Πριν από λίγες μέρες βρεθήκαμε στη φιλόξενη μουσική σκηνή Σφίγγα, για να δούμε τον Θοδωρή Κοτονιά, με αφορμή τη δεύτερη του εμφάνιση εκεί. Μαζί του ήταν οι, Νίκος Γεωργουσάκης στην κιθάρα, ο Διονύσης Θεοδώσης στο κλαρίνο, ο Καλογιάννης Βεράνης στο βιολί, ο Κώστας Μαυριδάκης στο ηλεκτρικό μπάσο και ο Θάνος Μιχαηλίδης στα τύμπανα. Επιπλέον, ο Θοδωρής Κοτονιάς όχι μόνο τραγούδησε αλλά έπαιξε μπεντίρ και γιουκαλίλι.
Η βραδιά ξεκίνησε με το «Πού πας» και στηρίχθηκε σε παλιές και νεότερες δημιουργίες του Κοτονιά από την εποχή των Μακρινών Ξαδερφιών αλλά και της σόλο καριέρας του στο πρώτο μέρος του προγράμματος, ενώ στο δεύτερο «νοθεύτηκε» με περισσότερο παραδοσιακά τραγούδια. Οι ενορχηστρώσεις ήταν οι γνωστές από παλιά και ο ήχος προσιδίαζε με τον ήχο των Ξαδερφιών. Εξάρχων ρόλο έπαιξαν τα παραδοσιακά όργανα (βιολί, κλαρίνο) που έπαιρναν σόλο συχνά.
Ωστόσο, αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν πως η μπάντα είχε δεμένο ήχο και γκρούβαρε με άνεση σαν μουσικοί που συνεργάζονται καιρό. Ο τελικός ήχος έφτανε ευχάριστα στον κόσμο, χαρακτηριστικό της Σφίγγας από τότε που άνοιξε σαν μουσική σκηνή.
Με ευχάριστη και ακομπλεξάριστη διάθεση παρέσυρε το κοινό. Ο Θοδωρής λειτούργησε με τους μουσικούς του άνετα, μεταφέροντας μας εν είδη πρόβας τη χαλαρότητα με την οποία συνδιαλεγόταν με τους συναδέλφους του. Μουσικά, έχει καταφέρει στις συνθέσεις του αλλά και στις ζωντανές του εμφανίσεις να δημιουργεί κλίμα νησιώτικου πανηγυριού.
Η φωνή του, πηγαία ανθρώπινη, περιέχει και κατεργάζεται ηχοχρώματα από την ελληνική δημοτική μουσική, με ευαισθησία, αλλά και σεβασμό για τους τόπους που γέννησαν αυτά τα τραγούδια. Έχει αφομοιώσει και επηρεαστεί από την άμεση επικοινωνία που δημιουργείται αβίαστα σε τέτοιες περιστάσεις, ώστε να εκμηδενίζει τις αποστάσεις πλατείας – πάλκου. Το κοινό, συμμετείχε και συνόδευσε τους μουσικούς στις εξάρσεις αλλά και στα πιο εσωστρεφή τραγούδια. Η βραδιά έληξε, αφήνοντας στον κόσμο μια χαρούμενη και ανάλαφρη επίγευση.
«Δεν έχει τίποτα χαθεί
τίποτα δε τελειώνει,
μονάχα ένας να σωθεί
όλο το κόσμο σώνει....»
*Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Γιώργο Κοντοχριστόπουλο
Η βραδιά ξεκίνησε με το «Πού πας» και στηρίχθηκε σε παλιές και νεότερες δημιουργίες του Κοτονιά από την εποχή των Μακρινών Ξαδερφιών αλλά και της σόλο καριέρας του στο πρώτο μέρος του προγράμματος, ενώ στο δεύτερο «νοθεύτηκε» με περισσότερο παραδοσιακά τραγούδια. Οι ενορχηστρώσεις ήταν οι γνωστές από παλιά και ο ήχος προσιδίαζε με τον ήχο των Ξαδερφιών. Εξάρχων ρόλο έπαιξαν τα παραδοσιακά όργανα (βιολί, κλαρίνο) που έπαιρναν σόλο συχνά.
Ωστόσο, αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν πως η μπάντα είχε δεμένο ήχο και γκρούβαρε με άνεση σαν μουσικοί που συνεργάζονται καιρό. Ο τελικός ήχος έφτανε ευχάριστα στον κόσμο, χαρακτηριστικό της Σφίγγας από τότε που άνοιξε σαν μουσική σκηνή.
Με ευχάριστη και ακομπλεξάριστη διάθεση παρέσυρε το κοινό. Ο Θοδωρής λειτούργησε με τους μουσικούς του άνετα, μεταφέροντας μας εν είδη πρόβας τη χαλαρότητα με την οποία συνδιαλεγόταν με τους συναδέλφους του. Μουσικά, έχει καταφέρει στις συνθέσεις του αλλά και στις ζωντανές του εμφανίσεις να δημιουργεί κλίμα νησιώτικου πανηγυριού.
Η φωνή του, πηγαία ανθρώπινη, περιέχει και κατεργάζεται ηχοχρώματα από την ελληνική δημοτική μουσική, με ευαισθησία, αλλά και σεβασμό για τους τόπους που γέννησαν αυτά τα τραγούδια. Έχει αφομοιώσει και επηρεαστεί από την άμεση επικοινωνία που δημιουργείται αβίαστα σε τέτοιες περιστάσεις, ώστε να εκμηδενίζει τις αποστάσεις πλατείας – πάλκου. Το κοινό, συμμετείχε και συνόδευσε τους μουσικούς στις εξάρσεις αλλά και στα πιο εσωστρεφή τραγούδια. Η βραδιά έληξε, αφήνοντας στον κόσμο μια χαρούμενη και ανάλαφρη επίγευση.
«Δεν έχει τίποτα χαθεί
τίποτα δε τελειώνει,
μονάχα ένας να σωθεί
όλο το κόσμο σώνει....»
*Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Γιώργο Κοντοχριστόπουλο