-Betweens - Cattle and Cane
7. Talk Talk - Living In Another World
8. The Verve - The Drugs Don't Work
9. Bruce Springsteen - Brilliant Disguise
10. Tears For Fears - Everybody Wants To Rule The World
11. Roxy Music - Both Ends Burning
12. Kate Bush - Running Up That Hill
13. Love and Money - Strange Kind Of Love
14. A Flock Of Seagulls - I Ran
15. The Flaming Lips - Ego Tripping At The Gates Of Hell
16. David Sylvian - I Surrender
17. The The - Uncertain Smile
* Στα εξώφυλλο πέτρες (ή πετραδάκια ή πετράδια!) που φωτογράφισε το όχημα Opportunity της NASA στην επιφάνεια του Άρη λίγους μήνες μετά την προσεδάφισή του τον Μάρτιο του 2004. Οι επιστήμονες τις ονόμασαν "blueberries" (μπλούμπερις/μύρτιλα) και ακόμα σπαζοκεφαλιάζουν για το πώς δημιουργήθηκαν.
Credit: NASA/JPL-Caltech/Cornell/USGS